1. 216.
    +2
    işte ben de, ergenliğimde bununla yüzleşmiştim: Ben ailemle neden huzurlu değilim? Aile dediğimiz şeyin huzuru olmadıktan sonra ne anlamı var? Neden, tek bir gün bile huzurlu bir şekilde odamda oturup ders çalışamıyordum? Neden, içerden bir ses gelirse müdahale edebileyim diye kapımı aralık bırakmak zorundaydım? Neden, bu evin çocukları, dikkat edilmesi gerekenleri ben ve kardeşim değildi de, annem ve babamdı? “Çocuksu davranış” dediğimiz şeyi, neden biz “çocuk”lar yerine, “büyük”ler yapıyordu? Bu sorularla doluydu zihnim.
    ···
  2. 215.
    0
    Bir de ergenlikle birleşince.
    ···
  3. 214.
    0
    Aile dediğimiz kavram, zihinde hep huzurla eşdeğerdir. Bir şeylerden kaçtığımızda, sığındığımız ya da sığınmak istediğimiz ilk yerdir. Kendimizi güvende hissetmek için ona ihtiyacımız vardır. Daha doğrusu, aile diyince aklımıza gelen, olması gereken, “ideal” olan kavram budur. Ancak, her idealde olduğu gibi, bunda da gerçeklerle idealler çoğu zaman birbiriyle çakışmazlar. Bu, büyük bir sendromdur.
    ···
  4. 213.
    0
    Aileni.
    ···
  5. 212.
    0
    Çocukluğumdan beri, babama saygı duymadığımı içten içe hissediyordum, bunu kesin bir şekilde fark etmem ise ortaokul yıllarıma rastlar. Hepinizin bildiği gibi, ergenliğin yavaştan kendini hissettirmeye başladığı yıllardır bu zamanlar. Çocuk da değilsin, yetişkin de değilsin; vücudunda ve pgibolojinde bariz değişiklikler oluyo, bunun sinir stresi sana yansıyo, bu da yetmezmiş gibi sorumlulukların artıyo, hazırlanman gereken sınavlar maratonuna girmeye başlıyorsun vs. Tabii, bu dertlerin yanında bir şeyleri de sorgulamaya başlıyorsun.
    ···
  6. 211.
    0
    Ben, hiçbir zaman babamdan izin istemedim.
    ···
  7. 210.
    0
    Çoğu toplumda, özellikle bizimki gibi geleneksel yönü ağır basan toplumlarda, baba figürü çok katı bir figürdür. Ondan izin alınır, bir şey itiraf edilecekse en son ona söylenir, o duymasın diye kırk takla atılır vs. Annelerin, çocuklarını korkutma biçimidir: “Bak, baban kızar ha!” Hemen hemen her şeyde olduğu gibi, annelerimizin bile sorgulamadan kabul ettikleri ve çocuklarına da aktardıkları bir durumdur baba. Bizdeki durumsa biraz daha farklı.
    ···
  8. 209.
    0
    @208 @209 geliyo birazdan
    ···
  9. 208.
    +1
    çok güzel yazıyosun bro be duygulandım dıbına koyim hadi devamı yaz gelde
    ···
  10. 207.
    +1
    partlar nerde panpa
    ···
  11. 206.
    +1
    reseeeeeeeeeeeeeeeeeee
    ···
  12. 205.
    +1
    Agladım mk agladım nerdeyse 5 senedir aglamamistim boyle
    ···
  13. 204.
    +1
    reserved devam panpa
    ···
  14. 203.
    +1
    reserved acayip duygulandım.
    ···
  15. 202.
    +1
    Rezerved cok iyi lan kitabi biraktim buna sardim gorusurz panpa
    ···
  16. 201.
    0
    okuyan herkese teşekkürler... yarın görüşmek üzere...
    ···
  17. 200.
    +1
    Ben babamdan güçlüyüm.
    ···
  18. 199.
    +1
    Arabada, yanımda bitkin bir şekilde oturan adama baktım. Bu adam benim babam mıydı? Hani, bize kan kusturan adam? Bu küçücük adam? Başkası bana bunları anlatmış olsa, o anda hayatta inanamazdım. Bu adam bunları yapmış olamazdı… Eve gidene kadar, içime attım bütün gözyaşlarımı. O günden sonra, babamın yaptıklarına aldırmaz oldum. Ben ondan güçlüydüm.
    ···
  19. 198.
    +1
    O an, her şeyi bırakıp, ağlaya ağlaya çökmek istedim bi köşeye. Saatlerce… Ama yapamazdım. Yutkundum, “Geçer baba, üzülme, hadi gidelim” dedim.
    ···
  20. 197.
    0
    Babaların da canı acırmış…
    ···