gececi tayfa toplanın aşk hikayemi

neden bilmiyorum ama..
bu şarkı. http://www.youtube.com/watch?v=P7IbQyG9PL4

evin sokağına girdiğimiz de garip bir duygu kapladı içimi.
neden bilmiyorum.
ama farklıydı..
göğsüme bir şey oldu bir anda..
buz gibi bir suya atladığınızı düşünün..
bir süre sonra göğüz kafesinizi hissedemezsiniz..

arabadan inmek istemedim bir an için.
aracı kullanan görevli arkadaş bile ne olduğunu sordu..
bir sıkıntı olmadığına emin misiniz dedi..
evet dedim..

indim.
kalbim hızlandı neden bilmem.
belki nathalie yi öyle üzgün bıraktığım için dedim...

sinirliydim çünkü..
üzgündü o...
dayanamamıştım belki de..

ama ayaklarım hareket etmiyordu..
kalbim öyle bir hızlanmıştı ki..
şöyle diyelim..
hani bir sınavdasınızdır..
hoca arkasını dönmüşken arkadaşınız kopya kağıdını size uzatır ve siz kağıdınızın altına koyarken hoca dönmüştür..
o anlık kalp krizi..

ya da kazanamayacağınızı bildiğiniz bir kavgaya en yakın iki arkadaşınız ile koşarken..

yürüyemiyordum.
biraz durdum...

ne olursa olsun o benim güzelim..

nasıl kıyarım ben ona?
etrafa baktım...
bir kaç yaprak kopardım.
uyduruk yapraklardı.

amacım şaklabanlık yapmaktı..
nathalie kapıyı açınca yüzüne doğru üfleyecektim..
ya da fırlatıp aradan ben çıkacaktım..

kapıyı arkadaşı açarsa yatağında uyandırırken üstüne dökecektim..
sarılarak özür dileyecektim üzdüğüm için..

topladım , üstümü umursamadan..
yukarıya çıkıyordum yavaş yavaş..
söyleyeceğim cümleleri geçiriyordum aklımdan..

kapıya geldim..
kapıyı çaldım elimle..
hani karizmatik olacaktım ya..
hani o havalı filmlerdeki gibi...

şans..
o anda ışık söndü..
beklemezsiniz zaten..
bazen kötü bir şey olur..
küçük bir şey göstergesidir..

bazen ise önünüzden küçücük bir bebek geçer mesela..
size gülümser..
ve bir telefon gelir size..
sizi en mutlu edecek olabilirliği olan bir şey düşünün mesela..

ışık söndü.
iki elim yapraklar ile dolu..
kapı açıldı ..
bir kaç saniye , belki de sanise sonra ışık yandı..
nathalienin ev arkadaşıydı..
beni görünce kapıyı öyle hızlı itti ki elimdeki bütün yaprakları fırlatıp kapıya fırladım.

ayağım sıkıştı kapıya...
çat diye açıldı ama kapı..
o anın etkisi..
sadece bir etki-tepki meselesiydi..
aklımdan en küçük kötülük geçmiyordu..
şaka yapıyor sanıyordum hatta..

kapı açıldı , ama ne açılma ...
o hızla kız geriye doğru fırlamıştı.
kapı ise arkasındaki bir şeye çarpmıştı..
kız kafasını geriye çevirdi.

salonun olduğu kısımdan gibtiğimin cezayirlisi çıktı..
nathalienin odasından ise ,
evet doğru..
gibtiğimin fransızı ...

ne olduğunu bile hatırlamıyorum..
kalbimin ne kadar zorlandığını hatırlıyorum sadece ...
gibtiğimin fransızının arkasından nathalie..
gözleri şişmiş..
ağlamış belli ki..

gözlerim sulanmıştı..
ayağım acımıyordu artık..
her şey tamam ..
bu kız saftı..
ama bir an sonra fark etmiştim ki nathalie nin üstünde benim hediye ettiğim geceliği vardı..

bu ne demekti?
hatırlamıyorum.
zaten şuan bile iyi hissetmiyorum kendimi..
ne kalbimi , ne de başka bir şeyi hissedebiliyorum şuan..

o anı hatırlamıyorum ama hatırladığım kadarı ile gibtiğimin fransızını duvara yapıştırıyordum.
sonra ne oldu bilmiyorum..
arkamdan birisi vurdu.
tuttu daha sonra beni.
üzerimdeki takım elbise yırtılmıştı daha sonra gördüğüm kadarı ile..

bildiğin deli gibi kavga ediyorduk..
belki de benim dayak yediğim ender anlardan birisiydi..

kızların çığlık sesi geliyordu kulağıma..
darbeler hatırlıyorum bir kaç tane de..

derken arkamda beni tutan gücün çekildiğini hissettim.
elim öyle bir gitti ki gibtiğimin fransızına..
tek bir hamle ile yere düşmüştü..
ayağımda ayakkabı..
yüzüne tekme attığımı hatırlıyorum..
geriye döndüğümde ise gibtiğimin cezayirlinin kafasını girişteki dolaba bir çocuk vuruyordu..
o an bir imge geldi ..
bu çocuğu tanıyordum ben..
o çocuk benimle kavgaya girmiş olan türk çocuktu..
hani herşeyi ayarlayan..
nathalienin üst komşusu..

ve kapıdan içeriye bakan 2-3 tane orta yaşlarda insan..

daha sonrasını hatırlamıyorum bile..
bir an sonra içeride 6-7 kişi vardı.
beni ve çocuğu tutuyorlardı..

nathalie gibtiğimin fransızına bakıyordu..
sonra bana baktı..
gözlerinden yaş akıyordu..
yanıma yaklaştığını hatırlıyorum..
ve ettiğim küfürleri..
türkçemi..
ingilizcemi..
bilmiyorum..
hatırlamıyorum da..
yalnızca ettiğim küfürleri..
ve kalan son gücümle etrafımdaki kalabalığı nathalie ye doğru ittiğimi..

dışarıya doğru gidiyordum..
bir yerimden kan geliyordu.
ama nereden.
hala bilmiyorum..

kapıda beni durdurmaya çalışan bir kaç insan..
sonradan öğrendiğim kadarı ile türk çocuklar ve kızlar...

o andan aklımda kalan birde kapıdan çıkışım..
sokağa bakan kapının kırılması..

ve dışarıda ki buz gibi havanın kanlanmış yüzümden ciğerlerime doğru gidişini...

Artık bazı şeyler için ne gücüm kaldı ne başka bir şeyim.
neden böyle oldu bilmiyorum , kontrol edememek.
işte bana bu dokunuyor.

perşembe günü kostaydık.
kimin nereye , nasıl geleceğini öğrendik.
sabah otele geçtim sahil şeridindeydi.
isimleri vererek yardım istedim görevliden.
bilgileri paylaşamayacağını söyledi..

bir arkadaşı olduğumu odasına çıkmak istemediğimi burada konuşacağımızı söyledim.
bir süre durdu , şuan burada değiller dedi.
tamamdır bekleriz.

1 saat boyunca tek başıma otelin karşısındaki tavernada oturdum.
öğlen saati.

1 saat sonra kuzenim ve arkadaşımız geldi.
adanın öbür tarafına gidelim akşam gelecektir diye..
zorladılar ve adanın öbür tarafına gittik araç ile..

saat 6 gibi tekrar merkezdeydik..
üstümü değiştirir değiştirmez oteline doğru yola çıktım.
10 dakika yarı yürüyerek , yarı koşarak otele vardım..
kuzenim ve arkadaşımızda yanımdaydı..
ama benim o kadar gerimde kalmışlardı ki.

etrafa bakındım..
kimse yok.
içeriye girdim.
sordum , aynı cevap..

dışarıya çıktım..
gelene kadar oturacağım.
hani hayatının aşkı ya o.

tavernada oturduk.
oturur oturmaz otelin köşesindeki pastaneden çıkan insanlar dikkatimi çekti.
bir adam , arkadasından annesi.
ayağa kalktım oraya doğru yürüyeceğim.
kuzeni.
20 li yaşlarda sarışın bir çocuk.
ve nathalie..

her zamankinden daha bile güzel..
daha bile farklı..
yüzü..
renk gelmişti yüzüne..
ama eski neşeli halini göremedim sanmıştım..

tam kaldırıma adımımı attım kuzenim omzumdan tuttu.
arkadaşımız ise önüme geçti.
ne olduğunu bile anlamadım.
hayatın ironisini böyle yaşayacağım aklımdan geçmezdi.

ne dedim.
dur dedi.
ne var.
bak dedi.
neye.
dikkatli bak.

çocuk nathalieye sarılıyordu..
nathalie ise bir dondurma yiyordu.

yürümeye zorluyordum kendimi , bu kadar kolay mı her şey?

önleri açıldı daha sonra.
açılmaz olsaydı keşke..
anlık kalp krizleri der dalga geçerdim hep.
o an kalbim yoktu ki kriz olsun..

şuan bile ne kalbim kaldı ne de başka bir şeyim.
hep mutlu kalalım derdim ya.
mutlu kalmak lazım bile diyemiyorum artık.

nathalie bir elbise giymişti.
kapıldığım için yine farkına varamamışım olan bitenin.

elbise güzeldi beyler.
ama garip olan şey o elbisedeki çıkık alandı.
karnıydı.

o kadar zayıf birisinin öyle bir karın için tek bir şansı var.
ve benim başıma gelmişti.
küçük bir şişkinlik.

o anda farkına vardım.
sarılmalar.
gülmeler.
o bebek benden değildi.
matematiksel olarak imkansızdı.

bağırmak istedim.
ağlamak.
o an hatırlamıyorum bile.
kalbim bile sağ taraftaydı herhalde.
çünkü hissedemiyordum.

soğuk bir duş etkisimi.
bir daha hayatımda böyle bir şeyi ne yaşarım.
ne görür.

oturamıyorum bile.
boğazımdan lokmalar bile geçmiyor.

o günden beri.

ne tatil kaldı ne başka bir şey.

beni öyle bir tutmuşlardı ki.
otele girerlerken bile kılımı kıpırdatamadım.
yalnızca bağırdım.
evet ağladım da.
her şey olup bitmişti.

boşver diyordu biri.
benmiydim.
başkasımı.
bilmiyorum.

artık ne gücüm var ne başka bir şeyim.

bir bebek.
benim sahip olamayacağım bir şey.
benim olmayan bir şey.
benim dediğim kıza.
ona.
benim sahip olduğumu sandığım şey.
hiç benim olmamış aslında...

hiç bir şey hatırlamıyorum.
sadece otele döndüğümüzü.
nasıl.
kiminle.
bilmiyorum.

yatırmaya çalışıyordu bir kaç kişi beni.
gidelim dedim.
gidelim..

bir kişi çıktı odadan.
başka birisi bana bir bardak su verdi.
sonrasını hatırlamıyorum bile.
gece boyunca yanına gidelim bile demişim.

küfür bile edemiyorum.
çünkü bir kaç gün yalnızca küfür vardı hayatım da.

ve gittik.
o sabah ayrıldık kostan..

o günden beri nerelerdeyiz bilmiyorum.
izmire yeni geldik.
artık ne gücüm kaldı ne gülüşlerim.
aldığım nefesler bile zor geliyor bana.

dedim ya .
ne kalbimi hissediyorum.
ne kendimi..

artık her şey bitti.
aptal yerine konmak mı koydu bilmiyorum.
ama her şey ile bende bittim.
hayatımın bile bir anlamı yok artık.

içimi bile dökemiyorum baksanıza.
şahin de olmasa bu satırları bile yazamayacağız.

her şey bitti.

yalnızız evet.
hepimiz yalnızız.

inancınızı kaybetmeyin yine de.
belki böyle şerefsizlikler sadece bana denk geliyordur.
belki siz gülersiniz..

belki de bunları söylememin anlamı bile yoktur.

ama.

kelebeklerin ömrü gördüğünüz an kadardır ve hepimiz bir daha onları asla göremeyeceğimizi biliriz..