Up up up up

Up up up up

Up up up

Küçük,dar bir odaydı. Odada yatağa ve bir kaç küçük çekmeceye yetecek kadar yer vardı o kadar.Şikayet etmiyordum çünkü,o yaşta bile geniş bir evimizin olmadığını biliyordum. Ailem beni seviyordu ve güzel bir çocukluk geçiriyordum.
Abime yeni bir yatak verilmişti.Ben ise eskiden paylaştığımız ranzada yatıyordum. Kendi başıma uyumaktan biraz korktuğum halde, üst ranzada yatma fikri beni heyecanlandırıyordu.
Daha ilk geceden garip bir tedirginlik hafızamın arkasından sürünüyordu. Yatakta doğruldum ve aşağıdaki yeşil halının üzerine saçılmış, oyuncaklarıma baktım. Aşağıdaki oyuncaklarıma bakarken gözüm aşağıdaki ranzaya kayıyordu. Sanki bir şey gözümden kaçmaya çalışıyor gibiydi.

ananı uyurken gibtim

Tutacak bu

Uyku Zamanı yorulmuş bir çocuk için mutlu bir anı olmalıydı. Benim için kabus dan farksızdı. Bazı çocuklar televizyon izleyemeden yada oyun oynayamadan yatağa girmekten şikayet etse de,gece benim için tamamen bir kabusdu. Aklımın köşesinde hala öyle.
Fizik öğrenmiş biri olarak, bana olan şeyin ne olduğunu tam olarak açıklayamıyorum.Ama tam olarak korkuyu hissettiğimi söyleyebilirim. Hayatımda-gerçekten-hissettiğim en büyük korku buydu. Hiç bir şey buna eşit olamaz.Şimdi size anlatabileceğim kadar anlatacağım.
Ne zaman başladığını tam hatırlamıyorum,ama uykuya dalma endişem sanırım kendi odama sahip olduğumda başladı.O zamanlar 8 yaşındaydım ve o zamana kadar, büyük abimle odamı paylaşıyordum. Benden 5 yaş büyük olduğu için kendi odasını istedi ve bana evin arkasındaki oda kaldı.
Rez alın duvara anlatmayayim