Beyler daha önce hiç yarım bırakmadığım gibi bunu da bırakmayacağım ama başta belirttiğim gibi hemen bitirmek gibi bir amacım yok.

Ayrıca 10 saat çalışıyorum 10 saat da uyku. Kalan 4 saatte de derse giriyorum. Anlayacağınız pek vaktim yok. Vaktim oldukça yazacağım.

Polise zütürüldükten kısa bir süre sonra serbest bırakıldım. Anlaşılan hâlâ izleniyor ve birileri tarafından korunuyordum. Biraz sinirlendim ama kurtulamasam yine düşecektim oralara.

Hayat o kadar taktandı ki.. ben de bir lağım faresi gibi bu taku seviyordum. En dibe batmayı seviyordum.

Sonra farkettim ki dibe battıkça mutlu oluyorum.

Mutluluk beni bozuyordu. Ve ben bir acı koleksiyoneriydim.
Yeni acılar biriktirmem lazımdı.

Belki kendimi toplamam beni rahatsız ederdi.

Temiz giyinmek, temiz yaşamak beni rahatsız ederdi. Ben de temiz yaşamaya karar verdim acı çekmek için.

Odamı topladım. Tüm çöpleri attım bir gün boyunca. Evin içinde bir kamyon çöp vardı yaklaşık olarak.

Banyo yaptım. Yaralarıma pansuman yaptırdım. Sonra gidip kendime düzgün bir şeyler aldım giyinmek için.

Ciğerlerim bitmişti zaten ama öylesine de olsa spor yapayım dedim. Sabah kalktım. On adımda bir iki dakika dinlenerek koşuyordum.

En son nefes alamadım ve yere yığıldım.

Oradan birisi geçiyordu. Yanıma geldi.

"iyi misin, neyin var?" Dedi.

"Benim iyi olmakla sorunum var." Dedim ve ondan kaçmaya başladım.

Kovalıyordu.

10 adım sonra yine düştüm. Yine yakalandım.

Gözlerine baktım. Sanki kızmış gibi bakıyordu.
Ne oldu? Dedim.

Sana ne oldu? Dedi.

Sanane olduysa? Dedim.

Kaldırdı beni. Bir banka oturdum. Nefes almakta zorlanıyordum. Bankın sonuna kay dedim.

Kaydı.

Yattım banka. Başım dönüyordu. Sonra ortalık karardı.

Gözlerimi açtığımda bir türlü kurtulamadığım hastanedeydim.

Yanımdan ayrılmamıştı. işte o an biraz yüzünü inceleme fırsatım oldu.

Saçlarına baktım. Yeni kesilmiş kıvırcık saçlar..

Omzuna kadardı. Saçlarımızın boyu aynıydı ama onun saçlarının dışında kurbağadan çok farkı vardı.

Mesela gözleri..

Gözleri çok anlamlı bakıyordu.

"Bir Ahmed Arif şiirinin dizesindeki rastgele yerleştirilmiş bir kelime gibi gözlerin. Hem o kadar anlamsız hem de asıl anlam ile o kadar bütünlük içinde." Dedim.

"Konuşma" dedi.

"Susma" dedim.

Sonra dedim ki "ben ne yapıyorum?"

"gibtir git!" Diye bağırdım.

O da gitti.

Ben dünyanın üvey evladıydım. Benim neyimeydi yaşamak?

Ben yaşarsam da kendimi soyutlayarak yaşardım.

Vücudumdaki hastalıkları bir kenara bırakalım,o kadar hastalıklı düşünceye sahiptim ki yaşayamazdım daha fazla.

Hastaneden çıktığımda evime gidip silahı aldım mutfaktaki dolaptan.

Sadece bir tabanca sesi..

Kurtarmaya yeter mi insanı bu hayattan?

Deneyeceğim bunu.