beyler kız arkadaşımla hikayem

Acısıyla tatlısıyla, aşklarıyla dostluklarıyla benim için anlam kazanan o okul artık hayatımda olmayacaktı, bundan böyle…

Düşüncelerimle uyuyakalmamak için kalktım bulunduğum yerden. Kavurucu sıcak hakimdi iskenderun’da. Mümkün olduğu kadar gölgede yürümeye çalıştım.

Sıradan bir lise hayatı, okul değiştirmemle rüya halini almıştı.

Telefonuma baktım: 7 cevapsız arama, dördü ecrin’den, üçü de ercan’dan. 3 tane de mesaj vardı. Yine ercan ve ecrin’den. Üçü buluşmuşlar beni çağırıyorlardı.

Yalnızlık takıntımı onlar bilmiyorlardı, anlatmayı da düşünmüyordum. Hepsini ne kadar çok da sevsem, ne kadar yakın da olsam insanın kendisine özel ve kimseyle paylaşmayacağı bir özelinin olması kanısındaydım.

Özeli derken geçmiş hakkında sakladığı bir sır, ailesiyle ilgili vb. gibisinden değil. Daha masum ve zararsız özeller diyebiliriz. Yoksa sevdiğim kişinin ya da yakın arkadaşlarımın geçmişlerini saklaması onlarla dostluklarımın bitmesine bile neden olabilir beyler. Neden demeyin ya da yadırgamayın.

Bir ömrümü geçireceğim ya da canımı emanet edeceğim kişiyle gizlim saklım olmamalı. Bu ilişkiyi zedeler.

Nostalji cafe’de oturuyorlarmış. iyi fikir denebilirdi çünkü insanın dilini damağına yapıştıran bu sıcakta denize girmeden dışarıda dolaşmak akıl karı gibi durmuyordu.

Kafeye gittiğimde ayağa kalkıp sarıldı hepsi. Herkes mutlu görünüyordu. iyi ya da kötü. Bitmişti sonuç olarak. Herkes “aman ne olacaksa olsun” havalarındaydı belki lakin ikinci seneye kalmayı kim isterdi ki? Akranların gitmiş büyük şehirlere geziyor tozuyorlar artık. Ortamlara akıyorlar. Sen kalıyorsun bulunduğun şehirde ve 1 sene daha yemeden içmeden ders çalışman gerekiyor. Kabus gibiydi. Ama şöyle de bir şey var bu insanı yaşdıbının geri kalan kısmında çok başarılı olmasına sebebiyet verebilirdi, ders almış olurdu.

Ercan’ın sınavı fena değilmiş, ecrin de zaten takmıyor bile iyi falan dedi. Cidden insanın parası olması güzel bir şey. Ne yalan söyleyeyim imreniyorum ve param olsa çocuğumu paralı okuturdum. Hatta sınava yemeden içmeden çalışmasına da kesinlikle engel olurdum. Eğitim sistemi çok berbat gerçekten beyler. Neyse “fuck the system” triplerine girmeyeceğim.
Güzel oturduk konuştuk. Bu yaz tatilinde ben iskenderundaydım. Ecrin ise memleketi trabzona gidiyormuş babası ve teyzesiyle, başak da kursa gidecekmiş yaz boyu ama yine görüşürüz diyordu.

Amk başaklarda tak gibi para var, hatta görmesem tuvaletleri bile altından derim ama kız ders çalışıyor. Gerçi başak paralı okumayadabilirdi. Daha önce demiştim zaten sınıf birincisiydi kız, bir sene dişini sıksa gayet iyi bir yer kazanırdı. Zaten üniversite döneminde ailecek istanbul’a taşınacaklarmış. Bu onun için iyi olmalıydı.
Akşama kadar kafede oturduk. Ama daha sonra annem eve çağırdı akşam beraber yemeğe çıkalım diye tutturdu. Kebap yiyecektik beyler. Ayrıca ecrin gitmeden önce onu son bir kere yemeğe çıkarmayı planlıyordum, malum iki ay falan görüşemeyecektik.

O Trabzon yoluna çıkmıştı. Ben de güne erken başlamıştım artık. Tatilin tadını çıkarmak istiyordum. Tabi maalesef ecrin’siz. Annem aradı. Açıklama yaptım falan. Sonra dolaştım birazcık iskenderun sokaklarında. Ev-okul-ecrin’in evi üçlemesi arasında kaldığım için pek gezme fırsatı bulamamıştım. Ya da genellikle taksiyi kullandığım için. Yavaş yavaş yürüdüm beyler. Bacaklarım çok yorulmuştu. Havaalanından eve yürüdüm düşünün.

Apartmanın önünde yavruları olan bir kedi gördüm. Yavruları hemen kaçtı. Kedi sarılı beyazlıydı ve çok güzeldi. Eve çıkıp süt ve plastik kap aldım, kediciği besledim.

Aklıma ecrin geldi yine. Hamile bir kediyi besliyordu, ben de ona yavşamak için daha elverişli bir kap getirmiştim. Öyle tanışmıştık. Daha doğrusu o beni tanımıştı. Beni umursamamıştı bile.
Kediyi biraz daha okşayıp eve çıktım.
Bir sürü akraba arıyordu. Sınavın nasıl bilmem ne. Telefonumu kapattım. Tabi annem yine arayanlara söylüyordu ama umrumda değildi. Yeter ki benim kafamı şişirmesinler.
Bilgisayara oturdum sonra.

Günlerim bu şekilde rutin geçti. Gündüz sıcakta evde bilgisayarla oynuyordum, gece ercanla dışarı çıkıyorduk. Bazen tatlı yiyorduk, bazen içli köfte, bazen nostalji’ye gidiyorduk.
Bazen de gece dışarı çıkıp sabaha kadar dolaşıyorduk ve sabah denize giriyorduk. Güzeldi beyler. Ercan gibi dostum bir daha hiç olmadı. O kadar candan, o kadar samimi ve her şeyimi paylaştığım biri… hiç olmadı.

Günler böyle geçti beyler. Lys sonuçları açıklandı. Ve ben tercihime ilk yerleşmiştim.

Boğaziçi üniversitesi, bölümü söylemeyeceğim. Dünyalar benim oldu diyebilirdim. Gerçekten gidemezsem çok üzülürdüm çünkü. Ercan koç üniversitesinde (bölümü söylemeyeceğim) tam burslu bir bölüme yerleşti. Zaten onun puanı benden daha yüksek. Ama ben yüksek de olsaydı koç’a gitmezdim.

Her gün farklı arabayla gelen, koluna çanta takmış ve boya kutusuna düşmüş kızları görmek bana göre değildi. iskenderun’daki kızlar bakımlıydı ama öyle burslu ezmek gibi saçma olaylar yoktu.
Koç’ta var mıdır öyleleri bilemiyorum ama istemedim işte. Halbuki ercan ile aynı üniversiteye gitmeyi dilerdim. Çünkü onunla aynı evde kalacağımızın hayalini kurmuştum hep.

Başak da istanbul’da üniversite okuyacaktı yani öyle planlıyordu ve üçümüz beraber o evde eğlenirdik diye düşünmüştüm. Ama ercan koç’un yurdunda kalacaktı.

Ecrin’i arasam mı aramasam mı diye düşündüm. Hani herkes arayıp çok bunalmıştır diye. Ama aramakta karar kıldım sonuçta sevgilimdi.

-ecrin?
-ali kazanmışsın
-evet. Seni sormak için aradım
-ben de kazandım. Yarı burslu hem de.

Sonrasında havadan sudan konuştuk beyler. Çok özlediğimi söyledim. Ağustosun sonlarında geliyormuş.

istanbul’a gelemeyecek olmasını her düşündüğümde üzülüyordum.

Enes’ten, zeynep’ten haberim yoktu beyler. Zaten onları bir daha hayatımın sonuna kadar da görmedim.