dramer

ben arkadaşımı bekliyordum pastahanenin önünde onlar vitrindeki rengarenk, çeşit çeşit pastalara bakıyolardı. o ana kadar benim için sadece 2 kirli çocuktan ibaretlerken, küçük olanın abisine "abi sen hiç bu pastalardan yedin mi?" diye sormasıyla muhabbetlerine kulak kesildim. hayır anlamında kafasını salladı abisi. küçük olanı suratındaki en masum ifadeyle "ben de" dedi. abisi de "hehe oğlum ben yemediysem zaten sen de yememişsindir" diye dalga geçti onunla. o an gözlerim doldu. arkamı dönüp gittiğimde o küçük sesin vicdanımı rahatsız edeceğini biliyordum. hemen onlara doğru yönelip "aaa ne kadar güzel pastalarmış, ben hiç bunlardan görmemiştim. içeri girip yiyelim mi?" dedim. "bizi içeriye almazlar ki abi dediler. "sizin adınız ne?" diye sordum. büyük olanı mehmet küçük olanı rıdvan'mış. kalem satıyorlarmış. "memnun oldum artık sizinle arkadaş olduk. benim arkadaşlarımı içeriye alırlar" dedim. garsonların tuhaf bakışları altında girip oturduk en güzel pastayı seçtik. üzerinde futbol oynayan bir çocuk vardı. "oğlum ben bacağını yedim, ben burnunu yedim" diye kıkır kıkır gülerek yediler pastalarını. onlar pasta yerken mutlu oldu ben de onları seyrederken. yaptığım çok küçük bir şeydi ama biliyordum ki o pastanenin önünden her geçişimde aklıma gelecekler ve vicdanım rahat olacak..