cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

inanamadım.
araları hiç iyi değilmiş. babam son olanlardan sonra Zeliha’yı hep tersliyor, sürekli benden bahsediyor, hatta annemi bile sık sık anıyormuş. zafer kazanmışçasına rahatladım. babama pek bir şey demeden, önce Burak’ı daha sonra Buket’i aradım. beni iyi görmek onların hoşuna gidiyordu. ben ise onlarla konuştukça kendimi yalnız hissetmiyordum.
Zeliha’ya karşı bu zaferden sonra, babamın da acı çekmesini istiyordum. bir türlü affedemeyişim, eski hayatımızın bir daha geri gelemeyecek olmasıydı. durum her ne olursa olsun, hiçbir şey değişmiyordu.
annem yaşamıyordu.

pgibologla üçüncü seansımda, ona dahada ısınmıştım. her olanı anlatıyor, adamın babamla hiçbir alakasının olmadığını bildiğim için çok güveniyordum.

belki bana acıdığından, yalnızca seanslarımızda değil, günlük hayatta da herhangi bir ihtiyacımda, konuşmak istediğimde bana yardımcı olabileceğini, her durumda ona ulaşabileceğimi söylemişti.
ben de öyle yapıyordum. seanslarımızın dışında da sık sık arıyor, durumlardan haberdar ediyor, yorumunu merak ediyordum. Bahsettigim gibi
onun babacan bir yanı vardı. çok sevecendi, çok samimiydi. özgüvenimi geri kazandığımı hissediyordum kısa sürede bile. üniversiteden bahsediyor, bölümler için değerlendirmeler yapıyorduk. iyiliğimi istiyordu.

-babanı neden affedemiyorsun
-Burak’ı neden reddettin
-Burak’la beraber olmak istiyor musun
…

babamı annemi aldattığı, ölümüne sebep olduğu, ailemizi yıktığı için affedemiyordum. annem aldatılmayı hiç hak etmeyen bi kadındı. babamın bi başka kadını hayatımıza sokuşu ben onların yatağında, babamın kadınla olan ilişkisini görüşümle olmuştu.

cinsellik de, ilişki de, benim için hiçbir şey ifade etmiyordu.
aksine, bunu yaşamayı hiç istemiyordum. sorun ediyordum. Burak kendince haklıydı belki, ama ben asla girmeyecektim bu ilişkiye. En azından bu süreçte ve cinsellikten bir daha konusmak istemedigimi soyledim.

ben istemeden olmayacaktı. madem seviyordu beni, beklemeliydi.

o gün pgibologumla bütün bunları konuşurken, sekreteri aradı. ‘gelsin’ diye cevap verdi.
özür diledi doktorum benden, seans saatimiz dolmuştu ve farkına varmamıştık. ‘bir sonraki seansım tamamen çıkmış aklımdan’ dedi. tokalaştık, ben kapıdan çıkacakken, içeri bi çocuk girdi. uzun boyluydu, zayıf ve hafif kamburdu, dikkat etmediğim halde iyi görünmediğini anlayabilmiştim. pgibologuma ‘hoşçakalın’ diyerek çıkıyordum, ama bu içeri giren çocuk bana bakmaya devam ediyordu. anlamsızca .

arkamı döndüğümde, bakışlarının sebebini anlayamamıştım. istemsizce çıkarken tekrar dönüp baktım. Gozlerinin altı morlaşmıstı sanki saatlerce uykusuz kalmıştı. Ben önüme dönene kadar şaşırmıs bir ifadeyle bana baktı...

kimse var mı az bisi yazdim atayim aksam devam edicem beyler

babam benimle sürekli diyalog kurmaya çalışıyor, akşamları beraber zaman geçirmemizi öneriyordu. yemek yapma işini o üstlenmişti. beni hem sıkmıyor, hem de görünmez otoritesini kurmaya çalışıyordu. sürekli annemden bahsediyor, bana çocukluğumu anlatıp her şey için pişman olduğunu her zaman dile getiriyordu. evin her yerine annemin ve dağılan ailemizin başka başka fotoğraflarını seçiyor, yerleştiriyordu. içten içe yeniden sevecektim belki de babamı. böyle olmasını umuyordum.
işlerini toparlıyordu. o yaz adli tatil girene kadar yoğun bi şekilde çalışmıştı. yaptığı yalnızca iki şey vardı. çalışmak, ve geri kalan bütün zamanını bana ayırmak.

pgibologumla olan seanslarımız devam ediyordu. normalde seanslarımın zamanla azalması, iki seans arasındaki zaman süresinin uzaması gerekiyordu. ama benim pgibologumla olan iletişimim, onun hayatımdaki önemi bunun olmasını engelliyordu. aksine bazen haftada iki kez seans uyguluyor, gerektiğinde de telefonda görüşüyorduk.

Burak’la aramız iyi gitse de, bir-bir buçuk ay içinde ilişki konusu hiç açılmamıştı ve bu beni hep tedirgin etti. her ne kadar davranışlarında bi soğukluk olmasa da, zaman zaman anlamsız bahaneleri oluyordu.
daha önceleri hiç yaşamadığımız haberleşme sorununu yaşıyorduk ara sıra. kafama takılıyordu bu, yine de söylediklerine inanmayı seçiyordum. her şeyin düzeleceğine inanıyordum sınav sonuçları açıklandığında. kısa bir süre kalmıştı zaten.

babama Burak’ı anlatmıştım. hiçbir şey için ne bana kızmaya, ne de karışmaya hakkı vardı. hem zaten kızılacak hiçbir şey yapmamıştım. hatalarda bulunmamıştım. sanırım beni de mutlu etmek için, Burak’la tanışmak istediğini söyledi. bana zarar gelmesin diye, kontrolü eline almaya karar vermişti babam.
akşam yemeğine çağırdık Burak’ı birkaç gün sonra. heyecanlanmasına rağmen ben yatıştırdım, kabul etti. geldiğinde ikimiz de gülüşüyorduk. babam mutfakta yemek hazırlıyordu ve bu görüntü Burak’ın garibine gitmişti. babamın da sevecen yaklaşımıyla ve bu görüntüyle beraber gerginlik ortadan kalkmıştı.

yemek hazır olana kadar, Burak’la odama geçmiştik. ona önce evi gezdirmiştim, daha sonra odamı. telefonundan mesaj sesi gelmişti. telefona baktığında yüzünde bir gariplik vardı. kim olduğunu sormadım. daha önceleri gereksiz triplerim ve kavgalarım yüzünden onu bunalttığımı kendisi de söylemişti ve artık böyle şeyler yapmama kararı almıştım.

ama aklım telefonundaydı. böyle zamanlarda içim içimi yerdi. babam içerden ‘markete gidilecek’ diye seslendi. O fırlayıp babamın yanına gitti, ben de arkasından. babam içecek bir şeyler ve yoğurt alınacağını söyledi. Burak n bu görevi üstlendi. odama döndüğümde gözüme bir şey takılmıştı. Burak heralde telaşından telefonunu yatağımın üzerinde unutmuştu.
bu unutuş benim içimi rahatlatacak, Burak’ı yakacaktı belki de.

ama telefona korka korka bakacaktım. çünkü içimi kemiren bu duygunun doğru olmamasını istiyordum. o ağır, antenli, kumanda gibi telefona baktığımda Burak’tan şüphelendiğim için suçluluk duygusu hissetmek istiyordum.
ama gördüklerim beni yine yanıltmadı.
yanılmak istemiştim.
gördüğüm şeyi unutup, hayal olduğunu sanmak istemiştim.
öz babam öz annemi aldatmıştı bu hayatta. bir başkası beni mi aldatmayacaktı. içerde babamla aynı masaya oturacak bu çocukla, babamın annemi aldattığını gördüğümde hala yüzümüze bakıyor oluşundaki yüzsüzlük aynıydı.
kandırılışım tekrarlanıyordu.
kimseye inanmamam gerektiği yüzüme vurulmuştu.

ben kendimi daha yeni toparlarken, bir güçsüzlük daha yaşamak istemiyordum. fevri davranmamalıydım.

mesaj kutusundaki Duygu xxx isminden gelmiş olan ‘kaç gibi geleceksin bebeğim?’ mesajı; telefonu parçalama, Burak’ı öldürme arzusu uyandırmıştı bende.
aldatılmamla beraber, babama olan nefretim de tazelenmişti. bir de Burak eklenmişti üzerine.
mesajı gönderen kızın ismini ve telefon numarasını kendi telefonuma kaydettim.

çok oyalanmadan, o markete gittiğinden beri hiç odaya girmemişim gibi davranmak üzere telefonu olduğu yere bırakıp içeri döndüm. Burak marketten gelince yemege oturmadan telefonunu sordu, burada unuttuğunu fark etmiş belliki hızlı gelmiş marketten. babama yardım ediyordum telefonundan haberim olmadığını hissettirerek, odama bakmasını söyledim. yemek boyunca çeşitli konulardan konuştuk.
kendime hakim oluşuma ben bile şaşırmıştım.
bir sorun yokmuş gibi gülümseyerek bu yemek faslından çok mutlu olmuşum gibi davranıyordum. akşam 9 gibi gitti Burak. ona mesaj atıp aramayarak onu denedim. ne mesaj attı, ne de aradı. bütün gece olanların kritiğini yaptık Buket’le. onu da uyutmamıştım. sabah ise eve gittiğinde uyuyakaldığına dair samimi bi mesaj attı. o gün pgibologumla görüşmeye gittim. şüphelerimden de bahsetmiştim daha önceden. ama benim yaşadıklarımdan dolayı aldatılma fobim oluşabileceğini, gereksiz kuruntular yapmamam gerektiğini, emin olmadan kendimi üzmemem gerektiğini anlatmıştı.
ama artık emindim.

kuruntularım gereksiz değildi. aldatılmaktan çok korkuyordum evet ama, gerçekten aldatılıyordum. babamın bir zamanlar yaptığı gibi, Burak da hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu. hatta daya iyi davranıyor, sevgisini ekgib etmemeye çalışıyordu. anlayışlı tavırlarının sebebini buna yormuştum.

bu adamı bana lütfedilmiş gibi görüyordum. normal seanslarımın ücretini dayım karşılıyordu. ama biz seanslardan çok daha fazla görüşüyorduk, bağımız farklıydı. bu adam bana gerçekten yardım etmek, beni kazanmak istiyordu. sanırım üzülüyor, acıyordu.
bana telefonu gördüğümde ne yaptığımı, Burak’a ne dediğimi ve nasıl davrandığımı sordu.
kızın telefon numarasını aldığımı söyleyince, bu davranışımın çok akıllıca olduğunu belirtti. memnun olmuştu aşırı bi harekette bulunmadığım için.
onunla bi plan yaptık.

bu duygu isimli kızın kim olduğunu, ilişkilerinin ne yönde olduğunu çok merak ediyordum. kızın benden haberi var mıydı, yoksa ikimizi de mi aldatıyordu.
ama akşam 7-8 saatleri arasında bir kız Burak’ı nereye davet edebilirdi, nasıl bi kızdı ki?

birkaç gün sonra, Burak’la buluştuk. aramız gayet iyiydi. hoş tutuyordum oldukça ilişkimizi. böyle olmasına birkaç gün boyunca tahammül edip özen göstermiştim. konuyu ne yapıp ne edip ilişkimize getirdim ve ondan telefonunu istedim. vermedi. ‘hiç telefonumu karıştırmazsın sen ne oldu ne yapacaksın yine dengesizleşiyorsun’ diye söylenmeye başladı.
‘bir şeyi merak ettim bakıp geri vereceğim’ dediğimde,
‘bak, hiçbir şey yok al kurcala’ diyerek verdi telefonunu.
kendine çok güveniyordu.
haklıydı.

mesajlarında da, rehberinde de aldattığına dair hiçbir şey yoktu. hemen telefonuma kaydettiğim numarayı çıkarıp aradım onun telefonundan. numarayı yazdığımda, kayıtlı isim çıkıverdi zaten… Duygu xxx… alo, efendim, burak orda mısın diyen kıza, ‘siz kimsiniz, bu telefonda mesajınızı gördüm’ dedim. kız ‘ben Burak’ın kız arkadaşıyım, bu telefon ona ait asıl sen kimsin’ diyerek anlamadığı bir durumun içine düşmüştü.
telefonu Burak’a uzattım.
‘kız arkadaşın telefonda’ diyerek ona uzatırkenki yüz hali, dayak yemişten beterdi. neye uğradığını şaşırmıştı.

etmediğim küfür, söylemediğim hakaret, etmediğim beddua kalmamıştır o gün o kafede. yüzüne baka baka bütün öfkemi kustum. kısa süre içinde de ayrıldım oradan.
ona geri dönmeyecektim. onu hayatıma sokmayacaktım.
telefonunu bırakıp, gittim sadece. beni aramamasını, hiçbir şekilde mesaj atmamasını söyledim.
bu arada, birkaç gün sonra sınav sonucu açıklanacaktı..

eve ağlayarak geldim. babam vardı. halimi görünce endişelenmişti. sarıldı bana, saçlarımı okşayarak başımı göğsüne yasladı. bense hıçkırıyordum. ayrıldım kollarından, bağıra çağıra isyan ettim babama.
hayatımın mahvettiği için.
beni annemsiz bıraktığı, kendinden de nefret ettirdiği için
annemi aldattığı için
beni başkasına güvenmeye ittiği için
aldatıldığım için
her şeyin beni buluşu, bu kadarını kaldıramadığım için
erkeklerin yüzsüzlükleri için