*
-ömer. dedi eylül.
durdum.
-gitme. dedi
-ben gitmiyorum, sen gönderiyorsun. dedim
ayağa kalktı, boynuma sarıldı.
ağlıyordu, deli gibi ağlıyordu.
allah belamı versin ki kalbim sıkıştı lan beyler.
içim daralıyordu.
gömlek dar geliyordu, parçalayıp atasım geldi bir an.
ama sakin olmalıydım.
eğer eylül'den cevapları almak istiyorsam bunu yapmalıydım.
eylül hala bana sarılıyor, bense cansız manken gibi öylece duruyordum.
kaldırmadım ellerimi,
sarmadım belini,
koklamadım saçını,
silmedim gözyaşını.
canım yanıyordu, hem de öyle bir yanıyordu ki eylül'ün sarılması bile dindirmiyordu acımı.
aptal gibi hissediyordum kendimi.
eylül'ün bana lisede tanıştık dediği emre, çocukluk aşkıydı, kim bilir belki çok uzun yıllar geçirdiler beraber.
ama eylül'ün bana anlattığı 1-2 yıllık bir maceraydı sadece,
bana neden yalan söylemişti, neyden korkmuştu eylül, neden anlatmamıştı...
bilmiyordum.
bildiğim bir tek şey vardı sadece.
her şeye rağmen hiç bir yere gidemiyordum.
öyle bir kapana kısılmış, öyle bir çıkmaza girmiştim ki sanki bunu gören sezen aksu
"ne böyle senle ne de sensiz... " şarkısını yazmıştı.
ellerimi kaldırdım.
ama sarılmak için değil,
eylül'ün bana sarılan kollarını indirmek için.
gözlerimin içine bakıyordu eylül.
sarhoş ve ıslak gözlerle bana bakıyordu.
o an eylül'den aldığım çocukluk resmi geldi aklıma.
benim ali sandığım çocuk aslında emre'ydi.
ve ben gecelerce o resme bakarak uyudum.
o ise her gece çocukluk resmi de olsa emre ile beraber bakıyordu bana.
beynim uyuşmuştu sinirden.
-o resmi de o yüzden aldın di mi eylül. dedim
-hangi resmi. dedi
soru resmen zaman kazanmaya yönelikti, ama ifadesi sandığımın aksine çok doğaldı.
gerçekten anlamamış gibi duruyordu.
-senden aldığım çocukluk resmin, hani yanında emre olan. dedim
-ben o resmi almadım ömer. dedi
aldığım cevap beni deli etmişti,
yalan üzerine yalan geliyordu eylül'den.
-yazık, çok yazık. diyerek arkamı döndüm
-ömer gitme, ne olur gitme. dedi
-gitmiyorum ki eylül, ben sadece bana gelmeni bekliyorum, tüm sevabını günahını bırakarak, yalansız bir şekilde bana gelmeni bekliyorum. dedim ve arkamı dönüp yürüdüm beyler.
eylül'ün hıçkırarak ağladığını duyabiliyordum.
şerefsiz evladıyım ki o acıyla verem olmamam büyük mücizeydi,
için yanıyordu lan beyler, içim acıyordu.
eylül'ü o şekilde bırakıp gitmek nasıl zor geldi anlatamam size.

*
neyseki korktuğum olmamıştı.
benim daha önce aysel'i, özür dilemek için getirdiğim mekana geldik.
buranın bu saatte açık olduğunu bilmiyordum.
ben bu binler para bile vermeden inerler diye düşünüyordum ama,
taksimetreye bakmadan cebinden 50 lira çıkarttı yanımda oturan bin.
elimi cebime atmış para üstü verecektim ki
-bekle burda, birazdan gelicez. dedi
-tamam abi. dedim
arabadan indiler, ben beklemeye başladım.
karanlık bi şeyler çevirdikleri belliydi ama hiç düşünecek modda değildim.
derken mesaj geldi telefona.
"özür dilerim.." yazıyordu sadece.
"yalanların için mi?" diye cevap yazdım.
ama mesaj gitmedi, "beklemede" yazdı mesaj raporunda.
emin olmak için aradım,
"aradığınız numaraya ulaşılamıyor" dedi telefondaki ses.
yine gidiyordu eylül.
o korkuyla hiç düşünmeden bastım gaza.
içerden çıkmalarını beklediğim elemanlar mekandan çıkmak üzereydi ben giderken,
kapıdan gördüler gazlayıp gidişimi.
bana baktı ikisi de.
ama heriflerin parasını alıp kaçmış gibi olacağımı düşünemeyecek kadar meşguldü o an kafam.
o an odaklandığım tek şey eylül'ü bu sefer gitmeden yakalamaktı.
buraya gelirken sallana sallana süren ben, şahin'in canını çıkartırcasına sürüyordum zaten boş olan yolda. mahalleye girmem belki 10 dk bile sürmemişti.
acı bir frenle durdum binanın önünde. evin ışığı kapalıydı.
binadan muhtemelen en son çıkan ben olduğum için bilerek yapmasam da kapıyı açık bırakmıştım şansıma.
direk daldım içeri.
2'şer 3'er çıktım merdivenleri.
2. kata çıkmam 10 saniyemi bile almadı.
zile basmadan yumrukladım kapıyı.
yaklaşık 1 saat önce şekil yaparak çıktığım kapıyı şimdi ölümüne yumrukluyor, açılması için dua ediyordum.
yine gitmesinden çok kurkuyordum zaten ama aptal yerine konduğum için sinirle çıkmıştım o kapıdan. ama çok pişman olmuştum.
açılması için kapıya vurduğum her yumruk biraz daha arttırıyordu pişmanlığımı.
kız gibi ağlamadım ama gözlerim dolmuştu lan beyler, hızlı hızlı kırpıyordum yine gözlerimi.
bu seferki çok sert olmuştu,
resmen ellerimle göndermiştim eylül'ü, deli gibi pişmandım.
ayaklarımı sürüyerek indim aşağıya geri.
sese uyanıp camdan aşağı bakan bina sakinleri önce iki üç küfür etse de sonra sesin kaynağının ben olduğumu farkedince küfürün dozunu hafifletmişler, uzatmadan geri içeriye girmişlerdi.
dönüp bakmadım bile hiç birine.
arabayı olduğu yerde bırakıp durağın kapısını çaldım çaresizce, elemanın "hayırdır" bakışları arasında geçtim içeri, "ne oldu" sorularına cevap vermeden içerdeki koltuğa uzandım. gözlerim dolu doluydu hala. sımsıkı yumdum gözlerimi ağlamamak için. çok zor da olsa sabah olmuştu. taksiciler gelmesin diye saat 8 olmadan fırladım yattığım yerden.
gececi eleman çoktan gitmişti.
gece çalışmış gibi eve gidecektim durumu anneme çaktırmamak için.
arabayı evin önüne park ettim ve bahçe kapısından içeri girmek üzereydim ki,
bir zaman aynı benim yaptığım gibi sırtını kapıya dayayıp uyuyakalmış olan eylül'ü gördüm...