Öncelikle şunu anlatmak istiyorum. Ailem parayı bulduktan sonra; Annem kendini sürekli gezerek rahatlattı, babam ise gece işi bittiğinde eve gelir dinlenirdi.
Yani bu zamandan sonra ev nadiren dolu oldu.

Ben kendine bakabilen bir insanım. Ütü yapmayı, yemek yapmayı(her türden yemekler), temizlik yapmayı bilirim. Dolayısıyla beni hiçbir zaman ailem sıkıntı etmedi. Arada sınava çalış dediler.

Miladan ayrılıp eve gittiğimde canım çok sıkılmıştı. Ev boş, bilgisayar oynayacak moralde değilim. Aklımda bir şeyler yapmak var.
Aradım Doğan abimi dedim abi bana araba lazım. Araba sürmeyi biliyordum ama babam değil amcam öğretmişti. Doğan abim tabi hiç sorgulamadı gel al anahtarı dedi.

Arabayı almak için; gece yarısı 1 otostop çekip, ardından taksiye bindim. Zira batıkent abidinpaşa uzun mesafe...

Bir büfeden bira zulaladım. Bir tane de sigara aldım. Arabam da taşaklı bir bmw (modelden pek anlamam). Bastım istanbul'a bir yandan biramı içiyorum gözler flu.

Sonra napıyorum dıbına koyuyum diyip eve geri döndüğümü hatırlıyorum. Eve girince yorgunluğa dayanamayıp sızdım.

Seviyorum araba sürmeyi her an gidebileceğin hissini veriyor insana.

Ardından sabah telefon sesiyle uyandım. Mila arıyordu. Hıh diye açtım. Bir şeyler zırvaladı ama anlamadım. Sabah kalkinca beynim ışık tutulmuş tavşan gibi oluyor.

Milaya şuan daha uyanmadım sonra ararım dememin ardından telefonu kapattım. Uyandıktan sonra tekrar aradım. Pardon sabahları fenayım diyerek konuyu yumuşatıp konuşmayı sürdürdüm.

Mila okuduğu şehre gideceğini veda etmek için aradığını söyledi. Hemen duş alıp koşarak çıktım. Gittiğimde pek üzgün durmuyordu. Bana veda ederken "her haftasonu gelirim hatta fırsatım olursa hafta içi de gelirim" dediğinde yalan sandım.

Ön yargılarımız bizi ne kadar kontrol eder? Kararları biz mi veririz?
Önceden yaşananların ışığında mı ilerliyoruz?

Birkaç sıkıntı yaşıyorum-Herzamanki gibi-. Ya bu gece ya da yarın gece devam edicem.

Rezervasyon

iyi birkaç şey çıkabiliyor

Rezerve

Devam panpa

Rezerved

Mila ile gece 2 civarında meyhaneden çıktık. Baya hesap girmişti. Hesabı da bizim Hüseyin abi soktu.

Hüseyin abi kim mi? Zamanında; ben ve bir arkadaşım iki tane kızla içmek için anlaştık. Bir mekana gittik içtik. Tabi 100 200 lira tutar diye düşünüyoruz. 100ünü biz öderiz; 100ünü kızlar öder diye düşünürken, hesap geldi 300 lira. Kızlar ellerini ceplerine bile atmadılar.

züt gibi kaldık. Aklıma o an tek çare olarak, "kızlar siz gidin bizi babam alacak" demek geldi.

Ardından mekan sahibine gidip abicim böyle böyle diye anlattım. istersen çalışırız 1 2 gün dedim. Ne içtiniz diye sordu yarım şişe şarap, bir şişe 100lük rakı dedim. Hee sıkıntı değilmiş delikanlı çocuklara benziyorsunuz. Affettim ben sizi dedi. Cezanız mekan kapanana kadar beni beklemek dedi.

Bekledik korka korka. Sonuç mu? Hüseyin abi oturdu. Bir şişe de o açtı. Gece boyu gençlik anılarını anlattı. Ahahah. Bu durumdan sonra hep indirim yaptı bize.

Mila'ya ne yapacaksın burdan sonra diye sordum. Otele geçicem dedi. Ben istersen az duralım dışarısı çok güzelmiş dedim.  Kabul etti.

Tunalı içme mekanlarından kızılaya kadar yürüdük. Güvenparka oturduk. Biraz daha sohbetin ardından ben tam sigaramı bitirmişken dudağımdan öptü. Ben tabiri caizse put gibi kaldım. Sonrasında özür dilerim mallığım tuttu gibi bir şey demişti.

Aklımla ise sadece o güzel gözler vardı. Hani başka biri unutturuyordu?

Ben aklımda yüzlerce soruyla boğuşurken, Mila suçluluk hissedip. Ben gideyim dedi. Bana da yarım paket sigara bıraktı.

Ben o durumu "belanı gibtim bu da ilacın" olarak anladım.

Sözlüğün anasını gibtiler beyler. Amk serkanı şu %35lik hisseyi sattığı gün gibildi buralar. Neyse yazıcam

çok değerli, okunası bir yapıt. #rez.
çıkarılacak çok ders var.

Mila' nın hayatına özenmiştim. Fazla para, rahatlık, aileden bağlarını koparmış bir kız.

Özlem giderdik. Bir öğrenci şehrinde yalnız kalıyormuş.
Mila, güzeller güzeli gözleri unutmama yardımcı olabilir diye düşündüm. Aptalım.

Muhabbetlerimiz sade gitti. Mila Ankarada'dan gitmeden bir daha görüşmek istedi. Bir parka oturduk. Zira gürültülü kafeleri hiç sevmem. Sakin olmalı ortam. Ya kimsenin bilmediği bir yer yada bir park.

Biraz sohbet ettikten sonra sigara ikram etti. Kötü bir şey anlatacağını anlamıştım. Duygularını pek saklayamazdı zira.

Uzun süredir sigara içmesemde kabul ettim. Annesininin babasıyla ayrı olduğunu anlattı. Durumlar kötüydü. Üzüldüm. Bir sigara da ben istedim.

Sonra gidelim bir meyhaneye içelim lan dedim. Kabul etti. Burda mütevazi bir şekilde paramın olmadığını belirttim. Umrumda değil yorumuyla karşıladı.

Orada ben ona o güzel gözleri anlatırken, o bana tak gibi geçen hayatını anlattı. Ve benim durumum hakkındaki yorumu; " Aşık olmuşsun ama imkansıza " idi.

Ve bir şeyi daha belirtmek isterim. Mila benden yaşça da büyüktü. Ben lisedeyim o ise üniversite.

iki insanı sevgi bir araya getirebilir. Peki bunu üzüntü yapabilir mi?

Sevgi birleştirdiği kadar ayırıcıdır da. Peki üzüntü mükemmel bir birliktelik başlatabilir mi?

Rezervasyon

Rez aq rezzzz

Hep dert krdsm

Rezervasyon

Rez gece okurum

Bir insan ne kadar büyük hata yapabilir?

Kendini öldürecek kadar mı? Yoksa kendine bir ömür boyu işkence yapacak kadar mı?

ikinci seçenek bendim. Onunla tanışmam bile hataydı.

Onu tanımaya başladığımda, onun bana ait olamayacağını hissetmiştim bile. Tam 3 yıllık sevgilisi vardı.
Ki bunu tanıştığımız gün; yazdığımız, 3bin mesaj içerisinde öğrendim.

Ben onu unutmalıyım düşüncesiyle yanarken, o bana sevgilisiyle durumlarının kötü olduğunu anlatıyordu.

Sevdiğiniz insan size sevgilisini anlatsa?
inanın daha büyük bir acı yok. Ben bu duruma dayanamazken aptal bir nedenle kavga ettik.

Onun gözlerinden tam 1 ay kaçtım. Size yemin ederim o 1 ay içerisinde bir kere gözlerine bakmadım. Peki o bir ay içerisinde ne mi yaptım?

Mila ile tanıştım. Tekrar. Mila kim mi? Ben de bilmiyorum.

Onunla tam 2 yıl önce komşuyduk. Ankarada ona rastladım.

Rastlantılar gerçekten raslantı mıdır? Yoksa yolların kesişmesi midir?

Bu saate kadar

dinliyorum panpa

Takipteyiz