edwird3

yunanca ha? görürsün sen!

　日本代表の２００９年は２章立てだった。前半が「アジア編」で後半は「世界編」。６月まで続いたワールドカップ（ｗ杯）アジア最終予選を勝ち抜くと、ｗ杯本番への準備を本格化させていった。

　アジア編で試されたのは精神面。予選の相手はオーストラリアを除き、日本が普段通りにやれば勝てる国だった。「予選突破は当たり前、という空気がむしろ重荷になった」とｆｗ玉田（名古屋）。２１歳のｄｆ内田（鹿島）は試合のたびに吐き気を覚えた。

　そんな重圧に耐え、３月のバーレーン戦、６月のウズベキスタン戦と１―０で連勝。終盤の相手の猛攻に動じず本大会の切符をつかんだ。「チームの一体感が深まった」とは岡田監督の実感だ。

　世界編では一転、技術、体力面で強豪との差を突きつけられた。分岐点は９月のオランダ遠征。オランダ戦ではゴール前の決め手不足を露呈し、後半のスタミナ切れで３失点を喫した。ガーナ戦は、アジアで敵なしだった中沢（横浜マ）、闘莉王（浦和）の両センターバックが１対１で競り負けた。

　この２試合を物差しに、選手は「対世界」の意識を研ぎ澄ませていく。１１月の南アフリカ戦。中沢は前線からの追い込みを全体に徹底させる一方、自らは背後への長いボールに注意を払い続けた。「ガーナは、単純な裏への放り込みを速さと強さで好機に変えてしまった。同じ失敗は繰り返せない」。ｆｗ岡崎（清水）は９月の遠征を機に「斜めに抜け出す動き」を増やした。「真っすぐ飛び出してもオランダには通用しなかった。点を取るにはもう一工夫が必要」

　素早い攻守の切り替えを基軸とする岡田監督の方針はぶれないから、選手はチーム戦術への個々の肉付けに集中できている。来年１～２月に待つのはアジア杯予選・イエメン戦、東アジア選手権。再びアジア勢との対戦が続く。その向こうにどう世界をイメージし、プレーの質を高められるか。１１月の香港戦。ｍｆ長谷部（ウォルフスブルク）は豪快なミドルシュートを決め、喜ばなかった。「ｗ杯に出る相手なら、あそこはフリーで打たせてくれない」

　あと半年。個々の孤高な姿勢がｗ杯の結果に集約されていく。（中川文如）

■取材班が布陣を予想

　２０１０年ｗ杯の布陣を、０９年の実績をもとに日本代表取材班が予想した。布陣は、９月のオランダ戦で岡田監督が「ゴール前の迫力が薄い」と感じて以降、主流になった４―４―２を採用。左の攻撃的ｍｆは松井（グルノーブル）、大久保（神戸）、石川（ｆｃ東京）も候補になる。ｆｗは岡崎のほか、ｗ杯予選の実績から玉田を置いたが、森本（カターニア）、興梠（鹿島）らの飛躍が欠かせない。（予想メンバー参照）

denyoluğun birinci level'ıdır. ha aramızda kendini aşıp bunu bir ikinci level'a taşıyanlar yok mu? var tabi, misal ben.

ayrılmışız elif'le. güzel yazmışım bir gibe benzemeyen şiirimi. aha bak yıllar sonra sabahın şu saatinde -o zamanlarda şiirin en vurucu kısmı olduğunu düşündüğüm- o iğrenç son iki mısram hala çınlıyo kulaklarımda:

"ve tüm bu güzelliğinle sen...
tam bir mikropsun esasen!"

"sen" ve "esasen" kısımlarındaki o mide bulandırıcı kafiyeyi hissettiniz di mi? hem güzellik diyorum, hem çektirdin bana allahsız diyorum. bir yandan nestle pakedinden "e"leri kesip 35'e 50 kartona "seni seviyorum" yazan çocuğun duygusallığı bir yandan yeni uyanmışcasına gözlerle ve üzerine tam gelip göbek yanlarını müthiş bir çekicilikle ortaya koyan dar bodymsi t-shirtüyle mahalle kahvesinde oturup kırmızı beyazlı melamin çay tabağındaki çayını içen orhan gencebay delikanlılığı. allah belamı vermesin benim, deterjan rekldıbına slogan yazıyorum sanki, cillit bang olmuşum, omo matik olmuşum hatunun elinde. kirlet beni mikrobum diyorum, kirlenmek güzeldir diyorum.

bari bu seviyede kal di mi? yok. ben ne yaptım? tuttum, scorpions'larla, bryan adams 'larla bezediğim bi 60'lık kasedin a yüzüne, hemen "please forgive me" nin arkasına kendi sesimle okuyup kaydettim şiiri (evet evet önce şarkıyla bir özür diliyim ben, arkasından veriyim şiiri, veriyim duyguyu)

peki hadi bunu da yaptın, please forgive me dedin, okudun şiirini. bari orda kal değil mi romantik serseri ? (hayatımın herhangi bir dönemi için kendimi tanımlamaya en uygun sıfatın bu oluşu apayrı bir bunalım konusu) yok orda da durmadım, duramadım. şiir bitti, ben uzun süre çıplak ampüle bakarak yaşarttığım gözlerim ve numaradan burnumu çekişimle anlatmaya başladım elif'e.

elif dedim, benim ameliyat olmam gerekiyo. ailemin haberi yok (kulaklarına giderse ağzıma sıçarlar tabi, kız söylemesin diye güya bi güvenlik önlemi oluşturuyorum kendimce) ama olmayacağım o ameliyatı, masadan kalkmak var kalkmamak var, seni bir kez daha görmemeye nası dayanırım diyorum. yooo yo..hayır... hayır elif, hiçbir güç beni o ameliyata zorlayamaz diyorum.

kasedim hazır ve işin ilginç kısmı ben bu yaptığımla o dönem gurur duyuyorum. kıza vericem, bana dönecek, allahım teoriye bak, görüşe bak! lan kız bu kasedi aldığı an bir daha seni hiç görmemecesine kaçacak ulan farkına varsana..yok işte..

kaset elimde çıkıyorum dışarı. bi bakıyorum elif bizim apartmana doğru geliyo. dizlerim titriyo. elim cebimde, okşuyorum kasedi hafiften. tam bu sırada hakkaten en olmayacak şeylerden biri oluyo, elif "ben seni çok özledim" diyip sarılıyo boynuma. kaset hiç ortaya çıkmadan halloluyo herşey. apartmandan inerken yavaş tempoda beynimde çalan hababam sınıfı müziği hızlanıyo. bir neşe basıyo bünyeyi, bir adrenalin! bi de v yaka kazak giymiş, hafif eğilirken göğüslerini görüyorum ki değmeyin keyfime. daha yarım saat önce ayrılmıştın kahroluyodun ya hani? yok, erkeksin ya, oh lan diyosun valla iyi bunun memeleri, resmen net yuvarlaklar işte, iyi ettik biz barışmakla.

aradan birkaç yıl geçiyo. elif melif hikaye olmuş gitmiş. kasedi unutmuşum, öyle birşey yaptığımı bile silmişim hayatımdan. eve geliyorum birgün. anne, baba, kardeş salonda oturuyolar. lan bi terslik var, televizyon açık değil, teyp açık. kendi sesimi duyuyorum salona girerken. "elif, benim ameliyat olmam lazım... ama olmayacağım! olmayacağım elif!!" bir kocaman "haaaaaaaaassgibtiiiiiiiiiiiirrrrr" bağırtısıyla beraber teybin stop tuşuna doğru atlıyorum. babam, yüzünde hayatımda gördüğüm en gevrek sırıtışla durduruyo beni. anneme, kardeşime bakıyorum destek istercesine... yok! gülüyolar! deli gibi gülüyolar!

çaresizce, bütün rezilliğimle gidiyorum, odama kapatıyorum kendimi. gülüyolar...

konuşmam bitiyo kasetteki, whitney houston'dan i will always love you başlarken annemin telefondaki sesini duyuyorum...

anne depeyi : alo aygün ahahaha ayyyyhh aygün, bak ne dicem ahahahah

anne depeyi : ay bizimkinin ahahah kasedi çıktı ayol ahahaha

anne depeyi : yok yok şiir kasedi hah haaayt ooy ölücem dur. "masadan kalkmamak da var" albümün adı kız, ısrarla isteyin bayilerden ahahahaha

anne depeyi : hazin bir ameliyat hikayesi aygün ahahaha, kendi yaşadıklarını anlatmış oğluşum