author

reyis, hoslandigim kizin teki feysbukuna http://www.hurriyetaile.c...i-coban-sendromu_228.html bu linki atmis ustune de; okuyun cidden cok dogru yazmis.ne cevap vereyim de got ederim diye dusunurken,senin sozlukte yazmis oldugun bi entry vardi ki,got etmek ne kelime amina koydu baskan.aynen soyleydi:

şimdi bi kız tipi düşünün. dünyada hiç bi tak başaramamış ve başaramayacak, ne analiz yeteneği, ne sorgu kabiliyeti, ne düşünsel kapasitesi dünya ile başa çıkmaya, etrafından saygı görmeye, hayatla mücadele etmeye uygun değil. kendi çapında bişeyler yapıp, belki bi üniversite filan bitirip, diploma alarak kendini topluma yetkin bir insan olarak göstermeyi başarmış olsa da içten içe hiç bi tak olmadığının o da farkında. ilişkileri hep çuvallayan (ayrılıkla biten her ilişki çuvallamak değildir, dokunduğun insanı sonunda kendine düşman etmek çuvallamaktır), mutluluğun yakınına bile uzanamayan, devamlı sinir krizleri, devamlı hayal kırıklıkları içinde yaşayan, toplumun ona buyurduklarını yerine getirmek için zütünü yırtan bir kız... bu kız erkek söz konusu olunca ne ister? evet düşünün ne ister?

saygın bir adam ister elbette. prestijli bir işi olan, sözü kanun hükmünde sayılan, cebinde parası ile başarısını kanıtlamış, çok parası olmasa bile en azından sözleri altın değerinde kabul edilen, insanların karşısında susup sözünü dinleyeceği, herkesin zekasına, deneyimlerine, kimliğine ceket ilikleyeceği, mümkünse lüks, karizmatik bir otomobile, yine lüks, rahat, gösterişli bir eve sahip erkek ister.

bu adam tabi ki, yavşak yavşak gülmeyen, aslında çok da konuşmayan, ifadesiz bir suratla etrafı izleyen, az konuşan ama öz konuşan adam olmalıdır, değil mi?

işte böyle bir talep varken piyasada, erkek yevrülerimizin de kendilerini arz ederken bu kılığa bürünmeye çalıştıklarını görmek beni benden alıyor dostlar.

misal, daha önce bahsetmiştim, saygın, olgun, yetişkin kabul edilebilmek için tüm odağını siyasete yöneltmiş ve sadece siyaset konuşan liseli ergen yevrülerden örnekler vermiştim. (bkz: siyasetin teenagerlar için saygınlık imgesi olması)

işte erkeklerin, kadınalrın gözüne girip, saygın görünmek için zütlerini yırtarkan, hayatın özünden uzaklaşıp, sanatı, manayı, aşkı, hazzı, cevapları kaçırdıkları hayatlar yaşadıklarını görünce, üzülmüyorum ne üzülücem. zütlerinin dibine kadar yolları var bu salakların, ben keyfime bakarım, herkes de kendi bacağından asılır.

ama bu taleple karşıma çıkan bir kız olduğunda, bana çok önemli bir ipucu veriyor: "ben bomboş bir kızım author."

evet bomboş bir kızsın çünkü saygın olmak için zütünü yırtarken, asıl hayatı kaçırıyorsun. ayakkabılarına çamur bulaşmasın diye hiç doğaya çıkmayıp, şehrin betonları arasında bir hayat geçirmiş gubidik insanlara benzetiyorum bu salak kızları. "saygın" olarak tanımladıkları kurallar çerçevesinde yaşamak için çabalarken, ne beğendikleri insanlaa dokunabiliyorlar, ne yaşama lezzet katan baharatları tadabiliyorlar, bütün gün evlerinin salonlarında takım elbiseleri ile oturup, ntv izleyerek bir hayat geçiyorlarmış gibi, saçma, abuk, anlamsız bir kompleksle yıllarını yiyorlar.

ve gariptir, ne kadar arkadaşım varsa, bu tipte kızlarla evlendiler. boş, içeriksiz, sohbet etmeye kalktığın zaman üç buçuk saat makyaj malzemelerinden, fitness aletlerinden, yeni çıkan buzdolaplarından bahsedebilen ama güçlü bir güneş fırtınasının dünyadaki olağan günlük yaşam üzerine etkisi gibi son derece sıradan, biraz hayal gücüne sahip ilkokul çocuğunun bile hakkında fikir yürütebileceği bir fizik meselesi konu edilince, gık diye apışıp kalan, ve hatta bu meseleleri çok anlamsız, gereksiz, zaman kayıpları olarak nieteleyen kızlar... tahmin edersiniz ki, kendileri gram saygıyı hak etmeyen içi boş teneke kutuları olduklarına bakmaksızın, kocalarını "saygın" bir insan olarakgöstermek, parlatmak için yeri göğü yıkmakta çekinmeyen kızlar...

-nuri, işe artık kravatsız gitmeni istemiyorum!
-bebeğim bizim ofis spor, casual bir ortam, takım elbise, kravat giymiyoruz.
-olsun, senin oradaki çoluk çocuk amele tiplerden bir farkın olmalı.
-zilyon dolarlık serveti olan patronumuz kot pantolon tişörtle geliyor ofise nuriye.
-ay çıldıricim, ben seni saygın, örnek, parmakla gösterilen yetişkin bir erkek yapmaya çalışıyorum, sen her hareketinle çocuk kalmak için çırpınıyorsun. nuri, bu evlilik böyle yürümez, bak sana söyliim. "nuriye'nin kocası amele gibi işe gidiyor, ya ofis boyluk yapıyor, ya çay zütürüp getiriyor. 5000 dolar maaş alan mühendis olamaz bu adam," dedirtemezsin sen benim için nuri. konu komşuya rezil edemezsin sen beni! büyü artık, saygın bir iş adamı, örnek bir koca, doğacak çocuklarımıze rol model bir baba ol artık.

oysa insanoğlu başka bir şey be sevgili boş kız. senin gibi üzerinde sinekler dolanan kıvrım kıvrım taka benzemeyen canlı bir varlık. yaşayan, nefes alan, gören, dokunan, seven, üzülen, anlayan, merak eden bir canlı... ama tabi sen insana değil de, imajlara saygı duyduğun için hep ağlamaya devam edeceksin. hep ağlayacaksın, hiç mutlu olmadan, hiç sevinmeden, hiç huzurlu ve doygun hissetmeden bir ömür tüketip, o dört kolluda pişmanlık gözyaşalrı içinde toprağa karışacaksın. ve biz her cenazenizden sonra, bir kadeh daha şarap kaldıracağız keyifle.

doktorlar, mühendisler, mimarlar, avukatlar, yüksek eğitimli veya toplumun saygısını kazanmış erkek arkadaşlarım, sözüm size: bu kadınları severken ciddi misiniz, yoksa sadece bir ihityaç mı gideriyorsunuz?