Ben ilk defa hocamın yüzünde aşırı bi korku fark ettim ben belki o kadar korkmamıştım. Bu ilişki değildi bu istismardı bunu ben bilmiyordum ama bizi görcek herkes biliyodu. Hemen giyindi falan. Eline dans eşyalarını aldı çıktık burdayızz dedi olabildiğince masum ev tatlı sesiyle. Sonrada kitleyip gitmişsin bizi diyerek güldü. Hocam bilmiyordum gibi özür kelimeleriyle beraber çıktık. Derin bi nefes aldı. Aq müdürü de aramış söylemiş biz daha telefon gelcek sanıyoruz ondan rahatız . böylelikle bundan da kurtulduk ama milli de olmuştum. Hani milli olunca bunu anlatırsınız ya birilerine heyacanlısınızdır. Ben böyle bişi yaşamadım. Anlatacak kimsem yoktu.

Devam edicem beyler gece. Dışarı çıkıcam şimdi sonra tüm gece anlatıcam bitiririm büyük ihtimal
edit: hikaye şimdi sarpa sarmaya başlıcak zaten bitmedi

Uzun bi süre böyle devam etti. Artık her şeyi yapıyorduk. Ters ilişki hariç herşeyi yaptık. O zamanlar hayatım sadece hocam ve bendim. Ailemden bile bi nebze soyutlamıştım kendimi. 8. Sınıfın sonlarına gelmiştik. Bu hasta gibi bişi oldu. Sürekli midesi bulanıyodu. Ara sıra kusmaya bile başladı. içimi bi korku saldı.

Her zaman ki gibi evden çıktım buna gittim. Ağlıyordu ama hiç durmadan. içim bi garip oldu. Galiba ciddi anlamda sevmiş bile olabilirim hocayı. Noldu falan diyorum anlat diyorum bişi demiyor. Alla diyorum. Ama içimde de bi kuşku yok değil. Dualar ediyorum lütfen düşündüğüm olmasın diye ama yine maşallah dediğimin ömrü 3 gün bile sürmediği gibi aklıma gelen başıma geldi. 5 haftalık hamileydi. Elim ayağıma dolaştı. Ne diyeceğimi sapıtmış bi vaziyette bende ağlamaya başladım.

Az bişi kaldi beyler gece devam

Aradan bir iki gün geçti neler yapabilirim diye düşünmekten başka çarem yoktu. internetten insanların başına gelen olayları falan araştırıyorum. O zamanlar kürtaj yasaldı. Onu öğrendim. O bir iki gün hiç konuşmamıştık. Gittim yanına. Aldıralım falan çocuğum zaten bu yaşta babamı olcaktım birde. Yaşı zaten geçmiş kadının evde kalmış bir çocuk simsarı. Bu saatten sonra koca mı bulcak. Olmaz dedi. Ben istiyorum çocuğu. Beyler kapana kısılmıştım kimseye anlatamıyorum olayları ve aldırmak istemiyor. Korku içten içe beni yiyip bitiriyordu.

Ondan sonraki günleri aynı olaylar takip etti ben sürekli bi bahaneyle aldırması için onu zorlarken oda tam tersine büyütücem diyordu. Aq beni neden düşünmüyordu ki. Çocuk eşyası satan yerlere girip bişiler bakıyodu. Eski sürekli gezip eglendimiz hayat artık çocuk dükkanları neler alabiliriz tarzına dönmüştü ve bu beni gerçenten yoruyordu. Ama onu hiç o kadar mutlu görmemiştim. Ne zaman bi dukkanda güzel bişi görse gözlerinin içi gülüyordu. Daha 2 aylık bile hamile değilken neler aldı neler. Annem babam bana bu kadar şey almamıştır bu yaşımda.

Beyler bizim şehrimiz daha doğrusu memleketimizin çoğu yerinde insanlar yobazdır. Dul bi bayan hamile kalıyor. Konu komşu neler düşünür kim bilir. Okulda diğer hocalar. Bu takıldı benim kafama ne dicekti ne yapacaktı hiç bilmiyordum ama öğrenmek zorundaydım. Hayır çocuğun benden olduğunu kimse bilmemeliydi. Annem babam beni öldürürdü. En nihayetinde bu konuyu konuşmaya karar verdim evine gittim.

Böyle böyle ne yapmayı düşüyorsun dedim. Bu sıralarda hocaya çok fazla bağlanmıştım. Bu kadar olay olmuş aşıktım bildiğiniz. Tayinimi istedim gidicem dedi. Yıkıldım beyler. Hani filmlerde olur ya yavaş yavaş dizlerinin üzerine düşerler falan aynı öyleydim. Ne sulu gözmüşüm oturup ağlamaya başladım. Bırakamazsın beni dedim. Bunca şeyden sonra nasıl böyle dersin. Bana baktı sıcacık bi tebessümle, burda kalırsam senin başın çok belaya girebilir sadece senin açından değil insanlar neler düşünecek biraz büyü ve düşün dedi. (8. Sınıf yeni bitmiş nasıl büyüyeyim sanki 23 24 yaşındayımda ruhum çocuk amk) ne yapıcaktım ne söyleyecektim haklıydı.

Benide zütür diye ağlıyordum. Gözlerim ağlamaktan acıyordu şişmişti. Yalvarıyordum resmen. Zaten kimsem kalmamıştı, oda gidince hepten yalnız kalacaktım kimseyede anlatamıyordum bunu içime kapanacaktım belliydi. Şimdi düşününce saçma bi istek beni zütüremezdi ama o an size bunu kelimelerle asla açıklayamam ama dünya gibimde değil diyebilirdim. O çocuku istiyor mu doğursun bakarız diyordum kendime. (nasıl bakacaksam artık kendime bu yaşımda bakamıyorum aq) Sonra tekrar konuşmaya başladı.

Galiba o da beni çok sevmişti. Benden imkânsızı istiyorsun dedi. Yapamayacağım isteklerde bulunma. Lütfen dedi. Ama bunları söylerken sanki onunda içi acıyordu. Fark ediyordum gözleri bana söylüyordu her şeyi. Ne zaman gideceksin dedim. Tam hatırlamıyorum ama 1 2 haftamız vardı sanırım. O günlerde neler yaptık inanın hiç hatırlamıyorum. Ama eğleniyorduk yine. Kendimi bi yandan teselli ederken bi yandan da böylesi hayırlıdır diye avutuyordum. En azından konuşacaktık tekrardan. Görmessemde konuşsak yetecekmiş gibiydi.

Gitmeden önceki son gün onda kaldım. ilk defa onda kalmıştım. Tüm gece konuştuk birazda sarılıp uyuduk. Ertesi gün garaja varmıştık onu görebileceğim son dakikalardı. Gidiyordu aq gidiyordu. Ama kalması gitmesinden daha kötüydü. Anons geldi *** şehrine gidecek yolcular aracımız birazdan harekete geçecektir. Denmesiyle içime bişiler oturdu. Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı. inceden gözlerim dolmuştu. Bana baktı. Ağlama dedi. ‘’sen dünyadaki en güzel gülümsemeye sahip insansın her zaman gül olur mu?’’ tam olarak bunu dedi. Kelimesi kelimesine buydu. Hiç unutamadım o sözleri ve bana olan tebessümünü. Sonra sarıldı ve kulağıma şunları fısıldadı.

‘’Bu günden itibaren ne sen beni tanıdın nede biz böyle zamanlar yaşadık. Ben bu otobüse bindiğim andan itibaren aramızdaki her şey bitecek. Bir birimizi asla aramayacağız. Böyle olması ikimiz açısından da en iyisi. Sen daha büyüyeceksin hayatını yaşa. Beni düşünme.’’

Sesi titriyordu. Ağlamaklı bir ses tonuyla diyordu bunları hissediyordum. istemeyerek söylüyordu hatta biliyorum öyleydi. Bunu bana yapamazdı en azından arayıp anlatmalıydı neler olup bittiğini. iyi olup olmadığı söylemeliydi. Bu kadar kolay mıydı? Her şey o kadar hızlı gelişti ki o an otobüse doğru gitmeye başlamıştı bile. Arkadaşına hiç dönmedi. Son kez bana bakmadı. Galiba ağlıyordu. Ben üzül miyim diye de bakmamış olabilir. Yada gerçekten onun hiçin hiçbir değerim yoktu. Bu soruma hala verecek yanıtım yok.

Otobüs kalktı. Olduğum yere çakılı kalmıştım. Hareket etme kabiliyetimi kaybetmiştim. Gerçektende gitmişti. Biliyordum gideceğini ama bilmiyorum çok üzülüyordum. Kendime yavaş yavaş geldim markete doğru yürüyüp 1 paket mavi monte aldım. (Hala aklımda ve benim sigaraya başlamam da böyle oldu.) Hızlı hızlı paketi açtım. Sanki 40 yıllık sigara tiryakisi gibi. Yaktım bir tane boğuluyordum. ama içmeye devam ettim biri bitince diğerini yaktım. Bu duygudan beni kurtarmalıydı en azından biraz olsun rahatlatsa bile yeterdi. Ama işe yaramadı.

Ondan sonraki günler hep evdeydim hatta yatağımdan bile çıkmıyordum. Depresyona girmiş bile olabilirdim. Zaten ne anlatıcak kimsem vardı nede dışarı çıkıp bişiler yapacağım arkadaşım. Kafayı yemiş bile olabilirim o dönem. Birkaç hafta boyunca böyle devam etti. Artık dayanamadım aradım. Hiçbir telefonumu açmadı. Annemden aradım açmadı babamdan aradım açmadı. Her gün aradım. Allahın her günü. Bi yerden sonra hat kapandı. Benim de dünyam.

Kafayı yiyordum. Beni nasıl merak etmezdi. 2 yıl beraber geçirdik beni nasıl özlemezdi. En azından sesini duysam yetecekti. Ama aramadı. Belki aramak istemiştir ama beni düşündüğü için aramamıştır. Çocuğumuza nolmuştu. Her gün fotoğraflara ve hazırladığı slaytlara bakıyordum. Bana ondan sadece bunlar kalmıştı. Annem babamda fark etmişti üzüldüğümü ama çok sevdiğim bi hocam gittiği için üzülüyorum diye biliyorlar tabi.

Aradan aylar geçti bende artık unutmaya başlamıştım. Unuttum dediysem tamamen de unutamadım tabiki aklımın bi köşesi ondaydı hep hala da öyle. Lise başladı ben eski yaşantıma döndüm yavaş yavaş. Arkadaşlarımla aramı düzelttim yalan üstüne yalan söyledim. Yıllar geçti lise bitti.(lisede de bir olay yaşadım onunda şokunu zar zor atlattım isteyen olursa onu da sonra anlatırım neyse) Üni’ye geldim. Ondan hala hiç haber yoktu. Tâki üniversite birinci sınıfın ortalarında bana bir telefon gelene kadar.

Alo dedim. Sadeceokuyun dedi. Oydu hiç unutmamıştım sesini. Şok olmuştum ne diyeceğimi sapıttım. Ne denirdiki 4 5 yıl sonra aramışsın. Bari arama o saatten sonra. Aslına bakarsanız korkmuştumda. Neden aramış olabilir ki. Kafamdan binlerce şey geçti o 1 2 sn’de. Kekeleyerek sen misin gerçekten dedim. Evet benim dedi. Nasılsın iyimisin diye sordu. Aradan yıllar geçmiş ve iyi olup olmadığım şimdi mi geldi aklına dedim. Sinirliydim gerçekten sinirliydim. Haklısın dedi. Ama böyle olması gerekiyordu gibi şeyler söyledi. Gözlerim dolmuştu. Konuştuk konuştuk konuştuk.

Yurt dışına taşınmış beyler. 3 4 yıldır ordaymış. Yeni bi hayat kurmuş kendine. Birde çocuğumuza. Yeni bi sayfa açarlar ya insanlar kendine bu defteri değiştirmiş komple. Telefonu kapattım. Bana 3 tane fotoğraf gönderdi ve bir mesaj. Mesajda ‘’hayatına devam edebildiğini duymam çok güzel. Çok zor zamanlar yaşadım elbette seninkiler kadar değildir. Ama benide düşün biraz. Bu aramızdaki son konuşmaydı kendine iyi bak bizi merak etme. Gülmeyi de asla ihmal etme.’’ Böyle bi mesajın gelceğini az çok tahmin etmiştim. Eskisi kadar üzülmedim.