cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Buket’in ruh hali son zamanlarda iyi değildi, dengesizleşmişti. ben gittim arkasından sallana sallana.
kapıda yanına ulaşır ulaşmaz sarılıp ağlamaya başladı. neler olduğunu sorsam da konuşmak istemedi benimle. cafe-bar gibi bir yere gittik, zorla oturduk. ben çok içmedim, Buket’i dinlemeli ona yardımcı olmalı onu toparlamalıydım. anlatmaya başladı.

Buket erkeklerle tek gecelik ilişkiler bile yaşar haldeydi. kiminle takıldığı ne yaptığı kiminle içtiği belli değildi çoğu zaman. ben de sapıtmış sayılırdım belki ama kendimi her zaman korumuştum. ben kendimi koruyamayacak haldeyken de Nuray toparlıyordu arkamı.
- Ne hale geldik farkında mısın -diye başladı konuşmaya Buket-
+ neyden bahsediyorsun, bir türlü konuşmuyorsun ne oldu
- mutlu değilim. Saçmaladık artık
+ ne demeye çalışıyorsun Buket
- Hayatın benimkine benzedi düzensiz yaşıyoruz şu halimize bak naptığımız belli değil diyerek sitem etti gözleri de dolmuştu. içkisinden büyük bir yudum aldı

hikaye devam ediyor, üzerine anlatılacak ve yazılacak çok şey, çok olay var

+ benimle, bizimle mutlu değil misin sana bi anda neler oldu anlamıyorum
-kendimi artık çok basit hissediyorum duramıyorum. Birine güvenmek sevmek ve kendimi değerli hissetmek istiyorum. Ama bunların hiç biri olmuyor.
+ sakin ol dememe rağmen içip devam etti.
- çok sıkıldım böyle olmaktan erkeklerin benimle yatıp kalkmasından şu halime bir bak. Caner bile taciz etti beni mutfakta. Arkadaş dediğimiz dediklerimiz bile.

ağzım açık kaldi bi an. Caner’e çok sinirlenmiştim.
+ Doğrumu bu?
-Yanındakilere dikkat et. kendine çeki düzen ver biraz. dikkatli yaşa şu haline bi bak alkolik gibiyiz hepimiz, babanı ara sor, pgibologunla daha sık görüş iyice pgibolojini bozdun, derslerine de asıl, şen şakrak geçirdiğin günlerinden mutsuz olacaksın basitleştin sen de o evde kalmayacaksın’ diye bana sesini yükseltmeye başlamıştı

Etraftaki herkes bize bakıyordu. Bahsettiği insanlar bana kotuluk yapmasa bile beni korumak için o anlık söylediklerini es geçip bağırmasına sinirlendim. kendi hafifliğine bakmadan bana dil uzatıyor , bana kendime çeki düzen vermemi söylüyor bir de basitleştin diyordu. benim ev arkadaşımla yalnız bir odada kalabiliyor, sonra da taciz ettiği için dert yanıyordu. sinirime hakim olamadım.
+‘senin gibi iki günlük tanıdığım erkeklerin altına yatıp kalkmıyorum ben. basit olan sensin’ diyerek bağırdım. Süzüldü göz yaşları yüzünden aşağı, kalkıp gitti yanımdan. peşinden gitmeyi düşünsem de gururuma engel olamadım. onu çok kırmıştım belki de.
eve gittiğimde Nuray yoktu, yurda bırakmışlardı onu Caner’le Gökhan. ben de gittim yurda, gitmeden önce Caner’e de sövdüm, o gece yurtta kaldım

o günden sonra kısa bi zaman çok yakın olmadım Caner ve Gökhan’la. Buket’i haklı görmüyordum. ama Caner’e de çok sinirliydim. hem okul arkadaşlarım oldukları için, hem de grupça arkadaş olduğumuz için kalabalık olan ortamımı seçmiştim kendime. kendi arkadaşlarımla devam ediyordum..

bi akşam babam aradı beni.
haftalardir sadece birkaç kez görüşmüş, birkaç kez de telefonda konuşmuştuk. son zamanlarda hayli içki içtiğini biliyordum.
kötü bir şey olmuş olabileceğini düşündüm.
babamın sesini duyduğumdaki korkum bana kendimi çok tuhaf hissettirmişti.

‘baba’ dedim, daha ben konuşmaya başlamadan.
‘kızım, bırak inadını’ dedi.
babam sarhoştu. zor toparlıyordu kelimeleri, harfleri yutuyordu. nerde olduğunu sordum, beni duymuyormuş gibi ‘seni çok özlüyorum kızım. kendi kendimi mahvettim’ diye konuşmasına devam ediyor, kendine beddua ediyordu.
nerde olduğunu sordum, cevap vermedi. ‘baba’ dedim, ‘söyle nolur nerdesin, geleceğim yanına’ dedim ‘evimizdeyim kızım’ dediğini duyduğum an kapattım telefonu.

bir-bir buçuk saat sonra eve varmıştım. içeri girer girmez babamın koltuktaki halini gördüm. ağlayışıma engel olamıyordum. onu bu halde, bu kadar güçsüz görmek beni çok yaralamıştı. bütün bunlara o sebep olmuştu ama onu böyle gördüğüm an vicdanım uyanmıştı sanki ve içimi kemiriyordu.

uykuyla uyanıklık arasındaydı muhtemelen, geldiğimi duyduğu an kalkıp sarılmıştı bana. öyle sarılmıştı ki, omuzlarım acımıştı. ağlıyordu babam ama bu ağlayış için için değil, sesli bir şekildeydi.

bi erkeğin, hem de orta yaştaki bir babanın bu haline şahit olmak ne yapacağımı şaşırtmıştı bana. o bırakana kadar yarıda kesmedim sarılışını. koltuğun yanında annemin ve benim fotoğraflarım duruyordu. gelmeyeli, çok daha fazla çerçeve konulmuştu her yere. ev resmen alkol kokuyordu. babamın ayakta duracak hali yoktu.
babamın kucağına sığdığım küçüklüğümdeki güçsüzlüğüm gibiydi babamın bana sığınışı. onun bana ihtiyacı vardı.

saçlarını fark ettim. daha önce pek dikkat ettiğimi hatırlamıyorum. ya da daha çok çoğalmıştı beyazları.. zaman çok çabuk geçiyordu.
insanın yaptığı bazı hataların geri dönüşü olmuyordu. babam da hatasını geri döndüremeyecekti, ama ben ona yardım etmeli miydim, bilmiyordum.
koluna girdim,
‘gel baba bi kendine gel önce’ dedim. banyoya zütürüp duşta başını, yüzünü yıkamasına ve yatağına yatmasına yardımcı oldum. babam uyurken evi toparladım ben de. mutfağını düzenledim, içki şişelerini attım.

o gece bi paket sigara içtim. balkonda, içerde, koltuklarda, mutfakta… bu duruma canım çok sıkılmıştı, uyuyamadıkça yenisini yaktım.

sabah kahvaltı hazırladım ikimize. sonra babamı kaldırdım, deliksiz uyumuşa benziyordu. uyumak denmezdi, sızmıştı aslında. dün akşam için özür dilemişti beni telaşlandırdığı ve baskı kurduğu için. sabah olunca normale dönmüş, eve dönmemle ilgili herhangi bi ısrarda bulunmuyordu.

kahvaltı yaparken burada yaşamamı istediğini ama yine de kararların bana ait olduğunu söyledi.
‘dön kızım istersen evine, baba-kız birlikte yaşayalım olmaz mı’ dedi

üzerimde baskı yaratmaması bi taktikti belki de, ama işe yaradığı doğruydu. Buket’in söyledikleri ise çıkmıyordu aklımdan. hayatımın iyi gittiğini düşünüyordum ama bir şeyleri hep tamamlamayı unutuyordum.

‘olur’ dedim.
‘ama hemen gelemem baba, okulda sorumluluklarım var şu sıra, onları tamamlayıp boşluk yarattığımda geleceğim’
babam bunu duyduğuna çok sevindi, kalktı yerinden sarıldı bana. o işe gidecekti, ben okula döndüm

Nuray’a yurttan ayrılacağımı anlattım. bizim çocuklara da evden. üzülmüşlerdi biraz ama neticede okul dışında daha az görüşecektik. Nuray artık en yakınımdaki insan olmuştu. hem kafa dengimdi, hem de kız nerde durması gerekeceğini biliyordu. idareli dostluğumuz oluşmuştu.
Buket’in de yokluğuyla, Nuray’ı kaybedemezdim.

pgibologumu aradım o hafta içi. iki saat sonrası için randevu aldım, gittim.
‘az görüşüyoruz artık, yüzünü gördüğüme sevindim. böyle olacağını bilseydim seni çabuk iyileştirmezdim’ diyerek takıldı bana.

son olanları anlattım ona önce. Buket’le tartışmamızı ve babamın dün akşam şahit olduğum halini.

‘peki Buket neye dayanarak senin de mutsuz olacağını düşünüyor, neden kendine çeki düzen ver diyor, sen neler yapıyorsun ki’ diye sorular sorarak benim halimi anlamaya çalışıyordu

arkadaş ilişkilerimi, yaşayış biçimimi, okul hayatımı en ince ayrıntısına kadar anlattım. şaşırdı.
‘birazını tahmin ediyordum ama bu kadarını beklemiyordum doğrusu’ dedi

‘neden öyle diyorsunuz, bunların yanlış olduğunu düşünmüyorum, ben kendime kötü bir şey yapmıyorum. yaşımın verdiği uçarılıkla bi şekilde de okulu devam ettiriyorum. sorumluluk almaktan, sıkıntılarla uğraşmaktan çok yorulduğumu fark ettim sadece’ dediğimde,
‘yanılıyorsun’ dedi

‘hangi konuda, neyde yanılıyor olabilirim ki’ diye sorduğumda,

‘bu senin kişiliğin değil’ dedi bana. ‘senin karakterin böyle değildi, ve senin sağlamlığın da bu uçarılığı kaldıramaz. Buket’e böyle tepki vermenin sebebi içten içe kendin hakkında söylediği şeylerin doğruluğunu bilmen olabilir mi, bunu düşünmeni istiyorum. görülen o ki bugün başka bir şey konuşmayacağım seninle. kendi içinde düşünmelisin şimdilik. en kısa zamanda tekrar gelmeni istiyorum, eğer sen gelmezsen sen gelene kadar ben ararım seni’ diyip sevecen ve babacan tavrıyla yaklaşmıştı bana yine.

ertesi gün aradım babamı, ‘geleceğim iki gün sonra, beni yurdun önünden alır mısın eşyalarım var çünkü’ dedim, tamam demişti ama eve döneceğim gün arayıp taksi ile gitmemi söylemişti.
sinirlenmiştim bu duruma. hem beni yanında istiyordu, hem de gelişimle bile ilgilenmiyordu’ diye düşünmüştüm

eve vardığımda ‘hoş geldin kızım’ dediğindeki o sesinin huzuru bile uzun zamandır özlediğim bir ses tonuymuş. bunu anlamıştım.
‘sana hoş geldin hediyesi aldım’ diyerek bir anahtar uzattı bana. balkona çıkardı, beğendin mi diye sorarak balkonun altında duran arabayı gösterdi. önce şaşırmıştım ama daha sonra çığlık çığlığa teşekkür ediyordum neredeyse babama.