Tüm gücümle yataktan attım kendimi , saat sabah 5.20 idi. Terden sırılsıklam olmuştum. Lavaboya giderek elimi yüzümü yıkadım. Aynada kendime baktım , her yerim su içindeydi. Havluyla kurulanıp dışarı çıktım. Sıradan bir kabus olduğunu düşündüm.Çünkü bir kaç defa daha görmüştüm bu türde kabus fakat bu yıllar önceydi. Kızlarımı ve eşimi kaybettikten sonra bir kaç ay boyunca böyle kabuslar görmüştüm fakat aradan çok zaman geçmişti. Zaten oldukça korkmuştum , daha fazla irdeleyip kendimi tedirgin etmek istemedim.

Üstümü değiştirerek kot pantolon ve mavi bir gömlek giydim. Paltomu giyerek atkımı ve şapkamı taktım. Eldivenlerimi giydikten sonra çantamı alıp evden çıktım. Fırına uğrayarak 2 tane poğaça aldım yolda atıştırmak için. Seher'e selam verip " Odama gelir misin ? " dedim. Odama yönelip anahtarım ile kapıyı açtım ve koltuğuma oturdum." Buyrun Ramazan Bey ? " dedi Seher." Dün nasıldı ? Kaan ? " dedim." Aynı , bir sorun olmadı. " dedi.O esnada paltomu çıkarıyordum." Gözün üstünde olsun , çocuk aklı sonuçta,bir daha kendine zarar vermesin. " dedim." Tabi Ramazan Bey , merak etmeyin. " ve " Başka bir isteğiniz var mı ? " diye ekledi." Bir bardak çay alabilir miyim sana zahmet olmazsa ? " dedim." Tabi he- " diyemeden " Kolunuza ne oldu ? " diye bağırdı.Sol koluma baktım , gömleğin üstü kanlanmıştı.Şok olmuştum , anlam veremedim. Seher oldukça tedirgin olmuştu , daha fazla kurcalamaması için " Dün Kaan'dan bulaşmıştır , iyiyim sorun yok. " dedim." Ama dün bu gömleği giymiyordunuz ki ? " dedi." Bunu giyiyordum Seher , uzatma istersen ? " dedim. inanmasada çıkmıştı sonunda. Odadan çıkar çıkmaz kapıya koştum , kitleyip gömleğimin kolunu katladım.Sol kolumun üstünde köpek dişi izi vardı. Oldukça derindi , kolumun neredeyse tamamı kan olmuştu.

Dün ki kabus üstüne şimdi de bu.Üst üste geliyordu. Olduğum yere yığılıp kaldım.Kan içinde ki koluma bakıyordum. Aklımdan yine türlü türlü sorular geçiyordu fakat hiçbir anlam veremiyordum. Kendime soru sorup cevaplayamadıkça deliriyor , kendi kendimi yiyordum.

Durduk yere bir insanın kolunda nasıl köpek dişi izi olur ki ? Yoksa dün gördüklerim bir kabus değil miydi ? Yaşadım mı gerçekten ? Peki ya kızım ? Onu gördüm , o nasıl gerçek oldu. Aklımda hiçbir cevap bulunamayan sorular kapımın zorlanmasıyla uçup gitti. Koşarak kapının kilidini açtım ve Seher'in odaya girmesine müsade etmeden çayı alıp " Teşekkür ederim. " dedim ve kapıyı kapattım. Seher'in yüzünde yine o tedirginlik vardı fakat bundan zarar gelmezdi. Kimseye de anlatmazdı. Gerçi anlatsa da kimse inanmazdı.

Kapıyı tekrar kitledim , çayı mı masaya koyarak pencereyi açtım. Kilitli çekmecemi açarak Bahar marka sigaramdan bir tane alarak pencerenin yanına geçtim. Normal de sigara içmezdim , daha doğrusu sık sık içmezdim. Kafam bunaldığı zamanlarda , moralim bozuk veya sinirli olduğum anlarda bir tane yakardım. Sigaramı tüm gücümle içime çekerek bembeyaz yağan kara karşı üflüyor , bir yandan ise çayımı yudumluyordum.

Sigaram bittikten sonra camı kapatıp oda spreyini sıktım. Koluma bir bez parçası bulup sardım. Kapının kilidini açıp yerime oturdu. Bilgisayar monitörünün yansımasından kendime bakıyordum. Tuhaf bir şekilde bakıyordum , gözlerimi ovalamadım , kendime tokat atarak " Kendine gel Ramazan , kendine gel. " dedim kendi kendime. Seher'e bağırdım , kalın bir ses tonu ile " Kaan'ı yanıma çağır ve odaya hiç kimseyi alma.Çağırmadığım sürece sakın odaya girme! " dedim.On dakika sonra Kaan geldi. Birazcık sinirliydim.Ama Kaan'a iyi davranmam gerekiyordu , belki de sorularımın tüm cevapları ondaydı.Bir anlık öfke ile herşeyi cevapsız bırakamazdım. Dünki konuşmamdan sonra birazcık kırgın olduğunu biliyordum." Dünki söylediklerimden dolayı özür dilerim , birazcık sert davrandım. " dedim. Birşey demeden kafasını yere eğerek hafif bir tebessüm etti." Barıştık mı ? " dedim gülerek , " Evet. " dedi." Pekala , o zaman rüyana dönelim. Devam et anlatmaya. " dedim.

Kaan Bahadır :

Ardından çığlık atarak uyandım , sabaha doğruydu ama saati hatırlamıyorum. Kafamı cisime doğru çevirdim parlıyordu fakat bir kaç saniye sonra yavaşça söndü.Bu olay bir kaç defa daha olmuştu. Sabaha karşı sönüyordu ışığı.Bir kaç dakika sonra annem geldi yanıma , çığlımı duymuş sanırım. Lambayı yakarak " Ne oldu ? " dedi. Normal de anneme herşeyimi anlatan biriydim , sonuçta 7 yaşındayım , bir şey saklamak nedir onu bile bilmem fakat içimde garip bir his vardı. Sanki biri beni arkadan dürtükleyip söylemememi söylüyordu. Yanıma geldi ve başımı göğsüne dayayarak saçlarım ile okşadı." Kabus mu gördün ? " dedi." Evet. " dedim." Oyy kıyamam , ne gördün de bu kadar korktun ? " dedi. içimde ki o pis his hala oradaydı. Hala söylememem için beni uyarıyordu. Elimde değildi , söylemek istiyordum , sanki dilsizmişçesine söyleyemiyordum. Annem de daha fazla üstelemedi " Tamam , tamam geçti.Yat uyu hadi. " dedi." Sende kalsana anne ? " dedim. Annem yanıma yattı uyumaya başladık.

" Bu kabustan neden kimseye hiç bahsetmedin ? " diye sordum.
" Sen neden gördüğün kabustan hiç kimseye bahsetmedin ? " dedi.

Gözlerim büyümüş , şok olmuştum. Kanımın durduğunu hissetim o anda.Öylece gözlerine bakarak " Efendim ? " dedim. Kaan anlamsız gözlerle bana baktı ve " Bir şey mi oldu Ramazan Abi ? " dedi." Az önce birşey söyledin mi ? " dedim. Kaan bana deliymişim gibi bakıyordu ve hayır anlamında kafasını salladı." Bekle , geliyorum. " dedim ve odadan çıkıp lavaboya gittim. Yüzümü yıkadım. Ellerimi lavaboda birleştirerek öylece durdum.Şimdi de garip garip sesler mi duyuyordum ? Belki de Kaan gerçekten söyledi o kelimeyi ? Kendi kendime bile konuşmaya başlamıştım. Yüzümü kağıt peçete ile durulayıp üstüme başıma çeki düzen verdim. Kolum hala kanıyordu. Bezi yıkayıp tekrardan koydum ve odama doğru gitmeye başladım.

Yerime oturdum , ortamda sessizlik hakimdi. Gördüğüm kabusu nereden biliyordu ? Sormak istedim , sanki hasta Kaan değil de benmişim gibi hissettim.ilk defa kendime " Delirdim mi ? " diye sordum.

" Devam et.Mesela bir günün nasıl geçerdi ? " diye sordum.
" Her sıradan çocuk gibi televizyon izleyerek , bilgisayar oyunu oynayarak. " dedi.
" Dışarı çıkmaz mıydın hiç ? " dedim.
" Dediğim gibi arkadaşım yoktu. " dedi.
" Peki annen ile babanın arası nasıldı ? Artık orada mı kalıyordunuz ? " dedim.
" Evet , o günden sonra orada kalmaya başladık. Evin işleride neredeyse bitmişti , hazırdı ailemiz. " dedim.
" Peki sonra ne oldu ? " diye sordum.

Kaan derin bir nefes aldı ve anlatmaya devam etti :

O kabustan sonra kendimde tuhaflıklar hissetim , net olarak birşeyler görmesem ve yaşamasamda insan kendini bilir sonuçta öyle değil mi ? Birşeyler tuhaf gidiyordu fakat sebebini bilmiyordum.3 gün sonra aynı kabusu tekrar gördüm. Fakat bu sefer birazcık daha farklıydı.

Aynı odadaydım , odanın ortasında bir mezar , mezarın üstünde bir bebek ve onun yanında ayakta duran yaşlı bir kadın. Yine o cisimi elinde tutuyordu tekrardan bilmediğim birşeyler söylüyordu ve kadının rengi karardıkça elindeki cismin parlaklığı artıyordu. Kadın ölüyo gibiydi , zor nefes alıyordu , son nefesinde bile söylediği kelimeleri bitirmeye çalışıyordu. Kadın yavaşça yere çöküyordu fakat hala elindeki cismi havada tutuyordu. Tapıyor gibiydi ona. Bebekte ise hiçbir hareket yoktu.

Kaan Bahadır anlatmaya devam ediyor :

Tekrar aynı şekilde çığlık atarak uyandım fakat bu sefer annem gelmedi. Hava yine sabaha karşıydı. Terden sırılsıklam olmuştum. Yatağımdan çıkarak lavaboya gittim. Yüzümü yıkayarak kendime baktım. Gözlerim şişmişti , boynumda ki damarlar çok net bir şekilde belli oluyordu. Korkmuştum , olayın verdiği heyecanla fark etmemişim , banyoda tuvaletimi yapacakken altıma işediğimi fark ettim. Odamdan temiz giysiler alarak giyindim.Çoraplarımı çıkardığım da çorabımın içinde topak haline getirilmiş kadın saçı gördüm. Sarıydı ve kısaydı. Annemde sarışın ve kısa saçlıydı. Onların annemin saçı olduğuna yemin edebilirim. insan annesinin her parçasını bilir. Fakat çorabıma nasıl girmişti bilmiyordum. Hatta girmesi imkansızdı , belliydi birinin veya birilerinin koyduğunu ama kim niye koysun. Anlam verememiştim ama fazlada üstelemedim üstümü değiştirip saçı çöpe attım. Yatağım ıslanmıştı.Çarşafı yere atarak uyumaya devam ettim.

" Devam et lütfen. " dedim.

Kaan Bahadır anlatıyor :

O günden 3 hafta sonra o kabusu birkez daha gördüm ve bir daha hiç görmedim. Akşam saat 11 sularıydı. Yatağıma girdim , cisim sağımda kalıyordu , parlıyordu hala , bir gece bile parlamadığını görmedim. Gözlerimi kapattım , aynı kabusun içindeydim.

Bir oda , bir mezar , bir bebek ve yaşlı bir kadın.Şuana kadar 3 tane görmüştüm bu kabustan ve üçüde birbirinin devamı gibiydi. Kadın tekrardan anldıbını bilmediğim bir dilde konuşuyordu. Yorgun düşmüştü , bir dizinin üstüne çökmüş , nefesinin son damlasına kadar cümlesini tamamlamaya çalışıyordu.ilk kabusumda sesiyle kulaklarımı patlatan yaşlı kadın şimdi kedi yavrusu gibiydi. Gücü bitiyordu resmen. Elindeki cisimi iyice havaya kaldırdı ve son kelimesi Ahid'di.Kadın sanki yok olmuş gibiydi. Sadece mezar , bebek ve cisim duruyordu. Cisim bebeğin üstündeydi ve ilk halinden daha fazla parlıyordu. Elimle bir gözümü kapatıyordum bakabilmek için.Bir kaç saniye sonra ağlama sesi duydum. Bebek canlanmıştı , bu seferde cisimin parlaklığı sönüyor bebeğin ki artıyordu. Cisimin parlaklığı her arttığında bebek daha da ağlıyordu, sesi daha da şiddetleniyordu ve en sonunda cisim de ortadan kayboldu. Bebek yıldız gibiydi , karanlık odanın her yerini aydınlatmıştı ve sesi çok yüksekti. Kulaklarımın patlayacağını düşündüm. Tüm gücümle ellerimi kulaklarımla tıkıyordum duymamak için ama sanki ses içimden geliyormuş gibi hiç kesilmiyordu.

Ardından uyandım , annem korkulu gözlerle bana bakıyordu " Ne diyodun sen öyle ? " dedi." Efendim anne ? " dedim." Ahide " diyip duruyordun dedi , " Bilmiyorum anne kabus gördüm yine. " dedim.Bu sefer birazcık üsteledi fakat uyuyacağımı söyleyip sırtımı döndüğümde odadan çıkıp gitti.

Kaan Bahadır :

Uyandıktan sonra lavaboya gittim yüzümü yikamak için , aynaya baktığımda alnimin tam ortasında kül vardı. Daha yeni gibiydi , etrafi hala kirmiziydi ve alnim resmen yanıyordu, o sıcaklığı hissedebiliyordum. Elimle silmeye çalıştım gitmedi , eğilerek lavaboda su tuttum , lavaboya simsiyah su aktı. Tekrar aynaya baktim gitmis mi diye. Aynada benim yerime yüzü dahil her yeri tüylü , kıpkırmızı gozleri ve uzun saçları olan biri vardı. Gulumsuyordu , yüz hatlari bana benziyordu ama cok korkunçtu. Disleri simsiyah , zift gibiydi ama yinede ona bakmaktan kendimi alikoyamiyodum. Ayna ile neredeyse dipdibeydim , hissedebiliyordum onu. Nefes alışverişini duyuyordum. Aynaya deyiyordu artik yuzum ve cam önce ortadan catladi , sonraysa yuzume doğru paramparca oldu.Cok küçük , yüzlerce belki binlerce parçaya bölündü.Her yerim kan icindeydi.

Lafa girerek " Orada gördüğün sey , geçen gün tuvalette gördüğün şey miydi ? " dedim.
Çekinerek " Evet " dedi.
" Saçma , bunlar sozde hocaların para kazanmak icin uydurdugu yalanlar , etkisinde kalmışsındir " dedim.
Kaan elini masaya vurdu ve kaşlarını çatarak " Cinlere inanır mısın Doktor ? " dedi. Bembeyaz olmuştum , kalp ritmim hızlanmıştı. Gozlerime bakıyordu , fakat bunlar Kaanin gözleri değildi. Birseyler hissediyordum , odada , yanimda hatta tam ensemin dibinde birşey hissediyordum. Fakat odada Kaan ve benden başka kimse yoktu.Tam burnumun dibinde nefes alışverişini hissediyordum. Korkuyordum , kekeleyerek " Evet Kaan, inanıyorum. " dedim.Bu sefer daha sert bir şekilde vurdu elini. inanin öyle güçlü vurdu ki masadan çatlama sesi geldi.

" Hayır Doktor , onları gormeden , onlari hissetmeden , onlarla konuşmadan onlara inanamazsın. Sadece inandığını zannedersin. " dedi.
" Kaan , iyi misin ? Korkutuyorsun beni. " dedim.
" Kaan yok Doktor , hic olmadıda.Hep biz vardık , sadece biz. Kaan sadece bir beden ruhu ise biziz. " dedi.
Sandalyem ile geriye dogru geldim , korkmuştum gerçekten korkmuştum. Ellerim titremeye başladı , " Seher " diye bağırdım tum gücümle.
Kaan hayatımda gördüğüm en pis gülüşü yaparak " Bizden kacamazsin. Seni Allah bile kurtaramazken , sen bir çamurdan mı yardım istiyorsun ? " dedi kahkaha atarak ve " Elbet bir gun yalniz kalacağız Doktor , elbet bir gün " dedi ve odaya Seher girdi.

Herkese iyi geceler , yarın devam edeceğim.

Günaydın arkadaşlar öğlen gibi devam edeceğim.

Arkadaşlar öğlen demiştim ama sizide daha fazla bekletmek istemiyorum , yemek yiyip anlatmaya baslayacagim.

Birde 10 yasindaki çocuk nasil böyle konusuyor gibi yazilar gördüm belli ki ya tam okumamislar ya verdigim ayrıntıları anlamamislar ya da gerçekten geri kafalılar. Keske böyle sacma bir cümle kurmak yerine hikayeyi düşünürek okusalardi.Bir kac part sonra o olayı açıklayınca kendilerine gülücükler , sorun yok.

Seher odaya dalmıştı , ben masadan tamamen uzak , arkamda ki duvara yapışmıştım. Gözlerim ile Kaan'a odaklanmıştım , gözlerimden korku akıyordu. Seher beni öyle görünce yanıma koşarak , " Ramazan Bey , iyi misiniz ? Ramazan Bey ? " diyordu tedirgin bir şekilde. Kaan'ı gösterdim. Seher yüzünü Kaan'a çevirdi. Bayılmıştı , Seher Kaan'ı kucaklayarak odadan çıkardı. Hala duvara yapışıktım.Az önce ki yaşadılarımı yorumlamayı bırakın düşünemiyordum bile , aklıma getirmemeye çalışıyordum , aklımdan tamamen silip atmaya çalışıyordum. Böyle olayları çok duymuştum , çok okumuştum hatta birinci ağızdan bile dinlemiştim fakat bunu yaşamanız ... inanın canınızı verebilecek kadar inandığınız herşeyi şüpheye sokuyor. Düşünemiyordum , odamın kapısını açtım , Seher yerinde yoktu. Lavaboya gittim , yüzümü defalarca yıkadım.Su buz gibiydi fakat hissetmiyordum çünkü zaten bütün vücudum donmuştu. Kolum tekrardan kanıyordu , bezi tekrardan yıkayıp sardım koluma. Aynalar hala yapılmamıştı. Duvara sırtımı verip yavaşça yere çöktüm. Kafamı ellerimin arasına alarak tüm gücümle bastırıyordum , az önce ki cümleler hala kafamın içindeydi , duymak istemiyordum , kendi kendime vuruyordum , zarar veriyordum. Deliriyor muydum ?

Odama geri döndüm , kapıyı kilitledim , pencereyi açarak sigara yaktım. Kaan'ın , daha doğrusu Kaan'ın içindeki her neyse onun söylediği cümleleri düşünüyordum. Kabus gördüğümde ki ormanda bana seslenen ile aynı sesti.O an bunu fark ettim. Kadın sesiydi , ama inanın bir fil kadar kalın ve güçlüydü sesi.Her harfi bastırarak söylüyordu , her kelimesinde kalbim yerinden çıkacakmışçasına korkmuştum , yalnız da değildi. Yüzlerce nefes hissettim burnumun dibinde.En başından beri oradamıydılar ? Yoksa Kaan en başından beri Kaan değil miydi ?

Delirmek üzereydim. Yıllardır iyileştirmeye çalıştığım hastalardan bir farkım yoktu. Korku.Korku insana herşeyi yaptırıyordu. Gözüm monitörde ki yansımama ilişti. Gülüyordum.Kendime gülüyordum , fakat ben gülmüyordum. Gözlerimi ovaladım , gözlerim çıkacakmışçasına bastırıyordum. Ağlamaya başlamıştım , çatlamış masamın üstüne gözyaşlarım akmaya başladı.Ben bir pgibologdum , bilimsel yollar ile çözerdim sorunlarımı fakat buna hiçbir bilimsel çözüm bulamıyordum. Bilimselliği geçtim buna mantık bile yürütemiyordum.

Bilgisayarımın monitörünü açtım , mailime girdim. Kaan'ın tarafıma getirilmesi için Doktor Serap Hanımdan gelen mail duruyordu." Acaba ? " dedim kendi kendime. Mesaj atmak istedim , bir kaç saniye düşündükten sonra " Merhaba Serap Hanım , Ben *** Hastanesinden Pgibolog Ramazan Serhatlı.Bir kaç gün önce sizin tarafınızdan gönderilen Kaan Bahadır adlı hasta hakkında konuşmak istiyordum. Müsait misiniz ? " yazdım ve gönderdim.

Cevap gelmedi. Soru işareti bırakarak gönderdim.Bir kaç dakika daha bekledim. Hala bir cevap yoktu. internetten bulunduğu hastanenin numarasını aldım.O esnada Seher odaya girdi , ama bağırarak odadan çıkmasını söyledim. Telefonumu masadan alarak numarayı çevirdim.Bir kaç dakika sonra bir bayan açtı telefonu ve " Buyrun , *** Hastanesi ? " dedi." Merhaba , ben *** Hastanesinden Pgibolog Kadir Zor. Serap Hanım ile görüşmem gerek. Bağlama ihtimaliniz var mı ? " dedim." Tabi , bekleme de kalın lütfen. " dedi.Bir kaç saniye sonra bağlamıştı ve telefonun diğer ucundan " Merhaba , ben Pgibolog Serap Bahçıvan, nasıl yardımcı olabilirim ? " dedi." Merhaba Serap Hanım , ben Ramazan Serhatlı , Kaan hakkında konuş- " cümlemi tamamlayamadan telefonu kapatmıştı. Tekrar aradım , sonra tekrar , defalarca aradım , bağlamasını söyledim fakat Serap Hanımın meşgul olduğunu , şuan da kimse ile konuşamayacağını söyledi.

Telefonu masanın üstüne koydum, sinir ve korku ile ağlamaya başladım.

2. kata çıktım ve Başhekim Kevser Hanımın yanına gittim.Bir kaç günlük işimin olduğunu , izin almam gerektiğini söyledim. Aramız iyiydi , samimiydik. Sağolsun kırmadı beni. Odama dönerek klavyeyi önüme çektim ve internete *** hastanesi yazdım. Küçük bir kağıt parçası alarak hastanenin adresini yazdım. Atkımı ve şapkamı taktım , paltomu ve eldivenlerimi giyerek kağıdı cüzdanımın arasına koydum.Çantamı ve telefonumu aldıktan sonra bilgisayarı kapatarak çıktım. Kapıyı kilitledim , Seher oradaydı. Korku dolu gözlerle bana bakıyordu , yanına doğru yaklaştım kendini geri çekiyordu. Deliy mişim gibi davranıyordu. Korkarak ve çekinerek " Kaan nasıl ? " dedim." Uyuyor. " dedi kekeleyerek ve " Gidiyor musunuz ? " dedi." Evet, bir kaç gün yokum. " dedim ve yanına yaklaştım. Kulağına eğildim " Seher , Kaan'dan bir an bile gözünü ayırma. Sakın boş bırakma , yanına kimsenin girmesine izin verme ve asla dışarı çıkarmak onu , eğer seni çağırırsa , sakın gitme. " dedim ve hastaneden çıktım.

Eve uğradım , kavanozun altından birazcık para alarak cüzdanıma koydum.Üst katta ki ev sahibi Ferhan Bey'in yanına çıktım ve kapıyı çaldım. Kapıyı 9 yaşında ki oğlu açtı ve beni görünce " Babaa , Ramazan Abi geldi. " diye bağırdı. Ferhan abi geldi kapıya ve " Oo , Doktor Bey , nasılsınız ? " dedi." iyiyim Ferhan Abi , sen nasılsın ? " dedim." Nasıl olak oğlum uğraşıyoruz işte. " dedi ve " Hayrola bir yere mi gidiyorsun ? " dedi.Çenemi kaşıyarak " Bende onun hakkında konuşacaktım.Bir kaç günlüğüne şehir dışına gitmem gerekiyor. Senden de bir ricam olacaktı. " dedim." Ne demek oğlum söyle ne yapabilirim ? " dedi." Senin arabayı bir kaç günlüğüne almamın imkanı var mı ? " dedim." Dediği lafa bak hele ya , tabi oğlum dur getireyim arabanın anahtarını. " dedi.Bir kaç dakika sonra geldi. Anahtarı ve ruhtası uzatarak " Buyur oğlum. " dedi." Çok sağolasın Ferhan Abi. " dedim." Ne demek oğlum hayrola nereye böyle , yardım edebileceğimiz başka birşey var mı ? " dedi." Teyzemin oğlu hastalanmış , onu görmeye gideceğim Ferhan Abi ölüm döşşeğindeymiş , tekrardan çok sağolasın " dedim ve elini öperek dışarı çıktım.96 model Broadway'i vardı. Arabanın kapısını açtım ve arabaya bindim. Hava hala soğuktu ve yollar karlıydı." Umarım birşey gelmez başımıza. " diyerek Besmele ile kontağı çevirdim. Beş on dakika motoru ısıttıktan sonra yola koyuldum.

Yollar epey kar kaplıydı hava da sisliydi. Yolum çok değildi , nereden baksan bir veya bir buçuk saatlik yolum vardı. Yolda olan kazaları gördükçe aklıma eşim ve kızımı kaybettiğim trafik kazası gelmişti aklıma. Lunaparka zütürmüştüm onları , o zamanlar ***'da yaşıyordum. Gece saat 2.30'du.Eşimle bankta oturmuş çekirdek yerken kızlarda atlı karıncaya biniyordu. Onları izliyorduk uzaktan. Neredeyse her ay yapardık böyle , işimden arta kalan her vaktimi ailem ile geçirdim. Onları çok seviyordum hatta tapıyordum. Gece daha da geç olduğunda arabaya bindik , ormanlığın yanında uzanan bir yol vardı. Oradan geçiyorduk , boştu yol genelde de boş olurdu , birde saat bu kadar geç olunca.Yol boş olduğu için eşimle birbirimize bakarak gülüyor , şarkılar söylüyorduk. Yavaş yavaş sürüyordum , bir yandan elimi arkaya atıp kızları gıdıklıyordum , Merve gülüyordu.O esnada eşim çığlık attı, önüme döndüğüm de küçük bir çocuk önümde duruyordu.Çarpmamak için direksiyonu sola doğru kırdım.Yol yerden yükseltilmişti. Ormanlığa doğru uçtuk. Araba takla atmıştı. Gözlerim kapanıyordu , engel olamıyordum. Kızlarım bayılmıştı , her yeri kan içindeydi. Eşimin her yerine cam kırığı batmıştı , yüzü parçalanmıştı. Ağlamaya başladım , doğrulmaya çalıştım fakat omuzumu ve ellerimi kıpırdatamıyordum , kırılmıştı. Kafamı yola doğru çevirdim. Küçük bir çocuk yolun ortasında yüzü bana dönük bakıyordu. Kısa boylu, zayıf , yüzü gözükmüyordu karanlıktan ve elinde bir cisim ...

Tüm gücümle frene bastım.Şimdi hatırladım , Kaan'ın anlattığı cisim vardı o gece çocuğun elinde. Donup kalmıştım , Bu nasıl olabilirdi ? Tekrar düşünmeye başladım o geceyi , belki olayın etkisinde kalmışımdır diye fakat Kaan'ın anlattığı cisimin aynısıydı bu.Kafamı direksiyona vurmaya çalıştım ve bağırıp ağlamaya başladım." Böyle birşey nasıl mümkün olabilirdi ? " dedim.Üşüyordum , içim buz gibi olmuştu fakat bunun sebebi dışarıda ki kar değildi. Geri dönmeyi düşündüm fakat oraya gittiğimde karşımda Kaan mı yoksa başka bir şey mi var bilmiyordum , yoluma devam etmeye karar verdim. Hastanenin ışıkları görünmeye başlamıştı.

Hastaneye varmıştım , arabayı park ederek çantamı alıp hastaneye girdim. Hava yavaş yavaş kararıyordu. Lobiye giderek "

Merhaba , kolay gelsin. " dedim." Merhaba , sağolun ? " dedi lobide ki kız. Sesi telefonda konuştuğum kıza benziyordu."

Doktor Serap Hanım ile görüşmek istiyorum. Müsait mi acaba ? " dedim." Bir dakika , arıyorum. " dedi. Bir kaç dakika sonra "

Şuan da hastası olduğunu başka zaman gelmenizi söyledi. " dedi." Odası ne taraftaydı ? " diye sordum." Hemen solda 2. oda

fakat şu- " kızın tarif ettiği odaya doğru gittim. Odanın kapısını çalmadan içeri daldım. Serap Hanım içtiği çayı püskürterek

" Ne yaptığınızı sanıyorsunuz siz ? " dedi. Arkamdan ise o kız geldi." Serap Hanım , lütfen bana bir kaç dakika verin. "

dedim , fakat bunu kibar bir dil ile değil bağırarak , sinirli bir şekilde söyledim." Odama böylece giriyorsunuz birde benden bir kaç dakika mı mı istiyorsunuz ? " dedi." Onun için kusura bakmayın. " dedim." Lütfen çıkar mısınız ? Yoksa güvenlik çağırmak zorunda kalacağım. " dedi." Ben Ramazan Serhatlı , Kaan Bahadır'ın doktoruyum. " dememle Serap Hanım'ın lobideki kıza güvenlikleri çağır demesi bir oldu. Yerinden irkilerek geriye doğru gitti , " Lütfen sakin olun , sadece bir kaç dakika konuşmak istiyorum. " dedim. Lobideki kız çoktan gitmişti. Serap Hanım çığlık atıp yardım istemeye başladı. Fakat hiç birşey yapmamıştım , yapmayacaktım da sadece konuşmak istiyordum. Tüm gücüyle bağırarak " Defol! " dedi." Lütfen sakin olun. " diyerek yanına yaklaştım. Elini gelme dercesine uzatarak " Sakın , orada kal! " dedi. Güvenlikler gelmişti , kollarımdan tutup beni çıkarmaya çalışıyolardı fakat ben çırpınıyor bir yandan ise " Serap Hanım , lütfen , sadece bir dakika. Yalvarıyorum. " dedim. Dinlemiyordu , güvenlikler ise beni çoktan hırpalamaya başlamıştı beni.Tam odadan çıkacakken " O kabusları sizde gördünüz , Kaan'ın sadece 10 yaşında ki çocuk olmadığını sizde anladınız , o yüzden ondan soğudunuz. Biliyorum , bende aynı durumdaydım. Yalvarıyorum , yardım edin ? " dedim bağırarak. Serap Hanım gözlerime baktı. Acınası gözlerle bana bakmıştı , gözlerinde düşündüğünü görüyordum. Güvenliklere " Durun! " dedi. Yanıma geldi , beni güvenliklerin elinden aldı ve güvenliklere " Tamam. " diyerek kapıyı kapattı. Oturmamı söyledi.