cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

eve gelmiştik
kadın açtı kapıyı. ben annemin varlığını evimizin içinde bulamamışken, bu kadını görüyordum
nefret ettiğim babamın, 19 yıllık karısını terk edip canını aldığı, tıpış tıpış hayata devam etmek üzere yanına geldiği, hayatını birleştirmek istediği bu kadınla aynı evde yaşayacaktım

ben bu kadın yüzünden hayran olduğum babamdan, güvendiğim ömrümü yasladığım adamdan vazgeçmiştim
bu kadın yüzünden benim ailem bitmişti

kadına hayatını zehir etseydın sende

Guzel de az seri olursa

benden yalnızca 8 yaş büyüktü bu kadın, fiziği dolguncaydı, düz, omuzlarına kadar gelen kızıl saçları vardı
hoş geldiniz dedi, ben cevap vermedim, doğruca içeri girdim. peşimden geldi, adını söyledi, duymamazlıktan geldim

yaptıklarımın tepki göstermeyle, şımarık ya da çocukça davranmayla hiçbir ilgisi yoktu.
hazmedemiyordum, yediremiyordum, öfkem bütün bedenimi acıtıyordu,
odamı gösterdi babam bana, eşyalarımı bıraktı, yanıma geldi öptü yanağımdan, kızım dedi, ben de iyi değilim

Takip güzele benziyo.

o nereden bilebilirdi ki iyi olmamayı. ben ne yapacaktım, mecburiyetten kaldığım bu evde babama da kadına da nasıl katlanacaktım
ben canımın yarısının boşluğunu içime sığdıramazken iyi olmayı dahi geçirmiyorken aklımdan o nasıl isteyebiliyordu iyi olmayı

kadını bi kaşık suda boğacak haldeydim zaten bir de olur olmadık şeyler yapacağa benziyordu. yanımıza geldi, yemek hazırladım acıkmışsınızdır dedi, daha o gün ne yemek sevdiğimi sordu.
babanın sevdiği yemekleri biliyorum, seninkileri de sorayım diye ekledi bir de. her yemeği her şeyi sevebilirdim ama bu kadını ve babamı asla

Ağlattın bin

evime dayım getirmişti beni. dayım bırakmadı beni burada, eşyalarımı toplamamı istedi, onlara zütürecekti beni. ama benim okulum buradaydı ve yakın zamanda bitecekti, üstelik bir de karar almıştım..
babamı bir gün önce reddetmeme rağmen, onun evine yerleşmenin en doğru seçim olduğu ortadaydı. öyle de oldu, aradık, gelip aldı beni
evine zütürmesini beklerken durdu bi yerde;
-annen bizimle olacak hep dedi, kalbinin üzerini gösterdi eliyle.

annemin ölmesinin tek sebebisin diye bağırmak istedim, zorladım kendimi, susmalıydım

-‘unutma, daha önce nasılsa şimdi de öyle dedi, ev senin evin, ben senin babanım, sen benim biricik kızımsın’

atraksiyon yok heralde bundan sonra dağılalım mı napalım ?

anlatacagın hikayeyi gibeyim kıpırdamadı bile

Burak’la artık eskisinden daha sık konuşuyor, sürekli görüşüp vakit geçiriyoduk. Buket ve volkan bunları bilmiyordu, sıradan davranıyodum onlara. sadece burakla konuşuyodum uzun uzun, ona ihtiyaç duyuyodum, evde kendimi çok kötü hissediyodum ve burakla olmak bana bunları unutturuyodu.

bendeki de akıl, babam annemi aldatmış, bense bi çocuğa bunu öğrenip daha çok güvenmişim
bu da aklıma geliyodu hep, ama korktuğum başıma gelmedi. burağın tavırları, sevgisi, ilgisi mutlu ediyodu beni. bi yandan da ona hissettiklerim yoğun duygularken, artık daha da vazgeçilmez, koparılamaz bi hal almıştı.
anlıcağınız, sevgilime sığınmıştım

anneme anlatmayı düşünsem bile yapamadım. yapmamaya karar verdim, beklemek istedim. beklemeliydim.
hem belki babam bir daha yapmayacaktı ne malum,
daha ne olduğunu bile bilmiyodum ki belki seviyodu annemi, sarhoştu belki
belki kafası iyiydi

aynn kardeş olayı mı betimliyon heyecan kat biraz mk

bunların hepsi burağın da bana verdiği telkinlerle oluştu ama doğru olma ihtimali de vardı, haklı olabilirdi
ama bunlar da babama karşı olan öfkemi, o beni yiyip bitiren hislerimi hiç azaltmamıştı. aksine günden güne babamdan soğuyordum
annem de babam da bu halimi anlayamıyolardı, günler geçiyodu
Burak vardı benim yanımda, artık başka bi şeye ihtiyaç duymaz hale gelmiştim.

daha hızlı nasıl yazayım amk sanatsal bisey yapıyoz bekleyin amk

intihar etmişti annem. hastaneye gittiğimizde dayım bir şeyleri imzalıyordu. o da ağlıyodu. sarıldı bana, annemin adını söyleye söyleye sarıldı.
annemi görmek istiyodum, sadece annemi. odasını sordum, kaldığı katı sordum defalarca kez dayıma, yalvardım söyleyip zütürmesi için

babamın arabada anlattıklarına, söylediklerine inanmak istemiyodum kabul etmiyodum, yanlış anlamış olduğunu umuyordum
ben ailemin yıkılışını hazmetmeye çalışırken
tüm bunların hiçbi şey olduğunu anlamıştım. ailenin de, ilişkilerin de boşanmaların da. ben annemin sesini duymak için can veriyodum. annemin canı için can veriyordum.

hikayeye olan inancım bitmek üzere hadiii amk ya

dayımın beni anneme zütürmesi için hastaneyi ayağa kaldırdım. hemşire geldi, doktor geldi, hiç kimseyi görmedi benim gözüm
hakkım vardı annemi görmeye
dayımla birlikte indik morga, görevli adam çıkardı annemi
üzerine kapanıp haykırırken annemi uyandıracağıma inandım ama ayakta duramamıştım, dayım ağlıyordu, bi yandan beni tutuyordu, ama uyanmıyordu annem

gözlerini bile açmıyordu, kımıldayamıyordu

benim de en son hatırladığım şey bu andı anneme dair. annemi gördüğüm son an bütün bedenim uyuşmuş

o son kez görme isteğim inanmadığımdandı. hiç kimse uyandıramazdı annemi ama ben kızıydım onun, ben uyandırabilirdim
ben onun kanındandım, o benim hayat direğimdi.
ben vücuduna dokunursam ısınır, soğumuş bedenine sizin elleriniz yaramaz diye bağırmaktansa annemi yeniden ısıtmak için görmeliydim

annem beni kucaklasın diye görmeliydim
annem vazgeçsin intiharından diye görmeliydim
annem özlemiştir beni diye görmeliydim
annem yeter ki vazgeçsindi intiharından, bir daha yanından ayrılırsam benim canımı alsınlardı
benim bedenim soğuyup benim vücudumu koysalardı o dolaba.

bir sürü pişmanlık yaşıyordum anneme dair. yanında geçirebildiğim kadar zamanı değerlendirmediğim için.
birisini kaybetmenin getirdiği pişmanlıklar insanı mahvetmeye yetiyor, ölüm aklıma bile gelmezken başıma gelmişti, hem de anneme..

ertesi gün cenazeden sonra günlerce sakinleştiricilerle ayakta durdum. ayakta durmak bile değildi, sürekli uyuyodum. kafatasımın içi saman dolu gibi oluyodu, içtiğim ilaçlar sayesinde düşünmek istesem bile hiçbir şey düşünemiyor, konuşmaya bile hal bulamıyodum kendimde.

dayımlarda, izmit’te kalıyodum. Burak bi hafta içinde 2 ya da 3 defa gelmişti. bakışlarını, gelişlerinde senin yanında ben varım diyişlerini hala hatırlarım.

7siydi annemin. tam bir hafta olmuştu.
her şey için babamı suçluyordum, baba diye bahsetmiyodum ondan, o da çok kere geldi bi hafta içinde. nefret ediyodum, bağırmaya ağlamaya başlıyordum onu gördüğüm yerde.
evet her şeyin suçlusu oydu. o adam annemin hayatını almıştı elinden. annemin canını almıştı. benim canımın yarısını almıştı.
tam bugün, babamı gördüğüm son gün bi karar verdim. güçlü olmalıydım. güçlü olacaktım. evime dönmüştüm..

güzel bro