hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

senin ben o aşık olduğun kızı üvey kardeşinide yanına alıp gibeyim züt madem bitirmicen ne gibime hikayeye başlıyon? milleti hüzünlendirip gitmeni engelliceğini mi sandın gibtir git bin gelme bi daha buraya

beyler devamı yarın amk,

yalnız şöle bir sorun var..

yarına kadar muhtemelen gitmem için gereken 15 bin entry tamamlanmış olacak..

sonra devam edersem beni linç eder o binler..

bilmiyorum amk.

nese binler şimdiden hoşçakalın ve dinlediğiniz için çok saolun amk..

iyi çocuklarsınız, iyi geceler

kafeden ayrılırken bana, keman derslerine devam edip etmediğimi sordu.

ben de arada gittiğimi söyledim. halbuki annemin rahatsızlandığı o hafta hariç hiçbir dersi kaçırmamıştım binler.
o hiçbirine gelmemişti.

laf olsun diye ben de . "peki sen gidiyor musun" diye sordum..

o da kemanın ona çok zor geldiğini bi de derslerin yoğunluğundan dolayı artık devam edemeyeceğini söyledi. belki gitara başlarım diye de ekledi.

bir de bana "sen sakın bırakma, sen de öyle bir ışık görüyorum." diyerek de gülümsedi.

o tatlı gülümseyle söylenen ne olursa yapmaya hazırdım beyler.

aramızda sonradan yaşanan tüm olaylara rağmen onun sözünden dışarı çıkıp da kemanı bırakmayı hiç düşünmedim.

o akşam tam ayrılırken bana döndü ve dediki " arada seni dinlemeye gelirim belki kulübe, senin telefonun ben de yok versene, uğramadan ararım seni."

sonra o da bana söyledi.

ve o gece ona ilk mesajımı attım beyler.

rezerve. yarım kalan diğer hikayeye gidiyorum dönücem.

devam et kanka hadi güzel hikaye merak ettim walla

doktor çocuğu yaptı, sonra kadını elinde çocukla geri postaladı
başka ne olacaktı am.k

hikaye fena değil 15 bin entry kasan binler eleman hıkayesını bıtırsın öle 15 bin yapın bari aq.gibilen biz oluyoruz*

sütlü kahvede çok sıcak bir ortam oldu beyler.

2 saat boyunca bol bol güldük, yedik içtik sohbet ettik. ben gözlerimi ondan alamıyordum sadece. tek derdim oydu o an.

onu bakışlarımla rahatsız etmekten çekiniyordum.

1 aydan uzun zamandır hep o anın hayalleriyle yaşamıştım. mümkün olduğu kadar tadını çıkarmak istiyordum.

o dakikalarda aklıma ne babamın bizi terk etmesi, ne ömrüm boyunca annemin çöküşünü izlemek zorunda kalmam, ne de yaşadığımız ekonomik sıkıntılar geliyordu.

ben de gayet normal bir üniversite öğrencisiydim işte. arkadaşlarımla sohbet edip, gülüyor ve bir kızdan hoşlanıyordum.

tekrar, tekrar söylüyorum amk: hayatımın en mutlu dakikalarıydı.

ve ben kendimi o dakikaları yaşadığım için çok ama çok şanslı hissediyorum beyler.

devam et bin

@165 çok yavaşsın bin

http://imgim.com/fd9c5240.jpg

söyleşi boyunca pek konuşmadık. arada şahan'ın esprilerine gülerken "çok komik." dimi der gibi yüzüme baktı sadece o kadar.

benim içimi yine o ilk keman dersinde onu telde gülerek konuşurken kapladığı his kaplamıştı. ama bu defa daha umutluydum lan.

ben aşkımdan cayır cayır yanıyordum ama o da en azından bana karşı boş değildi sanki beyler. bu bile bir şeydi amk.

söyleşi bitti dışarı çıktık, yağmur başlamıştı.

kızın yanında 2 tane arkadaşı daha vardı "biz sütlü kahveye gidiyoruz, isterseniz siz de gelin bişiler içelim." dedi bize..

bu arada sütlü kahve istanbul üniversitesi gençliğinin vazgeçilmez mekanlarındandır amk. laleli'de sıradan bi kafe aslında altı üstü.

bizim kankalar iyi çocuklardır ama bu konularda hepsi malın önde gidenidir. "bizim 4'te ders var ya gelemeyiz." dedi amcıklar.

o sırada bizimkilere dönüp öle bi bakmışım ki hala arada anlatır dalga geçerler benle.

bi şey söyleyince "tamam hemen o günkü gibi bakma lan." falan derler.

ben hemen kıvırdım tabi, gelin lan "notların hepsi fotokopicilerde var nasılsa amk." dedim ve bizimkilerin jeton düştü 1 fire vererek meşhur sütlü kahveye gittik beyler.

daha sonradan kızla konuşurken ilişkimize başladığımız gün olarak o günü seçmiştik..

yazdıgın her entryını sukuladm bin ama yatmam lazm

sakın anlatımı kesme

reserved

devam bin

şahan söyleşiye yarım saat kadar geç geldi.

keşke daha geç kalsaydı amk. hatta herkes gitseydi bi biz kalsaydık onla o koca anfide.

onunla ilk defa orada derinlemesine sohbet etme imkanı bulabildim.

okuduğu bölümü, tuttuğu takımı, doğum gününü, en son okuduğu kitabı, en yakın arkadaşını, jazz sevgisini ve italyanca'ya olan aşkını o yarım saatte öğrendim.

hani klişe bir soru vardır ya " zaman makinası icat edilse hangi zaman dilimine geri dönmek istersiniz diye?"

ben hiç düşünmem binler tam olarak o yarım saate dönerim ve ömrümün geri kalanını o anfide geçiririm amk.

bir gün hiç beklenmedik bir anda tekrar gördüm onu..

ana kampüse "şahan gökbakar" söyleşiye gelmişti. o yıllar recep ivedik falan yok. daha düzgün bi imajı vardı o adamın..

bölümde de de ilk sene ders araları çok uzundu. boş boş oturup kantinde ders bekleyeceğize kankalarla kalkıp söyleşiye gitmeye karar verdik amk..

istanbul üniversitesi hukuk a1 anfisini bilirsiniz beyler. ya da ne biliyim belki bilmezsiniz amk anlatıyım lan..

kankalarla "açık tribün" deriz biz oraya.. bir stadyumun açık tribünü kadar büyüktür çünkü lan.

neyse gittik söyleşiye, şans mı artık kader mi ne derseniz diyin beyler..

anfide yer aramak için yukarıya doğru çıkarken onu gördüm. ayakta arkasını dönmüş montunu yerleştiriyordu, sonra bana doğru döndü ve bir an duraksadı ve gülümsedi.

o an isteğim olmuştu binler. o artık sadece benim için gülümsüyordu. eliyle işaret yaptı "gelin gelin boş yer var." burada.

çok heyecanlı gidiyo duygulandım be hocu bir gözüm tezek reyiz de bir gözüm sende devam et

doktor anneme her zamanki ilaçlardan yazdı. annem ilaç içmekten nefret eder.

çünkü doktorun yazdığı ilaçların bazılarının halüsilasyon gibi yan etkileri var.

bir defa o yüzden gece tüm apartmanı "evin içinde bir hırsız bıçakla dolaşıyor." diye ayağa kaldırmıştı binler.

bu arada annem 20-30 yaşları arasında gayet sağlıklı, normal bir insandı.

babam ondan boşanıp, polonya'lı kadından çocuk doğurduktan sonra bu hale geldi diyebilirim.

2001 yılında dedemi kaybetmemiz ve dayımında iş icabı sürekli yurt içi gezilere çıkması onun çöküşünü hızlandırdı. etrafında benden başka kimsesi yoktu çünkü.

mahallede de "doktorun amerikada çocuk yapıp, istanbul'a yolladığı kadın" diye anılması da onu çok etkiledi.

neyse ilaçlarını da malum halüsilasyon korkusuyla içmediği için o dönem annem ve benim için zor geçmişti.

işin içine bir de benim o bahsettiğim kıza duyduğum aşırı özlem girince tamamen çekilmez bir dönem olmuştu.

ama ondan sonraki 4-5 ay hayatımın en güzel günlerini yaşadım binler.

hadi be amcık az hızlı anlat