benim hiç arkadaşım yok var ama yok işte

Hayatın gizli satırları arasında görülmeyi bekleyen 'sen'leri görmek gerekir. Seni sen yapan şey özünün içinden bir şeyleri çekip almandır. Seni sen yapan şeyler başkasına ait olursa eğer 'sen' olmazsın. Sen 'o' olursun. O da başkası ve sende başkası.

Sessizliğe gömülmüş bir geceden kaçıyorum. Nefesiyle uyandığım bir çığlığın ruhumda uyandırdığı alışılmış benliğe tekrar gömülüyorum. Sonra onun içinde kayboluyorum. Birbirine bağlanmış halkalardan sızan aydınlığın tadı her şeye bedeldir aslında.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

Gökyüzüne bakardım çocukken. Anlamsız ama bir o kadar da anlamlı bir boşlukta bulurdum kendimi. O boşluğa bırakıverdim ruhumu. Çok güzeldi herşey. Sonra baktım ki büyümüşüm. Eskisi gibi değildi hiçbir şey. Eskisi gibi heyecan vermiyordu. Çünkü masumiyet gitmişti. Çünkü çocukluğumu kaybetmiştim...

Farklı duygular aradım. Beni mutlu edecek duygular. Sonra zenginlere baktım. Onlarda kendilerini mutlu edecek duygular arıyorlardı. Onları mutlu edecek duygular aslında bendeydi. Ben onlardan daha zengindim...

okuruz amk

Hatırsız bir hayatın soluk yüzlü genci... Değişen her zaman yüzler olmuştur. Gönüller değişmez, anılarda öyle. Sevgi neferlerin tek tek koparken ruhundan, gençliğin gelir yanına seni kurtarmak için. Ama sen görmezsin.

Dalıyorsun uzaklara. Görmek istediklerin ve görmeyi istemediklerinin savaşını izliyorsun. Hayallerinin ve pişmanlıklarının savaşını... Göz yaşların aktıkça savaş bitiyor, bitiyor ve duruyor. Nefes aldıkça yaşıyorum demeyi öğreniyorsun.

uzun zaman once yazdigim bu satirlarin onemi hic yitirilmemis ben dunyamda. hep ayni canlilikla devam ediyorlar gorevlerine.

Hayat hakkında istediğin kadar bilgi öğren. Eğer yaşamayı bilmiyorsan, ezilen yine sen olacaksın. Su gibidir hayat. Dokunur ve hissedersin ama hiçbir zaman tutmayı beceremezsin. Önce eline bir bardak almayı öğrenmelisin. Sonra onu istediğin gibi doldurup içmelisin. Yapamıyorsan eğer sen mükemmel olduğunu bilmiyorsun demektir. Ve hayat seni iyi ki ezmiş zavallı insan... Sen acizsin ben ise mükemmelim.

Hayat yaşamak mıydı ? Yoksa yaşamanın ötesinde bir yalnızlık mı ? Soruyordum kendime. Ama cevap verecek bir beni bile bulamıyordum. Tek nefeslik anın hasretini kusuyordum ruhuma. Beni anlayan bir çift göze muhtaç olduğum hissi yaralıyordu zihnimi. Düşünemiyordum. Kaybolmuşluğun tadı ovuşturuyordu bedenimi.

Sessizliğin sesi,
Bozdu yine sessizliği.
Kaybolan bir ruhun
Yüzü olur muydu ki ?
Karanlık çökünce üzerine,
Tek nefesinde yalnızlığın
Boğulursun.
Kapanmışlıkların aydınlatır zihnini...
Ve sen hiçliğin tadını
Hissedersin.

işsizlik zor

31 çekmeyi bırak kardeşim

reserved

Kapalı kapılar ardından izlediğim şehir var karşımda. izlemeye korktuğum bir şehir.
Dehlizlerde kaybolup gitmiş bir sürü ruh gördüğüm. Hiçbirinin kurtulmak gibi bir düşüncesi yoktu. Çünkü her biri yaşdıbını kabullenmiş olmakla beraber insanlığını yitirmişti. Sadece aşk ciks ve para üzerine kurulu bir dünyada farklı şeyler yaratmaya çalışan ben. Nereye kadar dayanacağımı bilemiyorum.

insanların sende ne gördüğü önemli değil. Önemli olan insanın kendine bakıp ne gördüğüdür.
Boş bir tuvale resim çizmek değildir insanın kendinde ne gördüğünü. O tuvali nelerle doldurduğudur asıl olan.

Ne yaptığının farkına varamadığın zamanlar, ve sonrası pişmanlıklar. insanlar hep bu iki denklem arasında kaybolmuştur. Fakat hiçbir zaman vazgeçmezler.
Bazende farkında olup bir şeyler yaparlar. Sonucunda tekrar pişmanlık yaşar ve etrafına yaptığı şeylerin doğru olduğunu göstermeye çalışarak pişmanlık duygusunu bastırmaya çalışır. Bu da bizim ne kadar aptal canlılar olduğumuzun kanıtıdır. ben aptal degildim...

bu beyinler asla ic dunyaya acilamazdi. cunku muhurlenmisti. sadece kendi bildigi dogrular ve yanilanlar... beyaz bulutlarda uzanmak ve dunyayi izlemek. kapanmis bir havanin insana verdigi huzur. huzurun insana verdigi yepyeni bir ruh. esen ruzgar ve kendi coplugunde ki coplerin hareket etmesi ve sesler cikarmasi.

yasamin belirtileridir bunlar.

beyin cok fonksiyonlu bir evrendir. ve beynin icinde yasadigin bir dunyan vardir. eger o dunyayi sen yonetiyorsan beyin senin demektir. eger ki beyin denen gezegenin boslugunda kaybolduysan beyin herzaman ki islevini gorur. bu tipki kisin gelince kar yagmasi gibi. o dumduz bir cizgidir. o cizgileri sen sekillendirebilirsin.

iste o cizgilerde ask para ve ciksten ibarettir. o cizgiyi sekillendiremeyenler benim gibilere asosyal ergen kendini filozof saniyor diyenlerin ta kendisidir.

ergen degildim ben. sakallarim cikmisti. sacim uzamisti. saddam gibi olmustum. ama devirdiler beni.

toparlandim. kendime koca bir dunya kurdum.

o dunyanin guzelliklerinden en ufak bir haberi bile olmayan siz aciz zavalli pisliklerin yasamini inceliyorum hergun. hemde hergun.

para icin mi ? ciks icin mi ? ask icin mi ? koca dunyada hayat nasil sadece bunlardan ibaret olabilir aklim hala almiyor.

biliyor musun be sevgi neferi insanlar aslinda hic karmagib degiller. tek sey insanlar kendini degil beyinler insanlari kontrol ediyor. beyinler piclik yapiyor ve mukemmeli bir maymundan dusuk seviyeye indiriyor. insan ise farkinda olmuyor. cunku insan ben yaptim ! diyor.

kucuk bir olay benimkisi. ama insanlar pireyi at yapmakta cok ustadirlar. cunku birilerini umursadiklarini sanirlar. umursamiyorlar. insanlar neden birbiriyle herzaman etkilesim icinde bulundu gereginden fazla ? cunku insanlar robot degiller degil mi ? peki neden robotlar gibi yasiyor bu insanlar ?

kendilerini bu evrende farkli gormenin ne faydasi olabilir ki ? insanlar robotlar kadar olamadi. insanlar robotu yaratti. ama neden robotun yaptiklariyla kendi yaptiklarini karsilastiramadi ?

bir robot en fazla yuruyebilir ve dans edebilir. peki insan ? bu kadar mukemmel bir canli nasil olurda bir robota donusur anlamiyorum.

robotlar insanlara hizmet vermek icin calisirlar. peki insan ne icin calisir ?

pgibolog diye bir olay vardir ya hani. parayla insan anlamak ? her iyiligin icine bir kotuluk sokan insanlar... para gelmis gecmis en buyuk cinayettir. insanlarin saf duygularini satin alirsiniz parayla. yerine kendi pisliginizle bulanmis duygulari yerlestirir onu yonetirsiniz.

parayla insanlara yardimci olunacagini kim soylemisse cok yanilmis. derdini bir duvara anlat o da ayni is gorur hem paran cebinde kalir. ayrica duvar sana sacma sapan ogutler de vermez.

iki farkli kimligim var benim. biri kendi dunyamda dolandigim kimlik. digeri ise dis dunyada dolandigim. iki dunyada birden yasamak cok zevk verici aslinda.

ailem bana acinasi gozlerle bakiyorlar. gerci aile dedigim ablam ve babam.

yemek yerken beni izliyorlar surekli. hergun bana ayni soruyu soruyorlar. senin neyin var ?

yuzlerine bakiyorum ve konusmuyorlar. kalkiyorum. coplugume donuyorum tekrardan. anlatmak istedigim cok sey vardi. acaba anlarlar miydi beni ?

hic sanmiyorum. hayatin onlari surukleyisini izliyordum ve onlar cok yipranmislardi. ben onlara anlatmak istiyordum ama ne anlatacaktim.

benim ruh hastasi oldugumu soyluyorlar sanirim. bilmiyorum.

insanlar asosyalligi cok farkli yonden goruyorlar. asosyal olmak insanin kendi istegine baglidir. o insanlarla iletisim kurmaz cunku kendi dunyasi yeterince buyuktur.

siz bu insanlarin yaptiklari seyleri bir kusur olarak gorursunuz surekli. cunku siz aptallarsiniz. insanlarla takilarak hicbir gelisim gosteremeyen siz aciz varliklarin nefreti vardir mukemmellere.

lakin bu asosyallik de degildir aslinda. nefes aliyoruz disariya cikiyoruz. ama insanlarla iltesime gecmiyoruz. sizde bunu asosyallik olarak tanimliyorsunuz.

sosyallik insanlarla konusup gezmek mi ? sinemaya gidip ciks yapmak midir ? kafeye gidip kahkaha atip orada burada kendini begendirmeye calismak midir ?

daha hicbir seyi bilmeyen bu aciz canlilari kendi dunyama almak buyuk bir aptallik olurdu.

insanlar neden uzulurler onuda hic anlamiyorum. ne icin uzulurken ve neye uzulurler ? sevgili denilen olay vardir ya hani. aglarlar falan...

insanlar goremediler. gorememeleri normal cunku cok az insan kor olarak dogmadi. digerlerinin biraz gayret etmesi gerekiyordu. ama onlar kor olduklarinin farkinda degildiler. dunyanin onlara sundugu bana gore tirnak kadar zevklerle mesgulduler hep ve oylelerde halen. ben bu satirlari yazarken onlarin gozunde atarli bir ergenim. bu cok bilmisliktir. ben ergen degildim halbu ki.

bu nedir biliyor musunuz ? aptal oldugunu kabul etmeme uzerine karsidaki insana karsi istemsiz gerceklesen savunma mekanizmasidir. insan istesede engel olamaz cunku ozunde bu vardir. o yuzden cevap vermeyecegim bu aptallara.

dunya sizin icin cok kucuk aptallar. cunku kendi coplugunuzde ask para ve ciks var sadece.

temelinde ise kocaman bir on yargi. herseye karsi.

(bkz: her asosyalin kendini filozof sanması)