bir baba oğul hikayesi

Babam gibi hissetmek istemiyorum. Babam gibi olmak istemiyorum.

Bazen, özellikle sinirlendiğim anlarda, kendimi babam gibi hissediyorum. Bir anda parlıyorum, sinirle ağzımdan sert sözler çıkıyor. Sonra, duruyorum ve “Napıyosun sen?” diyorum kendi kendime. “Hani onun gibi olmayacaktın?” işte o anlarda, kendimi çok değersiz hissediyorum. Yıllarca kaçtığım şeyin tam ortasına düşmüş gibi hissediyorum. Başaramamışım gibi.

Neden hiçbir erkek, babasına benzemekten kaçamaz?

Bunu bilerek, isteyerek yapanlar da var. “Ben babam gibi olmak istiyorum.” işte bu da, benim asla anlayamayacağım bir duygu. Tabii ki mantığını anlıyorum, ama o cümleyi inanarak söylemenin nasıl bir duygu olduğunu anlayamıyorum. Baban gibi olmak istemek… Bana o kadar uzak bir kavram ki.

Hayattaki en büyük korkum, ilerde çocuğumun “Ben babam gibi olmak istemiyorum.” Sözünü söylemesi.

Bunun olmaması için tüm gücümle uğraşacağım. Ama, ya başaramazsam? Ya babam gibi bir baba olursam? Zaten, içimde müthiş bir çocuk isteği olmasına rağmen, evlilik ve çocuk gibi konulara uzak olmamı sebebi de bu. Evlilik demişken, geçen günlerde babamla yaptığımız bir konuşma geldi aklıma;

O konuşmadan birkaç gün önce, çok yakın bi arkadaşımın nikah şahidi olmuştum. Konu oradan açılınca, “Ee, artık senin de evlenme zamanın geldi ha, ne zaman evleniyorsun?” dedi. O kadar komik geldi ki bu soru, gülmeye başladım. Sonra, sustum. “Ben evlenmeyeceğim.” Dedim sert bir sesle. Şaşırdı “Ne demek o, tabii ki evleneceksin, torun seveceğiz” dedi. Artık dayanamadım. Bu kadar anlayışsızlığa dayanamadım:

“Sence ben, evlilik konusunda nasıl olumlu bir düşünceye sahip olabilirim? tak gibi bir evlilik gördüm, o evliliğin kurbanıyım. Bir de torun mu istiyorsun benden? Sence benim önümde iyi bir baba figürü mü vardı? Ben de mi başkasının hayatını karartayım?” “Ne demekmiş o, neyinizi ekgib ettim?” diye sordu.

işte, esas sorunumuz da buydu ya zaten, babalığı para vermekten ibaret görmek. Paranız batsın.

“Biz senin malın mıyız baba?” Gözlerim dolmuştu. “Evcil hayvan mı besliyorsun? Önüne yemini suyunu koy, barınacak yer sağla, bu mudur babalık?” Hayır, ağlamamalıydım. Olmaz! “Biz senden sadece sevgi beklerdik be baba. Annem de, ben de, kardeşim de; sadece sevgi bekledik. Kuru ekmeğe de talim ederdik… Ben Ankara’da okurken, senden tek kuruş para almadım baba, ‘bir kere arayıp da nasılsın oğlum’ diye sor istedim.” Başımı öne eğdim. “Bizim karnımızı aç bırakmadın baba sağol, ama ruhumuz aç baba.” Dedim.

Öylece kalakaldı. “Ne yapayım istiyorsunuz o zaman?” Gülmeye başladım. Bu kadar sığ düşünen bir insandan yıllarca korktuğuma inanamıyordum. “Boşanın baba, hepimiz için en iyisi bu. Yıllar önce olması gerekeni yapın.”

Ne kadar garip değil mi? Halbuki çocuklar, anne- babası boşanmasın diye yalvarır. Biz, boşansınlar diye yalvarıyorduk.

“Nasıl boşanalım? Öyle kolay mı bu, ben iki eve birden nasıl bakayım?” diye sordu. Çocuk gibiydi. “Binlerce insan boşanıyo baba, kaç yaşındasınız, bi şekilde halledebilirsiniz. Emin ol, biz böyle daha mutlu oluruz. Belki o zaman, biz de senle baba- oğul olmayı başarabiliriz.” “O ne demek oğlum? Baba- oğuluz biz zaten?”

Güldüm. “Değiliz baba” dedim. “Öyle görünüyoruz. Sen bir kere bana içten bir şekilde davranmadın. işten eve geldin, yemek yedin, televizyon izledin, yattın. Otel gibi kullanıyosun bu evi, bekâr gibi yaşıyosun. E ben nasıl baba- oğul gibi hissedeyim? Beraber yaptığımız tek bir aktivite göstersene bana?” Bir şey diyecek gibi oldu, sustu. “o yüzden, ben sana bir baba gibi saygı duyamıyorum baba, saygı duyamıyorum.” Diyip, kalktım. Sesimin titremesine engel olamayacaktım. Hiçbir şey söylemedi. Olumlu ya da olumsuz, hiçbir şey söylemedi 10 dakika kadar sonra, “çıkıyorum ben” diyip gitti. O kadar. Bir daha da üstüne konuşmadık. Beni en çok üzense, bu konuşma boyunca, babamın gözlerine bir kere bakamamış olmaktı. Neyden çekindiğimi bile anlayamadan. Babamın gözlerine bakamıyordum.

Annemi en çok anladığım konuşmaydı bu. Dayanılmaz bir adamla evlenmişti.

Bazı insanların, evlenmesine ve çocuk sahibi olmalarına engel olunması gerektiğini düşünüyorum. Daha doğrusu, insanlara uygulanabilecek bir test oluşturmalı, geçemeyenlere eğitim verilmeli. Süresiz bir eğitim olmalı bu, o testi geçene kadar devam edilmeli. Her önüne gelen, aile kuruyor. Bu insan evlenmeye uygun mu, değil mi, çok eşli mi, bir aile kuracak yetkinliğe sahip mi… Bunların hiçbiri bilinmeden, sırf yaşı yeterli diye evleniyor insanlar. Sanki evlenmek doğanın bir kanunuymuş gibi…

Doğ, okul bitir, askerliği yap, işe gir, evlen, çocuk yap, öl. Bunun, gerekli bir hayat olduğuna inanan, bunun kendi düşüncesi olduğunu sanan milyonlarca insan var. Toplumun bunu dayattığının farkına varmadan.

Mesela, babam evlenmeye hiç uygun biri değil. O, bekâr yaşaması gereken bi adam. işe gidecek gelecek, kimse ona karışmayacak, o da kimsenin sorumluluğunu almayacak. Tam, ona göre bir yaşam. Biraz önce anlattığım konuşmayı yaptığımız zaman, annemle kardeşim yaz tatili için başka bir ile gitmişlerdi. O 1.5 ay, o kadar mutluydu ki… Ben de çalışıyordum, sabah çıkıyodu evden, gece geliyordu. Evde kimse yok, karışan yok, nerede kaldın diyen yok.

Bu günlerin bitmesinden o kadar korkuyordu ki, annemlere dönüş bileti almıyordu. Annemler, günaşırı arayıp, bilet almasını istediklerinde, “yazı geçirin öyle gelin, burası çok sıcak” diyip duruyordu. Annem beni arayıp dert yanınca, dayanamayıp babamı aradım: “Baba niye bilet almıyosun, evlerine gelmek istiyorlar?” bana verdiği cevap şu oldu: “Ya şimdi gelecekler, başıma ekşiyecekler hadi bizi bi yerlere zütür diye. Böyle rahatım, kalsınlar işte orada.”

Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. “Baba, ne ekşimesi, ne diyosun sen? Biz sana yük mü oluyoruz ya, sen bizim özel şoförümüz müsün? Sen de gel istiyordu, ondandı söylemelerimiz. Git bilet al onlara, merak etme bu konuda tek kelime etmeyecekler.” Diyip, kapattım telefonu suratına. Bir baba, ailesini nasıl yük olarak görür? Bu, aklımın asla alamayacağı kadar garip bir düşünce.