gececi tayfa toplanın aşk hikayemi

Artık bazı şeyler için ne gücüm kaldı ne başka bir şeyim.
neden böyle oldu bilmiyorum , kontrol edememek.
işte bana bu dokunuyor.

perşembe günü kostaydık.
kimin nereye , nasıl geleceğini öğrendik.
sabah otele geçtim sahil şeridindeydi.
isimleri vererek yardım istedim görevliden.
bilgileri paylaşamayacağını söyledi..

bir arkadaşı olduğumu odasına çıkmak istemediğimi burada konuşacağımızı söyledim.
bir süre durdu , şuan burada değiller dedi.
tamamdır bekleriz.

1 saat boyunca tek başıma otelin karşısındaki tavernada oturdum.
öğlen saati.

1 saat sonra kuzenim ve arkadaşımız geldi.
adanın öbür tarafına gidelim akşam gelecektir diye..
zorladılar ve adanın öbür tarafına gittik araç ile..

saat 6 gibi tekrar merkezdeydik..
üstümü değiştirir değiştirmez oteline doğru yola çıktım.
10 dakika yarı yürüyerek , yarı koşarak otele vardım..
kuzenim ve arkadaşımızda yanımdaydı..
ama benim o kadar gerimde kalmışlardı ki.

etrafa bakındım..
kimse yok.
içeriye girdim.
sordum , aynı cevap..

dışarıya çıktım..
gelene kadar oturacağım.
hani hayatının aşkı ya o.

tavernada oturduk.
oturur oturmaz otelin köşesindeki pastaneden çıkan insanlar dikkatimi çekti.
bir adam , arkadasından annesi.
ayağa kalktım oraya doğru yürüyeceğim.
kuzeni.
20 li yaşlarda sarışın bir çocuk.
ve nathalie..

her zamankinden daha bile güzel..
daha bile farklı..
yüzü..
renk gelmişti yüzüne..
ama eski neşeli halini göremedim sanmıştım..

tam kaldırıma adımımı attım kuzenim omzumdan tuttu.
arkadaşımız ise önüme geçti.
ne olduğunu bile anlamadım.
hayatın ironisini böyle yaşayacağım aklımdan geçmezdi.

ne dedim.
dur dedi.
ne var.
bak dedi.
neye.
dikkatli bak.

çocuk nathalieye sarılıyordu..
nathalie ise bir dondurma yiyordu.

yürümeye zorluyordum kendimi , bu kadar kolay mı her şey?

önleri açıldı daha sonra.
açılmaz olsaydı keşke..
anlık kalp krizleri der dalga geçerdim hep.
o an kalbim yoktu ki kriz olsun..

şuan bile ne kalbim kaldı ne de başka bir şeyim.
hep mutlu kalalım derdim ya.
mutlu kalmak lazım bile diyemiyorum artık.

nathalie bir elbise giymişti.
kapıldığım için yine farkına varamamışım olan bitenin.

elbise güzeldi beyler.
ama garip olan şey o elbisedeki çıkık alandı.
karnıydı.

o kadar zayıf birisinin öyle bir karın için tek bir şansı var.
ve benim başıma gelmişti.
küçük bir şişkinlik.

o anda farkına vardım.
sarılmalar.
gülmeler.
o bebek benden değildi.
matematiksel olarak imkansızdı.

bağırmak istedim.
ağlamak.
o an hatırlamıyorum bile.
kalbim bile sağ taraftaydı herhalde.
çünkü hissedemiyordum.

soğuk bir duş etkisimi.
bir daha hayatımda böyle bir şeyi ne yaşarım.
ne görür.

oturamıyorum bile.
boğazımdan lokmalar bile geçmiyor.

o günden beri.

ne tatil kaldı ne başka bir şey.

beni öyle bir tutmuşlardı ki.
otele girerlerken bile kılımı kıpırdatamadım.
yalnızca bağırdım.
evet ağladım da.
her şey olup bitmişti.

boşver diyordu biri.
benmiydim.
başkasımı.
bilmiyorum.

artık ne gücüm var ne başka bir şeyim.

bir bebek.
benim sahip olamayacağım bir şey.
benim olmayan bir şey.
benim dediğim kıza.
ona.
benim sahip olduğumu sandığım şey.
hiç benim olmamış aslında...

hiç bir şey hatırlamıyorum.
sadece otele döndüğümüzü.
nasıl.
kiminle.
bilmiyorum.

yatırmaya çalışıyordu bir kaç kişi beni.
gidelim dedim.
gidelim..

bir kişi çıktı odadan.
başka birisi bana bir bardak su verdi.
sonrasını hatırlamıyorum bile.
gece boyunca yanına gidelim bile demişim.

küfür bile edemiyorum.
çünkü bir kaç gün yalnızca küfür vardı hayatım da.

ve gittik.
o sabah ayrıldık kostan..

o günden beri nerelerdeyiz bilmiyorum.
izmire yeni geldik.
artık ne gücüm kaldı ne gülüşlerim.
aldığım nefesler bile zor geliyor bana.

dedim ya .
ne kalbimi hissediyorum.
ne kendimi..

artık her şey bitti.
aptal yerine konmak mı koydu bilmiyorum.
ama her şey ile bende bittim.
hayatımın bile bir anlamı yok artık.

içimi bile dökemiyorum baksanıza.
şahin de olmasa bu satırları bile yazamayacağız.

her şey bitti.

yalnızız evet.
hepimiz yalnızız.

inancınızı kaybetmeyin yine de.
belki böyle şerefsizlikler sadece bana denk geliyordur.
belki siz gülersiniz..

belki de bunları söylememin anlamı bile yoktur.

ama.

kelebeklerin ömrü gördüğünüz an kadardır ve hepimiz bir daha onları asla göremeyeceğimizi biliriz..