bu bir intihar başlığıdır

mehmet yaşin terk

kardeş nerdesin ya hu

Her yılın bu günü olduğunda daha bi' nefret ediyorum insanlardan. Ne olursa olsun insan hatırlanmak istiyor birader. Akla gelmek, içinden geçirmek olmaz. Ben onu duyamadıktan sonra.
Bugün olunca tüm eşimi dostumu bir araya toplayıp "gibtirin gidin lan şimdi…" deyip yavaş yavaş yürüyerek geçip gitmek istiyorum. Yapacağım bunu bir sonraki bugünü beklemesemde.

Hepsinin karşısında duracağım. Sesimi çıkarmadan. Çok konuşacaklar. Her kafadan bi' ses çıkacak.
Ben gitmeyeceğim. gibe gibe onlar zütürecekler beni. Gerçi o da bir gün sürecek ya.
Bıraktıktan sonra unutacaklar yine.

Ama bir gün dahi olda pişman olacaklar. içlerindeki o gün dışa vuracak belki ama ben duymayacağım.
Benim her gün duyduğum o hissi aynı anda tattıracağın herkese…

susun amk intihardan döndürmeye çalışıyorum şurda çocuğu

bende hep kaybeden olacağım galiba hep başkalarını düşünüyorum aq iyi niyetliyim ama hep üzülen ben oldum

Durup düşünmeye fırsat buldukça canı acıyor insanın. Düşünmek istememek ne demek lan. insanı insan yapan şey değil mi bu.
insanı bu hallere itiyorlar. Düşünmezsen mutlu olabiliyorsun. Evet cidden durum böyle. Düşünmek istemiyorum. Ama kel alaka ki bu sonuca varmak için bile düşünmem gerekiyor. Var bu işte bi' muallaklik. Var birader var. Beynimi yiyorum gün geçtikçe.
Bataklık gibi lan düşündükçe batıyorsun.
Bir soru işareti yok edeyim derken 61 tane türetiyorsun.
Bir gün şu tak yiyenun yastığına kafamı koyduğumda hemen uyuyabileyim ya.
Bir tek bize mi böyle batıyor bu yastık.
Acaba bu durumdan hoşlanıyor muyum ne.

@84 bana ne koyucak amın oğlu, gitmiş adama gaz veriyosun sanki senin kafana silah dayasak ağlamicakmışsın gibi

panpa yapma bak sen bu hissi en kadar sevmiyosun, neden insanalra hele annene yaşatasın ki?

hayır. henüz bir şeye son vermiş değilim. kendime haksızlık etmek istemiyorum. enine boyuna düşünüyorum hala her ne varsa. gittikçe daha da çıkmaza giriyor insan. bilemiyom neye özle çektiğimi. zaman daralıyor. umarım buna da geç kalmam.

Gideceğim yerde karşılaşacağım muameleden daha güzel tepkilerle karşılaşma ihtimalini değerlendiriyorum son zamanlarda. Lakin herkes kendi kefesine bakıyor anlayamadım neden...

Evet henüz ölemedim. Bayağı ilerledim. Gidiyorum ağır ağır. Çiçekleri ezmeden...

Bunu okurken gidiyorum bazen bir yerlere. Henüz anlayabilmiş değilim neden?

duyumsadığın her şeye
en küçük önemi ver.

söylemişti sensiz yaşayamayacağını
unutma bunu, yeniden rastlarsan ona
tanıyacaktır seni.

bana bir iyilik yap, bu kadar çok sevme beni

son kez sevildiğimde
duymamıştım en küçük bir sevinç bile.

Aranızda birini tam anlamıyla memnun edebilen var mı?
Birini 40 gün sırtında taşırsın teşekkür etmez, 1 gün indirirsin dıbına koyar kardeşim. Alışmış kudurmuştan beterdir. Bu kalıplar boşuna söylenmemiş.
Elinden geleni yaparsın. O yetmez fazlasına uğraşırsın. Bu seni yer bitirir. Tükendiğin gün "bu kadar mıydı?" derler çekinmeden, yüzsüzce.
Kimilerinin tek sermayesi kendisidir. O da mutlaka biticidir. Ne demiş Sunay Akın "Cebimde yoktu. Yüreğimden verdim."
Tamda bu. Adamın iliğini kuruturlar. Maraton koştururlar, bi' lokma suyu çok görüp. Sen onlar için ne ipler göğüslersin halbuki.

Ama ne zaman bitersin. Gidersin. O zaman anlaşılır. Galiba film esnasında görmezden geliyorlar replay esnasında düşüyor jeton.

Hangi kitapta yazıyordu tam hatırlamıyorum. Hemen her cümle şöyle başlıyordu "Gittiysemde adam gibi gittim…"
Bitmeden gitmemeliyim. Sırf bu yüzden…

Ne diyordum. Kıymet verdiğiniz insanları yalnız hissettirmemelisiniz. Çünkü yalnızlık duygusu sıradan bir yalnız olma hissinden farklıdır. Bu arkadaş ekgibliğinden veya başkalarıyla birlikte olma arzusundan daha da öteye giden bir duygu bana kalırsa.
Eskiden beri süregelen kavram kargaşası çoğu şeyi unutturuyor insanlığa. Ömürlük değerler ebedi değerlerin bir hayli önüne geçmiş. insan sıfatına bürünmüş bir çok varlık dıbına koyuyor bu değerlerin. Ceremesini çekmek bizlere kalıyor.
Bu saçmalığın farkında olan yürekli insanlarıda susturuyorlar, asıyorlar ediyorlar bir şekilde yok ediyorlar.
Bir de yapılanların farkında olup sesi çıkmayan huur çocukları var tabii. Kabuklarına çekilip bir şeyler geveliyorlar.
Milyarlarca bunlar. Milyarlarca yalnız…
Fikirler daha kalabalık. illaki anlayanlar var, inananlar…

Diğerleri de anlayacaklar. O her zaman dağların ardına düşen yıldırımın yüreklerinin ortasına düştüğünde…

Siz de benim kadar gerizekalı mısınız lan acaba. Sizi gibine takmayan umursamayan birileri için canınızı dişinize takıyor musunuz?
Artık sizin için yapılan bir şeyin mutluluğunu unuttunuz mu?
Her ne kadar umursanmasanızda başkaları için bir şeyleri güzelleştirmeye çabalarken mutlu olarak kendinizi oyaladınız mı?

Bak bunu ben çok iyi yapıyorum. Aklımı gibeyim…
Kedi yarattığı Mecnun'a laf sokan Fuzuli gibi…
Oldukça ironik bi' durum evet.

Bunu Kazım yapmıştı insanlığa. Uğraştı yıllarca konuştu, söyledi, anlattı. Ne zaman gitti o zaman anlaşıldı.
istediği ışığı göremedi ama onu kendi yaktı. Hayal ettiği aydınlık gerçek oldu. Peki o kadar boşa mı uğraştı. Tabii ki hayır.
O herkes gibi bencil değildi. insanların "insan"lık değerlerini geri kazanmalarını istiyordu. Kendi için mi? Hayır. Olsa da fena olmazdı.
Bencil olabilirdi. Hayatı, yaşantısı memnun olunmayacak bir seviyede de değildi. Sevdiği insanlık içindi tüm çabası.
insanoğlu böyle galiba. Bir musibet bin nasihatten iyidir diye boşuna dememişlerki.

Bizler geriye sanat eserleri bırakamayız. insanlar daha sonrasında onlardan mana çıkaramazlar. Benim yapacağım binalarda oturarak beni anlayamayacaklar. Diplomalar yetersiz bu konuda.

Özgürce konuşamazken yapılabilecek en mantıklı şeydir yazmak. Fikrimce…

Bunun yeri başkadır.
Güzel bir hediye dinleyin.
(bkz: http://m.youtube.com/watch?v=c6_5OFD1r54)

Unutma bak en iyi intihar yolları bende bilmek istiyorsan pm at

Henüz ölmedim. Ama bu yaşadığım anldıbına da gelmiyor. Bekleyin...