Sen saat 11-12 gibi gel panpa

niye bir şey hissedemiyorum diye söyleniyordum kendi kendime. soğuk yatağıma bıraktım kendimi,her zaman ki gibi tavanla bakışıyorduk, yüzünü hatırlayamıyordum babamın, annemi dövdüğünde ki çığlıkları hatırlıyordum,ama yüzünü hatırlayamıyordum.

vay amısına goyim eeee

aga oyle bi çektnki bi tanede bn yaktım

Bak çocuk seni giberim.

sigaram parmaklarımın ucuna ısı verince anılarım dağıldı, boğazımda kuru bir acı vardı. anlaşılan biram da bitmişti, ayılmak için yüzümü yıkamaya gittim. boş bakan gözlerimi kanla süslemişti gece,o acı dolu hatıraları gören gözleri taşımaktan bıkmış gibi görünüyordu göz altlarım mosmor ve kendini bırakmış.

uyuyamamıştım gene, huzur dedikleri o şey yatağıma hiç uğramamıştı galiba. okula gidiyordum o bana acıyarak gözleri yeniden görmeye, okul hep bana uzak kavram olarak kalmıştı, daha ilkokul dönemlerinde başlamıştı her şey "annen ve baban ne iş yapıyor?"cevap veremiyordum, annem çalışıyor diyerek soruyu geçiştiriyordum ve bana bakan o gözler,"peki ya baban?"evet babam yoktu benim, sevgisini hiç yaşayamadım, zorla evlendirilmiş annem ise hayatına sövmekten bana sevgi veremiyordu.

yürürken parkta dudakları birbirine birleşen çift gördüm, annemin beni son öpüşünü hatırlamıştım 2 ay olmuştu ben kanserim diyeli,ne kadar basit dimi ölümün yakınlığı ona sona yaklaşmanın mutluluğunu veriyordu. açıkçası kıskanmıştım,ben bu kadar hüzünlü anılarımla doluyken onlar neden bu kadar mutluydu? sorun bende miydi? yoksa hayatımda mıydı? soğuk rüzgar saçlarımı arkaya savurdu, okşuyormuş hissi uyandırıp içimi ısıtırdı bu durum. açıkçası,görmediğim sevginin özlemiydi bu duygu.

başıma ağrı giriyordu yine ilacımı evde unutmuştum.3-4 yaşındaydım galiba pek anımsayamıyorum dedem ilaçlarını içerken "neden o ilaçları içiyorsun" gözlerimin içine hüzünlü bir bakış atmıştı galiba gerçekler ona acı veriyordu."ayakta durabilmemi sağlıyorlar"yalan söylediğini geç fark edecektim, huzurlu görünüp yatıyordu yatağında, annem ve babam ağlıyordu. çözememiştim daha olayı,ama hiç uyanamayacağını kavramıştım. yanına gittim, soğuk ve çökmüş o derisine bir cimcik attım, normalde hep bana bağırırdı ama bu sefer öyle olmadı. uyanmasını istiyordum sonra geçen sefer söylediği şey geldi aklıma ve hızlıca mutfağa gidip ilaçlarını aldım. ağzına sokmaya çalışırken durdurdular beni, babam bir tokat attı,"dedemin kalkması için bunlar"ağlıyorlardı, hiç bir cevap vermiyorlardı bana, cevap verin, madem ilaçlar daha çok yaraya yol açıyorsa neden kullanıyorsunuz.

yaz panpa

tek otururdum sırada, kaybedenlerin yeri, arka cam kenarı tanıdık geldi mi size? geleceğini planlardı insanlar, benimse yoktu hayalim, planım yoktu, yalnız doğmuştum bu hayatta, yalnız öleceğimi bile bile yaşardım, bazen yaşıyor mu diye bakarlardı bana, evet yaşıyordum, daha doğrusu yaşayan ölüydüm ben, geleceği,hisleri olmayan bir robottan ibarettim, bedenim alkol tüketmek için vardı dudaklarım sevdiğim kişi için değil sigaram için vardı.

"makarna yapmış dün annem yemedim."ön sıradan geliyordu ses, kime ait olduğunun pek önemi yok, aşina olduğum sesler çığlıklar ve hıçkırıklardır. gülümsemeye alışık değildim ama o an zorda olsa kaslarımı oynatmıştım, kusmuk makarna geldi aklıma, annem yedirmeye çalışıyordu bana, adından mıdır bilmiyorum ama yiyemiyordum, kusuyordum sürekli, başka yemeğimiz varmış gibi, yoktu ama benim için pek önemli değil, hayat gibi yemeklerde tatsız tutsuzdu benim için.

yaz mk ağlıcam yaz huur çocuğu

ellerimdeki morlukları saklamak için eldiven giyerdim, biliyordum manyak diyeceklerdi bana,ama bazen yükler öyle ağır gelirdi ki,nefesim kesilirdi, göğüs kafesim sıkışırdı, boğazımda sert bir taş oluşur, artık nefes alma, yeter bu kadar acı çektiğin derdi, dinlemezdim onu. vururdum duvara, içimden çığlıklar oluşur bedenimi al diye yalvarırdım allaha, dinlemezdi beni, niye dinlemiyorsun ki,çocukken hep yatmadan önce dua ederdim,her şeye rağmen şükret derdi dedem çünkü,ama ses yok her zaman ki gibi olduğu karanlık ve ben.

"hayalleridir insanı güçlü kılan"öğretmenim yalancının biriydi. hayalim sımsıcak elleriyle o soğuk elimi tutabilmiş annem, saçlarımı elleriyle okşayan babamdı,ve unuttuğum o gülümsemem, sıcak ama yalanlarla dolu bir hayaldi bu.her zaman ki insan işte nedensizce oluşan yarasını daha çok açmaya çalışıp o akan kanları görmek ister, galiba benimde buna benzerdi alışkanlığım, işkenceye benzer tatlı bir acı.

bir insan, sevgi gösterecek bir insan, belki bu lazımdı bana diye düşündüm, balo gecemi anımsadım, gidememiştim,ama hayalimde canlandırmıştım, güzel kızlarla dans ediyor, diğer çocuklarla şakalaşıp gülüyorduk. koridorda kıza çarpınca geldim gerçek dünyaya, yeşil gözlü, dalgalı saçlı hafif çilleri vardı yüzünde, beyaz teni karanlığımdan hasar almıyormuş gibi parıldıyordu."önüne bak"dedi, çekip giderken alışık olduğum nefret bakışını attı bana, elinden tutup bağırmak istiyordum, sevgilim olma, bana değer verme ama sadece seni seviyorum de yeter bana. diyemedim.o nefret bakışını yüzümden çekip gitti. bence kötü birisi değildim. sessiz olmam garip değil ki,içimde ne konuşmalar geçiyor görmen lazım sadece.

beyler umarım dinleyen vardır açıkçası boşluğa hitabet etmek istemiyorum hiç. içimde kalırsa daha iyi

panpa geceleri ağır geliyor böyle şeyler

sabahları da çekilebilir değil ki hayat.