*
bu sefer içimden bile kızmamıştım ceyda'ya.
ablamın hayatını kurtardı diye değil, gerçekten suçu günağı yoktu çünkü.
üstelik ilk mesajı da ben atmıştım.
eylül yanlış yapıyordu.
bu gereksiz kıskançlığın hiç ama hiç zamanı değildi o an.
ama yediğimiz tokatla kaldık.
bir an arkasından koşmak istesem de gitmedim.
öylece baktım arkasından.
eve doğru gitmiyordu eylül.
ablam ve muhtemelen engelli doğacak bebeği ile o kadar meşguldu ki kafam o an eylül ile uğraşamayacaktım.
geri dönüp eve gitmeyi düşünsem de ablam ve aysel'in "ne oldu" sorularına maruz kalmamak için arabaya binip sürdüm durağa.
arabayı durağa park ettim ve eve çıktım.
direk aysel'i aradım.
-aysel. dedim
-efendim ömer. dedi
-kusura bakmayın acil çıktım ben, bi müşterim aradı da. dedim
-anladım. dedi inanmayarak.
-sen bu gece ablamla kalır mısın eve mi geçersin. dedim.
-yok burdayım ben, sen müşterinle ilgilen. dedi imalı imalı.
açıklama yapacak durumda değildim, o yüzden ses etmedim.
-teşekkür ederim, ufacık bi durum bile olsa direk ara saniyesinde ordayım. dedim
-tamam tamam merak etme. dedi
-iyi geceler. dedim
-iyi geceler. dedi ve telefonu kapattık.
gerçekten çok yorucu ve kötü bi gün geçirmiştim.
o yorgunlukla attım kendimi çektaya.
üzerimi bile örtmeden uyuyakalmışım oracıkta.
sabah uyandığımda saat 9'a geliyordu.
karnım deli gibi açtı.
önce yüzümü yıkadım,
sonra dolaptaki domatesi doğramadan ıssırdım tuzlayıp.
kahvaltı menüm pek zengin değildi ama en azından karnımın gurultusu geçmişti.
durağa indim.
rüstem abi yoktu ortalıkta.
içeri geçtim oturdum.
yarım saat kadar takıldım içerde.
aralıklarla müşteriler arıyor taksiciler tek tek çıkıyordu duraktan.
sıra bana gelmişti.
telefon çaldı.
durakta rüsem abi olmadığı için ve sıra bende olduğundan dolayı ben açtım telefonu.
-alo. dedi yaşlı bir ses.
"şansımı gibeyim" dedim içimden.
arayan alzaymır amcaydı.
-buyrun bey amca. dedim
adresini vererek taksi istedi.
-gönderiyorum bey amca. dedim zoraki.
bu işin taku çıkmaya başlamıştı ama içimden bir ses "yazık olum adama" diyordu.
vicdanıma yenik düşüp çıktım duraktan, bindim arabaya.
5 dk bile sürmemişti yine amcanın adresine gitmem.
ama her zamanki tepkiyle karşıladı amca beni.
ona göre yine 1 saatte gelmiştim. arabaya bindi. yalandan da olsa selamlaştık.

*
tam hareket etmiştim ki.
-durrrrr. dedi alzaymır amca.
panikle frene bastım.
-noldu amca, hayırdır? diyerek arkamı döndüm.
amca haddidden fazla telaşlı görünüyordu.
kendi çapında hızlı hareketlerle kapıyı açtı.
binaya doğru yürüyordu.
arkasından indim merak edip.
amca koşuyordu ama yürüyerek yetiştim arkasından.
-amca bi şey mi oldu. dedim
-karışma sen. diye tersledi beni.
ama neredeyse koşmaya çalıştığı için sendeleye sendeleye yürüyordu.
düşmesinden korktuğum için girdim koluna.
sert sert baksa da bi şey demedi.
beraberce girdik açık olan binanın kapısından.
binada asansör yoktu.
amca merdivenlere yöneldi.
içimden "düz yolda zor yürüyen adam merdivenleri nasıl çıkacak acaba" diye geçirdim ama amca ilk adımıyla züt etti beni.
sanki bi yere yetişmeye çalışır gibi tırmanıyordu merdivenleri.
dönerli merdiven olduğu için yan yana yürümemiz zor olduğundan çıktım kolundan ama yine de ne olur ne olmaz diyerekten bi elim amcadaydı hala.
1. katı çıkmıştık.
"inşallah bu kattadır evi" desem de amca hiç durmadan 2. katın merdivenlerine yöneldi.
aynı tempoyla yürüyorduk.
2. katın merdivenleri çıkmaya başladık.
amca her bir adımda daha zor nefes alıyordu.
2. katın merdivenleri bitmek üzereydi ki nefes alamaz hale geldi.
"evi belki bu kattadır" diyerekten ses etmedim yine,
ama amca 3. katın merdivenlerine yöneldi.
amca bu tempoyla bi kat daha çıkarsa yığılıp kalırdı.
-amca bi şey falan alacaksan yukardan ben alayım müsade et. dedim
yine ters tes baktı.
-necati amca inat etme de söyle, ne diye çıkıyoruz yukarı. dedim
"adımı nerden biliyorsun" der gibi ters ters bakarak durdu.
ama bu sefer harbiden çok sert bakıyordu.
tırsmıştım.
kızmak için durmuş olsa da en azından durup dinlendiği için sevinmiştim içten içe.
aradan çok kısa süre geçmiş, daha nefes alış verişi bile düzelmemişti ki 3. katın merdivenlerini çıkmaya başlamıştık.
"kaç katlı bu dıbına koduğumun binası" diye geçirdim içimden.
zor da olsa 3. katı da çıkmıştık.
-amca inat etme de söye, ne yapılacaksa ben yapayım, çok yoruldun. dedim
-olmaz. dedi
-bu mahallenin çocuğuyum ben de, zarar gelmez benden sana, güvenebilirsin. dedim
-ben güveririm de karım gelir de seni evde görürse korkar. dedi
çok şaşırmıştım ama "karım" diyince susmuştum.
derken 4. katı da çıktık daha zor da olsa.
ev bu katta da değildi.
"ebenin amı" dedim sinirlenerek içimden.
5. kata doğru çıkıyorduk.
ama ben bile yorulmuşken alzaymır amcanın yığılıp kalmaması mucizeydi resmen.
merdivenlerin yarısındaydık ki

*
tekrar durağa dönmüştüm.
aklımda önce ablam sonra da eylül vardı.
ablamı da alıp doktorun yanına gitmek gerekiyordu.
ama doktorun yanına eniştemle gitmek doğru olurdu.
durakta bi çay içip 15 dk kadar oyalantıktan sonra çıktım tekrar.
arabanın saati 11'i gösteriyordu.
arabayı çalıştırmadan mesaj attım aysel'e
"ablam iyi mi yazdım"
"mesaj gönderimi başarısız" yazdı ekranda.
"vay amk telefon çekmedi herhalde" diye cahil bir şekilde aynı mesajı tekrar göndermeye çalıştım.
yine aynı uyarıyı aldım.
"giberim ya" diyerekten aysel'i aramaya kalkmıştım ki telefonun ucundaki bant sesi acı acı "kontorün bitmiş fakir bin" diyordu.
şimdinin parası 20 liralık mı ne kontör bana göre çok çabuk bitmişti.
ama yapacak bi şey yoktu, bitmişti işte.
"neyse alırız" diyerekten sürdüm arabayı otogara doğru.
yavaş yavaş gidiyordum dolana dolana.
yolda 1-2 müşteri el etse de doluyum der gibi bi el işareti yaparak devam ettim yola.
otogara geldiğimde saat 12'ye 10 vardı.
arabayı otogarın otoparkına koydum ve eniştemi bıraktığım perona geldim aynı otobüsle gelir diye düşünerek.
saat 12'yi 10 geçe girdi perona muğla arabası.
tahminim tutmuştu.
eniştem indi otobüsün ön kapısından.
-ben sana gelme demedim mi olum. oldu ilk sözü.
-hoşgeldin enişte. diye yanıt verdim.
eniştem hem annesi daha iyi olduğu için hem de karısına kavuşacağı için mevzuları da bilmediğinden bi hayli neşeli görünüyordu
"haberleri alınca inşallah çok üzülmezsin enişte" diye geçirdim içimden.
arabaya doğru yürüdük.
çantasını arka koltuğa koyarak ön koltuğa geçti eniştem.
2-3 sohbet muhabbetten sonra sustuk ikimiz de eve kadar.
ablamın evinin önüne geldik.
arabayı bahçe kapısının önüne park ettim ve indik arabadan.
heyecanla çantasını aldı ve hızlı adımlarla yürüdü evin kapısına.
kapıyı çaldı ben henüz bahçe kapısından geçerken.
aysel açtı kapıyı.
-aaa hoşgeldin. diyerek karşıladı enişteyi.
eniştem aysel'le selamlaştıktan sonra girdi içeri.
açık kalan kapıdan da ben girdim içeri.
ablam sımsıcak gülen bir yüzle karşıladı eşini.
mutluydular ya da en azından öyle görünüyorlardı.
ablam bana da "hoşgeldin" dedikten sonra oturduk salona.
önce annesini sorduk eniştemin,
"daha iyi" diyerek geçiştirdi.
"ulan yine bi kumpas olmasın amk" diyerek "doğru söylüyon bu sefer di mi" diyen gözlerle enişteme baktım çaktırmadan.
"sıkıntı yok" diyen gözlerle rahatlattı beni.
dediğine göre annesi gerçekten iyiydi.
sevinmiştim içten içe, iyi haber almayı özlemiştim amk.
-ee sizler ne yaptınız. diyerekten bize baktı eniştem.
bende konuya girecek züt yoktu zaten ama konuya girecekmiş gibi gerildim ve kasıldım bir an.
"ömer sakın" der gibi bi hareket yaptı ablam başıyla.