cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Rizorvıd

hadi anlat

reserved

mesajlarında da, rehberinde de aldattığına dair hiçbir şey yoktu. hemen telefonuma kaydettiğim numarayı çıkarıp aradım onun telefonundan. numarayı yazdığımda, kayıtlı isim çıkıverdi zaten… Duygu xxx… alo, efendim, burak orda mısın diyen kıza, ‘siz kimsiniz, bu telefonda mesajınızı gördüm’ dedim. kız ‘ben Burak’ın kız arkadaşıyım, bu telefon ona ait asıl sen kimsin’ diyerek anlamadığı bir durumun içine düşmüştü.
telefonu Burak’a uzattım.
‘kız arkadaşın telefonda’ diyerek ona uzatırkenki yüz hali, dayak yemişten beterdi. neye uğradığını şaşırmıştı.

etmediğim küfür, söylemediğim hakaret, etmediğim beddua kalmamıştır o gün o kafede. yüzüne baka baka bütün öfkemi kustum. kısa süre içinde de ayrıldım oradan.
ona geri dönmeyecektim. onu hayatıma sokmayacaktım.
telefonunu bırakıp, gittim sadece. beni aramamasını, hiçbir şekilde mesaj atmamasını söyledim.
bu arada, birkaç gün sonra sınav sonucu açıklanacaktı..

eve ağlayarak geldim. babam vardı. halimi görünce endişelenmişti. sarıldı bana, saçlarımı okşayarak başımı göğsüne yasladı. bense hıçkırıyordum. ayrıldım kollarından, bağıra çağıra isyan ettim babama.
hayatımın mahvettiği için.
beni annemsiz bıraktığı, kendinden de nefret ettirdiği için
annemi aldattığı için
beni başkasına güvenmeye ittiği için
aldatıldığım için
her şeyin beni buluşu, bu kadarını kaldıramadığım için
erkeklerin yüzsüzlükleri için

baba dedim, ‘hepinizden ölesiye nefret ediyorum. yaşamayı bile hak etmiyorsunuz’
babam ise beni sakinleştirmeye çalışıyordu. neler olduğunu anlamak için bekliyordu konuşmamı. ‘merak etme baba, bir şey olduğu yok, aldatıldım’ dedim. ‘o…çocuğu’ diye küfür etti babam. yüzüne baktım,
‘senin anneme yaptıkların için de bunu kendine söyledin mi hiç, sen de öylesin daha beterisin’ diye bağırdım. kendime hakim olamıyordum. bunun için de babamı suçlamıştım. yine başa dönmüştük.
düzelmeye başlayan aramız yine kötü olacaktı. bu yaşanan için yine üzerime gelmedi babam. hatta birkaç saat sonra odama geldi, benimle konuştu. hatalarını tekrar etti.
‘sadece sen kaldın bana yaşamaya devam etmem için, ne desen haklısın. baban her zaman yanında kızım’ dedi, öptü yanağımdan, annemin fotoğraf çerçevesini çevirdi duvara doğru. ‘üzülmesin’ dedi
babamın yaptığı bu hareket belki saçmaydı. ama bana güçlü olmam gerektiğini hatırlatmıştı. çünkü ben ne yapacaksam annem için yapacaktım. çünkü söz vermiştim. çünkü kendime inanmıştım. bunu unutmamalıydım.
ben direnecektim

sınav sonuçları açıklandığı gün, durum iç açıcı gibi görünüyordu. o hafta yerleştirmeler için tercih de yapıldı. bi sonraki hafta tercihler de açıklandı.
istanbul’da, bir devlet üniversitesinde sınıf öğretmenliği kazanmıştım. yaşadığım şehirden ayrılmayacak oluşumdan ve devlet üniversitesine girebilmemden başka, daha ne isteyebilirdim ki. bu sonuç, beni hiç düşmeden ayağa kaldırmıştı. sevincimden sürekli gülüyor, annemin fotoğraflarına sarılıyordum. babam ısrar ediyordu onunla kalmam için. hatta benim adıma plan yapıyordu ehliyet almam konusunda, araba ile gider gelirsin diyordu. çok geçmeden Buket aradı, istanbul’da, özel bir üniversitede reklamcılık kazanmış.
buluştuk birkaç saat sonra. ikimiz de gayet memnunduk bu sonuçlardan gerçi ayni üniversiteyi istemiştik

ama olsun.
aynı şehirde yaşamaya devam edecektik ve bol bol görüşebilecektik. birbirimizle zaman geçirirken keyif alıyorduk üç senedir arkadaştık, ve son zamanlarda yeniden yakınlaşmıştık. birbirimize karşı samimiyet hissediyorduk.

üniversiteden, yeni hayatımdan, kendimden başka kimseyi ve hiçbir şeyi umursamıyordum artık umursamamaya kararlıydımda. sadece bunları düşünüp bunların hayalini kuruyordum.
kendi hayatımı engellememeyi öğreniyordum.

yerleştirme sonuçlarının açıklandığı gün, dayımla da konuştuk telefonda. elinden gelen her şeyi yapacağını anlattı bir kez daha, sevgi sözcükleriyle kapattık telefonu. en yakın zaman da geleceğini de ekledi.

yine o gün annemin mezarını ziyarete de gittim. beni görebilmesini, üniversite öğrencisi olacağıma sahit olmasını dilerdim. onun kızı olduğumu anlattım ona, beni göremiyordu belki duymuyordu bile. ama annemle konuştuğumu düşünmek beni rahatlatıyordu. onu özlemeyi de, yokluğunu kabullenmeyi de başarıyordum. babamı da anlattım mezarındayken. onu ne kadar özlediğini, her şey için çok pişman olduğunu anlattım…

pgibologum da çok sevindi bu yerleştirme sonucuma. Burak olayından sonra sık sık görüşmeye devam ediyorduk. babamla aramız düzelirken, yaşadığım aldatılmanın onun hakkındaki düşüncelerimi değiştirdiğini anlattım. babamla yaşamayı istemiyordum. benim kendime inanmam, ayaklarımın üzerinde durmayı bilmem gerekiyordu. her şeye sünger çekmek istiyordum ve öyle de yapacaktım. pgibologum beni destekliyordu. tüm bunların benim için çok iyi olacağını düşünüyordu. doğru yolda olduğumu hissediyordum.

biraz zaman sonra, dayım geldi. onunla da konuştuk. bana onun yardım etmesini istedim. yurtta kalmayı aklıma koymuştum. o da karşı çıkmadı buna sevindi hatta. Hala babamdan nefret ediyordu. yurda kaydettirdi beni. okul ile ilgili her şeyi o halledecek, benim kişisel masraflarımı da o karşılayacaktı. babamla ilgili herhangi bir yardımı taşıyabileceğimi düşünmüyordum. uzaklaşmak istiyordum ondan. bana kötü günlerimi hatırlatıyordu. ilgisi ve yaptıkları da gözüme abartı ve samimiyetsiz gözüküyordu o aralar.

dinleyen var mı gençler ? ona gore yazicam daha

@237 panpa çok az yazıyosun biraz daha fazla yazar mısın akşam, hikaye güzel.

aldığım bu cevabı yadırgamıştım biraz. sonuçta pgibologumla tam olarak doktor-hasta değildik. manevi bir bağımız, hayli iletişimimiz vardı. sadece seans uygulamıyor, birçok konuda muhabbet ediyorduk onunla. normal bir hastası değildim ve bi soru sorduğumda katı bi cevap almıştım. üstelik hakkında soru sorduğum insanı da tanımıyordum, müdahile edecek halim yoktu. yalnızca merak etmiştim.
ama adam haklıydı, sonuç itibariyle buraya iyi insanlar gelmiyordu. pgibologa ihtiyaç duyan herkesin bi sorunu vardı elbette. çocuğun ruh halinin iyi olmadığı zaten belli oluyordu. dediklerinde haklıydı, bu onun gizlilik ilkesiydi ve hiçbir hastasının özelini ifşa etmek ona göre yakışmazdı. önemsemedim ben de.
üniversitede arkadaş ortamım zamanla tamamen oturmuştu.

+ benimle, bizimle mutlu değil misin sana bi anda neler oldu anlamıyorum
-kendimi artık çok basit hissediyorum duramıyorum. Birine güvenmek sevmek ve kendimi değerli hissetmek istiyorum. Ama bunların hiç biri olmuyor.
+ sakin ol dememe rağmen içip devam etti.
- çok sıkıldım böyle olmaktan erkeklerin benimle yatıp kalkmasından şu halime bir bak. Caner bile taciz etti beni mutfakta. Arkadaş dediğimiz dediklerimiz bile.

ağzım açık kaldi bi an. Caner’e çok sinirlenmiştim.
+ Doğrumu bu?
-Yanındakilere dikkat et. kendine çeki düzen ver biraz. dikkatli yaşa şu haline bi bak alkolik gibiyiz hepimiz, babanı ara sor, pgibologunla daha sık görüş iyice pgibolojini bozdun, derslerine de asıl, şen şakrak geçirdiğin günlerinden mutsuz olacaksın basitleştin sen de o evde kalmayacaksın’ diye bana sesini yükseltmeye başlamıştı

Etraftaki herkes bize bakıyordu. Bahsettiği insanlar bana kotuluk yapmasa bile beni korumak için o anlık söylediklerini es geçip bağırmasına sinirlendim. kendi hafifliğine bakmadan bana dil uzatıyor , bana kendime çeki düzen vermemi söylüyor bir de basitleştin diyordu. benim ev arkadaşımla yalnız bir odada kalabiliyor, sonra da taciz ettiği için dert yanıyordu. sinirime hakim olamadım.
+‘senin gibi iki günlük tanıdığım erkeklerin altına yatıp kalkmıyorum ben. basit olan sensin’ diyerek bağırdım. Süzüldü göz yaşları yüzünden aşağı, kalkıp gitti yanımdan. peşinden gitmeyi düşünsem de gururuma engel olamadım. onu çok kırmıştım belki de.
eve gittiğimde Nuray yoktu, yurda bırakmışlardı onu Caner’le Gökhan. ben de gittim yurda, gitmeden önce Caner’e de sövdüm, o gece yurtta kaldım

reserved belki okurum

o günden sonra kısa bi zaman çok yakın olmadım Caner ve Gökhan’la. Buket’i haklı görmüyordum. ama Caner’e de çok sinirliydim. hem okul arkadaşlarım oldukları için, hem de grupça arkadaş olduğumuz için kalabalık olan ortamımı seçmiştim kendime. kendi arkadaşlarımla devam ediyordum..

bi akşam babam aradı beni.
haftalardir sadece birkaç kez görüşmüş, birkaç kez de telefonda konuşmuştuk. son zamanlarda hayli içki içtiğini biliyordum.
kötü bir şey olmuş olabileceğini düşündüm.
babamın sesini duyduğumdaki korkum bana kendimi çok tuhaf hissettirmişti.