hayatta hep arkada kalan oldum

koşa koşa yağmur altında eve geldim.
kafam önümde apartmana girdim.
inşallah kimseyi görüp de selamlaşmak zrounda kalmam dedim kendi kendime.
çünkü çoğunuzn dediği gibi, biraz düşünmeden hareket etmek, selam falan vermek istiyor,
ama bundan da deli gibi korkuyordum.
bilmiyorum, saçma ama çekingenliği bir türlü atamadım.

koşa koşa apartmana çıktım ve alelacele anahtarı aradım,
hemen açtım, ayakkabınmı çabucak çıkardm,
arkamda kapı tıkırtısı duydum, sanırım bir komşuydu,
onu görmemek için
hemen daldım ve
kapıyı çabucak ama yavaşça kapatıp pc başına,
tek dostuma koştum...

bilmiyorum
neden böyle oldu,
neden dün düşündüğüm açılmayı beceremedim bilmiyorum
dün karar verdim özellikle sizin yazdıklarınızdan sonra ama olmadı,

olacak gibi oldu belki ufak şeyler başardım ama olmadı amk

beynim yap derken deli gibi korktum,
kafamı kaldıramadan,
belki dünkünden, öncekinden daha
taktan , yenilmiş ve berbat döndüm.

aynen öyle oldu,
yenilmiş
taktan
berbat...

okula gitmeyi koymuştum kafaya,
orada en azından 3-5 kişiyle selamlaşmak filandı aklımdan geçen,
düşün amk pici

sıradan bir iş benim için başarı oldu gözüümde.
nasıl böyle oldu bilmiyorum,
ne ara koptum böyle insanlardan

siz ciks hikayesi, film tadında okuyorsunuz da;
duygulandım üüldüm diyorsanız da

peki, peki ya ben?
yaşamak, bizzat acı tadını almak, korkmak, tiksinmek
midesi bulanmak yanlızlıktan ne demek?

evet gittim okula,
uzun süredir erken kalkmamıştım.

zaten 3-4 gibi yatmaya alıştığımdan
dünyam gibilmiş haldeydi,
sabah-akşam karışmış, adeta yaşlı ayyaşlar gibiydim.
abartmıyorum.
sabah kalkmam 2-3 oluyr
gece de bazen sabah ezanına kadar ,
olmayan hayatımı olmayan sanal alemde yaşamaya çalışıyorum.

bu asosyal hayatımın ve insanlarla ilişkiye girmekten çekinmemein sebebi,
çocukluğuma , ilk çocukklu yıllarıma dayanıyor belki de.

evet amk kimse okumuyor,
bu saatte. emin olun daha mutlu oluyorum,
anlatırken rahatlıyorum ama sizin acıyarak bakan mesajlarınız benim iflahımı gibilmiş hale getiriyor.

15-16 yaşındaki bebe, ki bunu aşağılamak için söylemiyorum
bana gel senle dolaşalım diyor,
işte bu hale geldim.
kendime acıyorum, bu hayata avıyorum amk.
taku takuna bir ömür.

@1 senin ben babanı gibeyim. çocuk yapmayı biliyorlar yetiştirmeyi bilmiyorlar. ondan sonra toplumda böyle asosyal binler gelişiyor. insan çocuğuna salak, aptal yapamazsın der mi? senin sülalen komple huur çocuğuysa sen ne yapcan panpa.

neyse zar zor kalktım, hatta ders saatini bilmiyordum,
soracak telefon nosu da yok.
önce okulu aramayı düşündüm, ama neden bilmiyorum ondan da çekindim.
aklıma şu düştü
"kadın demesin sen kaçıncı sınıfsın daha ders saatini bilmiyorsun"

belki demezdi ama ya derse, ya terslerse?
gibtiğimin 19 yılı, belki 20 hep bu soruyu sormakla mahvoldu.
ya azarlarsa, ya gülerse.
hani okuda sorulan sorulöarı bilen ama
korkusundan cevapları veremeyenler vardır ya o bendim işte.
hani kimseyle şakalaşmayan, biri kafasına vurdumu karşılık vermek yerine kafasını eğen mal
o bendim amk,

karşılık vermezdim, ya bir daha vurursa yok gülerse, o gibim bu gibim.

neyse amk kalktım, 10 buçukta olan derse, 8 bçukta gittim.
2saat mal gibi erken gittim.
eskiden de ödevleri soramazdım,
hoca da kızmasın diye 10 sayfalk ödevi, 30 sayfa yapardım
ödev yaparken çektiğim acı, soru sorarken çektiğim acıdan daha azdı.
daha doğrusu sorun, iletişim kurmak değil,

kurmadan önce 45 kere düşünmemdi,
önce kafamda onlarca cümle kurardım,
hocanın yanlız olmasını beklerdim,
durmasını beklerdim,
boş olmasını beklerdim.
beklerdim
beklerdim.

o sırada biri koşar, hocam şöyle böyle,
araaya da girmezdim,
hep önüne kaynanan olurdum ama.

ben 465 kere düşünüp sorana kadar, elin gözüaçığı her haltı yapardı.

ne mal adammışım diyorum sekiden ama,
şimdi de farkım yok.

şimdi he top oynayan şakalaşan,
mahallede tur atan kızlı erkekli grupları görüyorum,
yakan top oynamadım mesela,
bu oyunu kızlar faan da oynardı,
bir şekilde futbol falan onamışlığım var önceden de söylediğim gibi,

kızlardan ölesiye çekindiğim için hep oynamak istedim ama oynamadım.

çelkinirdim kızlardan ama öyle çok isterdim ki onlarla konuşmak oyun oynamak vs.

şimdi öylelerini görünce içim cız ediyor,
deyim olarak değil gerçekten içimden şöyle bi sızının geçtiğini hissediyorum.
küfür ediyorum arada hayata ama suç onda değil...

@1 bende öyleyim panpa iddaa oyna bütün gün maç takip edince unutuyon

@1 bende öyleyim panpa iddaa oyna bütün gün maç takip edince unutuyon

ve okula gitmek de derdime çözüm olmadı.
sessizce döndüm yine...

okula gidişim zaten bir facia oldu, herkes öyle yabancı, öyle uzak geldi ki; bu dönem kayıt yenilemek için bir kere
2 kere de derslere baktım çıktım o kadar.
o kalabalığın içinde yanlızlığımı daha çok hissettiğim için 2 gidişim de bir süre soğumama sebep oldu hayattan.
o kadar insan, hepsi mutlu, gülüşmeler falan filan.
yanlarına yaklaşamadım bilr o günler, sanki görülmeyen bir ses uzak dur diyordu,

gidemedim, uzaktan en arka sırada oturdum ama, yine de ilk günler olduğu için kalabalık anfide
yanımda insanlar oturdu,
onları hiç görmemiştim, ya da görmüştü ama hatırımda yoktu.

bu sene öyle kötü geçmişti ki,
okulu kökten bırakmayı falan düşündüm ama ilk dönem bir şekilde geçince
2 haftalık tatilde
yeniden düşündüm.
kendi kendime dün akşam oldğu gibi gaz verdim.
yine olmadı,
ve şimdi yine olmadı...

eskileri pek açmak istemiyorum bu saaatten sonra ama şu ufak birşey anlatmak istiyorum.
ben saç kestirmeyi hiç sevmem.
sakal da öyle sebebi biraz eskilere dayanıyor,
hayatımdaki çoğu korkum gibi eskilere...

ailemle ilgili eski anlılara...

eskiden saçımı kısa kestirmeyi pek sevmezdim.
o yüzden pek sık gitmeyi sevmezdim.
ilk başlarda babamla giderdik berbere,
5-6 yaşlarında yani,
babam da genelde yaşlı bir berberin tek başına işlettiği, ufak dükkana zütürürdü,
sırf ucuza kesiyor diye, saçıma başıma pek önem vermezdi.

o amk berberi de bir gibimden anlamaz,
kafamı kel edene kadar keserdi.
zaten bir taktan anlamazdı,
adı berber yannanım, bulsam diri zütünü gibeceğim, o derece nefretim var.
o yaşta o kadar nefret düşünün.

sözlüğü bıraktın sanmıştım lan. iyi panpa gitmediğin iyi olmuş

kafam hep keloğlan gibi, sevmiyorum,
neyse amk geldim 12 yaşında falanım
kendim gitmek istiyourm başka berbere, gençlerin falan gittiği,
babamın da işi çıktı ben de bahane, diğer berebere gittim.

saçlarımı az uzun bıraktırdım, böyle modelli falan kestirmiştim,
net hatırlamıyorum ama ilk defa adama benzemiştim.
eve geldim,
niye başka yerde kestirdin, bu ne serseri gibi

dedim manyak mısın ne var?(yani tam olarak bu değil ama buna eşdeğer şeyler)
tuttu kulağımdan herkesin içinde rezil etti beni,
zaten mahallede herkes tanışır falan, samimi bi yerdi,
zorla amk moruk berberine, gene yannan gibi kesti attı.
hatta berber de işini biliyor, ne bu serseri gibi dedi,
kısacık kesti.

mk ölüsünü dirisini gibeyim,
sanan ne mk berberi

neyse o gündür, nerde berber görsem söverim amk.
nerde görsem.
yıllarca kısa saçla gezdim. belki 1,5-2 senedir adam gibi saçla dolaşıyorum.
belki az sayıda kazancımdan biri saçlar oldu.

bu yüzden elimden geldiğince az berbere giderim, saçlar kabarır falan anca o zaman.
ama tekrar
ANASINI gibEYiM O BERBERiN.

neyse bu meseleyi kapatayım.

neyse dönelim bu güne,
akbilim bile kaybolmuş, hayattan o derece uzamış mesafem.
bunlar hikaye gibi gelmesn, sallamıyorum da.
zaten sıksam en azından ciks falan yazarım da zevke gelirik beraber. işte yok.
bu kadar taktan hikaye de anca gerçek olur zaten.

kapıdan çıktım, çıkrken sessizce çıktım, hırsız gibi, niye ben de bilmiyorum.
çektim, indim sokağa, hava soğuk, aklıma üstteki büfeden, tek binişlik almak geldi,
ama bozuk yok, ya bozmazsa dedim, ne yapacaz, üstteki bakkaldan bişeyler aldım bozulsun diye,
işeme yaramz biskivi su aldım zaten,
bunları boz demeye de çekindim amk,
onları aldım parayı bozdurdum, aldıklarımı da çöpe attım zaten.

(uzun süredir, dışarıda birşey yiyip içemiyorum da amk, sanki herkes bana bakıyor,
döksem ya da ağzım kirlenir diye evde yiyip içiyorum)

lanet, zar zor sordum sesimi çıkartıp,
büfede de kart kalmamış birlik, acaba 2 lik var mıdır dedim içimden,
sormadım neyse dedim.

amk elimde 2 lira var, bozuk 1'den 2 tane. ikisini birbirine sürtüyorum, yolda ilerden gelecek otobüse bakarken,
şimdi otbüse binmem lazım ama önce şöföre kartım yok abi demem,
sonra da seslenip kartınız var mı demem lazım. 5 dakka boyunca kafamda neler söylemem gerektiğini kuruyorum, yok olmaz bu diyorum, ya şunu derse bunu derse,
ya kimse kartını vermezse, ya sesimi duyuramazsam. hava da soğuk sabah, paraları cebime atıyorum.
elimi de içeri,
ama sonra tırsıyorum bozuk paralar tam mı, 2 birliği tekrar kontrol ediyorum orda.