Hay ben böyle hayatı gibiyim

Bitti mi pnp

Bune hiamina

http://www.imgim.com/14722271279191680438170.jpg

not tam olarak buydu beyler. oturduğum koltukta kala kaldım. hıçkıra hıçkıra ağlamaktan halsizleşene kadar ağladım. dolaba zor zar yürüdüm, içmeye birşey vardır diye. 2 tane bira çok azda rakı vardı. rakıyla birayı karıştırıp içmeye başladım. bir elimde not diğer elimde rakı / bira karmaşasının olduğu kadeh. tadı çok acıydı beyler denemeyin, ama o an ne kadar acı olursa olsun benim içimi daha fazla yakamazdı. kahrolmuştum. binlerce defa okudum o notu. "affet ben seni affettim" diyordu. attığım tokat için affetmişti. beni ben onu ne için affedecektim ? edilen hakaretlere dayanamayıp hayatta en çok sevdiği şeyden vazgeçirilmek zorunda olduğunu mu ? neyi affedecektim beyler ? kızamadım. kendimi cami avlusuna bırakılmış bebek gibi hissetmekten alıkoyamadım kendimi. günlerce o koltukta elimde o notla oturdum, ne bir acıkma ne bir susama ne uyku hali sadece kitlenmiştim, gözlerim sürekli doluydu. bazen boşalıyordu yaşlar. kaç gün oturduğumu yemin ederim bilmiyorum. kalktığımda dizlerim tutmadı. yüzüm çökmüştü, zayıflamıştım beyler 1 hafta içinde bambaşka biri olmuştum. telefonum geldi aklıma. arayacaktım. aradım...

Soluksuz okudum hepsini be ne biçim hayat bu kardeşim allah sabır versin üzerinden ne kadar geçti bu olayların merak ettim aq benim zütüm yemez hatırlaya hatırlaya yazmak

Rezerve 44

Rezerve

taksiciye "dayı sigara içebilir miyim" dedim. babacan adamdı, bembayaz saçları, bıyıkları vardı. "iç yeğenim" dedi. yaktım bir sigara belkide anlamıştı halimi. gözlerim hep doluydu, tenim bembeyaz, göz altlarım mor bile değildi artık siyaha bürünmüştü. yıkık dökük birşeydim. bir sigara içtik, evin önüne gelmiştim. parayı uzattım, ağzımda sigaramla zorda olsa taksiden indim. sokaktaki çocuklar bile sevinmişti beni görünce. ama hiçbirinin başını okşamak istemiyordum. gelip geçerken "at bakayım bi pas" dediğim o çocuklar bile buz gibi geliyordu bana. zor be beyler çok zor. "sonra görüşürüz gençler" dedim çocuklara aralarında birşeyler konuşa konuşa gittiler. kapıya kadar gelmeye başardım, anahtar kapının üzerindeydi. hasta heralde o yüzden kapıda bıraktı dedim. odaya girdiğimde göremedim. mutfağa baktım orda da yoktu. odaları teker teker gezdim göremedim onu beyler. çıldırmak için yeterince güçsüzdüm. oturdum o gibko sallanana sandalyeye ilk günü getirdim gözlerimin önüne düşündüm. ayaklarımı masaya uzattığımda ayağımın dibinde kayan birşey olduğunu farkettim. bir kağıttı beyler. bir not, bir veda notu.

1-2 gün daha hastanede yemeden içmeden, arada kaçamak tuvalette sigara içerek takıldım. biraz toplamıştım ama tamamıyla kendimde değildim henüz. fero hala yanımdaydı.

- begüm evde mi ?
+ evet kardeşim sen dinlenmene bak
- gitmem lazım fero kusura bakma
+ gönderemem
- karşımda durma fero ezer geçerim

biliyordu, geçerdim. annemi ezip geçmiştim ulan ben. konu begüm olduğunda değişiyordum ben. gidecektim, zar zor ayağa kalkıp serumu çıkardım kolumdan. köşe bucak kaça kaça hastaneden çıktım. ferodan tokatladığım 20 lira ile az ileriden bir taksiye binip eve doğru yola koyuldum. begüm evdeydi, konuşacaktık. belki hala toparlayabilirdik. yaşadığım ilçe bu sefer bambaşka geliyordu gözüme. aşkla elele gezdiğimiz sokaklar sanki acıyla haykırıyor gibiydi. bulutların, güneşin, çocukların, bigibletlerin, parkların aslında benim için hiç bir önemi kalmadığını farkettim. sadece acı veriyordu. gözlerimi kapatıp başımı koltuğa yasladım, aslında birşey görmek istemiyordum. görmek istediğim tek şey begümdü. onu görmeliydim, sarılmalıydım herşeye rağmen. bizim ilişkimizin temeli zaten birbirimize koşulsuz şartsız destek vermemiz, olanları giblememizdi. düzelirdi inanıyordum aq.

Ben böyle işi zikeyim

Başın sağolsun

ağlamayı keserek "evet, aldırdım" dedi..

beyler o ana dair sadece şunu hatırlıyorum "neden" deyip bacaklarının üzerine doğru bıraktım kendimi. uyandığımda hastanedeydim. kanlar, serumlar havada uçuşuyordu. kafam biraz yerine gelir gibi oldu, başımda çok sevdiğim çocukluk arkadaşım feridun vardı.

- fero gitmem lazım
+ agacım yat daha iyi değilsin, yenge evde rahat ol
- fero tutma be
+ kardeşim...

kalkmayı denedim yemedi beyler. tükenmişim. aslında gidip ne yapacağım ? hayatınızda kaç kere baba adayı oldunuz ve kaç kere haberiniz olmadan bu elinizden alındı beyler ? kaç bebeğin günahına girdiniz ? bunlar inanılmaz acı şeyler. eğer adam iseniz karşınızdaki insanı seviyorsanız öyle canınız acıyor ki. işin taktan yanı bir daha asla baba olamayacak sevdiğiniz insanla ortak bir cana bakmayacaksınız. gözlerimden yaşlar süzüldü, fero sildi. ben ağladım, fero sildi. o gece sadece ağladım beyler. erkeklik gururuna sokayım, hayatım başıma yıkıldı. o güne kadar hiç böyle ağlamamıştım. millete göre dağ gibi adamdım, devrildim beyler. begümün ilk ağlamasında sarsılmıştım, gülüşüne aşıktım onun gözyaşları sarsmıştı beni. annemin dedikleri kökümle toprağımı ayırmıştı. yine bile tutanabilirim yapabilirim diyerek gittiğim o evimizde baba olamayacağımı, benim çocuğumu aldırdığını, hayallerinden vazgeçtiğini söylemişti. çok istiyordu beyler kendi bakabildiği, sevdiği kişiden çocuğunun olmasını çok istiyordu. neden yaptı ulan o zaman dedim, isyanımın bini bir paraydı.

Of avradini skeyim be of aksam aksam yaktirdin yaz BREZzırs yaz yaz lan yaz

Tezzzz okucaagimmmmm

Derdimin ızdırabını gibeyim dedirttin Eyvallah

Hadi yaz amk

"Yoksa dedim ?" beyler belki cevabıyla benim sorum arasında 5 saniyeden fazla bir süre yoktu. ama o 5 saniye bana hayatımın en uzun anı gibi geldi. demiştim ya beyler, hayatta 2 şeyi çok istiyor diye. birincisi ev almaktı, ikincisi çocuk. beni tanıyordu, "olursa olur aldırmayız, aldıramayız ben o günaha giremem, senide seviyorum" diyordum oda "aldırırsam bir daha asla çocuğum olmaz" demişti. ondan sonra her sevişmemizde korkmuştum, evlilik yoktu ufukta çocuk olduğu için evlenmeye kalkarsam da kendini kötü hissedecekti. hep olabildiğince korunmaya çalıştım. (doğal yollarla) sonra beynimde şimşekler çaktı beyler. maksimum 1 bucuk 2 ay önce evlilik muhabbetini açmıştı, bozuk atmıştı. düzeltmek için gezmeye gitmiştik hatırlarsınız. kanımın buz kestiğini, dünyamın başıma yıkıldığını, hayallerimin altında kaldığımı hissettim beyler. anlayamazsınız o duyguyu. tükendiğimi hissetim. ölmek istedim beyler. elimizde son bir şans vardı sadece bir çocuğumuz olacaktı, büyük ihtimallede onu aldırmış, hayallerimize hayatımıza bir son vermişti. bunların hepsini 5 saniye içinde düşündüm. eğer aldırmışsa gideceğimi biliyordu, yapamayız demiştim defalarca.

hiç geleceği yoktu beyler. her yere beraber gittiğim, en güzel kafaları beraber yaşadığım, sabahlara kadar sevişip sabahına mükemmel bir huzurla yanında uyandığım kadın bambaşka biriydi. sanki duygusuz sanki ruhsuz.. ağlıyordu evet ama niye olduğu yine kayıptı. boynuna sarıldım, içime çektim kokusunu bir süre. kanım üzerine gelmişti, onu görünce çıldırdı, üzerindeki geceliği çıkarıp fırlattı avazı çıktığı kadar bağırdı

- ne istiyorsunuz lan benden sen, annen, çevremiz ne istiyorsunuz aq
- uzak durun lan benden gidin oğlum başımdan bela mısınız lan bana ? hayalimden hayatımdan vazgeçtim lan ben sizin yüzünüzden. senin yüzünden senden vazgeçtim lan ben. neyin sevgisi lan bu gibtirin gidin lan artık.

10 saniye içinde kurduğu cümlelerin en dibine kadar indim. "hayalimden, hayatımdan vazgeçtim" , "senin yüzünden senden vazgeçtim".. inşallah düşündüğüm şey değildir dedim kendi kendime. kısa süre içinde allaha ne kadar yalvardım bilmiyorum. içimde düğüm düğüm birşeyler vardı. yapmamış olsun dedim, bunu bana daha doğrusu bize özelliklede kendisine yapmamış olmasını diledim allahtan.

rez hizli yaz

rezerve