bir baba oğul hikayesi

Bir başka kavga ise, teyzemler bizdeyken olmuştu. Hep beraber gayet güzel muhabbet etmiştik, sonra da herkes odalarına çekilmişti. Gecenin 3ünde, bağırış çağırışa uyandık. Manzara aynen şuydu: Birbirine vuran iki tane deliye dönmüş insan. Bunlar benim annemle babam mıydı gerçekten? Teyzem, kuzenim, kardeşim, hep beraber buna şahit olmuştuk. Üstelik, bizim bakışlarımızın onlara hiçbir etkisi olmamıştı, aynı şekilde devam ediyorlardı.

Aslında, babamı saymazsak, çok güven verici bir ortamdı. 6 tane arabayı bi telefonumuzla yığmışız oraya, her yerde tanıdığı ola koca bi aile gibiyiz. Foça'daki arkadaşımızın babası da gelmişti o saatte, o da bir sürü kişiyi tanıyordu. Oldukça güvende hissediyordum kendimi.

okurum hi ara

rezerved zamanı gelince okurum panpa acelesi yok şuan

Bu sorgulamalar sonunda, şaşırtıcı bir gerçeğe ulaşmıştım: Bu insanlar, çocuk gibi davranıyordu, bense büyük gibi. O halde, onlara saygı duymak için hiçbir sebebim yoktu. Madem onlar beni düşünmüyordu, benim için huzurlu bir ortam yaratabilmekten acizlerdi, ben de onların boyunduruğu altından kurtulacaktım. Evet, maalesef maddi açıdan onlara bağımlıydım; malum, ortaokuldaydım, ama maddiyat dışındaki her konuda kendi kurallarımla yaşayabilirdim. Madem onlar anne ve babalık yapamıyorlardı, ben de onların çocuğu gibi davranmayacaktım.

oooooo haniyyyyyy

ağlattın qardaş

Ders kitabının başına oturduğum her zaman.

“Biz senin malın mıyız baba?” Gözlerim dolmuştu. “Evcil hayvan mı besliyorsun? Önüne yemini suyunu koy, barınacak yer sağla, bu mudur babalık?” Hayır, ağlamamalıydım. Olmaz! “Biz senden sadece sevgi beklerdik be baba. Annem de, ben de, kardeşim de; sadece sevgi bekledik. Kuru ekmeğe de talim ederdik… Ben Ankara’da okurken, senden tek kuruş para almadım baba, ‘bir kere arayıp da nasılsın oğlum’ diye sor istedim.” Başımı öne eğdim. “Bizim karnımızı aç bırakmadın baba sağol, ama ruhumuz aç baba.” Dedim.

“Baba?”

Efendim?”

“Ya biz Foça’dayız da, arabayı çektiler, sigorta yaptırm-”

“Ne zaman gittin Foçaya?”

“Akşam vakti gitt-”

“Niye haber vermiyorsun? Hayret bir şey ya, bu ne sorumsuzluktur. insan bi haber vermez mi?”

“Baba, şimdi konumuz bu değil. Arabanın sigortası yaptırılmam-”

“Hangi arabanın? Arabayı nerden buldunuz?”

Aradım.

Her arayana, babası her şeyden önce “iyi misin, kötü bir şeyin yok değil mi” diye sorup, “tamam, hallederiz, sıkıntı yapma” diye çocuklarını rahatlatmaya çalışıyordu. En sonunda, ben de aramaya karar verdim. Belki babam da böyle konuşurdu benimle?

Güldüm. “Değiliz baba” dedim. “Öyle görünüyoruz. Sen bir kere bana içten bir şekilde davranmadın. işten eve geldin, yemek yedin, televizyon izledin, yattın. Otel gibi kullanıyosun bu evi, bekâr gibi yaşıyosun. E ben nasıl baba- oğul gibi hissedeyim? Beraber yaptığımız tek bir aktivite göstersene bana?” Bir şey diyecek gibi oldu, sustu. “o yüzden, ben sana bir baba gibi saygı duyamıyorum baba, saygı duyamıyorum.” Diyip, kalktım. Sesimin titremesine engel olamayacaktım. Hiçbir şey söylemedi. Olumlu ya da olumsuz, hiçbir şey söylemedi 10 dakika kadar sonra, “çıkıyorum ben” diyip gitti. O kadar. Bir daha da üstüne konuşmadık. Beni en çok üzense, bu konuşma boyunca, babamın gözlerine bir kere bakamamış olmaktı. Neyden çekindiğimi bile anlayamadan. Babamın gözlerine bakamıyordum.

Güzel yazıyorsun panpa devam

reserved acayip duygulandım.

Aferin!

(bkz: bir sözlükten kaldırdığım hatunla) ilk hikayem buydu, referans olarak alabilirsiniz.

Babamın sevinci yüzünden okunuyordu. Eve geldiğinde, söylediği her şeyi unutmuştu. “Nasıl çaktık ama be!” diyordu kapıyı açarken. O gece çok ağladım. Kimse duymadı.

duygulandırdın kardeşim umarım güzel günler görürsün panpa...

O arabayı hiç süremedim.