hayatın içinden

belkide olmamalıydı bazı şeyler, tutmalıydım kendimi bazı durumlarda... bu kadar kolay güvenmemeliydim belkide "kendini insan sananlara" keşke diyorum bazen, keşke dönebilsem hiç birşeyden haberimin olmadığı zamanlara, o kadar güzeldi ki herşey, herşeyi anlamadığım zamanlarda, hayeller kurmasaydım keşke üzmeseydim kendimi... küçücük ellerimle keşke bırakmasaydım sokakta oynadığım o kumları, futbol topumu bigibletimin direksiyonunu... hiç bilmeseydim aşk nedir sevgi nedir ağlamak nedir ve sevinmek nedir bilmeseydim keşke... hayatın ne kadar zor bi süreç olduğunu insanların daha kaç tane maske takıp senaryolar kurduğunu görmeseydim, anlamasaydım keşke... okulda bi olay gelmişti başıma daha ilk okul 3. sınıftayken arkadaşım kağıda öğtetmene karşı küfürlü sözler yazmıştı ve ben o masum o tertemiz saf kalbimle gidip o kağıdı öğtetmene verdim, sonrasında ise öğtetmen aşırı sinirlenmişti o sözleri okuduğunda gözlerini öyle bir diktiki bana, sanki o anda canımı almaya gelmiş azrail gibi bana bakıyordu oysaki ben hiç bişe yapmamıştım onu üzecek, döndü sınıftakilere "arkadaşlar elimde bi kağıt var ve bu kağıtda çok küfürlü sözler yazıyor bana edilmiş küfürler, şimdi size sormak istiyorum Uğur arkadaşınız bu kağıda bu küfürleri Gökhan arkadaşınızın yazdığını söylüyor, sizce bu kağıttakileri Gökhan arkadaşınız yazmış olabilir mi?" tüm sınıf aynı anda "hayır öğretmenimm!!"" diye haykırınca öğretmen bana döndü tektar aynı kin dolu gözlerle bakıyordu gözlerime, benimse birazdan neler olacağını hissetmişcesine doluverdi küçücük gözlerim yaşlar ile... ve bana bakan gözleriyle sordu tekrar "sizce bu kağıttakileri Uğur arkadaşınız yazmışmış olabilir mi?" sırf birazcık yaramaz bi çocuk olduğum için tüm sınıf o yönüme dayanarak bağırdı "evet öğtetmenimm!!" öğretmen bana daha fazla bakmıyordu artık çünki gözü dönmüştü, önce yüzüme ve başıma defalarca vurduktan sonra yere düşmemle beraber bana tekmeler atıyordu, sanki hayatında yaşadığı bütün kızgınlıklarını çıkartırcasına... ve haklı olduğu halde orada tekmeler yiyen 9 yaşında bi çocuğu izliyodu bütün sınıf... öğretmen anlamış olacakki daha fazla vurursa bişe olacağını durdu bi anda... gitti sınıftan bense orada kalıverdim dakikalarca kimse gelmedi elini uzatmaya kağıda küfürleri yazan arkadaşım bile gelmedi, kalktım acılar içinde gittim çantamın başına hiç bişey olmamış gibi bana bakan gözlerin arasında acılar içinde terk ettim sınıfı... daha o yaşta hayatın acımasız yüzünü öğrenmek o kadar kötü bi durumdu ki bunu anlatmaya hiç bir kelime bulunamaz... hani keşke diyorum keşke daha adil olabilseydi hayat, aynı zamanda insanlar... ne acıdırki yaşama sevinci çalınan bir insanı kolayca mutlu edemezsiniz ama onu mutlu etmeyi başarırsanız sizden çok şey bekler ve sizi asla kaybetmek istemez, eğer ona hak etmediği birşey yaşatırsanız sizi asla ve asla affetmez böyledir kalbi kırık insanın ruh hali o sadece onun size davrandığı gibi davranmanızı bekler sizden, ilgi bekler onunda bi insan olduğunu ona hissettirmenizi bekler ve böyle bi insanı kazandığınızda anlarsınız ancak gerçek olan saf ve temiz duyguların ne demek olduğunu... inanıyorum ki bir gün herkes hangi şartta olursa olsun hak ettiklerinin karşılığını alacaktır... kötüler kötü olmaya devam edecek, iyiler iyi olmaya çoğu zamanda kaybedecekler ama asla iyi davranmaya devam etmekten vazgeçmeyecekler çünkü bunu isteselerde başaramıyorlar... iyi insanları üzmeyin onlara umut verip yarı yolda bırakmayın, çalmayın kimsenin yaşama sevincini almayın hayellerini ellerinden, illaki bir gün pişman olursunuz ama geç olmuş olur üzülürsünüz...