bir baba oğul hikayesi

Ayırmaya çalıştım, küçücük halimle, tabii ki başaramadım. En sonunda, ağlaya ağlaya bağırmaya başladım: “Baba, nolur anneme vurma, ona vuracağına gel bana vur… Bak benim canım da acımaz, hadi…” Düşününce ne kadar travmatik geliyor değil mi? Oysaki onların kulakları sağır, gözleri kördü o anda. Beni duymadılar bile, kavgalarına devam ettiler. Bense bi köşede ağlamaya devam ettim…

Bir kavgayı hatırlıyorum, 8- 9 yaşlarındaydım. Odamda ders çalışırken, artık alışık olduğum sesler gelmeye başladı: Salonun ortasında, babamla annem çok şiddetli bir şekilde kavga ediyorlardı. Babamın üstü başı yırtılmış, annemin dudağında kan…

Aradım.

Her arayana, babası her şeyden önce “iyi misin, kötü bir şeyin yok değil mi” diye sorup, “tamam, hallederiz, sıkıntı yapma” diye çocuklarını rahatlatmaya çalışıyordu. En sonunda, ben de aramaya karar verdim. Belki babam da böyle konuşurdu benimle?

“Biz senin malın mıyız baba?” Gözlerim dolmuştu. “Evcil hayvan mı besliyorsun? Önüne yemini suyunu koy, barınacak yer sağla, bu mudur babalık?” Hayır, ağlamamalıydım. Olmaz! “Biz senden sadece sevgi beklerdik be baba. Annem de, ben de, kardeşim de; sadece sevgi bekledik. Kuru ekmeğe de talim ederdik… Ben Ankara’da okurken, senden tek kuruş para almadım baba, ‘bir kere arayıp da nasılsın oğlum’ diye sor istedim.” Başımı öne eğdim. “Bizim karnımızı aç bırakmadın baba sağol, ama ruhumuz aç baba.” Dedim.

az yazdın be usta. görüşürüz sonraki gece *

reserved.. yarın görüşürüz kaptan

Babamın içinde olduğu her şeyde olduğu gibi.

Lisede, arkadaşıma “yazın hep beraber tatile gideceğiz, sen de gelsene.” Demiştim. O da, “Çok isterdim ama, bizimkilerle tatile gideceğiz. ””demişti. “Aa, sen kimlerle gidiyorsun” diye sorunca, “E ailemle gideceğiz, çok eğlenicez ya, şimdiden sabırsızlanıyorum” demişti. Bütün bir gün boyunca, bu konuşmayı düşünmüştüm, yine de “aile, tatil ve eğlenmek” kelimelerini aynı cümle içinde düşünemiyordum.

Zaten, babamla bi yerlere gitme fikri bile korkunç gelir. Çünkü, o gittiğimiz yer boyunca söylenir, sinirlenir, kızar, bağırır çağırır; kısacası orayı bize zehir eder, en sonunda hep beraber kavga eder ve eve döneriz. Aileyle tatile gitmenin, güzel bir şey olabileceği, ondan zevk alınabileceğini bir türlü kabullenemedim. Hiç yaşamamıştım çünkü.

Bu tarz insanlar, bir de kendilerinin aileleri için her şeyi yaptığını iddia ederler.

Güzel yazıyorsun panpa devam

Güldüm. “Değiliz baba” dedim. “Öyle görünüyoruz. Sen bir kere bana içten bir şekilde davranmadın. işten eve geldin, yemek yedin, televizyon izledin, yattın. Otel gibi kullanıyosun bu evi, bekâr gibi yaşıyosun. E ben nasıl baba- oğul gibi hissedeyim? Beraber yaptığımız tek bir aktivite göstersene bana?” Bir şey diyecek gibi oldu, sustu. “o yüzden, ben sana bir baba gibi saygı duyamıyorum baba, saygı duyamıyorum.” Diyip, kalktım. Sesimin titremesine engel olamayacaktım. Hiçbir şey söylemedi. Olumlu ya da olumsuz, hiçbir şey söylemedi 10 dakika kadar sonra, “çıkıyorum ben” diyip gitti. O kadar. Bir daha da üstüne konuşmadık. Beni en çok üzense, bu konuşma boyunca, babamın gözlerine bir kere bakamamış olmaktı. Neyden çekindiğimi bile anlayamadan. Babamın gözlerine bakamıyordum.

Kendimi bildim bileli, annemle babam hep kavga ederler. Hem de her yerde, herkesin yanında. Hem de, şiddete varan kavgalar. Gözünüzün önünde, babanız annenize vuruyo, ya ta tam tersi. Ve bunlar her gün, her gece oluyor. Çok garip bir duygu.

Eğer, babanız size bir kere bile içten sarılmamışsa, bir kere bile gülümseyerek yaklaşmamışsa, onunla iki yabancı gibiyseniz, bunları anlatılmadan bile anlarsınız. Kendi anılarınız çoktan kafanızda uçuşmaya başlamıştır.

yaz amk

Hiçbir Pazar sabahı, erken kalkamadım. Daha doğrusu, babamdan erken…

Düşünsene, yarın arabayı temizleyeceğiz, hem de babamla! En iyisi, sabahtan erken kalkıp, her şeyi hazır etmek. Öyle ya, babam beni beklemez filan, aman! Erken kalkmalıyım…

Her cumartesi akşamı, anneme tembihlerdim “Anne, beni yarın sabah erken kaldır, tamam mı? Yarın sabah babamla araba temizleyeceğiz!” Babama söylemezdim, kızar diye çekinirdim. O yattıktan sonra, fırsat bulduğumda anneme söylerdim. “Söz ver anne, nolur…” Söz verirdi annem, o heyecanla yatardım yatağıma.

Bu okuma yazmanın yanında, başka bi hobim daha vardı; futbol… Yazları, arkadaşlarla sabahtan akşama kadar top oynardık. Nasıl yorulmazdık, bilmem… Sol ayaklı oluşum, beni daha farklı ve belki de daha teknik yapıyordu arkadaşlarıma göre. O yüzden, değişmez forvettim. Mahalle maçlarımızda golleri atan kişi oluyordum.