önemli değil, alıştım
her ne kadar içten ölsem de bir şekilde yürüyorum
bedenim yanmaktan köz olmuş, tutunacak dalım kalmamış
ve her nefes, biraz daha mezarıma kazılmış bir adım

gözlerim boş bakıyor aynalara, kimse yok içlerinde
kalbim atıyor ama sadece kan pompalıyor etime
hissetmiyorum…
ne sevgiyi, ne öfkeyi
bir insanın hissedebileceği her şey benden alınmış gibi

gündüzler daha karanlık gecelerden
ve ben her yeni günle biraz daha çürüyorum içimde
kendi çığlığımı duyamayacak kadar kalabalığım artık
her yanım benle dolu ama bomboşum

umut…
adı var ama sureti yok
bir zamanlar vardı belki, ama şimdi sadece yokluğuyla yanımda
bir hayalin bile hayali kalmadı
sadece devam eden bir ceza gibiyim
yaşayan, ama ölü
nefes alan, ama bitmiş

ve bir gün…
kimse sormayacak neden sustuğumu
çünkü kimse duymamıştı konuştuğumu da
bir gölge gibi kaybolacağım
belki çöp kutusuna atılmış eski bir kimlik kartıyla hatırlanırım
belki de hiç…

ardımda ne bir ağıt kalacak
ne de bir dua
çürüyen bedenim bile kimseye yük olmayacak kadar sessiz olacak
sadece toprağın altında bir sayı,
bir hiçlikte kaybolmuş izsiz bir hayat

ve dünya…
aynı hızla dönmeye devam edecek
ben yokmuşum gibi.
çünkü aslında hiç olmamıştım.