1. 156.
    0
    Bağırma artık.
    ···
  2. 155.
    0
    Her tartışmada, kendimi “yeter artık, bağırma, dayanamıyorum!” diye bağırırken ve titrerken buluyorum. O bağırmaya kadar geçen sürede ise, kendimi adeta dışarıdan izliyorum. Birinin bağırdığı küçücük bir çocuk, üzerinde terden sırılsıklam bir atletle salya sümük ağlıyor… O bağırma sesi, sanki kulaklarımı delip beynimde yankılanıyor… Elimde değil, o hissi bir türlü yenemiyorum, nasıl olursa olsun, o bağrışmalar bitsin istiyorum.
    ···
  3. 154.
    0
    Sevgilinizle kavga edememenin ne demek olduğunu bilir misiniz? Ben çok iyi biliyorum. Bu dediğim, “aa biz hiç kavga etmeyiz, çok uyumlu bir çiftiz.” Gibi zırvalar değil; gerçekten “kavga edememek.” Ses biraz yüksek çıktığında, hemen o eski günlere dönüyorum. Sanki karşımda annem ya da babam var, ve ben oradaki çocuğum.
    ···
  4. 153.
    0
    O günden sonra, her tartışmada titremeye başladım.
    ···
  5. 152.
    +1
    rezerved zamanı gelince okurum panpa acelesi yok şuan
    ···
  6. 151.
    +1
    okurum hi ara
    ···
  7. 150.
    0
    Ağlayarak yatağıma geçtim, sonrasını hatırlamıyorum. 1 saat kadar sonra, kendime geldiğimde herkes başımdaydı. Sinir krizi geçirmişim. Kendime gelmeme rağmen, hala bedenim titriyordu. Titrememi durduramıyordum. işin garibi, annemle babam, başımda hala birbirlerini suçluyorlardı: “Senin yüzünden oldu…” Gülmeye başladım. O güne kadar hiç gülmediğim kadar içten güldüm. Ağlanacak halimize güldüm. Kahkalarla.
    ···
  8. 149.
    +1
    Bir başka kavga ise, teyzemler bizdeyken olmuştu. Hep beraber gayet güzel muhabbet etmiştik, sonra da herkes odalarına çekilmişti. Gecenin 3ünde, bağırış çağırışa uyandık. Manzara aynen şuydu: Birbirine vuran iki tane deliye dönmüş insan. Bunlar benim annemle babam mıydı gerçekten? Teyzem, kuzenim, kardeşim, hep beraber buna şahit olmuştuk. Üstelik, bizim bakışlarımızın onlara hiçbir etkisi olmamıştı, aynı şekilde devam ediyorlardı.
    ···
  9. 148.
    +1
    Ayırmaya çalıştım, küçücük halimle, tabii ki başaramadım. En sonunda, ağlaya ağlaya bağırmaya başladım: “Baba, nolur anneme vurma, ona vuracağına gel bana vur… Bak benim canım da acımaz, hadi…” Düşününce ne kadar travmatik geliyor değil mi? Oysaki onların kulakları sağır, gözleri kördü o anda. Beni duymadılar bile, kavgalarına devam ettiler. Bense bi köşede ağlamaya devam ettim…
    ···
  10. 147.
    +1
    Bir kavgayı hatırlıyorum, 8- 9 yaşlarındaydım. Odamda ders çalışırken, artık alışık olduğum sesler gelmeye başladı: Salonun ortasında, babamla annem çok şiddetli bir şekilde kavga ediyorlardı. Babamın üstü başı yırtılmış, annemin dudağında kan…
    ···
  11. 146.
    +1
    Kendimi bildim bileli, annemle babam hep kavga ederler. Hem de her yerde, herkesin yanında. Hem de, şiddete varan kavgalar. Gözünüzün önünde, babanız annenize vuruyo, ya ta tam tersi. Ve bunlar her gün, her gece oluyor. Çok garip bir duygu.
    ···
  12. 145.
    +1
    Babamla hiçbir şey paylaşmadığımı söylersem, yalan söylemiş olurum. Paylaştığım şeyler oldu, mesela aile kavgaları.
    ···
  13. 144.
    0
    başlıyoruz.
    ···
  14. 143.
    0
    @143 var panpa, birazdan başlıyorum.
    ···
  15. 142.
    +1
    panpa bu gece yok mu part
    ···
  16. 141.
    0
    @142 belki de.
    ···
  17. 140.
    +1
    Babanın başında olmaması daha iyi bence
    ···
  18. 139.
    0
    @139 eyvallah panpa.
    ···
  19. 138.
    0
    @138 çoğu öyle zaten.
    ···
  20. 137.
    +1
    iyi geceler başkan çok sarıyor amk
    ···