beyler gelin size adam gibi içimi dökücem

kızın numarasını bizi tanıştıran kız kuzenimden almış, kızla konuşmuş, ayrılın demiş. yanına yaklaştığım anda hakan'ın yanında bana tokadı geçirdi. bu bir kız için yediğim ilk tokattı. hem de babamdan. zaten ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. o an bi anda yaşlar boşaldı gözlerimden. acıdan kahrolduğum yetmiyormuş gibi, babam da sözleriyle yarama tuzu basıyordu :

-o kızdan ayrılacaksın, bitti ulan bitti. giberim senin aşkını da meşkini de. ulan bizi görmez oldun, sözümüzü dinlemez oldun lan. o telefonu bi daha elinde görürsem kırarım o elini. yıkıl karşımdan saygısız herif.

sadece o kızdan ayrılacaksın kısmı kulaklarımda yankılanıyordu. hayatımda hiç o kadar üzüldüğüm bi gece hatırlamıyorum. bütün gece ağladım. erkek adam ağlamaz lan! dedim, 3 saniye sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. tuğçe'den ayrı yaşayabileceğimi sanmıyordum. ölecekmişim gibi bi his vardı içimde. nasıl bir acı, tarif edemem beyler. gerçeken ilk defa bu kadar aşık olmuştum ve bu olanlar beni çok yıprattı. 4-5 saat sessiz sessiz ağladım.

neden böyle olmuştu ki dıbına koyayım? benim bu yaşıma kadar 15-16 sevgilim daha olmuştu. hiçbirinde böyle birşey yaşamamıştım. peki neden tuğçe ile olan ilişkim ailemi bu kadar kızdırmıştı? aslında şimdi düşünüyorum da, ailem haklıydı. bir düşünün beyler, oğlunuz seneye üniversiteye hazırlanacak, hayatının en önemli dönemlerinden birine girecek. tam arefesinde bi kızla tanışıyor ve bi anda tamamen değişiyor. bir kızın kulu, kölesi oluyor. kafasını telefondan kaldırmıyor, bütün gün siz dahil etrafındaki tek bir insanı bile giblemiyor.

işte sorun buydu. üniversite senemdeydim ve ben gerçekten çok değişmiştim. bi kız için değmezdi. şimdi bakıyorum da harbiden değmezmiş, ama insan sevince yapıyo be bilader. kız beni it gibi süründürüyordu. neyse, hikayemize devam edelim.

ağlarken uyuyakalmışım. ertesi sabah kalktığımda kalbim acıyordu. sevgilimden günaydın mesajı gelmemişti. telefona baktım, 1 mesaj. heyecanla açtım, baktım. avea'dan gelmiş geçmişini gibtiğimin mesajı. kapattım attım telefonu bi köşeye. işte en baştan yapmam gereken buydu. doğru hareket buydu.

ara ara yalvarma yakarma mesajları atıyordum kıza. barışalım, ne olur, ben senden başkasını sevemem, ben sana aitim sen bana vsvs.. bir sürü ergen mesajı atıyordum kıza. şimdi aklıma geldikçe gülüyorum lan. ne salakmışım aq.

aradan 4 gün geçmiş, ben azimle mesaj atmaya devam ediyorum. cevap yok. benim kalbim hala acıyor, hala çok acı çekiyorum. sonra eve bi kız arkadaşım geliyor bana haber vermek için : ''buse istanbul'dan geldi, seni görmek istiyor.''

ben kendimde değildim ki dıbına koyayım. buse gelmişmiş. adriana lima gelse reddedicek durumdayım. o derece acı çekiyordum beyler. tuğçe aklıma gelmesin diye kendime uğraşacak iş ararken buse'nin gelmesinin bana iyi geleceğini düşündüm. hazır ilgisini bana yöneltmişken gidip iki sohbet edeyim, belki acım hafifler dedim. gittim yanına.

sevgilim olduğundan haberi vardı. tuğçe napıyo? dedi. ayrıldık dedim. yine içimde bi hüzün oluştu o an dıbına koyayım. onu bana tercih ettiğine değdi mi? diye sordu. sinirlendim. onunla tanışmadan önce bana biraz karşılık verseydin onun yerinde sen olabilirdin dedim. umrumda da değildi zaten artık buse. bu kumral, ela gözlü, bir zamanlar hoşlandığım kız en azından bir süre umrumda olmayacaktı.

@54 düz liseliyim panpa

beyler biraz yavaşladım kusura bakmayın yoruldum amk ama devam ediyorum okuyanlar gitmesin bi yere.

evet beyler şimdi biraz hızlanıp hikayeyi yavaş yavaş komutayı benim ele alacağım bölüme getiriyorum.

günler geçti. ben 12-13 gün boyunca uzun uzun yalvarış mesajları atmaya devam ettim. en sonunda tatil bitti. memleketten izmir'e dönecektik. (bu arada tüm arkadaşlarımla ilişkilerim bozulmuş ama umrumda değil, çok acı çekiyorum çünkü. bildiğiniz depresyondayım amk beyler. hakan bana kırgın, bu yazı berbat ettin oldu bana son sözü. buse desen bana yanık fakat bu sefer de ben giblemiyorum. bu hikayede buseyle işimiz bitmedi beyler. o bi köşede dursun, daha sonra onu izmir'e getireceğiz.)

köydeki son gecemde oturmuş kendi halimde acı çekerken bi anda tuğçe'den mesaj geldi. seni özledim.

o an kalbimin çarpıntısını tarif edemem. gebericem sandım dıbına koyayım. hemen tekrar telefona sarıldım. heyecandan titriyordum. yaşadığım duygusal evreleri geçip burasını özetliyorum, barıştık beyler. bana geri dönmesine inanamamıştım ama evet barışmıştık. bundan sonra herşey daha farklı olacaktı.

izmir'e döndüm. 2 ay boyunca bana acı çektiren kız da bana geri dönmüştü. acı çekmeye, yasaklarla yaşamaya devam mı edecektim bilmiyorum ama razıydım. çünkü aşık olduğum kız tekrar benimleydi.

şimdi bu kısmı çok hızlı geçicem beyler. günler geçiyordu ve ben elimde telefonla tam gaz devam ediyordum. bu sırada ailemi tekrar şüphelendirmişim. 1 ay da izmirde geçti. bir gün kızla buluştum. harika bir gün geçirdik birlikte. akşamında babamdan yiyeceğim dayak hayatımın en sert dayağıydı. hiçbirşeyden haberim yoktu. meğer babam şüphelendiği için bi adam tutup beni takip ettirmiş. adam da kızla buluştuğumu ve neler yaptığımızı en ince ayrıntısına kadar anlatmış. akşam eve gittim, babam beni bekliyordu.

kapıdan içeri girer girmez beni kolumdan tutup salona zütürdü. kolumu biraz daha sıksa kemiklerim kırılabilirdi. beni koltuğa oturtturur otutturmaz iki tokat geçirdi. bu tokatlar daha önce attığı tokatlardan çok daha sertti. insana vurur gibi vurmuyordu pekekent. çok canım yanmıştı. ne olduğunu bana söylediği sözlerden sonra anladım :

-oğlum bana bak, bi daha o kızla konuşursan, bi daha o kızla görüşürsen, seni bi daha o kızla ilgilenirken görürsem senin kitabını giberim lan. (arada tokatlar, kolumu çürüten yumruklar indiriyor) duydun mu lan beni? senin dinini imanını giberim. bi daha bu eve giremezsin lan. bi daha seni o kızla görürsem bu eve adımını atamazsın gibtir olur gidersin lan bu evden. (işaret parmağıyla beynimi delercesine vuruyor)

haydeee. ben yeniden ağlamaya başladım. dıbına koyduğumun dünyasında rahat rahat aşkımızı yaşayamıyorduk aq. ama bir şeylerin değiştiğini anladım o gün. o saatten sonra tuğçe'nin aşkından gebersem de bu ilişki yürümezdi. babamı ilk defa böyle görmüştüm. ciddiydi, beni evlatlıktan reddedecekti. bir kız bir ailenin huzurunu daha ne kadar kaçırabilirdi ki?

@60 küçükyalı panpa

devam ediyorum beyler okuyan gözleriniz dert görmesin okumaya devam edin

başka yol yoktu, ya ayrılacaktım, ya ayrılacaktım. bu kez ayrılan o değil, ben olacaktım. ilk defa ben ayrılacaktım. yaklaşık 3 saat ağladıktan sonra kalktım ve düşündüm. ayrılmalıydım. 3 aydır iflahım gibilmişti. eski neşeli hayatımdan eser kalmamıştı. bu kız hayatıma girdiğinden beri sürekli der içinde, acı içinde yaşıyordum dıbına koyayım. çok seviyordum ama çok acı çekiyordum. bu sefer birini seçmek zorundaydım. acı çekmeyi seçtim. o kadar acı çekiyordum ki, kendimi yakında dertten kanser olup öleceğime bile inandırmıştım. içim çok yanıyordu be kardeşim, çok yanıyordu.

bu kez ayrılık mesajını atan taraf bendim. intikam alır gibi : tuğçe, ayrılmamız lazım. sakın soru sorma. seni çok seviyorum, kendine iyi bak. cevap verme.

o gece bana bişeyler oldu beyler. yatağa yattığımda düşündüm. ailemden nefret ettim. bizi ayırdılar dedim. sonra tuğçe'den nefret ettim. beni bu kadar sıkmasaydı, bu kadar otoriter olmasaydı bunlar başımıza gelmezdi. ne olurdu günde 2 saat yüzsem? ne olurdu halı sahada ter atsam? zütüne mi battı anasını gibtiğimin kızı? al işte dıbına koyayım, ayrıldık. kına yak zütüne şimdi. bunları düşünürken bi yandan da ağlıyordum. 3 ayda atatürk barajını dolduracak kadar gözyaşı akıtmıştım. bu arada üzüntüden 70 kiloyken 64'e düşmüş, bi deri bi kemik kalmıştım. sabah uyandığımda saçımda 3 tel beyaz gördüm. film gibiydi dıbına koyayım. harbiden film gibiydi. daha 17-18 yaşında insanın saçında beyaz çıkar mıydı lan? o beyazları görünce bende ne özgüven kaldı ne moral. günlerce ruh gibi gezdim ortalıkta.

bu arada tehlike yeniden yaklaşıyordu. tuğçe bana gerçekten aşık olmaya başlıyor, buse de whatsapp'tan 1 haftalığına izmir'e geleceğinin haberini veriyordu. tabi bu sırada ben tuğçe'den habersizdim.

@67 panpa aynen oraya gelicem yavaş yavaş ibre tam tersine dönüyor zamanla

beyler bu arada son enrtyde yazdığım buse'nin bana haber verişi ayrılığımızın üstünden 3 ay geçtikten sonraydı onu söyleyeyim. ben o 3 ayda kendimi biraz olsun topladım.

aradan 3 ay geçmiş, buse izmir'e geleceğinin haberini vermişti. ben kendimi toparlamıştım. evlatlıktan reddedilmek kadar ciddi bir olaydan sonra ailemi tuğçe'nin önüne koymuş, aşkımı kalbime gömmüştüm. zaten o aşkı kalbime gömdükten sonra orda kendi kendine yavaş yavaş yok oldu gitti. zaman zaman aklıma geliyordu, içim acıyordu ama geçiyordu. artık tuğçe'siz yaşamayı öğrenmiştim. ilk öpücük, ilk alınan hediye, ilk sarılma herşey aklımdaydı, fakat alışmıştım. evet beyler, bunun adına alışmak derler. unutmazsın, ama alışırsın. özlersin, ama dönsün istemezsin. bana beladan başka birşey getirmeyen bu kız gece yarısı attığı mesajla yeniden hayatıma girecekti. tuğçe bana mesaj attığı sırada buse otobüste, izmir yolundaydı.

mesajda şunlar yazıyordu : biliyorum çok şey yaşadık, ben sana çok acı çektirdim. yarım aklımla seni çok üzdüm. ama şunu bil ki seni her zaman sevdim ben. bu mesajı neden yazıyorum bilmiyorum ama seni unutamadım. hala seviyorum. çok seviyorum seni. sana çektirdiğim tüm sıkıntılar nedeniyle çok özür dilerim. her gece ağlıyorum. sadece seni çok özledim ve sensizlik canımı çok acıtıyor. bunları bilmeni istedim.

nasıl ama beyler? tam bir fiyasko dıbına koyayım. şu mesajı ve içinde bulunduğumuz durumu şu şekilde özetleyebiliriz : kaçan kovalanır.

tuhaf olan şey şuydu. 3.5-4 ay öncesine kadar şu tarz bi mesaj alsam, köpek gibi sevinir, ayaklarım zütüme vura vura koşar dönerdim kıza. fakat hiçbirşey hissetmemiştim. bir zamanlar uğrunda burnunuzdan kan gelene kadar dayak yediğiniz kızdan soğumak, bu kadar emek verdiğiniz bi ilişkiye olan tüm inancını ve isteğini kaybetmek ne kadar zordur bilir misiniz beyler? adama en çok koyan budur işte. ben bunun için mi bu acıları çektim? bunun için mi saçlarım beyazladı dıbına koyayım? bana çektirdiği acılardan dolayı kızgındım ona. artık aşk yoktu. fakat özlem vardı. bakın geri döndüm demiyorum, özledim diyorum. sırf özlediğim için mesajına cevap verdim : bende seni çok özledim.

bi yarım saatlik işimiz kaldı beyler belki daha az kısa kesicem artık okuyanlar devam etsin şimdiye kadar okuyan herkese çok teşekkür ediyorum adamsınız

o gece sabahın erken saatlerine kadar konuştuk. özet olarak, bana geri dönecek misin? dedi, çok yıprandım tuğçe, ikimiz de çok acı çektik, bırakalım bunu zaman göstersin. dedim. neden böyle dediğimi bilmiyordum, belki de ona olan alışkanlığımdan ve özlemimden dolayı onunla biraz daha hasret gidermek istiyordum.

(aradan geçen süre içinde ailemin de güvenini yeniden kazanmıştım. artık dakika başı kafasını telefona zütüren bir manyak değildim. ailem durulmuştu.)

sabah uyandığımda telefonda buse'den gelen mesajı gördüm : ''saat 4 gibi konak pier'de buluşalım mı?''

olur, özledim seni. dedim. o an bende hafif bi vicdan azabı oluştu, fakat sonra geçti. tuğçe'nin bana yaşattıklarından sonra bu yaptığım az bile kalırdı. buse'yle buluşacaktım. hatta kafamda onu yeniden kazanmak vardı. hemen kalktım, tıraş oldum, duşa girdim, kendime çeki düzen verip yola koyuldum. buse ile çok güzel bi gün geçirdik. stres yok, sıkıntı yok. tuğçe zaten kedi gibiydi. ne desem tamam diyecek vaziyetteydi. bu sefer aşık olan, çok seven oydu. fakat onun bu sevgisini nefrete dönüştürecek bir hareket yaptım. başlarda işe yaramış gibi görünse de, daha sonradan işe yaramadığını anlayacaktım.

konak pier'de geçirdiğimiz güzel zamanın bir bölümünde buse, onu öperken fotoğrafımızı çekti. selfie yani beyler. fotoğrafı kendi telefonundan çekti. daha eve gidiş yolunda fotoğrafın twitter'da 9 fav aldığını görünce vay dıbınakoyiiiim dedim içimden. kötü olan ise bu fotoğrafı tuğçe'nin de görmesiydi. benim açımdan değil, onun açısından çok kötü bir durumdu.

o akşam eve gittiğimde tuğçe'den tek bir mesaj bile almadım. gece saat 02.37'de bir mesaj geldi. tuğçe destan yazmıştı. destanın kısa özeti : ben sana çok fazla acı çektirmiş olabilirim ama bunu haketmedim, bunu yaparak içimdeki seni öldürdün sen. seni sevmeyi kendime yediremiyorum, seni nefretle seviyorum. keşke tanışmasaydık, allah kahretsin vsvs...

canı çok yanmıştı. bunu hissetmiştim. sırf yaşanmışlıkların hatrına ona bi özür mesajı attım. o günden sonra buse'nin izmir'de kaldığı 6 gün beni defalarca çağırmasına rağmen hep bir bahane uydurup buluşmaya gitmedim. buse istanbul'a döndü. ben ise yalnızdım. duygusuzdum, ama çektiğim acıların intikdıbını almış gibi hissediyordum. tuğçe'nin görebileceği en kötü şey başka bir kızı öpmem, özellikle buse'yi öpmemdi. onun ağladığını düşündüm, içim acımadı. işte hayatımın aşkını buldum dediğim kızla en son geldiğim nokta buydu.

çok az bir bölüm kaldı beyler, sona yaklaşıyoruz.

bu noktadan sonra yine, yeniden tuğçe'nin mesajları gelmeye başladı. mesajların genel olarak özeti, çok özledim, herşeyi unuttum, dön. sıfırdan başlayalım şeklindeydi. bu mesaj sadece 3 gün önce geldi beyler. tuğçe yeniden bana geri dönmek istediğini belirtti. ben de olmaz dedim.

hikayeyi burada noktalıyorum. beklediğiniz gibi güzel bir son olmayabilir, kısa kestim biraz. okuyan herkese çok teşekkür ederim. çok sıkıntı çektim gerçekten beyler, kimseye anlatamıyordum üstelik, aileme yetiştirmesinler diye. kimseyi böyle sevmedim, sevebileceğimi de zannetmiyorum. ama şunu bilin ki beyler, aşk beraberinde acı da getiriyormuş. kimse için kendini üzmeye değmezmiş. bunu anladım ben. giblemeyin dıbına koyayım.

derdimi dinleyen tüm panpalarımın gözlerine sağlık iyi geceler beyler cidden iyi geldi