buralarda mısınız pampalar? ben bi kahve yapmaya kaçıyorum

geldim pampalar. hiç biriniz mi dinlemiyo lan?

konusu ne la hikayenin gibiş sokuşmu ?

yok pampa değil

pampalarım bu gecelik gidiyorum maalesef bi işim çıktı aq saatinde. yarın gelicem tekrar devam etmeye. buralarda olun.

dinliyoz panpa devam et

beyler şu an öyle bi sıkıldım ki uyuyamadım geldim anlatıyorum dinleyin.

9. sınıf bitmek üzere. ben bizim tayfayla muhabbeti fazlasıyla ilerletmişim. deniz'le çok saçma bi karar alıp aramızdaki ilişkiyi hiç bi şekilde sınıftakilere bahsetmeme kararı aldık. bu karar başta aklıma yatsa da sonraları sorgulamaya başladım yavaştan. lan dedim neden söylemiyoruz aq. öyle olsun falan dedi. dedim rahat edemiyo heralde ama bi yandan da diyorum benden mi utanıyo yoksa başka bi ilişkisi mi var falan. bende yavaştan bi şüphe bi güven eksilmesi başladı haliyle.

deniz'lerin evi bursa'nın bi ilçesinde. ben merkezde yaşıyorum. aramızda 70 kilometre falan var ortalama. yaz tatilinde bi gün beni eve çağırdı bu. neyse evdekilere dedim ben arkadaşta kalıcam bi akşam. çantayı topladım çıktım evden düştüm yola. bursa terminalinden minibüsler kalkıyodu o zamanlar ilçelere. hala öyle midir bilmiyorum ne zamandır gitmedim hiç bi ilçeye. neyse ben gittim pampalar indim minibüsten. bu beni aldı otogardan başladık yürümeye. belli başlı zaten bi iki yeri vardı ilçenin gezilip görülecek. gezdik gördük. sonrasında eve gittik. annesi de evde. okulda bi kere görüşmüştük annesiyle. tabi kadın aramızdaki mevzuyu bilmiyo sadece arkadaşı olduğumu zannediyo. film falan izledik müzik dinledik standart şeyler. annesi yemek falan yaptı yedik içtik. döndük odaya bu bana dergilerini falan gösteriyo kıyafetlerini sergiliyo falan. sonra geçtik bilgisayarın başına. deniz o zamanlar ingilizcesini geliştirmek istiyordu. liseye yeni başlamış birine göre ingilizcesi fena sayılmazdı. önceden de ilgileniyomuş. bu nedenle bi arkadaş bulmuş kendine fransa'dan. ingilizce konuşuyolar birbirlerinin dillerini geliştiriyolar aynı zamanda deniz fransızca diğer kız da türkçe öğreniyo çat pat. bu arada eve girdiğimden beri bi ilginçlik seziyorum. lan kız sanki 25 yaşında gibi. odasının şekli, kıyafetleri, makyaj malzemeleri falan. hiç bizim yaşam tarzımıza benzemiyo aq.

neyse evlerinin terası var orda bi çocuk havuzu vardı. hani bu şişirilenlerden. içinde oturuyoruz. annesi yatmaya gitti. bu bekliyo ben onu öpeyim diye ama içimden gelmiyo hiç. zaten ilginç şeyler dönüyo etrafımda. o ara babası geldi eve. babasının tekel bayisi vardı. biz tabi ışık kapalı takılıyoruz. ışık birden açıldı baktı bize adam. deniz dedi baba bak bu arkadaşım ***. adam iyi iyi sohbet edin siz ben yatıyorum dedi gitti aq. ailedeki rahatlık üst düzey. neyse ben diğer gün tası tarağı topladım döndüm eve. yaz bitene kadar bi kere de bursa merkezde görüştük bunla. geri kalan tüm olayımız 10.000 sms. bu bi gün bana 'ben fransa'ya gidiyorum' dedi. arkadaşını görecekmiş. orda fazla mesajlaşamayız facebook'tan konuşuruz dedi. iyi dedim git uğurlar olsun. gitti bu bi hafta on gün falan kaldı orda. döndü geri neyse yaz geçti böyle. okul açılacak eylül ayının başları. dedi ki o da türkiye'ye gelecekmiş. aa dedim ne güzel gelsin bakalım falan. kız geldi türkiye'ye 20 gün falan kaldı. okul açıldı o ara. kız bizim sınıfa falan da geldi. lan sınıfta tayfa dahil herkes kızla ilgileniyo ben hariç. kız birden ilgi odağı oldu. e zaten bizim ilişkiyi kimse bilmiyo. deniz de bunun rahatlığıyla bol bol kızla ilgileniyo beni gibine takan yok.

bi insanın ilk ilişkisinde böyle bi travma yaşamasının ne demek olduğunu bilemezsiniz beyler. ben bunu atlatana kadar neler yaşadım lan. noluyoz aq falan oldu yani. neyse bu kısmın pek önemi yok geçiyorum. bu olaylardan sonra ben intikam alma girişiminde bulundum ve bu fotoğrafı malzeme olarak kullandım. tayfanın diline düşürdüm kızı. herkes bi dalga geçmeler bi aşağılamalar falan. homofobik ergen erkek grubundan da başka bişey beklenemez zaten. ulan diyemiyosun da bana asıl koyan kızla öpüşmesi değil beni kızla aldatmış olması. biz deniz'i el birliğiyle öyle bi dışladık ki kız sınıf değiştirmek zorunda kaldı. o sınıftan gidince ben de bi rahatlama oldu kızı da unuttum zamanla. okulda gördükçe kafamı çevirdim. o da kaçtı zaten sürekli. bu ilişki böylelikle son buldu.

tayfada cahit adında bi çocuk vardı. iddialara düşkündü biraz. içimize iddia aşkını soktu. sürekli birbirimizle bişeyler için iddiaya giriyoruz falan. günler böyle geçiyo. o sıralarda sınıfa alper diye bi çocuk geldi başka liseden. kısa zamanda kaynaştık çocukla. kendisi bi fast food restoranında çalışıyomuş. ben de çocukla muhabbeti arttırıp onun sayesinde aynı restoranda işe başladım. bu arada ailevi sebeplerden yurtta kalmaya başladım. hem yurt ortamı hem iş ortamı zamanla benim içime kapanıklığımı, çekimserliğimi aldı zütürdü. fırlamanın biri oldum çıktım. onuncu sınıfın ikinci dönemindeyiz. kantine gidiyoruz. alper ben hüseyin ve cahit. e tabi yavaştan yaz gelmiş kızlarda çorap giymemeler başlamış. biz de abaza erkek grubu olarak kız kesmelere başlamışız. kantinden yemeği aldık yedik çıktık bahçeye. sonra alper ve ben dondurma almak için tekrar kantine girdik. alper dedi ki kantine giderken 'bak şimdi sana bi kız göstercem aynı kolera'ya benziyo' lan zaten ergenliğimi sagopa kajmer-kolera ikilisiyle hiç etmişim. bi hayranlığım var hatuna. göster bakalım dedim. kantinden çıkarken gösterdi. lan dedim hakkaten de benziyo ha. uzaktan da hoş gözüktü gözüme. sonra biz sınıfa gitme ayağına kızın önünden geçtik. baktım yakından kat kat daha güzel. bayaa etkilendim ben. sınıfa gittim. zehra'yı buldum. dedim ki zehra git konuş şu kızla diğer tenefüs. ben bu kıza aşık oldum.

şimdilik bu kadar beyler devam ederiz yine.

yine bi gün evde gitarla haşır neşirken facebook'tan bi mesaj geldi. lan bi baktım vera. selam yazmış. gitarı bıraktım. evde bi tur attım. inanamadım lan başta. hiç beklemiyodum. heyecandan kalbim çıkacak gibiydi. cevap vericem diye kaç kelime yazıp sildim, ne yazacağımı bilemedim. sonunda selam yazdım ben de. naber nasılsın kısımları da geçince muhabbet tıkandı haliyle. kız benden bi cevap bekliyo, ben ne yazsam diye düşünüyorum. ben bi süre bişey bulamadım doğal olarak. kız benim çıkmam gerekiyo dedi. tanıştığımıza sevindim yazdım. ulan ne tanışması aq. di mi. iki cümle sohbet etmişsin sanalda. tanıştığıma sevindim yazıyosun. tealaam. neyse bozuntuya vermedi. ben de sevindim dedi. tekrar görüşür müyüz dedim. görüşürüz ama buraya sık girmiyorum, sana msn adresimi vereyim dedi. msn'in de bitti bitecek zamanları. tarih olmasına az kalmış yani. kumsal_deniz_***@hotmail.com gibi bi mail adresi vardı. ben de kendi mailimi verdim. kız çıktı. ben evde taklalar atıyorum sevinçten. gitarı falan attım bi köşeye. giberim gitarını lan! o durumdayım.

okulda görüyorum diğer gün vera'yı. gözgöze geliyoruz. ikimiz de farkındayız birbirimizi gördüğümüzün ama görmemiş gibi davranıyoruz nedense. yanına gidip konuşmaya cesaretim de yok. tenefüslerde yanında sarışınımsı kumral hafif toplu bi kızla geziyor sürekli. okulda artık kendimi gizlemeden bakıyorum ona. onun da bana baktığını farkediyorum. bunu farkeden de yalnızca ben değilim. tayfa da olayın farkında. her seferinde 'olm o kız çok güzel, o sana bakmaz, sen o kızla çıkamazsın' gibi motive edici telkinlerde bulunuyorlar. hatta cahit her zamanki gibi iddia sevdasına tutuşup 'lan sen o kızı tavla ben de bu merdivenden aşağı atlıcam, üstüne de sana bi ay boyunca her gün bi magnum alcam' diye gaza geldi. okulun ikinci katındaydı sınıfımız. alt kata binanın dışından da iniş vardı. direk zemine atlanabiliyor merdivenden. bina eski ve sınıflar yüksek olduğu için merdivenin en üstünden zemine yaklaşık 6 metre falan bi mesafe var. merdiven ne alaka aq diyecek olan pampalar için açıkladım bu kısmı.

reserved

8 ekim 2010. günlerden cuma. o gün okuldan çıkıp her zamanki durağa doğru yürürken vera diyorum. bugün bi kaç durak ileriden bindireyim mi seni? tamam diyor. vera'nın ekürisiyle de yollarımız ayrılıyor böylelikle. bindireceğim durağa yaklaşık 750-800 metre var. başlıyorum konuşmaya. vera'nın yüzüne her bakışımda konuşmayı planladığım her şeyi birer birer unutuyorum. 100-200 metre ilerleyip ulucami'nin yanına geliyoruz. dur diyorum, duruyor. sana söyleyeceğim çok şey vardı hepsini unuttum diyorum. anlayabiliyorum saçmalamandan diyor. yürümeye devam ediyoruz. ulan durağa 50-60 metre kaldı. ben muhabbeti teklif kısmına getirdim iyice ama bitirici vuruşu yapamıyorum. durağa geliyoruz. durağın hemen arkasında bi bakkal var. bişey ister misin diyip hayır cevabını aldığımda soluğu bakkalda alıyorum. bi çikolata bi su alıp çıkıyorum. vera diyorum tutuyorum ellerinden. evet der misin? kalbim ağzımdan çıkacak sanki. evet diyor. o kadar derin bi oh çekiyorum ki saçları havalanıyor. otobüs geliyor. ellerini bırakmak istemiyorum. biniyor otobüse. el sallıyor. arkamı dönüp cahit'e mesaj atıyorum : cahit dondurmalarımı hazırla.

devam ediyorum beyler.

ilişki gayet güzel gidiyor. her tenefüs vera'nın yanındayım. tayfayla zaman geçirmeyeli günler oldu. çıkışta cod, cs, pes, fifa, blur ne kadar oyun varsa oynamaya gidiyor tayfa. ya gitmiyorum ya da geç gidiyorum yanlarına. haliyle onlar da artık planlarını yaparken beni dışarda tutarak hareket ediyorlar. aradan 20-25 gün geçiyor. vera'yla okuldan sonraları yaptığımız tek şey otobüs durağına kadar beraber yürümek ve onun otobüsünün gelmesini beklemek. bu bile benim için her şeye değer bi aktivite oluyor o zamanlar. 4. haftasonu cumartesi günü buluşmaya karar veriyoruz. ilk kez haftasonu buluşacağız. cuma akşamından konuşup sinemaya gitmeye karar veriyoruz. okul tam gün olduğu için hocalarla aynı anda çıkıyoduk okuldan. okuldan düz inen yol merkeze çıkıyor. hocalar görmesin diye hiç elini tutup rahat rahat gezemedim. cumartesi buluştuğumuzda ilk kez bu kadar rahat şekilde ellerimi uzatabiliyorum vera'nın ellerine. hala ilk günkü heyecan var içimde. elini tutup bi kaç adım attığımda dünyanın en özgür insanıymışım gibi hissediyorum. biraz gezip sinemaya gidiyoruz. pak panter filmine iki bilet alıyorum. oturup izlemeye başlıyoruz. ben filmi değil vera'yı izliyorum sadece. komikli sahnelerde bi güzel gülüyor ki pampalar, bi de utanıp eliyle ağzını kapıyor. her bakışımda tekrar tekrar aşık oluyorum. sinemadan sonra zafer plaza avm'de yemek yiyoruz. akşam olmadan evde olmam gerek diyor. biraz daha turladıktan sonra otobüse bindiriyorum onu. çok mutluyum.

onu öyle çok seviyorum ki, bi yandan tüm dünya duysun bi yandan da hiç kimse bilmesin istiyorum. tüm dünyanın duyması isteğimin ağır bastığı bi an facebook'a girip arkadaş listemde en üstte sürekli gözükecek şekilde sabitliyorum vera'yı bunun büyük bi hata olacağını sonraları farkedeceğimi bilmeden. günlerimiz mutlu mesut şekilde ilerlemeye devam ederken, vera, sadece 3 hafta dayanabildiğim, sonrasında kaydımı sildirdiğim eski dershanemden samimiyetimin az olduğu laçka bi arkadaşımın bana yazın sonlarına doğru sorduğu bi soruyu, ve benim ona verdiğim cevabı öğreniyor o laçka huur çocuğundan. ben çoktan unuttum. o kadar önemsemediğim bi soruydu ki, aklımda dahi kalmamış. bana 'kanka profilindeki şu vera denen kız kim' tarzı bişey sormuş, ben de 'manita adayı hacı' tabirini kullanmışım. nedeni çocuğu gerçekten umursamamış olmam olduğuna adım gibi eminim. ama bunu bi türlü vera'ya anlatamıyorum. çenemi gibeyim diyorum. yazan ellerim kırılsaydı da yazmasaydım. ger gör ki bu günden sonra vera'yla yıldızımız hiçbir zaman barışmıyor. sürekli sorunlu giden şeyler var. düzelmeyen sıkıntılar var. günlerden birinde o huur çocuğu vera'ya yine mesaj atıyor. vera da cevap yazıyor hala o olayın esrar perdesi aralanmadığı için. ben de doğal olarak buna tepki gösteriyorum ve zaten soğuk olan aramız iyice buz kesiyor. sorunlar katlanarak artıyor ve kaçınılmaz son. 3. ayda ayrılıyoruz.