Bir annem daha öldü. Bu acı nasıl kutlanır ki? Ama kutlayacaktım. Boş yere ölmedi. Ölümünü mutlulukla kabullendi. Bana da üzülmek yakışmaz. Ve artık daha fazla amacım olmuştu. Öncelikle ismini Rian diyarı koyduğum o diyara gidip ejderhaları kurtarmalıydım, içgüdümü geliştirmeliydim, ve tabiki arada Alfa Beta ve Gama’yı ziyaret etmeyi de unutmamalıydım. Annem ve babam nasıl öldürüldü. Tabi ki onu da araştırmalıydım.

Kendimi toparladığımı görünce kaypak başladı yine konuşmaya:

Süleyman-“Lan seni iki dakika yalnız bırakamıyoruz. Hemen ilk kez adet geçiren kız çocuğu gibi diz çöküp ağlıyon. Yatağıma yatmayı alışkanlık haline getirme sarhoş gelir seni gibersem benim hatam olmaz. Hadi lan kahvaltıyı hazırla. Gerizekalı.” içimden gülme isteği geldi ama kendimi tuttum. Kahvaltıyı hazırladım. “Biliyorsun değil mi? Sen bugün de işe gideceksin. Sana ceza. Arabaya binmedin. Saat 12 de başlar akşam 12 de eve geleceksin.” Lan saat şu an 11.30. Hay ben senin...

b-“Tamam tamam gidiyorum.” dedim ve hızlıca hazırlanıp çıktım. Faruk abi de beni bekliyormuş. Bu sefer hayır demedim bindim direk arabaya mk. işe vardığımda Gamze pis pis sırıtarak bakıyordu.

b-“Gamze, sen izinli değil miydin bugün?”

Gamze-“Ek masai yapıyorum. Zaten işim gücüm yok. Bak seninki de sabahtan beridir seni bekliyor.” Benimki mi? Birden

Huriye-“Bir Bine. Naber.” Haa. Benimki dediği bu. Kızı kurtardım diye hemen nasıl benimki oldu mk. Kızlarla da öyle konuşamam zaten.

b-“Imm. iyiyim. Sen?”

Huriye-“Ben de iyiyim. Bugün gelmeyeceğini sanıyordum?”

b-“Dün için ceza olarak geldim.”

Huriye-“Sana ceza bana ödül.” dedi ve üniformasını giyinmeye başladı.

b-“Sen niye üniforma giyiniyorsun ki?”

Gamze-“Duymadın mı? Süleyman amca ile Huriye’nin babası yakın dostlar. Zaten babası ivanlar Holding’in sahibi. Kızını da buraya 6 dersten kaldığı için ceza olarak göndermiş. Ve her ne şanssa yaz okulu da açmamış o dersler. Bütlerden de geçemeyince sonuç bu. Normalde kumarhaneye çalışmaya göndermez ama Süleyman abiye kendi canı kadar güveniyormuş. O da burada çalışacak yaz boyunca.” Şok içinde sormaktan korkarak.

b-“Huriye. Senin soy adın ivanlar olabilir mi?”

Huriye-“Evet. Ne oldu ki?” Tamam. Kız ultra zengin. Elim ayağım çözüldü. Resmen tabiri caizse bu olayın şokuyla sürünerek odaya girip üstümü giyindim. Kapının tokmağını elimde tuttum. Her şey bu kapıyı açınca başlayacak. Ejderhalar, Lyaa, annem ve babamın ölümünden sorumlu olan kişi. Hepsi bu tokmağın dışında. Tokamağı çevirdim ve kapıyı açtım. Artık yeni hayatıma başlayabilirim.

Not:Evet beyler. Bir hikayeyi daha burada tamamladık. 2. hikayeyi cumartesi gününde paylaşacağım. Bugünüm boştu diye paylaştım bunu da. Bir sonraki hikayede görüşmek üzere. Okuduğunuz için teşekkürler. Kendinize iyi bakın.

Sonunda geri dönmüştük. Anne ejderha dikkatli bir biçimde kondu. Hemen arkasından da çocukları geldi. Eğildi ve ben de indim.

Anne-“Bana dünyanı gösterdiğin için teşekkürler. Artık anlıyorum. Dünyanda çok zorlu şeyler geçirmişsin ama kalbin temiz olduğundan dolayı temiz insanlarla tanışmışsın. Sen Süleyman denen insanı sevmiyor olabilirsin ama Beta’nın da dediği gibi. O seni çok seviyor. Onun gözlerinden belli. Bunu unutma." Parçalanmaya başlıyordu. (Bu arada ben yanındayım diye isimleriyle sesleniyor.)

Anne-“Beta. Sana söyleyeceğim bir şey var. Sen kendi amacını bulmaya en yakın olan kişisin. Amacını bulduğunda onu kucakla. Sakın bırakma onu. Sen kolay korkarsın. Sakın korkma. Önüne engeller çıkacak. Sakın yılma. Başaracaksın.”

Anne-“Alfa sen ise amacına en uzak olan kişisin. Amacını bulmana güvensizliğin, ani kararların engel oluyor. Bu sorununu aşabilirsen amacını bulabilirsin.”

Anne-“Gama. Sen de amacına belki Beta kadar yakınsın. Ama onu görmeyi istemiyor gibisin. Özgürlüğünü kısıtlayacağını düşünüyorsun ama o seni özgürlüğüne daha çok yaklaştıracak. Zaten amacın senin özgürlüğüne dokunmayacak ki? Amacını görmeye çalış.” Artık neredeyse hiçbir şey kalmamıştı.”Hepiniz büyük ejderhalar ve büyük insanlar olacaksınız. Bunu biliyorum.” dedi ve tamamen toprak halini aldı. Benim ilk düştüğüm uçuruma doğru kumlar gitti ve orayı kapattı. Onu bile düşünmüştü demek. Ağlamamak için kendimi zor tuttum. O da anılarımı gösterirken bana “Çocuklarımın yanında ağlama” dedi diye. Artık burası daha da büyüktü. Yavrular… Ne yavrusu be. Kocaman oldular. Hepsinin artık tek bir hedefi vardı. Annelerinin bıraktığı mirası sahiplenmek.

Gama-“Benim bir tavsiyem var. Bir Bine gittiğinde savaşımıza başlayalım.”

b-“Ama birbirinize fazla zarar vermeyin.”

Alfa-“Hahahaha. Öldürmek amaçlı savaşmayacağız. Sadece uçurumdan düşürmeye çalışacağız birbirimizi. Bir nevi oyun gibi.”Kaybolmaya başlıyordum. Artık anlıyorum buraya nasıl geleceğimi.

Beta-“Zaten ben kazanacağım. Arada yanıma uğramayı unutma. Aşağıya indiririm seni kardeşlerimin yanına. “

Gama-“Kazanacaksın da sanki. Ben kazanacağım.” diye aralarıda tartışıyorlardı. Gülümseyerek el salladım onlarda. Onlar da kanatlarını kaldırdılar ve gözlerinden anladım. Onlar da gülümsüyorlardı. Gözden kayboldular.

Uyandığımda kanat hala üzerimde duruyordu. ilk baş unutup annenin kanadı sandım. Daha sonra kanadını kaldırdı ve

Beta-“Günaydın.” dedi. Alfa ve Gama fazla abartılı bir şekilde benim sevdiğim kırmızı benekli mavi meyveden getirmişler. Ama bir yığın. Yani ülke doyar onlarla.

Anne-“Günaydın evladım. iyi uyuyabildin mi?”

b-“Evet. Teşekkür ederim. Hepinize. Beni mutlu etmeye çalıştınız. Çok saolun şimdi daha iyiyim. Ve özür dilerim. Sizi endişelendirdim.”

Anne-“Endişelenmemiz normal sen onu kafanda kurcalama. Zaten son günümde seni üzgün görmek istemezdim.” Son günü mü?

b-“Son günün derken?”

Anne-“Bu akşam atalarımın yanına varıyorum. Artık burayı çocuklarıma bırakıyorum. Atalarım yıllarca beni taşıdıkları gibi sırada ben gelecek nesli taşıyacağım.” Bu haberi duymak beni mahvetmişti. Ama anne ejderha “şşş. Ne anlaşmıştık. Ben görevimi tamamladım. Bizim için ölüm bir onur. Hem beni göremeyecek değilsin ki? Her zaman üzerine bastığın zeminde olacağım. Son bir kez evlatlarımla uçmak istiyorum.” Dedi ve eğildi. “Sırtıma bin. Sana bu diyarın güzelliklerini göstermek istiyorum. Diyarımız sadece buradan ibaret değil.” dedi ve ben de dediği gibi sırtına bindim. Kanatlarını çırptı ve uçmaya başladık. Diğerleri de arkamızdan uçuyordu. Onların güneş sitemi bizimkinden farklı. Onlarda güneşin hemen üzerinde ay var. Ama sadece uçarken fark ediliyor. Ay derken ayları bu gezegenden daha büyük. Ama daha 3. Katmanda olduğu için normal küçük olması. Hmm. Denizleri de varmış. Ama okyanusları yok. Daha o kadar büyük değil. Dolaşabileceğimiz her yeri dolaştık. Havada iken aklıma bir fikir geldi.

b-“Anne. Şimdi sıra bende. Ben de seni dünyamda dolaştıracağım. Ben uçamıyorum ama gördüğüm yerleri sana göstermek istiyorum.” Onun kafasına doğru sarıldım ve bütün bilgilerin akmasına izin verdim. O anda unuttuğum bilgiler de akmaya başladı. Ve ben de görüyordum. Bu annem ve babam.

Babam-“Bir an önce gitmeliyim. O geliyor.”

Annem-“Ben de seninle geliyorum.”

Babam-“Hayır. Gelemezsin. Bu çok tehlikeli.”

Annem-“Gelmesem de oğlumuzu tehlikeye sokacağız. Beni de tanıyorlar.” Kim tanıyor? Ne hakkında konuşuyorlar.

Babam-“Tamam. O zaman ölürsek beraber öleceğiz. Oğlum biz gidiyoruz.” Lan öleceğiz falan diyorlar. Küçükken ben o kadar mı salakmışım?

b-“Baba. Nereyeee.”

Anne-“Oğlum biz hemen bakkala gidip geleceğiz tamam mı. Sen burada uslu uslu otur.” Annem ağlamaya başladı. “Eğer korkarsan bize seslen tamam mı? Biz yanında olamasak da seni görebiliriz. Yemeğini tam zamanında ye. Hiçbir öğünü kaçırma. Günde 3 öğün yemek ye. Sakın yanlış kişilerle arkadaşlık yapma. Her sabah ve akşam kıyafetlerini değiştir. Kendine her zaman iyi arkadaşlar edin. Güvenebileceğin, sırtını yaslayabileceğin arkadaşlar. Eğer canını sıkan bir şey olursa derdini arkadaşlarınla paylaş. Boyundan büyük yüklerin altına girme. Hiçbir yükü tek başına taşıma…“

Babam-“Hadi gitmeliyiz. Hissediyorum. Geliyorlar.”

Anne-“Daha çok şey var anlatmak istediğim. Ama vaktimin olmamasına dayanamıyorum. Al şu kolyeyi. Sakın çıkarma. Ne olursa olsun. Bu kolye seni kötülüklerden koruyacak.” Dedi ve boynuma taktıktan sonra babamın yanına koştu. Kapıyı kapatırken ağladığını gördüm. Ben de çocuktum. O zamanlar ne dediğini anlamamıştım. Ben de odama gittim ve uyudum.

Bir kız vardı. O da Rian’lıydı. Terk edilmiş. Bizim ejderha da bebeği almış ve kendi çocuğu gibi sevmiş, büyütmüş. Yukarıda yaşayamadığı için anne olamamış ama o çocuğa annelik yapabilmiş. Bu diyara nasıl geldiğini anlamadım. Kendi telepatisini kıza öğretmiş. Ona ejderhalar hakkında ne var ne yoksa öğretmiş. O yüzden ejderhaların dilinden anlıyormuş. Normalde benim bile anlamamam lazım fakat nasıl anlıyorum bilmiyorum. Kız 6 yaşına bastığında bir konuşma geçmiş aralarında. Konuşma şu şekilde:

“Bir gün bizi bu diyardan kurtaracağım. Böylece durmadan kaçıp saklanamamıza gerek kalmaz. Bizim diyarımıza geri döneceğiz.”

Kız-“Anne. Neden bizi sevmiyorlar?”

“Bizi değil kızım. Beni sevmiyorlar.”

Kız-“Neden ki? Sen çok iyi bir annesin, her gece bana diyarından masallar anlatırsın, üşüdüğümde kanadının altına alırsın. Yoksa seni kıskanıyorlar mı?”

“Hahahaha. Tabiki öyle değil kızım. Ben onlardan farklıyım çünkü. Beni anlamıyorlar.”

Kız-“Ben ne dersen çeviririm onlara.”

“Keşke bu kadar kolay olsa. Kızım. Bu insanlar gururlarına yenik düşmüşler. Başlarına ne gelse gururları kendilerini suçlayamadıkları için bütün suçu bize attılar. Bu yüzden de savaş var. Ejderhalar barış yanlısıdır. Asla savaşmazlar. Birilerin korumak dışında.”

Kız-“O zaman anne beni koruma. En son yapabileceğim şey senin ölümünü izlemek.”

“Onu o gün geldiğinde düşünürüz.” Dünyaya geliş amacını o zaman anlamıştı. Çocuğuyla beraber tüm ejderhaları bu diyardan kurtarmak. Daha sonra başka bir sahne geliyor.

Gardiyan-“Suçlunun ormandaki inini bulduk. Sonunda yakalandın ejderha terbiyecisi Lyaa. Ülkemize getirdiğin vebadan, yıktığın kalelerden, yaptığın yasak büyülerden dolayı cezan idamdır.” Lyaa o kız mı? Bayağı büyümüş. Benim yaşlarımda olmalı. Gözlerini kapattı ve dövüşmeye başladı. içgüdüyü kullanıyor. Ama askerlerin sayısı az değil. Yaralanmaya başladı. En sonunda ise yoruldu ve düştü. Tam zütürecekelerken bizim ejderha sahneye çıkıyor ve alayını kanadını çırparak uçuruyor. Ama gardiyanlar bunu düşünerek gelmişler. Balistalar ile bir kanadını, ayağını büyük oklarla vurup sabitliyorlar. Son çare olarak ejderha kızını alıyor ve üzerinden pullar sökerek kızını pullara sarıyor.

Kız-“Anne. Yapma.” dese de dinlemiyor.

“En azından sen yaşa. Ben çok şey yaşadım. Şimdi sıra sende.” diyor ve fırlatabilecek en uzak noktaya fırlatıyor. Her şeyi göremedim. O arada ejderhanın kellesi kopmuş, yere düşmüş ve fışkıran kanı içimden geçiyordu. Çığlık atmaya başladım. Dizlerimin üzerine çöküp ağlamaya başladım. O arada gerçek dünyaya dönmüşüm haberim yoktu.