her günüm böyle geçiyor be kardeşim 18 yaşında birisiyim, ama bu böyle ne cevremi ne kendimi hiçbirşeyi sevmiyorum. aslında 5 sene önce güzeldi herşey ama babamın işi yüzünden başka bir ile taşındık ve ben burayı hiç sevemedim hala da sevmem nefret ederim. nedeni bana kalsın çok sey yaşadım burda baya acı gördüm diyelim herneyse şimdi ben sınav grubu olduğum için ygs 4 ay falan var lys de haziranda işte 7 ay kadar. en geç ağustos a kadar gidicem burdan bu amk yerinden ama burda çok sey kaybettim arkadaşlarımı cevremi en önemlisi kendimi. sanki o daha önceden yaşadığım şeyler yani bu şehre taşınmadan onceki şeyler yaşanmamış gibi hissediyorum. benliğimi kaybettim sanirim. kendimi taniyamiyorum çünkü. bakın bu pgibolojik bir şey değil annem sağlıkçı ve pgibolog bir arkadaşı yla bunu daha önce konuştuk 13-14 yaşlarında ergenlikten olduğunu falan söyledi ama ben aptal bir ergen kafasında değildim ve bunun öyle bir şey olmadığının farkındaydim az çok. benim böyle olmamı sağlayan, beni bu hale getiren şeyin bu yer bu insanlar olduğunu biliyordum. neresi diye sorarsanız çok küçük bir şehir il ama nüfus 70bin falan herneyse ilk başta tam bir işkence gibiydi ilk 2sene özellikle ben 7 ve 8. siniftayken sonra lise de daha azaldı gibi oldu ama 7-8 bana yetmisti. şimdi o kadar kötü geçmiyor sadece bir şey bitmiste yara kapanmaya çalışıyor gibi bir durum var. bilmiyorum ne kadar anlatabiliyorum ama kendimi çöktüğünü hissediyorum günden güne. dayanicam, dayanmak zorundayım..
beni bundan kurtaracak kişi de benim farkındayım ama yapabilir miyim zamani gelince bilmiyorum o kadar şeyden sonra.. siz ne diyorsunuz

Edit:Bu arada daha ne. Yaşadın ki amk diyeceksiniz haklisiniz ama gerçekten çok ciddi şeyler yaşadım ve beni çok etkileyen şeyler o yüzden bir gibim bilmeden öyle boş yapmayın.