cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Hadi la bekliyoruz

bencede konu kilit bir senin kız olduğun saçmalığı 2 konu taka sarıyor he bide mokoko yani

ya amk bu 11 yıl bitmez

Sınavım mükemmel olmasa da iyi geçmişti. tek isteğim istanbul’u kazanabilmek ve burada yaşamaya devam etmekti. sınavdan sonra dayımla gidecektim ve olanları anlatacaktım. ancak sınavdan çıkar çıkmaz babam aradı. dayım beni babamın evine bıraktı. dayımı ne zaman istersem arayabiliceğimi biliyordum. son zamanlarda dayıma karşı oluşan baba kız hissi bana güç veriyordu.

babamın canının sıkkın olduğu çok belliydi. ama hiç açmadı konuyu. sınavımı sordu, tebrik etti, karısı da aynı şekilde. ben girdim konuya,
baba dedim, ben artık seninle yaşamak istemiyorum
olmaz öyle şey nereye gidiceksin tarzında hiç ciddiye almadan konuşmaya başladı. ben yükselttim sesimi.
dayım alıcak beni yarın dedim, sınav sonuçları belli olana kadar onlarda kalıcam.
yetmezmiş gibi bir de Zeliha konuşuyordu şimdi, ne dediği bile anlaşılmıyordu, geveliyordu.
odama gittim, dayımı aradım, kızım dedi, sen bana annenin emaneti, hatırasısın. ‘istediğin kadar kal bizimle, alıcam yarın akşam seni’

bu duygu isimli kızın kim olduğunu, ilişkilerinin ne yönde olduğunu çok merak ediyordum. kızın benden haberi var mıydı, yoksa ikimizi de mi aldatıyordu.
ama akşam 7-8 saatleri arasında bir kız Burak’ı nereye davet edebilirdi, nasıl bi kızdı ki?

birkaç gün sonra, Burak’la buluştuk. aramız gayet iyiydi. hoş tutuyordum oldukça ilişkimizi. böyle olmasına birkaç gün boyunca tahammül edip özen göstermiştim. konuyu ne yapıp ne edip ilişkimize getirdim ve ondan telefonunu istedim. vermedi. ‘hiç telefonumu karıştırmazsın sen ne oldu ne yapacaksın yine dengesizleşiyorsun’ diye söylenmeye başladı.
‘bir şeyi merak ettim bakıp geri vereceğim’ dediğimde,
‘bak, hiçbir şey yok al kurcala’ diyerek verdi telefonunu.
kendine çok güveniyordu.
haklıydı.

dinleyen gorsem yazıcam duvara yazıyoz amk 2 kisiye anlatiyom kimse dinlemiyor :/

Burak ise bu süreç içerisinde birkaç kez mesaj atıp buluşmak istemişti. hiçbirine cevap vermemiştim. nereyi kazandığını ne yaptığını bile bilmiyordum. ve bu bilmemezlik benim işime geliyordu. onu hatırladıkça soğuyordum çünkü. birinden iğrenmek neymiş, onu yaşatmıştı bana. başıma gelenler yüzünden kimi suçlayacağımı şaşırsam da, artık bunu da yapmıyordum. yalnızca kendi işlerime bakıyor, sürekli pgibologumla görüşüyordum

lan yaz sen sbahtan berı beklıyorum zaten devdıbını

seans boyu konuşmuştuk yine, ve saatimiz dolmak üzereydi. çıkmak için kapıyı açtığımda, koltukta otururken beni görünce ayağa kalkan çocuk, aynı şaşkınlıkla bakıyordu yüzüme. anlam veremediğim bu bakışlar benim de ona bakmama sebep olmuştu. dikilmiş birbirimize bakıyorduk. hasta denebilecek kadar beyaz ten rengiydi yüzündeki. Hayalet gibiydi ,gözleri yine şişmiş, yine yorgun ya da bitkin görünüyordu.
dikilip bana bakmaya devam ettiğini kapı aralığından gören pgibologum kalkıp birkaç saniye içinde hemen yanımıza gelmiş. ‘buyurun siz içeri geçin, ben de sizi bekliyordum’ diyerek, içeri aldı onu. içeri girmesine rağmen bakıyordu.
ben de bakmaya devam ediyordum ama anlayamadığım bu bakışları ürkütmüştü beni. merak ediyordum, pgibologuma bir sonraki seansta o çocuğun durumunu mutlaka soracaktım

burak napsın amk adam gel gibişek demiş kabul ettmişsin sonucanda katlancan

sessizce dinliyoz biz anlat panpa

Okuyoz panpa birakma sakin umugune cokerim

şukunuda verdim daha ne istiyorsun abe kapçık ağaz yazsana

yazmayan ellerını sıkeyım

reserved

günaydın beyler

@236 gunaydin panpa

yaz panpa iyi gidiyor

yurda yerleştim. eşyalarım, dolabım, yatağım.. her şey tamamdı. yurt okula çok yakındı. iki kız kalacaktık odada, özel yurt olduğu için duş, lavabo, yatak, yemek ve temizlik gibi sıkıntılar yok denebilecek durumdaydı. oda arkadaşımın adı Nuray’dı. iyi birine benziyordu. ders saatlerimiz ise hemen hemen aynıydı. madem aynı odada kalıyorduk, iyi geçinmek zorundaydık onunla.
istanbul’a okumak için Sinop’tan gelmişti. ilk zamanlarda genelde eski günlerden bahsetmeye çalışıyordu. bense genelde onu dinliyor, yorum yapmaya çalışıyordum. özlediğine dair şeyler anlatıyordu. erkek arkadaşı varmış bir de Sinop’ta. birkaç gün sonra çok sıkılmıştım her akşam aynı muhabbetinden.
okulun ilk günleri çok yadırgamıştım. amfide ders işleniyor, üniversite hocalarının tavırlarına ve ders işleyiş biçimlerine alışmakta sıkıntı yaşıyordum. herkes kendine birerli ikişerli en azından hal hatır sorabileceği arkadaş edinmeye çalışıyordu. insanların bakışlarından bile okunuyordu ‘biri gelse de selam verse’ çaresizliği.

bir-bir buçuk hafta geçtikten sonra yeni insanlar tanımaya, çevre edinmeye başlamıştım ben de. erkekli kızlı bir arkadaş grubum bile olmuştu. Buket’le sürekli telefonda konuşuyor, başımıza gelen komik ya da kötü şeylerin haberini mesaj yoluyla veriyorduk. bu genellikle çok eğlenceli oluyordu ve birbirimizi rahatlatıyorduk.
Buket’in gözüne kestirdiği çocuklar oluyor, ben görmediğim halde dalga geçebiliyorduk. hoşlanabilecegi bir çocuk istiyordu artık hayatında. aradığı aşkı bulmak istiyordu.

yeni başladığımız üniversite ortamında ‘sudan çıkmış balık’ halimiz iyiden iyiye gidecek gibi görünüyordu.

yurtta da bir iki kişi daha tanımaya başlamıştık. daha ilk haftadan, yan odalardaki kızlarla gece saatlerinde birimizin odasında toplanıyor, uykumuz gelene kadar dedikodu yapıyorduk. böylece Nuray’ın içimi bayıyor oluşundan kurtulmuştum. erkek arkadaş adayları seçiliyor hatta paylaşılıyordu. bu benim komiğime gidiyordu. kimseyi umursamıyordum. hiçbi erkeği hayatıma ilişki konusunda dahil etmeyecektim. Kararlıydım artık sadece ben vardım ve çok ileri gidicektim üniversitede..

anlat panpa