bursa'da kültürpark diye her şehirde rahatlıkla bulabileceğiniz büyük yeşil alanlar, mesire-piknik alanları, sıralı banklar, ikinci sınıf kafeler ve fıskiyeli bi göletten oluşan bir park var. filmden sonra alper'in de aramıza katılmasıyla topluca kültürpark'a gitme kararı alıyoruz. avm-kültürpark arası yürüyerek 15-20 dakika. ağır ağır yürüyerek ilerliyoruz. yol boyunca yavaş yavaş vera'yla biraz daha koyulaştırıyorum sohbeti. kültürpark'a vardığımızda biraz gezinip lunapark'a girme kararı alıyoruz. ulan fazla para da almamışım yanıma doğal olarak. para suyunu çekiyor ben de. alper'den biraz para alıyorum lunapark biletleri için. fakat ece ve vera ödetmiyorlar. neye binsek diye düşünüp gondol'a binme kararı alıyoruz. çok kişi yok sırada. alper ece'yi alıp önden gidiyor. en arka sıraya oturuyorlar. dolayısıyla ben de vera'yla yan yana oturmak zorunda kalıyorum. farkediyorum ki ikimiz de bu durumdan fazlasıyla memnunuz. bindiğimizde klagib korkuyor musun korkmuyor musun muhabbetleri yapılıyor. vera ben korkmam dediği halde gondol çalışmaya başladığında sanki korkacakmış gibi hissediyorum. vera'yla ilk kez bu kadar yakınız. gondolun her hareketinde saçları yüzümün önüne geliyor. o kadar güzel kokuyordu ki, o gondol hiç durmasın istedim. ve o günden sonra da saçlarının kokusunu hiç unutamadım.

lunaparktan çıkıyoruz. kültürparkın yukarısına doğru ilerlerken heyecandan kuruyan dilimi damağımı ıslatmak için bi içecek almaya karar veriyorum. vera fanta istiyor. içeceklerimizi alıp yukarı doğru yürümeye devam ediyoruz. sohbet ede ede tekrar kent meydanı avm'nin önüne geliyoruz. vera evine avm'den yürüyerek gidebiliyor. alper ve ece önden hızlı adımlarla ilerliyorlar ve bi süre sonra gözden kayboluyorlar. elimde hediyemle vera'yla başbaşa kalıyorum. artık biraz daha rahat konuşmaya ve yavaştan yüzüne bakabilmeye başlıyorum. hediyesini verip bunu doğum günün için aldım. şimdiden doğum günün kutlu olsun diyorum. sevinci gözlerinden okunuyor. bi sonraki görüşmemizin okul başlangıcında olacağını ikimiz de biliyoruz. kendine iyi bak diyorum. görüşürüz diyor. giderken arkasından bakıyorum. arkasından koşmak geliyor içimden. dönüp oturuyorum avm bahçesine. alper'leri arıyorum.

cumadan sonra mı yazacaksın mubarek

20 eylül 2010. okullar açılıyor. kıyafetlerimi giyip okula gidiyorum. açılış töreninde gözlerim vera'yı arıyor. göremiyorum sırada. sınıflara giriyoruz. 1. telefüs vera yok. 2. tenefüs vera yok. 3. tenefüs vera yine yok. öğle arasında çıkmıyorum bahçeye. alper geliyor 15 dakika sonra. seninki bahçede oturuyor arkadaşlarıyla neden gitmiyorsun yanına diyor. hemen çıkıyorum bahçeye. bahçeye çıktığımda sağdaki potanın altında görüyorum onu. cesaretimi toplayıp giriyorum 6-7 kişilik kız grubunun arasına. vera'yı alıp kantine doğru yürüyorum. çay istiyor. kendime de bi tane meyveli soda alıp. bahçede yürümeye başlıyoruz. 5-6 dakika yürüdükten sonra geçen sene her tenefüs yanında gezen hafif toplu kumral kırması arkadaşı geliyor yanımıza. öğle arasının sonuna kadar yanımızda kalıyor. bu durum haliyle beni rahatsız ediyor fazlasıyla. ama bişey söyleyemiyorum. diğer tenefüslerde de aynı şekilde geziyoruz bahçede. çıkışta bekliyorum onların binasının kapısında. yine ikisi birlikte çıkıyor. vera'nın otobüse bineceği durağa kadar beraber gidiyoruz. diyorum ki herhalde artık gider. gitmiyor aq. vera otobüse binene kadar bekliyor. sonrasında gidiyor. deliriyorum. ama yine bişey diyemiyorum.

http://tinyurl.com/jvtyhy4 buyrun bi şarkı daha paylaşayım sizinle pampalarım.

işbu sayko durum bir süre daha aynı şekliyle devam ediyor. okulda tenefüslerde, öğle aralarında ve okul çıkışlarında 3 kişi geziyoruz. gün geçtikçe daha da rahatsız edici bi hal alıyor bu durum. vera'yla olan yakınlığımız stabil kalıyor haliyle. artık tayfa da bi hareketlenme olması gerektiğini düşünüyor olacak ki, beni sürekli artık teklif etmem gerektiği konusunda uyarıyorlar. vera'nın da bu teklifi beklediği aşikar. ona karşı yaptığım her güzel hareketin karşılığını yüzünde farkedebiliyorum. bu kadirşinas kızı ve şahsımı artık daha fazla bekletmenin anlamsızlığı üzerine kafa patlatıyorum günlerdir. ve planımı günler öncesinden yapmış olmanın rahatlığıyla, söyleyeceğim şeyleri tekrar ediyorum içimden sürekli.

devam et panpa.

beyler velhasıl-ı kelam ilkokulu iyi kötü bitirdiğim senenin yazında evimizin 30 metre ilerisinde yapılan yeni okulun inşaatı bitti ve yeni eğitim öğretim yılında o okula aldırdı ailem kaydımı. ortaokula başladığım sene yeni okul, yeni arkadaşlıklar ve yeni bi ortam içinde buldum kendimi. artık mavi önlükten kurtulmuş beyaz gömlek, kravat ve hırkaya geçiş yapmıştım. kendimi büyümüş ve fazlasıyla olgunlaşmış hissetmeye başlamıştım. 6. sınıfa gidiyorum. alt sınıfların hepsiyle aynı kattayız. okul yeni açıldığı için sınıflar maksimum 20 kişilik. sınıfın başarılı öğrencilerindenim. zamanla yavaş yavaş arkadaşlıklar kurmaya başladım. sınıftaki mevcudun az olması da çabucak kaynaşmaya yol açıyordu.

kız ismini söyleyip benimkini sorduğunda bende tüm muhabbet son bulmuştu. ilk ya da ikinci haftanın sonuydu net hatırlamıyorum, hoca yerlerimizi belirlemeye başladı. kısalar ön taraflara, uzunlar arkaya vesaire. benim lapayeva ile münasebetim dikkatini çekmiş olacak ki bizi yan yana oturttu. bir sene içerisinde sınıfa her gün onu görecek olmanın mutluluğuyla gittim. kalem ve silgi paylaşmalarımızı dahi hatırlıyorum lan. pembe bi silgisi vardı. ablasınındı sanırım biraz eskiydi. durumu parlak olmayan bir ailedendi belli. zaten okulun çevresinde durumu en iyi olan aile toplum nezdinde orta halli olarak adlandırılıyordu. bir gün suluğunu evde unutmuş. benden suluğumu paylaşmamı istemişti. o gün beraber aynı suluğu kullandığımız için öpüşmüşüz gibi saçma bi hisse kapılmıştım. okuldan dönüş yolunda bir bayır vardı, ordan koşarak indiğimi ve duramayıp yolun sonundaki tellere yapıştığımı hatırlıyorum.

yannan okurum

anlat pampa dinliyoruz

reserved

Dinliyom rezerveyullah

biz yan yana cam kenarında önden üçüncü sırada otururduk. soğuk günlerde cam kenarını ona verirdim. kalorifer o taraftaydı üşümesin isterdim. harfleri öğrenirken a harfini bi türlü beceremezdim. beraber a lardan kiraz yaparak öğretti bana. kocaman gözleri vardı. açık kahverengi. camdan vuran ışıkla birlikte gözleri parlardı. pokemonlu bi çantam vardı benim de. set halinde almıştık. sırt çantası, beslenme çantası, suluk,kalemlik ve içinde kalemler. bi gün beslenme çantalarımızı değiştirmeye karar verdik. onun beslenme çantasının barbie tarzı bi deseni vardı pembe renkli. ama barbie değildi eminim. onu takıp eve dönene kadar yüzlerce kişinin odak noktası oldum. dalga geçenler, gülenler,karşıdan parmakla işaret edenler. bi yandan aldırış etmemeye çalışsam da diğer yandan çizilen erkeklik gururum içimi acıtıyordu.

Hah amk. Aşk acısı çekerken gel bide bu picin kini dinle. De hadi anlat anlat

Rez alın birileri gelsin demeyeceksek anlat ananı gibtirme

anlat bakalım

böylelikle ilk aşkım o yaşımda ağır bir trajediyle sonlanmıştı. 5. sınıfta gizem diye bi kıza sardım bu sefer. bu arada hikayeye zaman zaman fotoğraflarla destek vericem pampalarım. gizem beş senedir aynı sınıfta olduğumuz, güzelliğinin yanında oturan çirkin arkadaşı elif sayesinde bu kadar göz önünde olduğunu sonradan anlayacağım, piknikte elini tutmak istediğimde beni öğretmene şikayet edecek kadar yelloz, her dansa davet oyununda beni seçip umutlandıracak kadar dengesiz ve sonraları aşkımı farkedip bana karşı olan sevgisinin sadece arkadaşlık sınırları içinde kaldığını, bana hatıra defterime yazdığı hatıra ile aktaracak olan, daha o yaşta kahverengi saçları annesi tarafından siyaha boyanan, tırnakları her tırnak kontrolünde hocanın dikkatini çekecek uzunlukta olan bir kızdı. okula gelirken sıktığı annesinin parfümüyle tüm sınıfı kokutan gizem'in bana yazdığı hatıra yazısını izninizle paylaşıcam.

Anlat vulaa