büyü bozmak

arkadan gelen herhangi bir araç yoktu. tam 2-3 saniye sonra tam dolmuşun önünden yola çıkacakken sağ ayağımı yola atmamla birşey beni geriye çekti ve yere düştüm. ayakkabının arkasına basmıştım hemen gidip gelcem giymeyim diye. ayakkabım yolda kaldı ve üzerinden bir kamyon geçti. çok hızlı gidiyordu. o kamyonun o kadar sürede bulunduğum caddeye gelmesi imkansızdı. ve yine birşey öldürmek istedi başka birşey de korudu. sigarayı düşünmeden hemen eve döndüm. bu arada ayakkabının capsini istemeyin baya oldu imkansız bulamam yani. eve gittim anlattım bizimkilere ev hapsine aldılar ve sabaha kadar uyutmadılar. sabah ezanı okununca hepimiz uyuduk. öğlenden sonra uyandım ve evi kolaçan ettim. yine evde kimse yoktu. mutfağa gittim ve buz dolabından kahvaltılığı çıkardım. sonradan fark ettim ki elimi yüzümü yıkamadım. banyoya gidip elimi yüzümü yıkarken eğilmiştim ve kalkınca aynada arkamda bir adam vardı. okadar korktum ki inanın o yaştayken bu kadar pis bir lanet yüzünden hüngür hüngür ağlıyordum. kulağıma fısıltılar geliyordu. anlamıyordum da.ve intihar etmeyi düşündüm.

arabanın içine geçtim ve oturdum. 2 dk sonra tepeden aşağıya karartılar inmeye başladı. camdan kafamı çıkarıp baktım sanırım bizim çocuklardı. arabadan indim birkaç adım attım ve tam gölgelerden ay ışığının vurduğu yere doğru geldiler ki caner, yusuf, onur silüeti ama bunlar onlar değildi. hemen besmele çekip arabaya koştum. biliyorum saçma ama gerçekten ne yapacağınızı şaşırıyorsunuz. üzerimde muska var ama bu muska bu varlıklarda neden işe yaramıyordu. çok sonradan öğrendim ki üzerimdeki muska müslüman olmayanlar içinmiş. sanırım tılsımdaki koruyucular müslümandı. hemen arabaya geçtim ve kapıları kapattım. içimden hızlı hızlı dualar okuyordum. gözlerimi açtığımda 3üde bana bakıyordu ve o an okuduğum surenin bulunduğum kısmını onlar da tekrar ediyorlardı. sure okunduğunda gitmeleri gerekiyor diye biliyordum ama okuduğum sure o sure değildi. tam yasin suresine başlayacaktım ama yasin suresinden önce okumam gereken başka bir sure vardı. "allahümme inni es" diye başlıyorum ama bir türlü devdıbını getiremiyordum. yaklaşık 50 kere denedim ama bir türlü devdıbını getiremedim. sonradan öğrendiğime göre yasin suresine başladığında seni şaşırtıp okutmamaya çalışırlarmış. artık tamamen ümitlerimi yitirmiştim. arabadan inip koşmayı düşündüm. ama bunu hangi kapıdan yapacaktım bilmiyordum. tane tane yasin suresini okumaya başladım ve tekrar etmeyi kestiler. bakışları çok rahatsız ediciydi ve bana çok kızmışlardı. oradan kurtulduktan sonra arkadaşlarımın kılığında geldikleri için belkide bir daha çocukların yüzüne bakmayacaktım.

vay amk. durun oldu olacak şimdiye kadar olan kısmını da anlatayım.

ankaraya geldikten sonra eskisi kadar korkmadım. rüyalarımda o gölge yine görünüyordu ama artık eskisi kadar korkmuyordum. çünkü ne zaman rüyamda o gölgeyi görsem birden kayboluyordu. etrafımdakilere olaydan fazla bahsetmek istemedim çünkü ben müslümanlığın gereği allahın yarattığı herşeye inanıyorum ama adam inanmayabilir. hayatım artık normale dönmeye başladı eskisi kadar kendimi yıpratmıyordum. onca yıl geçse bile hala izlerini taşıyorum. biraz zaman geçti ve evde yine hareketlenmeler başladı. uzun zamandır gölgeyi görmüyordum ama evde birisi dolaşıyordu. bunu fark etmem biraz geç oldu ama yine de eski olaylara bağlamak istemiyordum. bir gün evde oturuyordum ve yine müzik setiyle vcd player mixerimde müzik dinlerken ezan okundu ama ben duymamazlığa verip kapatmadım. ezan bitmeye yakın bir anda müzik seti kapandı. elektrikler kesilmemişti vcd çalışıyordu ama müzik seti kapanmıştı. geri açtım ve dinlemeye devam ettim. 1-2 dakika sonra müzik seti tekrar kapandı ve elektronik cihaz nasıl olsa diyerek önemsemedim. biraz sıkıştığımı hissederek lavaboya gittim. işimi bitirdikten sonra elimi yıkamak için banyoya gittim ışığı açmadım ve kapıyı bir açtım. karşımda bir adam var. ellerini ve kollarını sıvamış duş aldığımız yerde öylece bana bakıyordu. bir anda kendimi yere attım hemen kapıyı çektim ve evden dışarı çıktım.

@274

bi quantumm değilsin kardeşşşş

devam ettirme gibimde değil. zaten yalan dolan diye düşünüyorum. tabii anlattıklarında gerçek olan çok şey var.

sana attığım caps gerçek bir foto değil.ama bazı üç harflilerin siluetleri o şekilde. bunu üç harflilerle irtibata geçmiş bir arkadaşım attı zaten.o caps onların fotoğrafı değil. onların temsili görüntüsü.

ayriyaten bu olayları yaşadığın konusunda bu kadar inat ediyosan şizofren olduğunu düşünüyorum. bunlar benım düşüncelerim.

bak bunu söylemek istemiyodum ama 6 yaşındayken benım de bazı varlıklarla münasebetlerim oldu. belki bundandır bu konulara merakım hep oldu.

Beyler bunu okudum yemin ederim tırsıyorum zütümü duvara sürte sürte ilerliyorum

mağarada üzerime çöktü ve yine işkence yapıyordu. sonsuza kadar bana bunu yapacağını, o büyüyü neden bozduğumu ve bunun için ben ölene kadar da devam edeceğini söylemişti. canını almadan peşini bırakmayacağım demişti. bunların hepsi geldi gözümün önüne. dayımın kılığındaki varlığın gözlerine bakamıyordum bakış açımı yavaşça indirmeye başladığım da dayımın da burun deliğinin 1 tane olduğunu gördüm. sonralardan yaptığım araştırmalarda her ne olursa olsun insanı tam taklit edemeyeceğini, ekgibliklerinin olacağını öğrendim ama o an bunu bilmediğim için korkudan ölmek üzereydim. dayımın ayakları tersti. gözlerimi kapattım ve 1 kalp krizi daha geçirmişim. ayıldığımda yine hastanedeydim ve annanem sürekli kuran okuyordu. etrafımdaki herkes yasin suresini okuyordu. ayıldığımı fark etmediler ve yarım saate yakın dinledim. sonra annem gördü ve sarıldı. ilk defa annemi öyle ağlarken gördüm. "affet beni oğlum benim yüzümden" diyordu. ben de önemli olmadığını dayanabileceğimi söyledim. sonra gaziantepte cinci fatma diye bir kadından bahsetti. onun yanına gideceğiz o kadın bozacak bu büyüyü dedi. tamam deyip ilaçların etkisiyle uyudum. birkaç gün sonra hastaneden çıktık ve aynı gün gaziantepe yola çıktık. cinci fatma için sıraya giriliyormuş ve dayım 4 ay sıra var diye ağırlığını koymaya çalışmış. ama o kadında işe yaramaz. gaziantepe indikten sonra akrabaların yanına gittik ve biraz dinlenip cinci fatmanın evine doğru gitmeye başladık.

oha amk kaşınmışsın sende ne işin var gömüde

ayfer hoca denen kişi ankara/keçiörende (şizofren diyenlere inat yazıyorum semtleri) oturuyor. derya ile beraber yanına gittik. önce kapıyı açmadı. oturduğu binanın en üst katında oturuyordu ve camdan çıkarak "kim o?" diye seslendi. kısa boylu 50-55 yaşlarında bir bayandı seslenen. hocam acil ihtiyacımız size ihtiyacımız var dedim. derya biraz geride duruyordu ve bana bakmıyordu. direk gözlerini deryaya dikip 1-2 dakika baktı. sonra "yukarı gelin" dedi. hızlıca yukarı çıktık. kadın kapıyı açtı ve direk dudakları oynamaya başladı. birşeyler fısıldıyordu ama anlayamadım. bir süre mırıldandıktan sonra içeri aldı bizi. normal bir evi vardı. bildiğimiz standart ev yani herhangi bir alacası yoktu. oturduk ve "kim gönderdi sizi" dedi. bizim caminin imamı ismail abinin adını verdim ve bir süre anımsayamadı. tabi bunları söylerken deryaya bakıyordu ve derya gözlerini tavana dikmiş tavana bakıyordu. ayfer hocanın bakışları bir ürküttü, deryanın bakışları ayrı bir ürküttü beni. bana döndü ve "kaldır kızı" dedi. korkudan ne dediyse yaptım. salona bağlı birkaç oda vardı ve bunlardan birinin kapısını açtı. deryayı içeriye zütürdüm. "sen çık" dedi. odadan çıktım ve "evden çık" diye bağırdı. korktum arkadaş ne olacak ne bitecek diye tırstım yani ne yalan söyleyim. aşağıya inip sigara yaktım ve 3-4 saat bekledim. hava iyice karardıktan sonra derya aşağıya indi. hiçbirşey olmamış gibi gayet rahat hareketlerle bana "aa naber" dedi. şaşırdım biraz çünkü gün boyu beraberdik. bozuntuya vermeden muhabbet ettim ve derya eve gitti. yine tek başıma kaldım ne oldu ne bitti ne yaptı bu kadın anlamadım. arkamı döndüm ve binanın bahçe kapısından çıkarken ayfer hoca seslendi "hey çocuk yukarı gel". gidip gitmemekte kararsız kaldım. ama öğrenmeliydim bu kadının kim ve ne yaptığını. hızlıca bina kapısından yukarı çıktım.

çok safsınız beyler

dostlarım sol elimle yazardım ama yazamadım idare edin. çünkü kegib sağ elimde ve ben sağ elimi kullanabiliyorum.
http://imgim.com/imag0437.jpg

ayrıca kafamdaki yarığı nasıl çekecem bilmiyorum olmadı akşama arkadaşlardan birine çektirir yarın atarım ayıpsınız bizde yalan yok.

babanın adı nurimi lan ?

bismillahhhhhhhh. devam panpa

ne tak yerseniz yiyin ama arada açıp 2 kelime kuran okuyun.

@70 tamam panpa arkada sözlük sayfası varken gerek kalmadı zaten nicke..

bence fazla karştırmayalım çarpılma ihtimalimizde yüksek herkes içinden inansın

yutkunamıyorum amk

ocaktan okadar yağ sıçradıki üzerimde fubunun eşofmanları vardı. yağ geldiği an eritirdi beni. baktım hala devam ediyor biraz daha doldurup tekrar döktüm yine sıçradı. dolapları ve poşetleride söndürdüm. yanmış yağdan zehirlenir gibi oldum ve kendimi dışarıya attım. ben dışardayken bizimkiler geldiler. yaklaşık 100-150 metreden yağ kokusunu almışlar. tabi hiç akıllarına gelmemiş. olayı anlattım bizikiler mutfağa girdiler camları falan açtılar. kendime geldikten sonra bende girdim. babam anlat oğlum falan dedi anlattım olayı birebir. babam birşey fark etti. durduğum yerin tam arkasında buz dolabı var. yani tencereyle çapraz duruyorlar. aralarında ben varım. buz dolabının her yeri yağ ama bende birşey yok. çok enteresan diyorum ya yağ gelse üzerime o fubunun eşofmanları eriri üzerimde yanar ölürüm ama Allaha şükür üzerimde 1 damla yağ yoktu. o gün şunu anladım ki ölmemi isteyen birşey var ama beni koruyan birşey daha var. o gün ev temizlendi falan annem benim odamda yattı. sabah kalktık herşey normal. gün boyu dışarıdaydım hiçbir sıkıntı yoktu. akşam hava kararınca ne zaman akşam ezanı okunsa daralmaya başlıyordum. gaziantepe gitmemize 1 gün kalmıştı ve fatma hoca beni kurtaracak diye çok heycanlıydım. akşam saat 10 civarıydı ve sigaram bitti. evden çıktım en yakın cadde üzerindeki markete girdim. benim sigaradan yoktu ve tam çıkarken yine garip birşeyler hissettim. karşıdaki kuruyemişçiye gideyim diye düşünürken önümde bir dolmuş vardı. dolmuşun arkasından caddenin ilerisine baktım.

quanttum.avi rezerved

kahhar geldi diyosunda bende rahatlıyorum o kadar tripteyim yani anlat anlat

uzun bir süre kahhar hep yanımdaydı. artık gölge yoktu. 3-4 yıl geçtikten sonra artık kahharı da hissetmemeye başlamıştım. hayatım normale döndü ve ben dünyanın en mutlu insanlarından biri oldum. zamanı geldi ve askere çağırıldım. acemiliğim bitti görev yerime gittim. hala bir sıkıntım yok. dedelerimizin asker gecesi diye düzenledikleri son eğlence günü, dağıtılan unlu mamülleri sonra yerim diye saklayan bir arkadaşım olana kadar. aynı yatakhanedeyiz ve yatmadan önce biraz o malzemelerden yiyen ve kimse görmesin diye yatağının altına saklayan bir arkadaşımız. gece nöbet için uyandırıldım ve kalkıp kamuflajlarımı giydim. kapının önüne çıktığım da diğer nöbete gidecek olan arkadaşlar hazır sıraya girmiş beni bekliyorlardı. sonra yürümeye başladık. yarı uykulu şekilde hiçbirşey yokmuş gibi devam ettik. boşaltma yapacağımız yere giderken bir anda gözlerim kapandı. ayakta uyuyorum ama attığım adımı biliyorum. gözümü bir açtım birliğimizn yanından geçen güçlü bir dere vardı. tam onun duvarının ucundayım. yanımda arkamda kimse yok. kendime gelince doldur-boşalta gittim ve 01:30-03:30 nöbetine geç kaldığımı söyledim. görev yapan arkadaşlar saatin şuan 00:33 olduğunu, nöbete daha 1 saati olduğunu ve neden erken geldiğimi sordu. daha önceden hikayeleri vardı duyardım. cinlerin insanları kandırarak zütürdüğünü.o an aklıma bu geldi tekrar koğuşa döndüm. yatarken o aptal arkadaşımızın üzerinin açık olduğunu gördüm ve örtmek için yanaştığımda arkadaşın yatağın altına birşeyler koyduğu görmüş oldum.o olaydan sonra tekrar musallatımız başladı.