bir katilin anatomisi

amcasına gitmişti. amcası babasının tam tersiydi. çok iyi bir insandı. işinde gücündeydi. ailesi yoktu, bekardı. durumlarını da iyi biliyordu. son olayı hiç tereddüt etmeden anlattı. amcası gerekeni yapacağını söyleyip orada kalmasına izin vermişti. o gece hiç etkilenmediğini sanıyordu ama olayın etkisinde olduğunu anlamıştı. ne zaman uyumaya çalışsa o geceyi görüyordu. gidişat hep farklı ama sonuç aynıydı; annesini öldürüyordu. öldürmek istiyordu o iğrenç yaratığı. anne kutsallığına leke sürmüş o yaratığı öldürmek, yok etmek istiyordu. en sonunda kendini tutamadı. annesini değil kendini öldürmeye çalışmıştı. bileklerini kesmiş. kırmızı kanın bileklerinde ince, ılık bir ırmak oluşturmasını izlemişti. akan kan zeminde birikirken o huzur hissediyordu. gözlerini huzurla kapatıp sonsuzluğa açmıştı. ama açtığında sonsuzluğu değil hastanenin soğuk, beyaz tavanını görmüştü.

ilk kez lisede eline kan bulaştırmıştı. iyi bir ailede yetişmemişti. babası ayyaşın tekiydi. annesi iyi biriydi ama kriz geçirdiği zaman babasından farkı kalmıyordu. hayatında bir kez intihara kalkışmıştı. babası yine içkiyle seviştiği bir gece keyfi gereği kemeriyle onu dövmüştü. artık alışkındı vücudundaki kızarıklara, morluklara. odasına kapanıp uyumaya çalışmıştı tüm acıya rağmen. gece birden uyandığında annesini yanı başında otururken buldu. koridorun ışığı kapının camından sızıp annesinin yüzüne vuruyordu. annesi yine uyuşturucunun etkisindeydi. yeni bir nöbet geçireceği belliydi. geceliğiyle yatağın kenarına oturmuş ona bakıyordu. "iyi misin anne" diye sordu. ilk başta cevap vermedi annesi. sonra gülümseyip onu alnından öptü. "iyiyim hayatım" dedi. sonra elini penisine koydu. ilk önce yanlışlıkla olduğunu sandı, annesinin elini itti ama annesi bir daha koydu. içindeki hiddet duygusunu bastırıp evden kaçmıştı o gece.

yaz lan ben okurum amk

mesleği gereği bunu yapıyordu. insanları izliyor davranışlarından bir şeyler çıkarmaya çalışıyordu. aslında küçüklükten beri istediği buydu. pgibolog olmak, insanları kontrol etmek... bir insanı tanımadan kontrol edemezsiniz. ve bir insanı tanımanın en iyi yolu davranışları incelemektir. hareketlerinden anlamlar çıkarıp, davranışları yorumlamak - ki bu kolay bir iş değildi - insanları anlamanın en iyi yoluydu. çünkü insan kendini tanıtmaz, sözcükleri mantık süzgecinden değil ego süzgecinden geçirir. onun için en iyi yol buydu. aldığı eğitim dışında kendini geliştirmeye çalışmış ve başarmıştı. ülkenin en iyi adli pgibologlarından biriydi. ama bu bile onu mutlu etmiyordu. başka arayışlar içinde olması bu yüzdendi.

insanlar çok garipti. özellikle hastanede olanlar. doktor, hasta, hasta yakını hiç fark etmez hastane insanı garipleştiriyordu. belkide koridoru saran ilaç kokusu ve pgibolojik bir etkisi olan ölüm kokusu.. insanlar çaresizliği düştüğü anda bir dayanak noktası arıyorlardı. düştüğünde kalkmanın yolunu değil, kaldıracak birini arıyorlardı. bu özellikle hastanelerde böyleydi, en azından o böyle düşünüyordu. hastalıkların ve ölümün verdiği çaresizlikle insanlar kendilerini kapatamıyorlardı. savunmasız ve açık oluyorlardı hastanelerde. hiç tanımadığı insanların derdini soruyor, derdini dinliyor ve derdini anlatıyordu. kim oldukları ve ne düşündükleri önemli değildi. sadece dayanak olmaları önemliydi. hastanenin yan etkisiydi bu. ve bundan nefret ediyor kaçınmaya çalışıyordu.

devam et güzelmiş

adımlarını hızlandırarak sokağın sonuna doğru yürümeye devam ediyordu. tedirginlikle arkasına bakıp duruyordu ama çevrede ondan başka kimse yoktu yürümeye devam etti.
sokağın sonundan caddeye çıktığında istemsiz bir rahatlama hissetti. cadde hala kalabalık, hala trafik yoğundu. kalabalıkta olmayı yeğliyordu şu anda. buraya kadar geldiği yoldan hastaneye döndü. bahçeden geçip tekrar hastaneye, o kaosa döndü. yukarı çıkmadan önce kafeteryaya uğrayıp bir şeyler yemek istedi. acıkmıştı. koridordan geçip kafeteryaya girdi. orası da kalabalıktı. kendine sadece bir tost alıp gözden uzak köşedeki bir masaya oturdu. buradan insanları rahatça gözlemleyebilirdi.

zemin kata gelince kapı açılır açılmaz çıktı dışarı. giriş koridorunu geçip hastanenin giriş kapısından dışarı çıktı. bahçeye çıkınca bir kaç kez derin derin nefes aldı. sakinleşmesi gerekiyordu, bu gece olmazdı. bu gece hazır değildi bu duruma. biraz yürümeye karar verdi. bahçeden de çıkıp caddede yürümeye başladı. yaz olmasına rağmen hava serindi. ellerinin titremesi biraz azalmıştı. duygularını bastırmayı başarıyordu. trafiğin yoğun olduğu saatti. yan yollardan birine saptı. iki tarafta yan yana dizilmiş 2-3 katlı evlerin olduğu sokak boyunca yürüyüp temiz havayı içine çekti. şimdi daha iyiydi, sakinleşiyordu. biraz daha yürüdükten sonra içini başka bir duygu kemirmeye başladı. birisi onu izliyordu. yürümeye devam ederken arkasına dönüp baktı ama kimse yoktu. galiba çok gerildim diye düşündü. geri dönüp sokağın çıkışına doğru yürümeye başladı. ya sandığından fazla uzaklaşmıştı caddeden ya da gergin olduğu için ona öyle geliyordu.

hastane koridorunda doktoru beklerken sinirlerine hakim olmaya çalışıyordu. bir nöbeti daha kaldıramazdı. ama burada durdukça kendini kontrol edemeyeceğini anladı. kalktı, asansöre gidip çağrı düğmesine bastı. asansörü beklerken elinin titremesine engel olmaya çalışıyordu. terlemeye başlamıştı. içinde oluşan anlamsız nefret duygusu bütün hislerini ele geçiyordu. asansörün geldiğini belirten uyarı sesiyle irkildi. kapı açıldı içeride genç bir kadın vardı. asansöre bindi. kadının arkasında durup onu incelemeye başladı. elinde olmadan yapıyordu bunu. sarı saçlarını at kuyruğu yapmıştı. avuçları terlemeye başladı. kızardığını hissetti. içindeki öldürme isteğini bastırmaya çalıştı. içinde bir tek kadının kafasını at kuyruğundan tutup asansör kapısına vura vura öldürmek geliyordu. yumruğu sıktı. gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. o an asansör kapısı açıldı ve kadın indi.