eğer bir gün ayrılırsam

annem artık bizimle hiç konuşmuyor sadece bir ceset edasıyla evde geziniyor ve hızla kilo veriyordu. kullandığı antidepresanlar sebepli sürekli uyuyordu. bazen saatlerce beklerdim başında. uyansa.sarılsak eskisi gibi. çok severdi annem bizleri öpmeyi. öpse dedim hep kendime. uyansa bi kere öpse. uyanmadı.tam iki yıl sadece ekmek ve su artı bi kaç basit şeyle sürdürdü hayatını. yağlı yemesi yasaktı.2 yıl hiç yemedi. uyudu.uyumadığı zamanlarda kardeşimin başında ağladı hep.ben hep o daracık odanın camından izledim.2 yıl böylece geçip gitti

Sonraki süreç bizim için yorucu ve çökertici geçti. kardeşimin engelli olacağını öğrenen annem yıkılmıştı.o cıvıl cıvıl hayat dolu kadından geriye eser kalmamıştı.ben 11 yaşlarındaydım. tedavisi için annem ve babam sürekli şehir dışındalardı. ortanca kardeşimin yüküde o yaşımda benim omuzlarımdaydı artık. halamlar gelirdi arada arada komşular falan.ama 2 yıl civarı hiç ağlamadığım gece olduğunu hatırlamıyorum

13 yaşım ve öncesinde kayda değer tek gelişme vardı. bunun dışında elinde sapan sürekli kuş avlayan mahalle maçlarına en önde giden taklu derelerde balık avlayan pek öğretmen çocuğu gibi değildim ama güçlü bir çocuktum ben.ta ki o zamana kadar. 3. Kardeşimin doğmuştu. engelli doğmuştu. beyin kanamalı. soğuk havale ve sarılıkta vardı. ailemiz çok farklı bir yere yol almıştı artık. artık ne o gamsız babam ne cıvıl cıvıl fedakar annem nede ben eski ben değildik.

Başlangıçlar önemlidir demişti biz ufaktık o zamanlar kerim. lise defteri diye bi dizi vardı hatırlayanlar var mı içinizde bilmiyorum. sona geldiğimde aklıma gelen tek şey buydu.o diziyi izlediğim yaşlarımda evet daha başlangıçtaydım.
inançlı, öğretmen bir ailenin çocuğuydum. küçük yaşlarımda babam sigara içtiği için çok ağlayıp paketinden sigara çaldığım oldu. sonra tüm hıncımı o sigara dallarından alıp defalarca fırlattım balkondan. annem ‘bu şekilde babanı koruyamazsın.o bittikçe zaten yenisini alıyor’diyene dek hep babamı koruduğumu sandım. sonra oturup günlerce ağladım.

başlıyorum.

var mı dinleyen?

bu başlığa yazmadığım 2 yıl içinde bir dolup bir boşaldım bazen açtım sözlüğü zamanının bu olmadığını düşünüp sonra defalarca kapattım.ama bugün başlıyorum. size klagib ortadirek bir hayat hikayesi anlatacağım. umarım dinleyen olur. sizden tek ricam ben bunları anlatırken kendinize birşeyler çıkarıp aynı yollardan geçmemeniz. yazayım ki belki birilerine faydam olur. bende bu hayatı bu kadar boşuna yaşamış olmam.

zaman bu zaman sanırım. toplanın

anlatmıyor oç.

ayrılmış oç. kesin kız bunu depikledi

size bu hikayeyi baştan sona anlatacam.
umarım bu başlığa bir daha yazmam
ama siz yinede reservlerinizi alın...

Unutmadan.bu iki yıl içinde annemle iyi zamanlarımızda oldu. kahrolmuştum bişey yemediği için.kek yaptım ona. hemde hiç yağ koymadan. hatırlıyorum.gerçekten hakkını vermiştim olayın. bunu anneme zütürüp hiç yağ koymadan yaptığımı söylediğimde sarıldık.ve yedi biraz. sonra tekrar sarıldık.o an tüm dünya benimdi. annem değişik bişeyler yemişti. benim sayemde olmuştu. ancak gece olduğunda annemin hıçkırıkları sevincime karabasan gibi çökmüş bende yine içime ağlayarak uyumuştum.

Geçen iki yılın sonunda kardeşimin yanlış teşhis nedenli yanlış tedaviye maruz kaldığını öğrenmiştik. doğru tedaviyle iyiye gitti ve sonraki zamanlarda toparladı kendisini. annem tüm hayatını ona adadı. yemeklerinin saati değil dakikasını geçirmedi. ilaçlarının yine öyle. gözleri kaydığı için küçük yaşta gözlük kullanmaya başladı. şimdilerde 14 yaşında ve çok şükür bi sıkıntısı yok.tam normale dönmeye başlamıştık. yavaş yavaş ailemiz huzur bulmaya başlıyor evdeki neşemiz kardeşimin durumuyla beraber gün geçtikçe iyiye gidiyordu.en azından ben öyle sanıyordum.

Evimizi değiştirmiş yeni bir eve taşınmıştık.
daha güzel kaloriferli falan site gibi bi yer.
mahalle kültüründen koptuğum için günlerce kahroldum sıkıntıdan.
o arkadaşlarımı bi daha nasıl görecektim.
kendi kendime onları sayıkladığımı çok biliyorum hiç unutmamak için.
israfil. Cuma.enes. mehmet.recep. bilal.yusuf abi. hepsini bu kadar kolay mı unutacaktım…

Hayatımı bu şekilde çarçur edip 70 civarı bi net yaparak sonlandırdım bu dönemi.
aslında ailemiz düzeliyor en azından ben öyle sanıyorum dediğimde bunu düşünerek yazmıştım.
bir kritik viraj daha vardı önümüzde.
zor geçirdiğim o yılın üstüne birde bu eklenecek ve
o ailenin çocuğu olan ben şimdiki ben olma yolunda bir sele kapılacak belkide kapılmıştım çoktan.
başlangıçlar önemliydi.
bense sanırım o zaman iyi bir başlangıç yapamamış ve bunun devamında
hayatımın taka sarışını engelleyemeyecek durumdaydım.

beni soyup ağzıyla boşalttığında gözlerime şimşekler inmiş uçuyordum adeta.
bunu şimdilerde okuduğum bi haberde gördüm.
amerikada 15 yaşında herife bunları yaptığı için
öğretmeni meslekten men artı bilmem kaç yıl hapis yattı diye.
aynı durum.o huurya az bile.bu ciddi anlamda bi travma beyler.
bunu tak yedim diye anlatmıyorum. çoluğunuz çocuğunuz kardeşleriniz var.
dünyaya olan tüm bakış açısını kaybettirip travmaya sokuyor insanı. koruyun onları.
ne bi arkadaşı ne komşu ne öğretmen. bunlara asla fırsat vermeyin.
mahveden bi durum insanı daha ergenliğe yeni girmiş birinin bişeyleri bu şekilde yaşaması.
yaşıtlarım gibi gerekeni yaşasam şu an her şey çok farklı olabilirdi.
yaşadıklarımı bilen bi arkadaşım sen bunları
yazsan kitap diye ebeveynlere çocuk eğitimi sebepli okuturlar dedi.
haklıydı.

Umrumda mıydı sanki.
küçücük çocuktum ama neleri düşünüyodum.
maruz kalmıştım buna.bu aslında bir tecavüzdü.
doğum günü partilerine gidiyor tenha odaya geçip sevişiyorduk.
okulda yine öyle.
boş sınıflarda kapıya nöbetçi koyup deli gibi sevişmeye başlamıştık.
sevişmek dediysem öpüşmek falan.
ama ben o kadar masumdum ki o tak kadar boyuyla kendimi sana bırakıyorum diyen kızı soymak aklıma bile gelmemişti.
o zaman nerde şimdiki gibi internet ferre.e
vde bilgisayar vardı.o kadar. motor yarışı oynardım.
ama onun aklında çok şey vardı...

sabahlara kadar ev telefonundan aradım onu.
ay sonu 550 lira faturadan sonra annem o çok sevdiğim annem ayaklarıma kapandı.
bırak bu kızı hayatın kayıyor dedi. bense evlenecem ben deyip dönüp arkamı gittim.
bu arada netlerim 70 civarına düşmüştü.

orta sona başlayacaktım.
durumumuzu biraz toparladığımız için rahattık.
ailem lgs ye gireceğim için beni özel okula göndereceğini söylediğinde
sanki marsa gönderecekler gibi garipsedim heyecanlandım korktum vs vs.
devlet okulunda kenar mahallede byümüştüm o zamana kadar. durumum çok iyiydi derslerim falan.
bi kaç sınav yaptılar iyi yapınca o zamanın parasıyla 500 lira yemek parasına gelsin demişler.
cemaatin bir okulu vardı orayı istedi annem ama
gücümüz yetmediğinden buraya tamam dedi babam.

Denemenin birinde 96 net yapıp okulda o kadar süper çocuğun içinde 3. Oldum.
babam okula geldi.
(babam okula geldi kısmını sonraki öğrenim hayatımın hiçbir kısmında duyamayacaksınız.bu sondu.)
o an zirvedeydim ve çöküşe geçtim.
kızla konuşmaya başladık.
ben utancımdan yüzüne bakamazken o böyle büyümüştü. sonraki zamanlarda elimi tuttu.
öpüştük.o yaşımda şeytana köle olmuş her dediğini yapıyordum.