cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

eve döndüğümüzde bi de bu kadını görmek benim tahammül sınırlarımı zorlamaya yetiyordu. söylediği ve yaptığı her şey yapmacık geliyordu gözüme. benim onun hakkında kötü şeyler düşünmem için babamın hayatında olması bile yeterli bi sebepti. odama gittiğimde masamın üzerindeki çerçevelerin düzeni, gardırobumdaki eşyaların yerleri değişmişti. kitaplığımdaki kitapların duruşlarını dahi değiştirmiş eğik yapmıştı.

Sınavım mükemmel olmasa da iyi geçmişti. tek isteğim istanbul’u kazanabilmek ve burada yaşamaya devam etmekti. sınavdan sonra dayımla gidecektim ve olanları anlatacaktım. ancak sınavdan çıkar çıkmaz babam aradı. dayım beni babamın evine bıraktı. dayımı ne zaman istersem arayabiliceğimi biliyordum. son zamanlarda dayıma karşı oluşan baba kız hissi bana güç veriyordu.

babamın canının sıkkın olduğu çok belliydi. ama hiç açmadı konuyu. sınavımı sordu, tebrik etti, karısı da aynı şekilde. ben girdim konuya,
baba dedim, ben artık seninle yaşamak istemiyorum
olmaz öyle şey nereye gidiceksin tarzında hiç ciddiye almadan konuşmaya başladı. ben yükselttim sesimi.
dayım alıcak beni yarın dedim, sınav sonuçları belli olana kadar onlarda kalıcam.
yetmezmiş gibi bir de Zeliha konuşuyordu şimdi, ne dediği bile anlaşılmıyordu, geveliyordu.
odama gittim, dayımı aradım, kızım dedi, sen bana annenin emaneti, hatırasısın. ‘istediğin kadar kal bizimle, alıcam yarın akşam seni’

up up up

hikaye 11 senelik bir zaman dilimini anlatiyorum beyler ;

ailemin tek kız çocuğuydum. maddi durumumuz iyiydi
çoğu kız çocuğu gibi ben babama hayrandım hep ama annemi örnek almışımdır hayatımın her döneminde, o benim idolüm haline gelmişti. ne annemsiz yapabilirdim ne de babamsız, her çocuk gibi yani. çok mutluyduk. aşırı kavga ettiklerini bilmem hiç hatırlamam mesela, hani tartışmalar minimum düzeyde herkesçe yaşanan şeyler.

akşam yemekleri mutlaka birlikte yenirdi ve hafta sonlarını acil bir şey olmadığı sürece beraber geçirirdik. normalin biraz üzerinde güzellikte bi aile yapısı.. annem kendine bakmayı seven güzel bi kadındı. haliyle bu durumdan babam memnundu.

ertesi gün, okula gitmedik yine ama bugün 2-2yiz. volkan ve buket buketlerde olacaklar, burak ve ben bize gideceğiz.
sabah kahvaltı yaptık sahilde ikimiz, dolaştık, konuştuk yol boyu, bazen sustuk.. onunla susmak dahi sıkmıyodu beni, yanında olmam yetiyodu bana. o da söylüyodu bunları hep sevdiğini anlayabiliyordum.. iyi gidiyorduk. öğleyi geçmişti saat, evin yolunu tuttuk. gereken alkol ve yiyecek zulasını da yaptık..

eve girdik, salonda oturmuştu burak, bi seyler hazırlayıp gelecektim ben de yanına. ama iceriden gelen sesler beni şaşkına uğratmıştı. emin de olamadım, hafifçe bi sesti yine de, burak duymuyordu muhtemelen.

duraksadım, ne yapacağımı bilemedim o an. kulağıma gelen seslerin aşağıdaki ya da yukarıdaki daireden geliyor olması için belki yalvarıcaktım ama hicbi sey düşünemiyodum. bir iki adım daha atınca bariz oldu ve yatak odasından geliyodu sesler. kapıyı açsam mı açmasam mı ikileminde beynim yanıyodu sanki. icerideki annem miydi babam mıydı onu bile bilmiyodum ki.

göreceklerimi kaldıramayabilirdim, bi karar vermeliydim.
balkonumuz büyüktü ve yatak odasının camı balkona açılıyodu. hızla mutfağa gidip balkona çıktım. beynim, gözlerim gördüklerimi kabul etmek istemiyodu. bana ağırdı. hem de fazlasıyla. şoka girmek neymiş, tatmıştım. o an şahit olduğum şeyden başka her şeyi kabulleniyordum, ama gördüğümü asla.

Haydi hızlı

klavyenı gibiyim hadi

evt hadi mk

babamdı.
oynaştığı o kadını tanımıyodum.
nefes aldım
sadece nefes aldım ve mutfağa bi an önce geri girip kapıyı sıkıca kapatmıştım. burak geldi aklıma, yanına gittiğimde noldu bebeğim gibi şeyler soruyodu. babam aradı evde bi şey mi ne unutmuş yerini sordu bana gelebilir her an hadi kalk diyebildim. nasıl dediğime hala şaşırsam da beynim yanmamış buna sevindim.

hadi mk hızlı

rezil olmak istemiyodum ama bunu içimde tutmakta çok zorlanıyodum. anneme bunu nasıl anlatabiliceğimi, buna inanıp inanmayacağını, nasıl üzüleceğini , neler olacağını, tüm bunların hiçbirini hesap edemiyodum. bardaydık, bu vakitlerde rahattık.
ağlamaya başladım
duramadım daha fazla, hıçkıra hıçkıra ağlıyodum. sarıldım burağa, evde ne gördüğümü olduğu gibi anlattım. sakinleştirmeye çalışıyodu beni ama anlatmak az önceki saatlerin hiçbirinde nüksetmeyen çaresizliğimi tetiklemişti sanki.

elim gibildi amk yazıyom dinleyen yok ses verin amk

dinliyoz la yaz sen

lan daha ne sesı kulağına mı bağıralım yaz sen kevaşe

dinliyoz anlat amk

Hadi amk

dinleyen var mı amk

beni annem yetiştirmişti. bana saygının, sevginin ne demek olduğunu öğretmişti. hamurumda yoktu insanlığımı kaybetmek. daha doğrusu henüz çocukluğumu kaybetmemiştim ben, buketin bencilliği bazen beni rahatsız etse de iyi hissediyordum kızla kendimi. annesi babası ayrı bi şekilde büyümüştü o, enteresan biriydi. bendeki aile kavrdıbının onda olmayışı tuhafıma gidiyordu. ama çok iyi hissediyordum onunla kendimi, aykırı ve kuralsızdı. herkesin başına gelebilecek bi şeydir bu arkadaşın cezp etmesi. aynı durumdu işte.