beyler uzun ve ciddi bi şey anlatcam

Ertesi gün uyandığımda telefonuma bir mesaj gelmişti: “evin karşısındaki duvara bak” hemen gidip balkona çıktım ve caddenin karşısındaki duvarda “bizi bırakmayacağını biliyoruz” yazıyordu. Bu adamlar gerçekten çok kararlıydı fakat benim artık aklım başıma gelmişti ve görüşmeyecektim onlarla. Tatil bitene kadar peşimdelerdi.

Ertesi gün uyandığımda telefonuma bir mesaj gelmişti: “evin karşısındaki duvara bak” hemen gidip balkona çıktım ve caddenin karşısındaki duvarda “bizi bırakmayacağını biliyoruz” yazıyordu. Bu adamlar gerçekten çok kararlıydı fakat benim artık aklım başıma gelmişti ve görüşmeyecektim onlarla. Tatil bitene kadar peşimdelerdi.

Gitmeden önce Mehmet abi aradı ve beni her zaman buluştuğumuz yer olan basmane garının karşısındaki camide bekleyeceğini ve her ay aynı gün aynı saatte orada olacağını ben gelsem de gelmesem de bekleyeceğini söyledi. Bu adamlar gerçekten inatçıydı. Fakat artık canımı sıkmaya başlamıştı. Çünkü eğer komutanlarım duyarsa okuldan atılabilirdim ve hayallerimden vazgeçmek zorunda kalabilirdim. Ben artık hiçbir yabancı numarayı açmamaya başladım. Tatilden sonra olan ilk buluşmaya gitmedim artık normal bir askeri öğrenciymişim gibi yaşamaya başlamıştım. Hentbol takımına girmiş ve güzel vakitler geçiriyordum okulda. Artık her açıdan kendimi geliştirmeye başlamıştım fiziksel açıdan sporla bedenim gelişiyor, zihinsel açıdan kütüphaneden aldığım kitaplarla besliyordum kendimi. Diğer ayki buluşma geldiğinde Mehmet abinin sözleri aklıma geldi ve sen gelmesen de ben her ay burada olacağım demesi beni meraklandırdı. Acaba orada bekleyecek miydi gerçekten.

Hafta sonu izne çıktığımda ilk işim buluşma yerine gitmek oldu. Evet, ordaydı ve içinde sivil giysilerim eşyaları elinde bekliyordu fakat beni göremiyordu çünkü uzaktaydım. Üstümüzü her zaman değiştirdiğimiz kuru temizlemecinin önünden geçtim ve sessizce oradan uzaklaştım. Bu adamlar için gerçekten önemliydim fakat benim için artık bitmişti, kimsenin maşası olmayacaktım. Atatürk’ün çizdiği yolda çağdaş, dinamik bir Türk genci olarak kullanılmayacaktım. Çünkü Maltepe’de bunlar öğretilmişti bize geçen sürede. Artık onlarla ne konuşuyor ne de onları düşünüyordum. Sadece okula ve derslere vermiştim kendimi.

@95 nickini sevdim panpa eyv.

@97 beyler swf deki adama çok benzeyen birini tanıyordum o zamanlarda ismi de serkandı.

ilk dönem bittikten sonra tatil için memleketlerimize dağıldık. Eve geldiğimde annem bana büyümüşsün dediğinde şaşırmamıştım çünkü gerçekten büyümüştüm. Aslında bedenimde bir farklılık yoktu ama ruhumdaki farklılık başkaydı. Artık doğruyu bulmuştum, kimseye hizmet etmeyecektim Türk ordusundan başka. Tatilde evden çıkmaya korkar oluştum çünkü her dışarı çıktığımda farklı bir abiyi görüyordum. Veli ile görüşmeye devam ediyorduk. O da bir Anadolu lisesini kazanmış ona gidiyordu. Fakat cemaate hala devam ediyordu. Artık benim için insanlar ikiye ayrılmıştı. Cemaatçi olanlar ve olmayanlar.

Maltepe Askeri Lisesi’nde hayatımın en güzel yıllarını yaşadım. Yazın gittiğimiz Menteş’teki askeri kamplarda askeri eğitimler alıyor, atışlar yapıyorduk, kısacası gerçek askerliği tadıyorduk. Gerektiğinde sürünüyor, gerektiğinde koşuyor, yüzüyor, kuleden atlıyor, kısacası kendimizi geliştiriyorduk. Bu dört yıl içince hayatım boyunca unutamayacağım dostlukları yaşadım ve halen devre arkadaşlarımın çoğuyla görüşürüm. Neyse fazla uzatmayayım askeri lise bitti fakat ben bu üç buçuk sene içerisinde cemaatten kimseyle görüşmedim ve konuşmadım. Ben son sene yapılan sağlık muayenelerinden geçtiğim için havacı olmaya hak kazandım ve artık hayalimdeki yer olan Hava Harp Okulu’na gidebilecektim. Kısa bir tatilden sonra artık öğrenci seçme uçuşu için Yalova’ya gitme vakti gelmişti. Birkaç arkadaşla beraber hava meydan komutanlığına girdik ve bir saat kadar bekledikten sonra otobüslere bindirilip kamp alanına zütürüldük. Her şey güzel ilerliyordu. Eşyalarımızı teslim etmek üzere sırada bekliyorduk.

Sıra bana geldiğinde ismimi söyleyip eşyalarımı verdim ve ismimi söylememden kısa bir süre sonra ben beklerken son sınıf Harbiyeli bana neden güldüğümü sordu ve bağırmaya başladı. Ben gülmediğimi söyledim, bunun üzerine ben yalan mı söylüyorum dedi. Ortam gayet ciddiydi ve gülünecek hiçbir şey yoktu. Demek ben yalan söylüyorum geç şu duvara f-16 resminin tam karşısına ve o resme esas duruşta bak dedi. Koşarak geçti ve beklemeye başladım. Benim suçum neydi ki, gülmemiştim bile. Arkadaşlarım çadırlarına yerleştiler, saç tıraşlarını oldular fakat ben hala duvardaki uçağa bakıyordum. Üstelik duvarla aramda 2 cm vardı ve aynı noktaya bakmak insanın sinirlerini bozuyordu. Bu şekilde yaklaşık bir buçuk saat durduktan sonra gidebileceğimi söyledi. Kamp ilk günden zorlu başlamıştı benim için.

Artık bütün eğitimlerde 5-6 kişilik ayrı bir grup oluyor ve ben o grupta oluyordum. Teorik derslerden sonra uçuşlarımız başlayacaktı. Yaklaşık bir hafta teorik dersler sürdü. Fakat geceleri herkes istirahat edip ders çalışırken ben ve birkaç arkadaşım eğitim yapıyorduk. Fiziksel eğitimleri yapabiliyorduk fakat. Bu eğitimler sırasında pgibolojik baskılar, dalga geçmeler insanın sinirini alt üst ediyordu. Bir haftayı tamamladıktan sonra teorik sınavları olmaya başladık. Geceleri arkadaşlarım gibi çok çalışamıyordum çünkü bizler eğitim yapıyorduk fakat yine de sınavdan başarılı oldum. ikinci sınav yazılı sınavdı ve noktasına kadar acil durumlarda uçakta yapılması gereken hareketlerdi. Ben çok çalışmıştım ve noktasına kadar ezberledim fakat notum açıklandığında geçemediğim söylendi. Fakat ben emindim iyi geçmişti sınavım. Bu sınavların ikisinden de başarılı olanlar uçuşlara başladı fakat bizler geçemediğimiz için komutanlarımızın tabiriyle 0 feet te uçacakmışız. Sonradan öğrendim ki arkadaşlarımız uçarken bizler eğitim yapacakmışız.

Tamam, güzel askeri açıdan gelişiriz diye düşünmeye başladım. Fakat eğitim yaparken ben ve 5-6 arkadaşım hep ayrı bir grup oluşturup farklı bir eğitim tarzıyla baş başa kalıyorduk. Diğer arkadaşlarımız yürüyüş, selamlama gibi eğitimler yaparken bizler süreli hızlı koşular, çök kalklar, güneşe bakmalar ve çeşitli hakaretlerle baş başa kalıyorduk. Telafi sınavına girdik ve bu sefer bundan geçtik. 12-13 gün geçmesine rağmen uçamamıştım üstüne çok kötü günler geçiriyordum. Bazı arkadaşlarımız bize uygulanan özel eğitimlere daha fazla katlanamayarak ayrılmak istediler. Sanki birileri bizleri yıldırmak için elinden geleni yapıyordu. Özellikle bizim eğitim yaptığımız grup seçilmişti sanki. Geceleri herkes yatarken komutanlar çağırır ve eğitim yaptırırdı.

Nihayet ilk uçuşum gelmişti ve çok mutluydum, hayatımda ilk defa uçacaktım sonuçta. ilk uçuşumdan sonra yapılan o kadar eziyeti biraz unutur gibi oldum. Fakat uçuşlara önceden çalışmam gerekiyordu ve boş zamanlarda son sınıf Harbiyelilerin özellikle benim içinde bulunduğum 6-7 kişiye bunu yapmaları bizi çok zorluyordu ve uçuşlara çalışamamakla birlikte pgibolojimizi alt üst ediyordu. Neden bize bunu yapıyorlardı ki? Sebebi neydi, onca kişi varken bizim suçumuz neydi?

Öğrenci seçme uçuşunda 4 kere uçmuş ve kontrol uçuşum kalmıştı. Uçuşlarını bitiren diğer arkadaşlar çoktan evlerine gitmişlerdi bile. Ben ise burada gece gündüz eğitim yapıyordum. Artık Harbiyeliler beni nerde görse çağırıp eğitim yaptırıyorlardı. Geceleri özellikle çadırdan çağırtıp uyutmamaya çalışıyorlardı. Kontrol uçuşumun olduğu gün uçuş komutanım kol komutanımızdı. Uçuştan önce biraz bağırıp çağırarak moralimi bozmuştu ama olsun dayanmalıydım sonuçta. Havada kalktığımızda kumadalar bana geçti ve kullanmaya başladım. Komutanıma gerekli direktifleri verirken bana birden bağırmaya ve bana söyleme sadece yap dedi. Ama bize söylememiz emredilmişti. Neyse böyle devam edeyim derken birden kızmaya başladı. Gereksiz yere bağırıyordu, o bağırdıkça ben stres yapıyordum fakat neden böyle bir şey yapıyordu ki sonuçta uçağı ilk defa kullanmaya başlıyorum. Bana bağırarak stres altındaki uçuşumu ölçmeye çalışıyor desem değil çünkü daha uçmayı doğru düzgün bilmiyorum stres ile nasıl başa çıkayım. Neyse uçuşumu tamamladıktan sonra aşağı indik ve havada bana yapılan hakaretler ve bağırmalara kulak asmadım çünkü bir ara uçaktan kendimi atmayı düşünecek kadar çok bunalmıştım. Aslında bu notlar bizim için önemli değildi ama yine de geçer not almak güzel bir şeydi. 50 alan başarıyla tamamlıyordu.

@120 sonunu bekle panpa

Benim notum açıklandığında ise biraz şaşırdım, çünkü havada kusana, hiçbir şey yapmayana bile 80-90 verilirken, bana kasıtlı bir şekilde 49 verilmişti anlamamıştım neden böyle bir şey yaptığını, gerçekten çok garipti. Belki 20-30-40 alsam anlarım da 1 puandan kalmak da neyin nesiydi. En azından uçuşlarımı tamamlamış ve artık bu eziyetlerden, bu işkence kampında kurtulacak olmama seviniyordum.

@128 az kaldı panpa

Herkesle birlikte eşyalarımı toplayıp hazırlandım fakat komutanım beni çağırtıp girişte verdiğimiz eşyalarımdan biri olan künye zincirimin kayıp olduğunu ve bulunmazsa gidemeyeceğimi söyledi. Ben ilk başta inanmadım ve şaka olduğunu sandım fakat komutanım çok ciddiydi. Aradan 10 dk sonra başka bir komutanım beni yanına çağırdı ve beni birinci sınıfların kampına zütüreceklerini tatile gitmeyeceğimi söyledi. Ben nedenini sorduğumda eğitimimi birinci sınıflarla birlikte bir ay sonraki kampa kadar sürdüreceğimi söyledi. Eşyalarımı toplamamı ve diğer arkadaşlarımla birlikte hazır olmamı söyledi. Ben hala şaka yaptıklarını düşünüyordum fakat içtimaya çıktığımızda komutanım bana arkadaşlarımla vedalaşmam gerektiğini söyledi ve mavi bir minibüsü göstererek seni bekliyor dedi. Ben arkadaşlarımla vedalaştıktan sonra komutanımla birlikte araca bindik ve ilerlemeye başladık,

yaklaşık 5 dk gittikten sonra arkaya dönüp nasıl yuttun ama diye gülmeye başladı. Koskoca Harbiyelinin işi gücü yok bana oyun hazırlıyordu. Beni arkadaşlarımın önünde küçük düşürmüştü. Fakat eve gidebileceğim için mutluydum çünkü annemin sesini bile duymamıştım bir aydır.

eve geldiğimde artık dünyadan soyutlanmış gibiydim hep bana yapılanları düşünüyordum, bir neden arıyordum fakat bulamıyordum. Bedenim vardı fakat ruhum yoktu sanki annemler ne zaman görseler bir köşede düşünürken bulurlarmış beni. Yani o tatil bana zehir oldu anlayacağınız. Hatta liseden arkadaşlarım bana yapılanları duymuş ve benim hakkımda iddiaya girmişler. Çünkü herkes şahitti orada yapılanlara. Zaman geçti ve intibak kampına gitme günü geldi.

Hayatımda hiç duygusal bir andan ağlamadım. Fakat Yalova otobüsüne binmeden önce abimle konuşmak istedim, konuşamadım ilk başta çünkü ağlıyordum, hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Annem babam görmesin diye uzaklaştık onlardan. Anlattım abime korkuyorum abi dedim, bana yapılanlardan görüyorum ki gidince daha kötü şeyler olacak ama ben onlara inat dayanacağım abi, son noktaya gelene kadar orada kalacağım. Ben bunları yazarken sanki o anları tekrar yaşar gibi oluyorum, ... sene önceye gidiyorum, yine ağlıyorum. Neyse devam edelim; abimle konuşuyoruz dayan diyor, yaparsın diyor fakat baktın olacak gibi değil ucunda ölüm yok ya benim düğün için biriktirdiğim para var onu veririm diyor. Ben yine ağlıyorum, beni bu kadar çok seven var mıdır dünyada... Annemle babamın yanına geçiyoruz anneme sarılıyorum sanki bir daha göremeyecek gibi sıkı sıkı çekiyorum annemin kokusunu içime, zor ayrılıyorum babama geçiyorum babama baktığımda ağlıyorum nedensizce bilmiyorum korkuyorum sadece babama o kelimeyi söylemekten. ”Baba ben ayrılmak istiyorum demekten.” Otobüse biniyorum en arka koltuktayım yine ağlıyorum hayatımda bu kadar çok ağladığımı bilmem. Ailemden ayrılmak değil beni ağlatan, o kamptan nasıl çıkacağım ağlatıyor beni. O kampta neler yaşayacağım düşündürüyor.