cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

bencede konu kilit bir senin kız olduğun saçmalığı 2 konu taka sarıyor he bide mokoko yani

ya amk bu 11 yıl bitmez

çok oyalanmadan, o markete gittiğinden beri hiç odaya girmemişim gibi davranmak üzere telefonu olduğu yere bırakıp içeri döndüm. Burak marketten gelince yemege oturmadan telefonunu sordu, burada unuttuğunu fark etmiş belliki hızlı gelmiş marketten. babama yardım ediyordum telefonundan haberim olmadığını hissettirerek, odama bakmasını söyledim. yemek boyunca çeşitli konulardan konuştuk.
kendime hakim oluşuma ben bile şaşırmıştım.
bir sorun yokmuş gibi gülümseyerek bu yemek faslından çok mutlu olmuşum gibi davranıyordum. akşam 9 gibi gitti Burak. ona mesaj atıp aramayarak onu denedim. ne mesaj attı, ne de aradı. bütün gece olanların kritiğini yaptık Buket’le. onu da uyutmamıştım. sabah ise eve gittiğinde uyuyakaldığına dair samimi bi mesaj attı. o gün pgibologumla görüşmeye gittim. şüphelerimden de bahsetmiştim daha önceden. ama benim yaşadıklarımdan dolayı aldatılma fobim oluşabileceğini, gereksiz kuruntular yapmamam gerektiğini, emin olmadan kendimi üzmemem gerektiğini anlatmıştı.
ama artık emindim.

anlat panpa

yurda yerleştim. eşyalarım, dolabım, yatağım.. her şey tamamdı. yurt okula çok yakındı. iki kız kalacaktık odada, özel yurt olduğu için duş, lavabo, yatak, yemek ve temizlik gibi sıkıntılar yok denebilecek durumdaydı. oda arkadaşımın adı Nuray’dı. iyi birine benziyordu. ders saatlerimiz ise hemen hemen aynıydı. madem aynı odada kalıyorduk, iyi geçinmek zorundaydık onunla.
istanbul’a okumak için Sinop’tan gelmişti. ilk zamanlarda genelde eski günlerden bahsetmeye çalışıyordu. bense genelde onu dinliyor, yorum yapmaya çalışıyordum. özlediğine dair şeyler anlatıyordu. erkek arkadaşı varmış bir de Sinop’ta. birkaç gün sonra çok sıkılmıştım her akşam aynı muhabbetinden.
okulun ilk günleri çok yadırgamıştım. amfide ders işleniyor, üniversite hocalarının tavırlarına ve ders işleyiş biçimlerine alışmakta sıkıntı yaşıyordum. herkes kendine birerli ikişerli en azından hal hatır sorabileceği arkadaş edinmeye çalışıyordu. insanların bakışlarından bile okunuyordu ‘biri gelse de selam verse’ çaresizliği.

bir-bir buçuk hafta geçtikten sonra yeni insanlar tanımaya, çevre edinmeye başlamıştım ben de. erkekli kızlı bir arkadaş grubum bile olmuştu. Buket’le sürekli telefonda konuşuyor, başımıza gelen komik ya da kötü şeylerin haberini mesaj yoluyla veriyorduk. bu genellikle çok eğlenceli oluyordu ve birbirimizi rahatlatıyorduk.
Buket’in gözüne kestirdiği çocuklar oluyor, ben görmediğim halde dalga geçebiliyorduk. hoşlanabilecegi bir çocuk istiyordu artık hayatında. aradığı aşkı bulmak istiyordu.

yeni başladığımız üniversite ortamında ‘sudan çıkmış balık’ halimiz iyiden iyiye gidecek gibi görünüyordu.

yurtta da bir iki kişi daha tanımaya başlamıştık. daha ilk haftadan, yan odalardaki kızlarla gece saatlerinde birimizin odasında toplanıyor, uykumuz gelene kadar dedikodu yapıyorduk. böylece Nuray’ın içimi bayıyor oluşundan kurtulmuştum. erkek arkadaş adayları seçiliyor hatta paylaşılıyordu. bu benim komiğime gidiyordu. kimseyi umursamıyordum. hiçbi erkeği hayatıma ilişki konusunda dahil etmeyecektim. Kararlıydım artık sadece ben vardım ve çok ileri gidicektim üniversitede..

yaz panpa iyi gidiyor

dinleyen gorsem yazıcam duvara yazıyoz amk 2 kisiye anlatiyom kimse dinlemiyor :/

Burak ise bu süreç içerisinde birkaç kez mesaj atıp buluşmak istemişti. hiçbirine cevap vermemiştim. nereyi kazandığını ne yaptığını bile bilmiyordum. ve bu bilmemezlik benim işime geliyordu. onu hatırladıkça soğuyordum çünkü. birinden iğrenmek neymiş, onu yaşatmıştı bana. başıma gelenler yüzünden kimi suçlayacağımı şaşırsam da, artık bunu da yapmıyordum. yalnızca kendi işlerime bakıyor, sürekli pgibologumla görüşüyordum

lan yaz sen sbahtan berı beklıyorum zaten devdıbını

seans boyu konuşmuştuk yine, ve saatimiz dolmak üzereydi. çıkmak için kapıyı açtığımda, koltukta otururken beni görünce ayağa kalkan çocuk, aynı şaşkınlıkla bakıyordu yüzüme. anlam veremediğim bu bakışlar benim de ona bakmama sebep olmuştu. dikilmiş birbirimize bakıyorduk. hasta denebilecek kadar beyaz ten rengiydi yüzündeki. Hayalet gibiydi ,gözleri yine şişmiş, yine yorgun ya da bitkin görünüyordu.
dikilip bana bakmaya devam ettiğini kapı aralığından gören pgibologum kalkıp birkaç saniye içinde hemen yanımıza gelmiş. ‘buyurun siz içeri geçin, ben de sizi bekliyordum’ diyerek, içeri aldı onu. içeri girmesine rağmen bakıyordu.
ben de bakmaya devam ediyordum ama anlayamadığım bu bakışları ürkütmüştü beni. merak ediyordum, pgibologuma bir sonraki seansta o çocuğun durumunu mutlaka soracaktım

burak napsın amk adam gel gibişek demiş kabul ettmişsin sonucanda katlancan

sessizce dinliyoz biz anlat panpa

Okuyoz panpa birakma sakin umugune cokerim

şukunuda verdim daha ne istiyorsun abe kapçık ağaz yazsana

yazmayan ellerını sıkeyım

dinleyen var mı gençler ? ona gore yazicam daha

pgibologum da çok sevindi bu yerleştirme sonucuma. Burak olayından sonra sık sık görüşmeye devam ediyorduk. babamla aramız düzelirken, yaşadığım aldatılmanın onun hakkındaki düşüncelerimi değiştirdiğini anlattım. babamla yaşamayı istemiyordum. benim kendime inanmam, ayaklarımın üzerinde durmayı bilmem gerekiyordu. her şeye sünger çekmek istiyordum ve öyle de yapacaktım. pgibologum beni destekliyordu. tüm bunların benim için çok iyi olacağını düşünüyordu. doğru yolda olduğumu hissediyordum.

biraz zaman sonra, dayım geldi. onunla da konuştuk. bana onun yardım etmesini istedim. yurtta kalmayı aklıma koymuştum. o da karşı çıkmadı buna sevindi hatta. Hala babamdan nefret ediyordu. yurda kaydettirdi beni. okul ile ilgili her şeyi o halledecek, benim kişisel masraflarımı da o karşılayacaktı. babamla ilgili herhangi bir yardımı taşıyabileceğimi düşünmüyordum. uzaklaşmak istiyordum ondan. bana kötü günlerimi hatırlatıyordu. ilgisi ve yaptıkları da gözüme abartı ve samimiyetsiz gözüküyordu o aralar.

yerleştirme sonuçlarının açıklandığı gün, dayımla da konuştuk telefonda. elinden gelen her şeyi yapacağını anlattı bir kez daha, sevgi sözcükleriyle kapattık telefonu. en yakın zaman da geleceğini de ekledi.

yine o gün annemin mezarını ziyarete de gittim. beni görebilmesini, üniversite öğrencisi olacağıma sahit olmasını dilerdim. onun kızı olduğumu anlattım ona, beni göremiyordu belki duymuyordu bile. ama annemle konuştuğumu düşünmek beni rahatlatıyordu. onu özlemeyi de, yokluğunu kabullenmeyi de başarıyordum. babamı da anlattım mezarındayken. onu ne kadar özlediğini, her şey için çok pişman olduğunu anlattım…

rez

kuruntularım gereksiz değildi. aldatılmaktan çok korkuyordum evet ama, gerçekten aldatılıyordum. babamın bir zamanlar yaptığı gibi, Burak da hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. hatta daya iyi davranıyor, sevgisini ekgib etmemeye çalışıyordu. anlayışlı tavırlarının sebebini buna yormuştum.

bu adamı bana lütfedilmiş gibi görüyordum. normal seanslarımın ücretini dayım karşılıyordu. ama biz seanslardan çok daha fazla görüşüyorduk, bağımız farklıydı. bu adam bana gerçekten yardım etmek, beni kazanmak istiyordu. sanırım üzülüyor, acıyordu.
bana telefonu gördüğümde ne yaptığımı, Burak’a ne dediğimi ve nasıl davrandığımı sordu.
kızın telefon numarasını aldığımı söyleyince, bu davranışımın çok akıllıca olduğunu belirtti. memnun olmuştu aşırı bi harekette bulunmadığım için.
onunla bi plan yaptık.