Ulan silik atin su amina kodumun serefsizine

Devam et panpa sardı

Devam devam

sonra deniz kapıyı açtı bende içeri girdim deniz yatak odasına geçip soyun dedi bende korkarak tamam dedim ardından deniz odaya girdi ve bana gözlerini kapat dedi bende gözlerimi kapatım ağzımda soğuk birşey hisediyordum birden gözlerimi açtım ne göriyim ağzımda denizin yarağı meğer deniz travestiymiş o gün beni 96 farklı pozisyonda gibti artık zütümün üstüne oturamıyorum ve artık koku alamıyorum çünkü burnuma soktu

Fotorafa bak amk altına sıçtım

Of içim ürperdi kanka devamm

devam et amk

rezerve

devaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa amlı dev

yaz bakalım

(bkz: deep web de gibilen hayatımı anlatıyorum) TIPATIP AYNISI ORRROSPU ÇOCUĞU

BEYLER BEN GELECEKTEN GELiYORUM iSTERSENiZ, SONRAKi PARTI ATABiLiRiM.
5 ŞUKUYA BAKAR.

BEYLER ŞUKUYA GEREK YOK.
BUNDAN SONRA SAZI ELiME ALIYORUM.
SERi PARTLARA HAZIR OLUN.

çinde bulunduğumuz durum normal değildi. uzun zamandır yoksunluk çeken bir madde bağımlısı gibi cevaplara açtım. bütün bunlara rağmen önümde tek bir yol gözüküyordu..

- pekala anlat.

bardağın sonunda kalan birasını bitirdi, yeni bir sigara yaktı ve anlatmaya başladı.

bundan sonrasını deniz'in ağzından anlatacağım.
sıradan ve mutlu bir aileydik. zaten sıradanlık mutluluğu getirir bana kalırsa, en azından mutsuzluğa giden kapıları kapatır. hiçbir aşırılığa kaçmadan ölür gidersin. annem de aynen bu şekilde öldü işte. evet, mutluydu öldüğünde. 8 yaşındaydım o sırada, cenaze işlemleri süre gelirken uzun süre evde yalnız kalıyordum, bu ilerleyen günlerdeki iç yalnızlığımın bir provasıydı sanki.

ilk birkaç hafta ağlayamadım. çünkü bilmiyordum ölümü o yaşta, aklıma sokamıyordum. bir süre sonra annemin bir daha gelmeyeceğini tam olarak anladığımda artık gecelerime gözyaşlarım eşlik etmeye başladı. hıçkırıklarımı duyan babam gelir teselli ederdi beni geceleri. evet, tutunacak tek dalım babamdı o sıralar. bir gece onu da kaybetmemle beraber, rüzgarlı bir havada elden kurtulmuş uçurtma gibi savruldum.
yine hıçkırıklara boğulduğum bir gece babam geldi yanıma. artık annemin yokluğuna değil, babamın yanıma gelmesi için ağlıyordum geceleri. geldiğini görünce gözyaşlarım diniyordu kendiliğinden. yanıma oturdu, ağırlığıyla yatağı çökertti ve fizik kuralları gereği onun kucağına doğru yaslandım. okşuyordu saçlarımı, tüm sıkıntılarımı unutuyordum o çocuk aklıma o anlarda.

BAŞLIK SAHiBiDE BENDEN KOPYALA YAPIŞTIR YAPIYOR VAY AMK

Rezzzzzzzz,,

ayrılmış, kendimi izliyordum. algılarımı yitirmiştim. kalktı ve çıktı odadan. artık odada da, hayatta da yalnızdım. hayat, küçük omuzlarıma bu yükü yüklemeyi uygun görmüştü. önümde iki seçenek vardı, mücadele mi edecektim, boyun mu eğecektim?
uykudan kalktığımda saat öğlen 3'tü. merhametli uyku tanrıları uyandırmak istememişti beni sanki, zira uyanılacak bir hayata sahip değildim. aşağı indim, babam gazete okuyordu. dışardan bakan birisi hiçbir fark göremezdi o şeytanda, fakat bu normalliği bende tam ters bir etki yaratıyordu. içinde beslediği o canavar içgüdülerine rağmen nasıl bu kadar normal gözükebiliyordu?

- günaydın kızım.

yumruk yemiş gibi baktım suratına. uzun süredir bir şey yemediğimi fark ettim o sırada, fakat gram iştahım yoktu. canavar bunu fark etmiş gibi sordu:

- bir şeyler hazırlayayım mı?

hayatımız aynen eskisi gibi mi devam edecekti? geceleri canavara tahammül edip, gündüzleri üzerine giydiği insan postuyla mı muhattap olacaktım?

- iyi olur babacığım.

madem bir oyun oynanacaktı, ben vardım. o yaşta her çocuk babasıyla oyunlar oynardı, demek ki benim kaderimde de bu oyun vardı.
kendimi hiç olmadığı kadar güçlü hissediyordum. sanki o sabah kalktığımda 10 yaş büyümüş gibiydim. gerçekten de kaybedecek bir şeyi olmayan bir insanı yenemezsiniz, o an bunun farkına vardım. canavara karşı gelmeyecektim kesinlikle, oyun onun istediği gibi oynanacaktı bir süre. rehavete kapıldığı an, sonsuza kadar kaybettiği an olacaktı.

günler bu periyotta akıp gidiyordu. okuluma gidiyor, geldiğimde babamla olabildiğince az muhattap oluyor ve gece canavarla baş başa kalıyordum. son zamanlarda bir değişiklik yaşanmıştı bu olaylarda, geceleri bize bir kamera eşlik ediyordu. daha sonra bu videoları bilgisayara yüklüyordu. bu bana iyi bir fikir verdi.

Tamam girmeyiz zumqi

panpa sen çok mu kitap okuyorsun? çünkü böyle betimleme pek rastlanılıcak birşey değildir

BU huur ÇOCUĞUNA iNANMAYIN AYNI HiKAYEYi 3 YIL ÖNCE OKUDUM BU PiÇ BiRAZ BiRAZ DEĞiŞTiREREK YAZMIŞ AMA AYNI SÖZLER AT YALANI gibEYiM iNANI BiR YARRAM BiLMiYORSUN