Bundan sonrası ise acı, hüzün ve ızdırap...
Şimdi ise hiç bişey yapamıyorum. Kendimi eve kapattım ve dayanmaya çalışıyorum ama nereye kadar. Şundan çok eminim ki asla onu unutamayacam ve onsuz yaşamaya alışamayacam ben...
Her an her saniye aklımdayken yapamıyorum onu unutmayı. Unutmak da istemiyorum zaten. Çünkü onu çok seviyorum ben. Her şeye rağmen.
7 OCAK onun doğum günü ve bizim hayalimiz vardı. Beraber kutlayacaktık doğum gününü.. Ve o gün buna nasıl dayanacağımı bilmiyorum ben.

Son olarak bana mutluluklar diledi ve benimde söylemek istediğim bir şey olup olmadığını sordu. Ondan asla vazgeçmeyeceğimi, iyi veya kötü bi şekilde hayatında mutlaka olucağımı söyledim ve ayrıldı yanımdan. Bitti yine. Bense hayal kırıklığı içinde kalan umutlarımı da orda bırakarak döndüm geriye.

O öldüğüm gözlerine bakarak onu hâlâ ne kadar çok sevdiğimi ve ondan asla vazgeçmeyeceğimi, bir şans daha vermesini ve herşeyi telafi etmeyi önerdim. Olmaz dedi. Yapamam dedi. Ben ısrar ettim. Bu şekilde kalktık masadan. Ayrılmak istemiyodum ondan. Yapamazdım bunu. ismi ne bilmiyorum, sevgi, aşk ya da takıntı. Ama istemiyoum ondan ayrılmayı. Herşeye rağmen istemiyodum.. Çünkü seviyodum onu çok.

Hemen eve gittim ve üztümü değiştirip yola çıktım. Geldiğimde aradım. Ve onun tarif etttiği bi cafe de buluştuk. ilk yarım saat çok kötüydü. Birbirimiz sorgular bakışlar vs ama daha sonra biraz yumuşadı ortam ve biz eskilerden konuşmaya başladık. Yaşadıklarımızdan ve gülmeye eğlenmeye... 5 saat olmuştu oturalı cafeye ve biz hâlâ ordaydık. Gitmek istediğinde biraz daha, biraz daha diye ısrar edince ben saolsun kırmıyordu beni. Ve en son bundan sonra ne olucak dedi.

Bu olaydan bir süre sonra tekrar ulaştım onun teline ve defalarca msj attım yine. Nasıl bu kadar alçalabildiği ve bunları nasıl yaptığı konusunda. Bu olaydan sonra msn’den bir gece konuştuk. Sadece konuştuk işte. Sonra bir sabah telefon ettim ona açmayacağını bile bile. Defalarca denememden sonra açtı telefonunu. Şu an bulunduğu ilde olduğumu ve son defa da olsa konuşmak istediğimi söyledim, kabul etti. 3 saat sonra buluşmak üzere kapattık teli. Bense 4 saat uzaktaydım.

O ise kaçmaya devam etti. Ramazan Bayramından 1 hafta sonra idi. Onun olan ve şifresini benim de bildiğim bir msn adresini açtım bir gece. Ve o gece bir yıkım daha yaşadım. Ve 1 hafta süre zarfında bi çok şey öğrendim onunla ilgili. Ramazan bayramında 4 gün boyunca 5 kişiyle görüştüğünü ve beraber olduğunu öğrendim. Yıkım üstüne yıkım. Mahvoldum.. Bu düşünce beni mahvetti." Ben acı çekerken o başka kollardaydı demek".

Saatler, günler geçmek bilmiyordu artık. Bu sevgiden kurtulmak ve herşeye yeniden başlamam gerekiyodu belki de. Ama olmadı. Yapamadım.
Bunalım üstüne bunalım... Unutmaya çalıştıkça dibe vurdum. Onun sesini, kokusunu unutamadım. Yapamadım bunu.

Daha sonrasında ise vazgeçmedim yine. Bir şekilde ona ulaşmayı, onun hayatında iyi ya da kötü var olmayı başardım bu süre zarfında. Telefon numarasını değiştirdi defalarca ve ben her seferinde ulaştım ona.

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Konuşmalıydım onunla. Apartmanın önüne yaklaştıklarında araçtan indim ve seslendim. Döndü baktı. Şaşırmıştı. Arkadaşını apartmana soktu ve yanıma gelmeye başladı. O an aklıma asla gelmeyecek bişey oldu. Yanıma yaklaştı ve bağırarak vurmaya başladı bana. Bense o şokla elimi dahi kaldıramadım ona. Normalde sinirli biriydim ama o an.. sadece "yapma, konuşmaya geldim sadece" diyebildim. O ise elindeki anahtarlıkla vurmaya devam ettim yüzüme. Ve git burdan dedi.

O an sadece "peki, gidiyorum" diyebildim. Araca bindim ve uzaklaştım. Ağlayamadım bile uzaklaşırken. Şok olmuştum. Beklediğim bu değildi. 3 gün boyunca arabanın içinde kapısının önünde bunun için beklememiştim ben.
Kahrolmuş bi şekilde geri döndüm. Saatlerce ağlayarak... Umutsuzlukların içinde umut ararken ben, kalan son umudumu da orda bırakarak geri döndüm.

seri atıyorum arkadaşlarla beraber yazıp bitirdik copy pase yapıcam biraz helal edin

1. gün sadece uzaktan görebildim. 2. gün çıkmadı dışarı. 3. gün de aynı, sanki dışarda beklediğimi bilircesine çıkmadı. Evet 3 gün boyunca arabanın içinde bekledim yemek yemeden bir an bile gözümü kapıdan ayırmadan. Ya çıkarsa, ya farketmezsem diye...

3 gün akşamı arkadaşları geldi almaya onu. Araca inip uzaklaşmaya başladılar, bense takip için arkalarından gittim ama lanet olsun ki kaybettim. Evinin önüne döndüm tekrar. Nasılsa eve gelicekti. Beklemeye başladım yine aracın içinde. Saat 24 civarı aracın aynasından geldiklerini farkettim bir arkadaşıyla.

Evinin yan tarafına çektim aracı ve beklemeye başladım. Onu görmek ve son defa da olsa konuşmak için. 2 saat sonra kapıda yeğeniyle göründü. O an yaşadığım duyguyu anlatamam size. Aylardan sonra yavru karşıdaydı. Görebilmiştim onu. Arkalarından yürümeye başladım ama seslenmeye cesaret edemedim ve tekrar eve girdiler. Ben ise aracıma geçip beklemeye başladım tekrar.

Herşeye rağmen o kaldığı yerden devam ediyordu her şeye. Neredeyse her gün birileri berbaber olabiliyordu kısacası. Bunlar çektiğim acının, kohroluşlarımın bir anda nefrete, kine dönüşmesine neden oldu. Onun için canımdan bile vazgeçmiştim olaylar sonucunda. Vicdan azabından canıma kıymıştım, bildiği halde umrunda bile olmamıştı onun.

2 ay geçti üstünden. Ben ise kaldığım yerdeydim hâlâ. Her an ızdırap her an acı ve onun yokluğu. Dayanmaya çalışıyorum ama beceremiyorum. Onsuzluğa alışamıyorum. Eylül ayı başı. Ve artık dayanamadığım anlardan biri. Bir anda karar vardim ve arabama atlayıp yaşadığı şehre gittim.

Herşey bundan sonra başlıyomuş meğer. Dayanılmaz acılar, zoraki alınan nefesler.
Tüm bu olanlardan on gün sonra ulaşabildim "yavru"ya. Telefonu açılmıştı. Rahatladım biraz. En azından iyi olduğunu biliryodum artık. Bu sefer ise yokluğu mahvetmeye başladı beni. Bu nasıl bişey bilmiyorum. Onca yaşadığım ilişkiye rağmen bilmediğim bir şey. O andan itibaren yüzlerce aradım, açılmadı telefon. Her gün yüzlerce msj attım, tek cevap gelmedi. Sadece suskunluk. Belki de bana verebileceği en büyük ceza. Ve sonra telefonları kapandı. Acı çektiğini hakikaten çok zor durumda olduğunu düşünüp kahrolurken ben öğrendiğim şeyler canımı daha sıktı.

Kör oldum cugu

Yapacak değildim tabiî ki böyle bir şeyi ama hani korkuylada olsa gelir yanıma dedim. Ama olmadı. Yolda ablası aradı. Öğrenmişti bazı şeyleri. Ve yavrumu sıkıştırdıklarında o da her şeyi anlatmış ablasına. Bitmiştik biz. Her şey bitmişti artık. Hayat bitmişti. Kendi isteklerimin için yavrumun hayatını da mahvettim. Bana en son çık git artık hayatımdan dedi telefonda haklı olarak. Bir şey diyemedim. Ölmek istedim o an. Nefes alamadım. Napacam şimdi. Her şeyi mahvettim kendi ellerimle. Ama böyle olmasını istemedim. Onun kötülüğünü asla istemedim. Her şeyi düzeltmeye çalışırken mahvettim. Onun da kendimin de hayatını bitirdim. Şimdi nolucak bilmiyorum. Yavrum napacak bilmiyorum. Ondan nasıl haber alacam bilmiyorum. Onun sesi, nefesi, kokusu olmadan nasıl yaşarım bilmiyorum.

Ohaaaaa

Rez devam

Ama onun tarafından düşünmedim. Sadece kendi tarafımdan baktım her şeye. Yapacak hiç bişey yoksa bırak her şeyi sen çık gel dedim. Ailen baştan kızar ama sonra düzelir her şey dedim. Bilemedim bunların bitişe beni yaklaştırdığını. Onu anlamak yerine ısrarlarıma devam ettim. Çünkü onu kaybetme korkusu mahvetti beni. Yüzyüze konuşmak için yanına gitmeye karar verdim. Msj attım geliyorum, konuşalım dışarı çık diye. Gelme çıkamam dedi ama ben yine anlamadım. Çıkacaksın dedim ve onu gelmezse ailesine her şeyi anlatmakla tehdit ettim.

Sonunda yakın bir ilçede iş bulduk, ikimizi de alacaklardı. Hayallerimiz gerçek oluyodu yavaş yavaş. ikimiz de aynı yerde çalışacaktık. Bir ev tutup beraber yaşayacak, beraber yaşlanacaktık biz. Her şey yoluna girmeye başlamıştı. Hemen haberi verdim “yavru”ya. iş bulduk gel dedim. Ama bu sefer de ailesi sorun çıkarmıştı. Tek başına göndermiyorlardı onu. Çünkü yavrum daha küçüktü. 21 yaşındaydı. Ama gelmeliydi. Gelemezse eğer bir daha görüşemeyecektik. Bu düşünce delirtti beni. Mantığımı kaybettim. Ne yapabiliriz diye düşünürken iş bulduğumuz şirketten arıyorlarmış gibi ben aradım ailesini ve ikna etmeye çalıştım. Olmadı olmadı… O da çok kötüydü bu durumdan dolayı ve elinden hiç bir şey gelmiyodu.

Tamam çok aşıktın anladık ilerle biraz