*
önce bmw'nin kapısı açıldı.
ilk önce ali sonra da diğer binler indi arabadan.
sonra arkadaki arabanın kapısı açıldı.
4 yeni bin de o arabadan indi.
zamana bakıldığında bu binlerin buraya intikamı planlayarak geldikleri belliydi.
haftasonu olduğundan bizim komşu dükkanlar dahil bi çok dükkan kapalıydı.
öğle vakti olduğundan açık olanların da çoğu dükkanı çırağa bırakıp yemeğe gitmişlerdi.
normal bi zamanda bu elemanların buraya, cemil usta'nın dükkanına gelip posta koyma ihtimalleri imkansızdan öteydi.
değil 2 araba, 2 kamyon adam gelse burdan sağ çıkamazlardı.
cemil usta'yı tek seven biz değildik.
bize olduğu kadar olmasa da bir çok kişiye babalığı dokunmuştur cemil usta'nın.
sanayide sayıp sevmeyen 1 adam yoktur cemil ustayı.
ama dedim ya, binler her şeyi düşünüp gelmişlerdi.
önce emrahla sonra da cemil ustayla göz göze geldik bir an.
kimse konuşmuyordu.
emrah zütüm zütüm tezgaha yanaşarak eline 2 tane demir çubuk aldı.
birini cemil ustaya verdi.
ben de mi alsam diye düşündüm bir an ama bi hareket bekliyordum.
ali beni gördüğüne şaşırmıştı.
direk benim üzerime doğru geldi.
diğer binler komut bekleyen köpekler gibi bekliyorlardı.
cemil usta bana doğru gelen ali'nin önüne geçip omzunu tuttu.
-bi sorun mu var.? dedi.
-var babalık, bizim arkadaşlar iadeyi ziyarete geldiler ama misafiriniz varmış galiba. diyerek cemil ustanın omzunun üstünden bana baktı.
-uzun etme, ne diyeceksen de ve bas git. dedi cemil usta
cemil usta benim kendisinin onları dövdüğünü bildiğimi bilmiyordum.
emrah anlatırken beni 1 milyonkez uyarmış, ben de bildiğimi belli etmemiş konuyu öyle kapatmıştık.
gamze korku dolu gözlerle olanları izliyordu.
korkudan emrah'ın dibinde duruyordu,
emrah'ın bir elinde demir çubuk vardı, diğer eliyle de gamze'yi kolluyordu.
dayanamayarak girdim lafa.
-senin ne işin var burda. dedim ali'ye.
-asıl senin ne işin var burda. dedi ali.
-burası benim dükkanım. dedim
-neyse ney, yarım kalan bir iş var onu halledip gidicez zaten. dedi
cümlesi henüz bitmemişti ki arkadaki binler arabalardan sopalalarını alarak üzerimize doğru yürümeye başladılar.
-hepiniz bu kadar mısınız, daha gelecek varsa bekleyelim. dedi cemil usta.
binler daha da sinirlenmişti.
toplamda 9 kişiydiler.
acaba tekrar açılacak bi kaşım kalacak mı yerinde diye gerçirdim içimden.
elemanlar üzerimize doğru gelirken gamze'nin emrah'ın elini tuttuğunu gördüm.
korkmuştu ve emrah'a sığınmıştı o an.
emrah da "burdayız" der gibi sımsıkı tutuyordu gamze'nin elini.
yiyeceğimiz dayağa rağmen o anı görmüş olmak kısa süreli de olsa mutlu etmişti beni amk.
tezgahın altında duran levyeyi de ben elime aldım ve artık olacakları bekliyordum.
elemanlar elllerindeki sopalarla diğer ellerinin avucuna vura vura dibimize kadar geldiler.
-müsadeniz varsa ben izlemek istiyorum. dedi ali.
-emra ağzını burnunu kırarken benim yaptığım gibi mi. dedim

*
o an için sanki zaman durdu.
ali nefret dolu gözlerle bana bakıyordu.
bi süre ölümüne bakıştıktan sonra
-gidiyoruz. diyerek arabaya bindi ali.
diğer binler hayretle ali'ye bakıyorlardı.
ali arabada diğer binler hala dışardaydı.
binler de ilk şoku atlatıp arabalarına bindiler ve geldikleri gibi gibtir olup gittiler.
söylediğim o söz ali'nin zoruna mı gitti, içinde kalan insaniyet kırıntılarından birine mi dokundu bilmiyordum ama harbiden ucuz atlatmıştık. tek bir sözümle ali ve binlerini gönderebilmemin asıl sebebini yıllar sonra öğrenecektim.
gamze hala emrah'ın elini tutuyordu.
cemil usta döner dönmez emrah elini çekti panikle. cemil usta allahtan görmemişti.
-kimdi baba bunlar, ne istiyorlar bizden. dedi
-serseriler işte kızım, korkma sen, gelemezler bi daha. dedi
camil usta korkma dese de gamze korkmuştu bi kere.
babasına sarıldı gamze.
hepimizin kendi içinde küçük sırları olduğu için kimse birbirine olayla ilgili bi şey sormadı.
biz de şoku atlattıktan sonra gülüşmeye başladık kendi aramızda hatta.
benim artık gitmem lazımdı ama gidemiyordum.
binler yine gelir falan diye korkuyordum.
cemil usta korkumu anlamış olacak ki
-hadi evlat sen bak işine, cemil ustan ölmedi daha. dedi
-hatta sen de git lan. dedi abartarak emrah'a.
gülerek karşılık verdik.
-eyvallah usta, görüşürüz o zaman, dikkat edin kendinize. dedim ve bindim arabaya.
durağa geldim.
4. sıraya koydum arabayı.
içeri geçtim selam vererek.
televizyon açıktı içerde.
can sıkıntısından televizyona bakıyordum.
bir mesaj sesi duyuldu sonra.
bu sefer bana geldiğini anladım direk.
heyecanla çıkarttım telefonu.
eylül'den gelecek olan mesajı arıyordu gözlerim.
ama mesaj eylülden gelmemişti
ceyda yazmıştı.
"iyi misin?" yazıyordu.
cevap yazmadım.
dışarı çıkarak eylül'ü aramaya karar verdim.
çardağa geçtim.
benle beraber taksicilerden biri de sigara içmeye dışarı çıktı.
"başka zaman bulamadın di mi" dedim içimden.
hala ara ara yağmur yağdığı için ıslanmamak için çıkmadım çardaktan dışarı.
taksicinin içeri geçmesini bekleyecektim.
1. sigara bitti ama söndürmeden 2. cisini yaktı muallak.
içimden söylensem de yapacak bi şey yoktu.
neyse ki 2. sigarayı sonuna kadar içmeden söndürmüştü.
-eyvallah. diyerek içeri geçti.
sonunda tek kalmıştım.
tam eylül'ü aramak için telefonu elime almıştım ki 2. bir mesaj geldi.
mesaj yine Ceyda'dandı.
"akşam işin var mı" yazıyordu.
yine cevap vermedim ve cesaretimi toplayıp aradım Eylül'ü.

*
telefon uzun uzun çaldı.
ama cevap yoktu.
tam ben kapatacaktım ki telefon meşgule düştü.
ne olduğunu anlamayarak yine aradım ve bu sefer çalar çalmaz meşgule düştü.
telefonu meşgule eylül'ün düşürdüğünü anladım.
"yapacak bir şey yok" diyerekten telefonu cebime koymak üzereydim ki mesaj geldi.
"amk ceyda senin ya" diye söylene söylene baktım ekrana.
bu seferki mesaj eylül'dendi.
"yazıcam sana." diyordu.
kısa ve öz bir mesajdı.
"onu da bekliyorum.." yazdım imalı bir şekilde.
telefonumu tekrar cebime koydum.
sonra rüstem abi çıktı dışarıya.
-hayırlı olsun, ver bakalım numaranı. dedi direk
-abi bilmiyorum ezberleyemedim, al çaldır kendini abi. dedim ve telefonu verdim
kendini çaldırdı.
ekranda çıkan numarayı bana göstererek
-al ezberle bunu, lazım olur, müşteriye falan vermen gerekir. dedi
-doğru diyon usta. dedim ve içerden bi kağıt kalem alarak yazdım numaramı.
nerdeyse ezberlemiştim yazarken ama ne olur ne olmaz diyerekten attım cebime.
içeri geçtik rüstem abiyle birlikte.
sıradan 2 taksi müşteriye çıkmıştı ve ben 2. sıraya gelmiştim.
durağın telefonu çaldı.
rüstem abi adresi alıp kağıda yazdı.
sıradaki taksiciye söylerken adresin çok tanıdık olduğunu farkettim.
bu bizim alzaymır amcanın adresiydi.
rüstem abi'ye de sıradaki taksiciye de durumu çaktırmadan
-abi müsadenle ben gidebilir miyim, geçen seferden alacağım var da müşteriden, onu almış olurum, hem kısa mesafe gidiyor zaten. dedim
-sorun değil. diyerek sırasını verdi bana.
rüstem abi de tebessüm ederek onayladı ve arabaya bindim. verilen adrese gittim.
yine duraktan çıkıp buraya gelmem 5 dk bile sürmemişti.
necati amcanın tam yanında durdum.
arabadan fırlayarak sağ arka kapıyı açtım.
arabaya bindi.
-nerde kaldın, 1 saattir seni bekliyorum. dedi yine.
üstelik kapıyı açmama teşekkür bile etmemişti.
-trafik vardı amca, kusura bakma. dedim bozulmasın diye.
-olur öyle. diye anlayışla karşıladı bahanemi.
-nereye. diye sordum
-huzurevine. dedi
-peki amca. diyerek huzurevine sürdüm arabayı.
yol boyunca hiç konuşmadık yine.
tam gelmek üzereydik ki
-sen askerliğini nerde yaptın. dedi
-daha yapmadım. dedim
-püh rezil herif seni. dedi
neye uğradığımı şaşırmıştım.
ama bi şey demedim.
huzur evinin önüne gelince durdum.
-15 dk sonra gelicem, bekler misin beni. dedi
kandırıldığımı bile bile
-beklerim. amca dedim ama yalan söylemiştim.