geçen gün kendimi siktim

bir bilgisayar programı içinde tamamen yazılımsal olduğumuzu düşünüyordum. hep belirli döngü vardı. maslow'un temel ihtiyaçlar listesinin dışına çıkmanız kolay değildi. yapacak fazla bir şey yoktu ve artık yapacak bir şey kalmamıştı. sanırım maslow tanrıydı ama çaktırmıyordu. dilaraya güzel sözler söyleyip ona olan aşkımı dile getirdikten sonra kendimi gibmeye devam ettim. zaten yapacak pekte bir şey yoktu.

reserved okunur gibi

bu baslik tutar rezerve

yerimizi alalım

reserved

pek sevmem ben tiyatro oyunlarını. sahnede kahraman olur bazen oyuncular, rollere bürünürler. bittiğinde ise sigarasını yakıp o loş evlerine doğru yola çıkar ve zıbarır yatarlar. benliklerinden ödün verirler bana göre. sonra işte geçen yine kendimi gibiyorken aklıma geldi bizim benliğimiz yok ki ulan! hayat tiyatrodan ibaret, farkında olmadan atıldım sahneye ve kıvranıyorum şimdi, indirin beni burdan lütfen. roller çok kısıtlı ve sıkıcı, ben ben değilim düşündükçe.

özentilik vesaire gibi kavramları üretmişsiniz sağolun, rollerinizi daha rahat sahiplenip oyuna daha sıkı sarılmak için. oysa ki ne gitar çalan ve kitap okuyan adam sensin ne de uyuşturucu kullanan ne de üniversite okuyan. düşündükçe sen, sen değilsin. fakat maslow abimizinde dediği gibi domine etmeli ya da domine edilmeliyiz, sahneden elbet ineceğiz. hayatın neresinden dönülse kardır.

reserved

aşağılık duygusunun temel nedeni koşullu sevgidir. bundan kurtulmak için birey mükemmelliyetçiliğe yönelir, statü sembollerine bağlanır. bense kendimi gibiyorum.

reserved

rezreved

sebebi yok işte anlayamıyorum. çok özür dilerim. yardımda etmiyorsunuz. kimden yardım beklediğimide bilmiyorum. bir üniversite kazanıp öğrenci hayatı mı yaşayayım? işe atılıp para mı kazanayım? ne olacak? ya sonra? tüm bu döngü neyin uğruna?

iyi yaptın şampiyon. aferin sana.

reserved

uzun zaman oldu. değerlere ve idealara kapılmayacağım, insan bunlara tutundukça avutuyor kendini, aptal aptal gülümsüyor. muhtemelen kendimi gibmeye devam edeceğim fakat asla ve asla kapılmayacağım değerlere ve idealara. dalga geçeceğim yine içimden insanlarla zira çok sıkılıyorum ve mutsuzum. çevremde zeytinyağı gibi üste çıkmalarınız ve işgüzarlılarınızın farkındayım fakat ses çıkarmayacağım. aptal debelenişleri görmek harika oluyor.

bu bir hikaye değildi. benim kendi kendimle konuşmamdı, hayatımdan kesitlerdi. yazmadığım bir sürü şey var fakat önemi yok zaten. bundan sonrada yazmam. okuyanda olmaz zaten. hesabı esas sahibine uzun saçlı bateri çalan arkadaşıma bırakıyorum. (zaten onundu)

arada harun kolçaktan - gir kanıma adlı parçasını dinleyebilirsin panpa kendine getiriyor insanı

sonunda bu da oldu yani

reserve

ne içtin lan

Hiç uğraşmasaydın bir telefonla gelirdim gibmeye

maslow'u kim öğretti lan sana