bir baba oğul hikayesi

@79 birazdan başlıyorum panpa.

anlatsana panpaaa bekliyozzz

amele ile oğlunun hikayesi

Oğuz’un babası, geçen gün Facebook’ta duvarına “canım oğlum, seni çok seviyorum. Sen benim biricik evladımsın” yazmış. Ağladım. Çok basit bir şey ama, oturdum buna hüngür hüngür ağladım.

Asıl salak olan bizmişiz be baba.

Bu sevinçle, eve döndüm. Akşam, babam geldiğinde olayı anlattım. Fatma Teyze’nin bizi denize zütürdüğünü, Oğuz’un beni ittiğini, Fatma Teyze’nin bunu istediğini, benim de artık derinde yüzebildiğimi, her şeyi anlattım. O kadar heyecanlıydım ki, anlatmam bitince nefes nefese kalmıştım.

Bunu, babama anlatmakta sabırsızlanıyordum. Her denize gittiğimizde, babam çok uzaklara giderdi, sadece kafası görünürdü. Hem korkardım, hem de gururlanırdım. “Benim babam en uzağa gidebiliyor!” işte, artık ben de onun gibi gidebilecektim. Benim de, sadece kafam görünecekti kıyıdan.

Ya batarsın, ya çıkarsın. içine girmeden, sonucu bilemezsin.

Fatma Teyze aşağıdan bana “Gel” dedikçe, korkumdan geri geri gidiyordum. Sonra, garip bir şey oldu. Biri, arkamdan itekledi beni, suya düştüm. Su, neredeyse benim iki katım kadardı. Çırpındım, dibe doğru gidiyordum. Sonra, refleksle ve içgüdülerle yukarı çıktım. Fatma Teyze, tuttu kolumdan, gülerek “Başka türlü gelmeyecektin” dedi. Ne olduğunu anlamamıştım. iskeleye baktığımda, Oğuz’u gördüm. Meğerse, Fatma Teyze ona söylemiş, o da beni suya itmiş. Artık derinde yüzebiliyordum. Mutluydum. Ben de onlardan biriydim.

Ondan sonra bir daha anlatmadım.

Öyle işte.

Oya. ilk aşkım. 6 yaşında.

Gamze’ye “kaça gidiyorsun evladım sen” dedi. Gamze, “Sınıf arkadaşıyız amcacığım” dedi terbiyeli bir şekilde. “Ha, orta- 2’ye gidiyorsun yani, seneye sınava gireceksin, seneye iyi çalış e mi yavrum” dedi ve gitti.

Bir keresinde, Gamze’yi bize davet etmiştim. Ders çalışalım diye. Sırf, biraz daha görebileyim diye. Onun dersleri kötüydü, bu fırsatı kaçırmayıp onu görebilmek için eve davet etim. Geldi. Annem, çeşit çeşit pastalar, börekler, kurabiyeler hazırlamıştı. Salonda oturup, ders çalışmaya başladık. Ama, gözümü Gamze’den alamıyordum ki! Beyaz bi elbise giymişti, uzun sarı saçları vardı. O kadar güzel gülüyordu ki…

Ama, Ahmet Amca gülüyordu. “Olsun evladım, ilk seferde olur öyle.” O güvenle, çalıştırdım arabayı. Gidiyorduk! Ben zütürüyordum! Gerçi, kaputun yarısını görebiliyordum ama, olsun, yol boştu zaten. Sahil yolundaydık, sahilin sonuna kadar gittik. Sağa çektim ve durdum. O nasıl bir mutluluktu! “Çok teşekkür ederim Ahmet Amca!” dedim. “Aferin oğlum, sana helal olsun. Ne kadar iyi kullandın.” Dedi.

Geçtim şoför koltuğuna, böyle bir heyecan olamaz. Hiçbir sınavda yaşamadığım bir heyecandı bu. Aynaları kontrol et, koltuğu ayarla, kontağı çalıştır, el frenini indir, debriyaja bas, vitesi 1’e al, hafifçe ayağını kaldır, gaza bas… Nasıl yapılacak bu kadar iş? Ben beceremem ki! Döndüm, soran gözlerle Ahmet Amca’ya baktım. “Hadi oğlum, yavaşça çalıştır bakalım arabayı.” Çalıştırdım, ama araba istop etti. Zınk! Diye durdu. Allahım, şimdi kızacak bana?

gençler, bu gecelik bu kadar. uzun uzun yazacağım zaten her gece, söz. yarın görüşmek üzere, okuyanlara teşekkürler şimdiden...

O günden sonra, ders çalışmaya hiç hevesim kalmadı.

Tabii, babamın buna çok kızdığını bilmezmişim.

TEK Lojmanlarında oturuyorduk. Babamlar, iş dönüşlerinde ya da işe gitmeden (vardiyalı çalışıyorlardı 08.00- 16.00 gibi) muhakkak lokalde “taş dizerlerdi.” Biz çocuklar da, oraya gider bir şeyler içerdik. Hasta Fenerli bir komşumuz vardı. Aziz Amca. Oraya her gidişimde, beni yanına çağırırmış. “Ulan, “En büyük Fenerbahçe” de, sana kola ısmarlıyim!” Ben de çocuğum tabii, hemen bağırırmışım kola için. “En büyük Fenerbahçe”. Hemen kolayı getirirlermiş. Kolayı alıp,”En büyük Beşiktaş, başka büyük yok!” diye bağırıp, kaçarmışım dışarı. Bunu böyle böyle, baya bi yapmışım. Galatasaraylısı, Trabzonsporlusu, Altaylısı, Göztepelisi vs. Onlar da, eğlence olsun diye buna devam ederlermiş. Hepsinden kolaları kapıp, gene bildiğimi okurmuşum. “En büyük Beşiktaş!”