bir baba oğul hikayesi

Aferin!

reserved

Ama, Ahmet Amca gülüyordu. “Olsun evladım, ilk seferde olur öyle.” O güvenle, çalıştırdım arabayı. Gidiyorduk! Ben zütürüyordum! Gerçi, kaputun yarısını görebiliyordum ama, olsun, yol boştu zaten. Sahil yolundaydık, sahilin sonuna kadar gittik. Sağa çektim ve durdum. O nasıl bir mutluluktu! “Çok teşekkür ederim Ahmet Amca!” dedim. “Aferin oğlum, sana helal olsun. Ne kadar iyi kullandın.” Dedi.

Geçtim şoför koltuğuna, böyle bir heyecan olamaz. Hiçbir sınavda yaşamadığım bir heyecandı bu. Aynaları kontrol et, koltuğu ayarla, kontağı çalıştır, el frenini indir, debriyaja bas, vitesi 1’e al, hafifçe ayağını kaldır, gaza bas… Nasıl yapılacak bu kadar iş? Ben beceremem ki! Döndüm, soran gözlerle Ahmet Amca’ya baktım. “Hadi oğlum, yavaşça çalıştır bakalım arabayı.” Çalıştırdım, ama araba istop etti. Zınk! Diye durdu. Allahım, şimdi kızacak bana?

Bana bir kere “Yaparsın, becerirsin” deseydin, ben dünyaları yerinden oynatırdım baba. Senin için.

Ahmet Amca, Oğuz’a “kenara çek oğlum” dedi. Durduk. “Hadi, inin bakalım arabadan” dedi. Şaşırmıştım. inince, “Hadi, geç bakalım ön koltuğa” dedi bana. Nasıl yaparım! Ben ön tarafı göremiyordum ki? Hem, arabayı çarparsam babam bana çok kızar? “Yapamam, beceremem ben.” Dedim. Ahmet Amca, tuttu omuzlarımdan, gülerek “Yaparsın evladım, kocaman adamsın, hadi geç bakalım” dedi. Gözlerim dolmuştu.

Oğuz, bi gün beni yanına çağırdı. “Araba sürmeye gidicez babamla, hadi gel” dedi. Koşa koşa gittim. Oğuz, şoför koltuğuna oturdu. Babası da yan koltuğa. El frenini indirmeye Oğuz’un gücü yetmeyince, babası gülerek indirdi. Oğuz, direksiyondan başını kaldırıp, arabayı sürmeye başladı. Belli ki, arabanın önünü göremiyordu. Buna rağmen, arabayı sürüyordu. Çok şaşırmıştım. Ahmet Amca’ya, “Ama Oğuz’un arabayı sürmemesi gerekiyor.” Dedim. “Neden?” diye sordu. “E, arabayı sürmek için ön tarafı görmek gerekirmiş. Babam öyle söyledi. Oğuz göremiyo ki.” Güldü Ahmet Amca. “Baban halt etmiş, bal gibi de sürülür. Hem, sen hiç araba sürmedin mi?” “Hayır, babam izin verm… Şey, yani ön tarafı görebilecek kadar uzayamadım.” Dedim telaşla. Babamı ezdiremezdim başkasına.

Asıl salak olan bizmişiz be baba.

Oğuz’un babası, geçen gün Facebook’ta duvarına “canım oğlum, seni çok seviyorum. Sen benim biricik evladımsın” yazmış. Ağladım. Çok basit bir şey ama, oturdum buna hüngür hüngür ağladım.

Komşunun çocuğunun 6 zayıfı vardı, buna rağmen araba kullanabiliyordu. Babam bana hep o çocuğu kötülerdi; “Oğuz da ne mal bi çocuk ha, kaç tane zayıfı var. Geçen sene de sınıfta kalmıştı. Salak.” Ben de bunu anlayamıyordum. Oğuz nasıl hak ediyordu araba sürmeyi? Daha 12 yaşındaydı. Hem, benden de kısaydı.

Arkadaşlarımın çoğu araba sürmeye başlamıştı. Hepsi benden kısa olmalarına rağmen. Üstelik hepsinden daha iyiydi derslerim. Daha ne yapmam gerekiyordu?

Arkadaşlarım arasında en uzun çocuk bendim.

ilk araba sürme maceramı hatırlıyorum. 14 yaşındaydım. Babama ne zaman “arabayı süreyim mi?” diye sorsam, babamdan hep aynı cevabı alırdım: “Koltuğa oturduğunda ön tarafı görmeden olmaz, daha küçüksün.” Bunu kabul edip, bir an önce uzamayı isterdim. Tek dileğim buydu o yaşlarda. “Allahım, lütfen bir an önce uzayayım da araba sürebileyim.”

Bense, babam gibi olmamak için çabalıyorum.

Oysaki her erkek, babasıyla ilgili yaşar bu hayatta. Ya onun takdirini kazanmak ve onun gibi olmak için, ya da onu aşabilmek için çabalar durur.

Baba- oğul ilişkisi, hep göz ardı edilen bir ilişkiymiş gibi gelir bana. Öyle ya, iki taraf da sert olmalıdır hayata karşı, duygusallığa yer yoktur. Bir- baba kız ilişkisi ya da bir anne- oğul ilişkisi gibi görülmez. Baba evden çıkar akşam gelir, erkek çocuk arada para ister, gider dışarıda yaramazlık yapar, arabayı kaçırır, babası kızar vs.

evet, devam ediyoruz.

@79 birazdan başlıyorum panpa.

anlatsana panpaaa bekliyozzz

burda kaldım adam beni anlatmıyo ama beşiktaşlıyım babamı erken kaybettim