bir baba oğul hikayesi

ilk araba sürme maceramı hatırlıyorum. 14 yaşındaydım. Babama ne zaman “arabayı süreyim mi?” diye sorsam, babamdan hep aynı cevabı alırdım: “Koltuğa oturduğunda ön tarafı görmeden olmaz, daha küçüksün.” Bunu kabul edip, bir an önce uzamayı isterdim. Tek dileğim buydu o yaşlarda. “Allahım, lütfen bir an önce uzayayım da araba sürebileyim.”

Arkadaşlarım arasında en uzun çocuk bendim.

Arkadaşlarımın çoğu araba sürmeye başlamıştı. Hepsi benden kısa olmalarına rağmen. Üstelik hepsinden daha iyiydi derslerim. Daha ne yapmam gerekiyordu?

Komşunun çocuğunun 6 zayıfı vardı, buna rağmen araba kullanabiliyordu. Babam bana hep o çocuğu kötülerdi; “Oğuz da ne mal bi çocuk ha, kaç tane zayıfı var. Geçen sene de sınıfta kalmıştı. Salak.” Ben de bunu anlayamıyordum. Oğuz nasıl hak ediyordu araba sürmeyi? Daha 12 yaşındaydı. Hem, benden de kısaydı.

Oğuz’un babası, geçen gün Facebook’ta duvarına “canım oğlum, seni çok seviyorum. Sen benim biricik evladımsın” yazmış. Ağladım. Çok basit bir şey ama, oturdum buna hüngür hüngür ağladım.

Asıl salak olan bizmişiz be baba.

Oğuz, bi gün beni yanına çağırdı. “Araba sürmeye gidicez babamla, hadi gel” dedi. Koşa koşa gittim. Oğuz, şoför koltuğuna oturdu. Babası da yan koltuğa. El frenini indirmeye Oğuz’un gücü yetmeyince, babası gülerek indirdi. Oğuz, direksiyondan başını kaldırıp, arabayı sürmeye başladı. Belli ki, arabanın önünü göremiyordu. Buna rağmen, arabayı sürüyordu. Çok şaşırmıştım. Ahmet Amca’ya, “Ama Oğuz’un arabayı sürmemesi gerekiyor.” Dedim. “Neden?” diye sordu. “E, arabayı sürmek için ön tarafı görmek gerekirmiş. Babam öyle söyledi. Oğuz göremiyo ki.” Güldü Ahmet Amca. “Baban halt etmiş, bal gibi de sürülür. Hem, sen hiç araba sürmedin mi?” “Hayır, babam izin verm… Şey, yani ön tarafı görebilecek kadar uzayamadım.” Dedim telaşla. Babamı ezdiremezdim başkasına.

Ahmet Amca, Oğuz’a “kenara çek oğlum” dedi. Durduk. “Hadi, inin bakalım arabadan” dedi. Şaşırmıştım. inince, “Hadi, geç bakalım ön koltuğa” dedi bana. Nasıl yaparım! Ben ön tarafı göremiyordum ki? Hem, arabayı çarparsam babam bana çok kızar? “Yapamam, beceremem ben.” Dedim. Ahmet Amca, tuttu omuzlarımdan, gülerek “Yaparsın evladım, kocaman adamsın, hadi geç bakalım” dedi. Gözlerim dolmuştu.

Bana bir kere “Yaparsın, becerirsin” deseydin, ben dünyaları yerinden oynatırdım baba. Senin için.

Geçtim şoför koltuğuna, böyle bir heyecan olamaz. Hiçbir sınavda yaşamadığım bir heyecandı bu. Aynaları kontrol et, koltuğu ayarla, kontağı çalıştır, el frenini indir, debriyaja bas, vitesi 1’e al, hafifçe ayağını kaldır, gaza bas… Nasıl yapılacak bu kadar iş? Ben beceremem ki! Döndüm, soran gözlerle Ahmet Amca’ya baktım. “Hadi oğlum, yavaşça çalıştır bakalım arabayı.” Çalıştırdım, ama araba istop etti. Zınk! Diye durdu. Allahım, şimdi kızacak bana?

Ama, Ahmet Amca gülüyordu. “Olsun evladım, ilk seferde olur öyle.” O güvenle, çalıştırdım arabayı. Gidiyorduk! Ben zütürüyordum! Gerçi, kaputun yarısını görebiliyordum ama, olsun, yol boştu zaten. Sahil yolundaydık, sahilin sonuna kadar gittik. Sağa çektim ve durdum. O nasıl bir mutluluktu! “Çok teşekkür ederim Ahmet Amca!” dedim. “Aferin oğlum, sana helal olsun. Ne kadar iyi kullandın.” Dedi.

Aferin!

Geri dönerken, “ee anlat bakalım, kızlarla aran nasıl? Rahat bırakmıyorlardır seni” dedi gülerek. Aman! Ne utanç verici bir konu! Bırak babama bunu anlatmayı, sormasını düşünmek bile çok garipti. “Şey, yok ya Ahmet Amca” dedim. “Sevgilim yok, zaten LYS var, ona çalışıyorum” dedim. Utanmıştım.

Gamze’yi seviyordum. Sınıfımızın en güzel kızını.

Bir keresinde, Gamze’yi bize davet etmiştim. Ders çalışalım diye. Sırf, biraz daha görebileyim diye. Onun dersleri kötüydü, bu fırsatı kaçırmayıp onu görebilmek için eve davet etim. Geldi. Annem, çeşit çeşit pastalar, börekler, kurabiyeler hazırlamıştı. Salonda oturup, ders çalışmaya başladık. Ama, gözümü Gamze’den alamıyordum ki! Beyaz bi elbise giymişti, uzun sarı saçları vardı. O kadar güzel gülüyordu ki…

Bi ara, babam geldi. O kapının açılmasıyla, gerilmeye başladım. Ya kızarsa bize? Geldi, hoş geldin kızım, nasılsın?”dedi içten bir şekilde. Gamze’yle muhabbet ettiler, sıcacık davranıyordu ona. Garipti. Hatta bi ara, başını okşadı Gamze’nin.

Nasıl bir histi acaba babanın başını okşaması?

Gamze’ye “kaça gidiyorsun evladım sen” dedi. Gamze, “Sınıf arkadaşıyız amcacığım” dedi terbiyeli bir şekilde. “Ha, orta- 2’ye gidiyorsun yani, seneye sınava gireceksin, seneye iyi çalış e mi yavrum” dedi ve gitti.

Orta- 3’e gidiyorduk. O sene sınava girecektik.

Babam, bunu yanlışlıkla karıştırmamıştı. Gerçekten, bunları pek takip etmezdi. Kız kardeşime de çok kere sormuştur “sen kaça gidiyordun ya?” diye. Sonradan şakaya çevirmeye çalışırdı ama biz anlardık. Çünkü babam hiç şaka yapmazdı.