aşık olmak yada yalnızlıktan korkmanın verdiği içgüdüsel eylemi anlıyorum ama bi kıza aşık olan beyin neden bir başkasına o aşk denen yani sabah uyandığında yüzünde saçma gülümseme içtiğin yediğin her şeyden zevk alma en sevmediğin insanın bile gözünde iyi biri gibi görünmesi gibi durumları yaşayamıyoz.

yani hep standart olacak sürekli klişe diyonuz iyi yada şerefsiz bi erkek ama onu karşısında anlamayan salak bi kız yada çok akıllı hayat mantığını kazanmış bi tip ama cazip olmayan

aşka ilk seferde tutunamazsan eğer, hep duseceksin bu uçurumdan, ellerin ceplerinde islanmamis bir kibrit arayarak.

tanrı inancı gibi bir şey sanırım.dua edersin kabul olmaz ama inanmaya devam edersin ya onun gibi herhalde. aşka inanmayan aşık olamaz zaten

sevgili başıboş ama bi o kadar filozof panpalar düşün düşün taktur işin demiş atalarımız bu aşkın felsefesi meselesinde bi konu kafamı kemir kemir... mesele şu ki; aşık olmak denen illet insanın tam olarak kendi elinde olan bişey değil onu anladık ama benim anlamadığım bi insan aşık olup karşısındakinin hayırsız olduğunu bile bile ona nasıl bağlanıyo , vazgeçmek istese neden vazgeçemiyo hadi onuda geçtim daha düzgününe neden aşkını taşıyamıyo; te bu beyin bizimle neden bu kadar maytap geçiyo yorumlarınızla beni biraz aydınlatın be

şukuyla olmaz arkadaşlar biraz anlatın be!